Τι συνέβη φετος - αγωνιστικά

Το όλο πανηγύρι αυτή την εποχή δεν συμβαίνει τόσο επειδή η ομάδα απέτυχε, αλλά κυρίως επειδή από εκείνην υπήρχαν απαιτήσεις. Κάθε Σεπτέμβρη, οι φίλαθλοι βλέπουν γύρω τους μπλε πουλιά, τα οποία ή που θα συνεχίσουν να τα βλεπουν ή που θα ξεπουπουλιαστούν στην πορεία και μετά θα καταφύγουμε στο κονιάκ και τα κόλυβα. Στο ελληνικό πλαίσιο δε, το φαινόμενο είναι σχετικά συχνό, διότι στα αυγουστιάτικα νησιά ένα μπλε πουλί θα το πετύχουμε λίγο εώς πολύ όλοι και όλες: "Πάμε φέτος για Final Four". Aμ δε.

Στην πραγματικότητα, αυτό που συνέβη στον Ολυμπιακό (αποκλειστικά στο αγωνιστικό κομμάτι) δεν ήταν τίποτε παραπάνω από το ότι καλλιέργησε προσδοκίες παίρνοντας αγωνιστικά ρίσκα, τα οποία αργότερα δεν βγήκαν. Δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα με την όλη φάση να πω την αλήθεια, καθώς όσες ομάδες δεν έχουν την οικονομική άνεση των ΤΣΣΚΑ και Φενέρ και ταυτόχρονα καλούνται καλοκαιριάτικα να προσθέσουν πέντε ξένους, λίγο εώς πολύ δεν μπορούν να ξεφύγουν από την συγκεκριμένη συνθήκη. Δεν ξέφυγε ούτε ο Ολυμπιακός, ο οποίος εκτός των αλλαγών στο ρόστερ, προχώρησε επιπλέον σε μία απότομη μεταστροφή στην επιλογή προπονητή. Ο Ντέιβιντ Μπλατ είναι φυσικά ένας καταξιωμένος κόουτς, όμως για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια, μία πρόσληψη συνέστησε τόσο πολλά νέα ήθη και έθιμα.

Εξηγούμαι. Από την εποχή του Ίβκοβιτς και έπειτα, οι κινήσεις στελέχωσης του πάγκου του Ολυμπιακού είχαν μια συνέχεια. Ο Μπαρτζώκας δεν ήταν μακριά από την φιλοσοφία του Σέρβου επιστήμονα και ο Σφαιρόπουλος, αν και πρέσβευε σίγουρα διαφορετικό στυλ, ήταν πολύ κοντά στην άποψη διαχείρισης υλικού των προκατόχων του: Δεν απαιτούσε μεγάλα ονόματα, ούτε υψηλά μπάτζετ και κυρίως ενδιαφερόταν για την στελέχωση από την ντόπια αγορά και τα κοντινά της συνορα, χωρίς να έχει ως παράλληλη προτεραιότητα να αλλάξει τις ισορροπίες. Ίσως δεν υπήρχε και ανάγκη, μεταξύ μας.

Ο Μπλατ ήταν (και είναι) κάτι τελείως διαφορετικό. Οι ομάδες που προπόνησε τα προηγούμενα χρόνια στελεχώνονταν από παντού, όμως είχαν ξεκάθαρα πρώτα βιολιά τις μεταγραφές ή shoot first Αμερικάνους. Η φιλοσοφία τους δεν ήταν δομημένη επάνω στην Princeton (έλεος κάπου), αλλά στα ball screens, πίσω από τα οποία οι γκαρντ είχαν την ελευθερία να κάνουν σχεδόν τα πάντα. Τέλος, οι ομάδες του δεν έπαιζαν γρήγορα, αλλά περίπου στον μέσο όρο της διοργάνωσης, και φυσικά τα αποδυτήρια δεν θύμιζαν σε τίποτα την κουλτούρα του Ολυμπιακού, ήταν και αυτά δημιουργημένα από τον ίδιο (πλην Cavs).

Ερχόμενος στο λιμάνι, ο Μπλατ δεν διακύρηξε μόνο μία ραγδαία αλλαγή στην αγωνιστική ταυτότητα της ομάδας - "πάμε να βαλουμε περισσότερους από όσους θα φάμε και να αυξήσουμε τα ποσοστά". Διακύρηξε επίσης μία μεταστροφή-τομή στην δική του φιλοσοφία - "πάμε να παίξουμε γρήγορα". Σε συνδυασμό με την προσθήκη πέντε ξένων και την παραμονή πέντε σημαντικών παικτών κορμού, που έπαιζαν τόσα χρόνια αλλιώς, αντιλαβάνεστε ότι τέτοιες αλλαγές κατεύθυνσης δημιουργούν έναν περίπλοκο λαβύρινθο, ειδικά εάν οι πιο σημαντικές από τις προσθήκες (Γκος, Λεντέι) δεν έχουν παρά ελάχιστη εμπειρία από το επίπεδο της Ευρωλίγκα.

Ήταν too much όλο αυτό και από ένα σημείο και ύστερα, η αρχικά καλοδεχούμενη αλλαγή στις ισορροπίες, μετατράπηκε σε βαρίδι, που τελικά οδήγησε σε ελάχιστα βελτιωμένη στατιστική εικόνα με την περυσινή, σε τομείς που υποτίθεται θα αποτύπωναν πεντακάθαρα την αλλαγή κατεύθυνσης. Ιδού (πηγή: RealGm). 

Λογικό, μιας και οι ευθύνες για την αγωνιστική μεταστροφή έπεσαν σε παίκτες που δεν μπορούσαν να σηκώσουν το βάρος. Ο Γκος έπρεπε να κουμαντάρει την επίθεση ενός πρωην πρωταθλητή Ευρώπης, ο Λεντέι να γίνει Χάινς και Μακλίν μαζί, ο Βεζένκοφ το αξιόπιστο τεσσάρι πίσω από τον Πρίντεζη, ο Τουπάν να παίζει σταθερά δύο θέσεις. Κάποια ίσως συνέβαιναν, δεν είναι στη σφαίρα του απίθανου, όλα μαζί σίγουρα όχι, πόσο μάλλον όταν Σπανούλης, Πρίντεζης και Μιλουτίνοφ ήταν προορισμένοι να διατηρήσουν την πρωτοκαθεδρία στην επιθετική χρήση, πράγμα που έγινε. Το προηγούμενο καλοκαίρι ο Ολυμπιακός δεν επιχείρησε να κάνει αλλαγές, επιχείρησε να πετύχει θαύματα, μέσω μαγικών. Και απέτυχε, με την διοίκηση να κάνει το παν να βοηθήσει και εκείνη, από ένα σημείο και ύστερα - θα πάμε και σε αυτό.

Τι μπορεί να συμβεί από εδώ και πέρα

Save me the drama παρόλα αυτά, όπως είπαμε. Μπορεί εν πολλοίς το πρόβλημα να εντοπίζεται στην "εμμονη στο πλάνο", το οποίο πράγματι στοίχισε μια δυσκοιλιότητα στην αλλαγή αγωνιστικής φιλοσοφίας και την απώλεια σημαντικών μονάδων, όμως η μεγαλύτερη εικόνα λέει πως τόσα χρόνια πλάνο υπήρχε. Η φετινή χρονιά, αγωνιστικά το μόνο που σηματοδότησε ήταν πως πλάνο δεν υπάρχει πια, κάτι που αν το καλοσκεφτείτε, κυρίως σημαίνει ότι πρέπει να εκπονηθεί ένα νέο. Υβρίδια με προπονητές-ονόματα, καραβιές ξένων-στοιχήματα και παράλληλη διατήρηση των κεκτημένων των βετεράνων, δεν πρόκειται να λειτουργήσουν στον αιώνα τον άπαντα και υπό αυτή την έννοια το φετινό μάθημα ίσως αποδειχθεί ευεργετικό.

Για να πάει παρακάτω όμως, ο Ολυμπιακός πρέπει κατά την γνώμη μου να συνειδητοποιήσει δύο-τρία πράγματα, κυρίως σε διοικητικό επίπεδο:

• Πρώτον, πως το περιβάλλον της Ευρωλίγκα εξακολουθεί να διέπεται από κανόνες ασυδοσίας στο ξόδεμα, συνεπώς οι ερυθρόλευκοι δεν θα έχουν τον πρώτο λόγο στην απόκτηση των κορυφαίων μονάδων. Η πιο σημαντική αδικία απέναντι στην ομάδα συμβαίνει εκεί.
• Δεύτερον, πως το ελληνικό πρωτάθλημα (παίξουν δεν παίξουν εκεί οι Πειραιώτες) δεν έχει καμία απολύτως αξία ως τίτλος - κάτι που ισχύει κάπως λιγότερο για την Αδριατική, η συμμετοχή στην οποία είναι ξεκάθαρα ευκαιριακή.
• Και τρίτον, πως η άποψη του κόσμου για το τι συνιστά επιτυχία ή αποτυχία δεν είναι σημαντική, όχι γιατί ο κόσμος δεν δικαιούται να εκφραστεί, αλλά διότι πολύ απλά ο "κόσμος" δεν είναι ένας, ούτε έχει ενιαία άποψη. Ο κόσμος είναι πολλοί άνθρωποι με διαφορετικές απόψεις.

Μία από αυτές τις απόψεις είναι και η δική μου, η οποία απορρέει από τις τρεις παραπάνω συνθήκες και επίσης δεν έχει ιδιαίτερη βαρύτητα, απλώς μου αρέσει να γράφω σε κάποιες φάσεις. Ετσι όπως το αντιλαμβάνομαι λοιπόν, ο Ολυμπιακός οφείλει να επόμενα δυο χρόνια να κάτσει να χάσει, προκειμένου να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να κερδίζει αργότερα και σε συνέχεια.

Τα παραδείγματα του Παναθηναϊκού και της Μπαρτσελόνα είναι χαρακτηριστικά και προς αποφυγή. Οι πράσινοι παλεύουν φέτος να μπουν σε φάιναλ φορ μετά από επτά χρόνια ανομβρίας, από θέση αουσάιντερ. Το πιθανότερο είναι πως για ακόμη μια σεζόν δεν θα τα καταφέρουν, κάτι που ισχύει και για την Μπαρτσελόνα για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά. Ο Πέσιτς την έχει συμμαζέψει, ως εκεί. Και οι δύο αυτές ομάδες, την τρέχουσα δεκαετία επιδόθηκαν σε μία σκυταλοδρομία προπονητών και σχεδίων, χωρίς καμία διάθεση να επενδύσουν σε νέα στεγανά - παρά τις κατά καιρούς διακυρήξεις και των δύο διοικήσεων για ανάπτυξη παικτών. Πλεον στον Παναθηναϊκο κάτι γίνεται, αλλά του χρόνου τέτοια εποχή τα χρόνια θα έχουν γίνει οκτώ έτσι κι αλλιώς. Για το ελληνικό συλλογικό μπάσκετ, η πολυτέλεια δύο εκπροσώπων μακριά από τις κορυφαίες θέσεις, μάλλον δεν υφίσταται.

Ο Ολυμπιακός, ήδη δύο χρόνια μακριά από τους τέσσερις καλύτερους της διοργάνωσης, δεν είναι ανάγκη να χάσει τόσο πολύτιμο έδαφος. Έχει στο ρόστερ του κάποιους παίκτες σε καλή ηλικία που μπορούν να προσφέρουν, έχει δύο έμπειρους βετεράνους, τουλάχιστον έναν ξένο με προοπτική (Γκος) και άλλον έναν που "ξέρει πού βρίσκεται" (sic) και κλαίει στις ήττες, έχοντας όμως προηγουμένως όντως παίξει και μπάσκετ (Γουέμπερ). Του μένει να αναπροσαρμόσει τους ρόλους, να βάλει στο rotation ακόμη πιο νέα παιδιά (είτε από ακαδημίες, είτε απο μετεγγραφες), να τους δώσει χρόνο και να αρχίσει να χάνει όσα ματς θα κερδίζει. Και φέτος αυτό έκανε από άποψη ρεκόρ, αλλά ωφελημένος δεν βγήκε κανείς.

Με απλά λόγια, οι ερυθρόλευκοι πρέπει με κάθε κόστος να προσηλωθούν στην ανάπτυξη και την προώθηση παικτών (Ελλήνων και ξένων), ανεξάρτητα με το ποιος/ποιοι μπορεί να δυσαρεστηθούν και ανεξάρτητα από το αν οι δυσαρεστημένοι βρίσκονται στην ομάδα ή την κερκίδα. Προσωπικά αποκλείω στις τάξεις τους να είναι οι Σπανούλης και Πρίντεζης, αν τους εξηγηθει σωστά ο μεγαλύτερος σκοπός, αλλά μπορεί να κάνω και λάθος, δεν με απασχολεί ιδιαίτερα. Ακόμη και αν ο Μιλουτίνοφ αποχαιρετίσει το καλοκαίρι, η συγκεκριμένη κατεύθυνση δεν θα πρέπει να αλλάξει. Η εκ νέου δημιουργία κορμού φαντάζει ως η απόλυτη προτεραιότητα, μπολιασμένη επίσης με συγκεκριμένες αγωνιστικές αρχές - όποιες στο καλό κι αν αποφασιστεί ότι θα είναι αυτές.

Το αν είναι ο Ντέιβιντ Μπλατ ο κατάλληλος για να ηγηθει ενός τέτοιου πρότζεκτ, το αφήνω στην κρίση σας και σίγουρα δεν είναι της παρούσης. Δεν συγκαταλέγεται στους αγαπημένους μου προπονητές για διάφορους λόγους, όμως σοβαρά, η προσωπική κρίση δεν έχει σημασία, ούτε έχει νόημα η συνεχής αλλαγή προπονητών. Σημασία έχει ο Ολυμπιακός, που αγωνίζεται στην άνιση Ευρωλίγκα, να λειτουργήσει ως οργανισμός, με εκπόνηση νέου πλάνου και απόλυτη προσήλωση σε αυτό σε κάθε δυνατή διαβάθμιση, από το ποιοι θα πάνε δανεικοί, μέχρι το ποιοι θα παίζουν 35 λεπτά στην πρώτη ομάδα και ποιοι προπονούν τους νέους. Όποιος και να κάθεται στον κυρίως πάγκο, δεν θα έχει άλλη επιλογή από το να το υπηρετήσει.

Και για το ηχητικό τίποτα ρε μλκ; - Ας ανοίξουμε σε αυτό το σημείο ένα Cote Du Rhone 2015, καθώς αυτή ήταν μια πολύ καλή χρονιά για τα γαλλικά κόκκινα.

Για να γίνουν όλα τα παραπάνω, το παρόν πλαίσιο είναι απαγορευτικό, νομίζω το αντιλαμβάνονται όλοι. Την δεδομένη στιγμή κατευθύνσεις δεν υπάρχουν ούτε κατά διάνοια, καθώς φαίνεται πως η αποχώρηση από τον αγώνα κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό έγινε χωρίς καμία ουσιαστική ιδέα για τα επόμενα βήματα, αλλά περισσότερο ως έναυσμα συσπείρωσης, μετά και τις αναταράξεις του διαβόητου ηχητικού. Και η αλήθεια είναι πως εάν ένας οργανισμός έχει αγωνιστικά/οργανωτικά στεγανά και λειτουργεί ως τέτοιος, τότε "ηχητικά" δεν εμφανίζονται. Δεν υπάρχει καμία πιθανή εναλλακτική λογική που να δικαιολογεί σε οποιονδήποτε εργοδότη την καθυστέρηση πληρωμών. Εάν σταθούμε σε αυτή την περίσταση ως εξαίρεση ("θα παρουν όλοι τα λεφτά τους", "παίρνει 1,5 εκ", "¨τα ίδια κάνει κι ο Γιαννακόπουλος"), τότε μπαίνουμε σε επικίνδυνα χωράφια, στα οποία η λογική της εξαίρεσης γίνεται σπόρος. Σε εξίσου επικίνδυνα μπαίνουμε, αν μεταθέσουμε την ευθύνη διαρροής μιας ιδιωτικής συνομιλίας σε εκείνον που συνομιλούσε και αν επίσης χαρακτηρίσουμε μια τέτοια κουβέντα ως "δημόσια".   

Υποθέτω πως στην ομάδα αξίζουν οι πάντες την ευκαιρία να αναδιαρθρώσουν το τμήμα, γιατί όχι και να προχωρήσουν μέχρι και σε αναδιάρθρωση των πόστων, προκειμένου ο σύλλογος να ισορροπήσει και το νέο πλάνο να εκπονηθεί με προσοχή. Οι οργανισμοί του ΝΒΑ, για παράδειγμα, δεν πορεύονται με γνώμονα ότι τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στον σχεδιασμό τον έχει ο προπονητής. Πιστευουν ότι και άλλοι ξέρουν μπάσκετ. Ισως σιγά σιγά να πρέπει αυτό το μοντέλο (όσο δύσκολο κι αν είναι για την Ευρώπη) να αρχίσουμε να το σκεφτόμαστε σοβαρά και στα μέρη μας, ειδικά όσο οι οικονομικά ισχυροί της Ευρωλίγκα έχουν στήσει το δικό τους, ξέφρενο πάρτι.

Το γράφω και συνειδητοποιώ το ουτοπικό του πράγματος. Τόσο ο Ολυμπιακός, όσο και ο Παναθηναϊκός, βλέποντας τα δικά τους πίσω βήματα στο ευρωπαϊκό στερέωμα, φαίνεται πως πρώτα από όλα ενδιαφέρονται για την επικράτηση στην μεταξύ τους κόντρα, παρά για οτιδήποτε άλλο. Μην ξεχνάμε πως το ντέρμπι της 13/2, οι πράσινοι - διά στόματος του προέδρου τους - είχαν φροντίσει να το μετατρέψουν σε υπέρ πάντων αγώνα, σε καιρό που το μαγικό ραβδί του Ρικ Πιτίνο δεν είχε ακόμη ξεκινήσει τα θαύματα. Εκείνο το παιχνίδι έδειχνε ως η μόνη σανίδα σωτηρίας τότε και δεν είναι καθόλου τυχαίο πως αμέσως μετά το πέρας του, οι βίοι των δύο αντιπάλων εξελίχθηκαν τελείως αντίθετα. Τι GM και κουταμάρες ...

Παρόλα αυτά, από κάπου πρέπει να γίνει μία αρχή, η οποία κατά την γνώμη μου εδράζεται στην οριοθέτηση των προτεραιοτήτων, όπως αυτές περιγράφηκαν παραπάνω στις κουκκίδες (μπούλετς). Όταν λοιπόν ο Ολυμπιακός κάποια στιγμή συνέλθει από τη limbo των τελευταίων μηνών, συμμαζευτεί επιτέλους και αντιληφθεί σωστότερα το ευρωπαϊκό μπασκετικό πλαίσιο, θα έχει έρθει η ώρα να αναδιοργανωθεί, κι ας ξεπουπουλιάσει στο βωμό της αναδιοργάνωσης δυο-τρία μπλε πουλιά, κι ας θυσιασει ακόμη μία ή δυο σεζόν. Αν γίνει σωστά, αποκλείεται να είναι παραπάνω και στο μεσοδιάστημα θα ευχαριστηθούμε μπάσκετ.

Υ.Γ. Ανακάλυψα ένα ποίημα του Μπουκόφσκι, που λέγεται "Μπλε Πουλί". Χωρίς ο Μπουκόφσκι να είναι ένα πράγμα, υποθέτω πως τη "φάση Μπουκόφσκι" την περνάμε διάφοροι/διάφορες κάπου στα 20 - 25, όταν διάφορες συμβατικές αναπαραστάσεις του "περιθωρίου" και της "αλητείας" φαντάζουν τρομερά ελκυστικές. Πολύ καλώς μάλιστα θα έλεγα, στηρίζω.

Από το Vakxikon.gr, σε μετάφραση Νίκου Παναγόπουλου, διαβάστε το στην αρχική πηγή του, είναι πιο πρέπον https://www.vakxikon.gr/%CF%84%CF%83%CE%B1%CF%81%CE%BB%CF%82-%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BA%CF%8C%CF%86%CF%83%CE%BA%CE%B9-%CE%BC%CF%80%CE%BB%CE%B5-%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AF/