Ενα πρωί γύρω στις 9, μόλις τρεις μέρες πριν, καθόμουν στην παραλία και διάβαζα το βιβλίο μου, όταν άκουσα πίσω μου κάτι σαν κελάιδισμα, μόνο πολύ πιο μελωδικό. Γύρισα το κεφάλι σαν περισκόπιο και πρόσεξα αμέσως ένα πανέμορφο, μπλε πουλί να κάθεται πάνω στην ξερολιθιά. Είχε γαλάζια πούπουλα στην κοιλιά και φτερά τόσο λαμπερά, σαν να είχε πέσει επάνω τους γυάλινη σκόνη. Κοιταχτήκαμε για πέντε δευτερόλεπτα, μέχρι που εξαφανίστηκε μέσα στα δεντρα, αφήνοντας τον έκθαμβο παρατηρητή του με το στόμα ανοιχτό. Σιγά μην καθόταν να γίνει θήραμα για τα μάτια μου.
Την υπόλοιπη μέρα την πέρασα πολύ ευχάριστα. Πήγαμε μια μίνι εκδρομή στα νησάκια @#$^*, κάναμε μπάνιο, τσιμπήσαμε, ήπιαμε τις μπυρίτσες μας και χαζολογήσαμε όπως κάθε συνειδητοποιημένη, σεπτεμβριάτικη παρέα διακοπών. Το πουλί παρόλα αυτά το σκεφτόμουν, διότι τέτοιο πράγμα δεν είχα ξαναδεί ποτέ. Όταν επιστρέψαμε στη βάση μας το σούρουπο, έπιασα αυτή την φορά ένα άλλο πόστο, με τις ελπίδες μιας δεύτερης συνάντησης σχεδόν εξανεμισμένες. Σε εκείνη ακριβώς την φάση, το πουλί εμφανίστηκε ξανά.
Αυτή τη φορά δε χρειάστηκε να γυρίσω το κεφάλι. Περπατούσε μπροστά μου, ακριβώς στα όρια μεταξύ της άμμου και του ελάχιστου κύματος. Πήγαινε αργά, χωρίς καμία βιασύνη ή φόβο και έβγαζε τον ίδιο, πρωτάκουστο ήχο σε απαλότερο τόνο. Γύρισε προς το μέρος μου και πλησίασε τόσο, που σχεδόν μπορούσα να το αγγίξω. Έκανα μια ανεπαίσθητη κίνηση, τραβήχτηκε λίγο πίσω με αυτοπεποίθηση που σήμαινε "δεν είμαι για χόρταση", και άρχισε να με κοιτάζει επίμονα, σαν έμπειρος υπνωτιστής. Τα βλέφαρα μου βάρυναν και πάνω που σκεφτόμουν ότι θα κούρνιαζε την νύχτα δίπλα μου και θα έβγαζε γουργουρητά ευχαρίστησης, με πήρε ο ύπνος για τρεις ώρες. Όταν ξύπνησα στο σκοτάδι, το δίχτυ με τα αστέρια είχε πέσει να μας πλακώσει όλους, τα νερά λαμπύριζαν από το πλαγκτόν και το μπλε πουλί δεν φαινόταν πουθενά, ούτε ξαναφάνηκε όλη την νύχτα. Ό ήλιος κάποια στιγμή μοιραία ξαναβγήκε, η παραλία απέκτησε κίνηση και η ζωή συνεχίστηκε, όπως συνεχίζεται πάντα. Είχε έρθει η ώρα να γυρίσω πίσω και δυστυχώς χρνομηχανή εύκαιρη δεν υπήρχε πουθενά.
Στο μπλου σταρ (25€ για τη σελίδα μας) βρήκα θέση στο σαλόνι, που μετά από τις βραδιές ύπνου στην άμμο έμοιαζε σχεδόν αηδιαστικό. Αντικατέστησα την αηδία με την ονειροπόληση, σκεπτόμενος τις πιθανές συμβολικές προεκτάσεις των δύο συναντήσεων μου με το ανεπανάληπτο πλάσμα, μέχρι που το πλοίο έφτασε στην Νάξο και τα μεγάφωνα έπαιξαν την καθιερωμένη ανακοίνωση περί άμεσης επιβίβασης και αναχώρησης. "Βίζιτορζ μαστ λιβ ιμίντιατλι, δε σιπ ιζ ρέντι φορ ιμίντιεντ ντιπάρτσουρ, φακ γιου".
"Φακ γιου του", είπα από μέσα μου, μισό κλάσμα πριν συνειδητοποιήσω το γελοίο της υπόθεσης. Μία μετάφραση με κακή προφορά, μαζί και το αναπόφευκτο τζιρτζίρισμα (sic) του μεγάφωνου, είχαν μόλις φτιάξει μια στιγμή σουρεαλιστικού μεγαλείου. Πόσο πλάκα θα είχε να έβριζε η εταιρία τους επιβάτες στα αλήθεια. Η επαναφορά στην πραγματικότητα είχε μόλις συμβεί, το μπλε πουλί είχε γίνει καπνός. Το θέμα είναι πώς νιώθει κανείς για αυτό και πώς θα αντιδράσουμε ως φίλαθλοι του Ολυμπιακού, εαν οι πρώτες δύσκολες αγωνιστικές της Ευρωλίγκα δεν φέρουν τα επιθυμητά αποτελέσματα. Στην φάση που βρισκόμαστε τώρα, τα μεγάφωνα δεν έχουν παίξει ακόμη το μήνυμα.
Αναλογιστείτε: το φετινό ρόστερ των ερυθρόλευκων το έχουμε δει να αγωνίζεται μέσα από κάποια σκόρπια ρεπορτάζ. Δεν μοιάζει σε πολλά με τα προηγούμενα. Εχει φέτος αθλητικό ψηλό και δύο έξτρα καθαρούς πλάγιους σουτέρ (Βεζένκοφ και Τίμα), κάτι που δεν είχε ποτέ στα πρόσφατα χρόνια. Θεωρητικά, ο Ολυμπιακός μπορεί να σουτάρει πολύ πολύ καλύτερα, καθώς επιπλέον εξακολουθεί να υπάρχει και ο Στρέλνιεκς ως off guard. Επίσης, για πρώτη φορά εδώ και κάμποσες σεζόν, προστέθηκε γκαρντ που είναι προορισμένος να παίξει πολύ με την μπάλα στα χέρια (Γκος) και είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα κατεβάσει την χρήση (usage) του Σπανούλη από το 30%. Και να μην την κατεβάσει, θα κατεβάσει τα λεπτά του. Τέλος, και μάλλον σημαντικότερο, ο νέος προπονητής πρεσβεύει σαφώς διαφορετική φιλοσοφία από τον προηγούμενο, ενώ έχει στην φαρέτρα του ένα θαυμάσιο προπονητικό τιμ, με τον Κεμζούρα επικεφαλής. Ακόμη και αν αργήσει να επανέλθει ο Αγραβάνης, ή έρχεται μόνο για λίγα λεπτά από τον πάγκο, το εμφανές έλλειμμα τεστοστερόνης στο παρκέ, είναι προορισμένο να καλυφθεί από την ποιότητα. H Princeton εγγυάται άλλωστε για πληθώρα ποιοτικών αποφάσεων και ρόλων, όπως και για γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας στο μισό (πάντα) γήπεδο.
Ορίστε και ένα παράδειγμα με τρία φόργουορντ (λέγε με Tουπάν). Ο ένας (Μπλου) στην περίμετρο, ο άλλος (Ινγκλς) επίσης, ο ψηλός σε ρόλο πασέρ.
Τσίου τσίου.
Προσωπικά τον Μπλατ να εφαρμόζει πλήρως την πολυφωνική αυτή επίθεση δεν τον πολυθυμάμαι. Την έχει στο playbook, δεν λέει κανείς τίποτα, αλλά όταν τα πράγματα σκουραίνουν, το παιχνίδι συμβαίνει συχνά να γίνεται guard heavy. Η Μακάμπι πήρε έτσι την Ευρωλίγκα, όχι με τον Σχορτσιανίτη και τον Τάιους ως δημιουργούς. Επίσης, όπως σχεδόν όλες οι προηγούμενες ομάδες του νέου τεχνικού, δεν έτρεχε στο ανοιχτό γήπεδο, ούτε σούταρε τρίποντα με συχνότητα πάνω από τον μέσο όρο. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με όλα αυτά, απλώς δεν συμμερίζομαι τον ενθουσιασμό του Αλεξ στην άποψη Α, ότι το ρόστερ είναι ευθέως ανάλογο με τις ανάγκες και το στυλ παιχνιδιού. Για να το δούμε λίγο αυτό, καθότι νομίζω ότι υπάρχει η εξής παρεξήγηση: Kαθότι όλοι λίγο πολύ γκώσαμε με το θέαμα επί Σφαιρόπουλου, έχουμε εκ των προτέρων κρίνει την φετινή αλλαγή θετικά. Σαφώς χρειαζόταν, απλώς πιστεύω πως οι αστερίσκοι καλό είναι να τονιστούν από τώρα. Ας το κάνουμε σε μορφή λίστας.
Φακ γιου - 1 : Κατ'αρχάς, ένας φίλος της Ναβρατίλοβα που ξέρει πολύ μπάσκετ, μου επισήμανε πρόσφατα ότι Σπανούλης και Γκος μάλλον δεν είναι αρκετοί για να σηκώσουν το βαρος της περιφερειακής εκτέλεσης και δημιουργίας, ειδικά σε ο,τι αφορά το transition παιχνίδι. Πράγματι, εφ'οσον ο Ολυμπιακός επιλέξει να πάει πιο γρήγορα (όπως διακυρήσσει), είναι αμφίβολο ποιος μπορεί να μεταφέρει την μπάλα εύκολα από τη μία άκρη του γηπέδου στην άλλη. Δεδομένου ότι Γκος και Σπανούλης σε πολλά σημεία θα αγωνίζονται εναλλάξ, αν η άμυνα τους προσέξει, οι αιφνιδιασμοί θα γίνουν πολύ δύσκολη υπόθεση. Σε ο,τι έχει να κάνει με το μισό γήπεδο δε, εκεί το drive n kick θα εξαρτηθεί και πάλι από τις δικές τους ενέργειες. Γνώμη μου είναι πως στα χαρτιά αυτό είναι εφικτό, αν ο αρχηγός κρατηθεί φρέσκος με σωστή διαχείριση και αν Τουπάν και Στρέλνιεκς πάρουν θαρραλέα τους χώρους που θα τους ανοιχτούν. Εν ολίγοις, η επίθεση μπορεί να έχει κίνηση και οι σουτέρ να τροφοδοτηθούν κατάλληλα, όμως αύξηση του ρυθμού δεν δικαιούμαστε να προσμένουμε, μέχρι να την δούμε. Και φυσικά, είναι αμφίβολο αν στο ένας εναντίον ενός υπάρχουν παραπάνω από 1-2 λύσεις.
Φακ γιου - 2: Γενικά, οι επιλογές των ξένων δεν ενέχουν μικρότερο ρίσκο από ο,τι τα προηγούμενα χρόνια. Ο Τίμα πχ έρχεται ως σουτέρ και μόνο, μετά από μέτρια χρονιά στην Μπασκόνια, χωρίς αυτοπεποίθηση στα πατήματα και με μηδαμινή συνεισφορά σε ριμπάουντ, ασίστ και drive απέναντι σε close out. Ετσι Princeton δεν παίζεις, αυτό είναι σίγουρο. Επίσης, τόσο ο Γκος, όσο και ο Λιντέι, χρονιά στο υψηλό επίπεδο δεν έχουν. Για τον πρώτο είχα πέρυσι την άποψη ότι θα χρειαζόταν έναν επιπλέον χρόνο, αλλά μπορεί να κάνω και λάθος. Για τον δεύτερο, το δείγμα λέει πως στα σπρωξίδια θα έχει πρόβλημα, μην περιμένετε Χάινς. Δεδομένου μάλιστα ότι είναι ο μόνος αθλητικός ψηλός της φροντ λάιν, ίσως το καλό σουτάκι και η άμυνα ψηλά να μην αρκούν ως στοιχεία, όσο και να σκοράρει ή να κόβει μπάλες. Τέλος, ο Τουπάν ήρθε για ρολίστας, σουτάρει τρίποντα σπάνια και οι αποφάσεις του μέσα στο παιχνίδι δεν είναι δα και επιπέδου CEO. Aκόμη και η αγαπημένη μου προσθήκη ρόλου (Βεζένκοφ), πέρυσι διαλύθηκε αγωνιστικά από τους κόουτς της Μπαρτσελόνα και η επαναφορά στα μπαρτζωκικά(sic) επίπεδα της περιόδου 16-17 δεν θα είναι εύκολη.
Φακ γιου - 3: Σπανούλης, Πρίντεζης, Παπανικολάου, Μάντζαρης και Αγραβάνης έχουν μάθει να παίζουν διαφορετικά, πολύ διαφορετικά. Το πικ εν ρολ παιχνίδι και τα post ups ήταν οι ακρογωνιαίοι λίθοι της επίθεσης επί Σφαιρόπουλου, την ώρα που επί Μπαρτζώκα το passing game ήταν ωραίο, αλλά με τις ίδιες αφετηρίες πάνω κατω. Πόσο εύκολα μπορεί να γίνει μια μεγάλη προσαρμογή στην ομαδική κουλτούρα;
Εν ολίγοις, και καθώς δεν λέει να σας κουράζω με τόσα που θα έχετε διαβάσει, στον Ολυμπιακό αυτή την στιγμή συμβαίνουν τα εξής: Υπάρχει η δυνατότητα για άνοιγμα του γηπέδου σε πλάτος, για καλύτερα ποσοστά και για μοίρασμα ρόλων, όμως το ρόστερ δεν εμφανίζεται σε ευθεία αναλογία με προηγούμενες δουλειές του προπονητή, οι οποίες έχουν ως σημαντικά χαρακτηριστικά την ατομική πρωτοβουλία σε διάφορες θέσεις, τις απομονώσεις και τις άμυνες προσαρμογής. Σε ο,τι αφορά τις τελευταίες πάντως, τα υλικά υπάρχουν, με τον ρόλο του Τουπάν να δείχνει καίριος για εφαρμογή διάφορων αλχημειών, μία από τις οποίες θα είναι σχεδόν σίγουρα σχήμα με τρία φόργουορντ (Τίμα στο 4), στα πρότυπα της Κλάιμπερν-σάφακα. Η έλευση του πρώην πασπαρτού του Σάρας, μαζί με την αμυντική αναβάθμιση που προσφέρει ο Γκος σε σχέση με τον Ρόμπερτς, με κάνουν να πιστεύω πως η άμυνα θα είναι κυρίως θέμα συγκέντρωσης, στην έμπνευση της οποίας σίγουρα διακρινόταν ο ... Σφαιρόπουλος.
O Oλυμπιακός, στις πρώτες 6 αγωνιστικές, παίζει εκτός έδρας με Χίμκι, Μπασκόνια, ΤΣΣΚΑ και Παναθηναϊκό και στην έβδομη υποδέχεται την Φενέρ. Αυτή είναι κανονική ανηφόρα, όχι αστεία, και σίγουρα θα φέρει κάμποσες ήττες. H διαχείριση τους θα αποτελέσει το πρώτο μεγάλο τεστ, καθώς η ανάμνηση των διακοπών θα δώσει τη θέση της σε υπαρκτά αγωνιστικά προβλήματα. Iσως ξαναμιλήσουμε τότε, ίσως όχι, καθώς φέτος ο μπλόγκερ του Ολυμπιακού στο σάιτ θα είναι ο Αλεξ και το φεστιβάλ των Κανών είναι πιο κοντά από ποτέ.
Τέλος πάντων ... Μπλε πουλί, καλή τύχη και πάλι.
