(Φωτό από το επίσημο σάιτ του ΕΣΑΚΕ)

Στο 76 - 77, και μετά από ένα τρίποντο-μαχαιριά του Δημήτρη Διαμαντίδη, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος επέλεξε για την επόμενη άμυνα ένα σχήμα πρωτόγνωρο, που είχε όμως λογική. Ενας μόλις γκαρντ, και μαζί του οι Παπανικολάου, Παπαπέτρου, Πρίντεζης και Χάντερ, επιχείρησαν να ακολουθήσουν στα πόδια τους παίκτες του ΠΑΟ, να τους σπρώξουν προς τα έξω και να τους κρύψουν τον ήλιο (που λέει ο λόγος, είχε νυχτώσει). Οι πράσινοι έγιναν ξαφνικά... Κουμπάν. Τραβήχτηκαν οι ίδιοι ακόμη μακρύτερα, άνοιξαν τις αποστάσεις, και βρήκαν μία πάσα στον Φώτση που δεν στεκόταν κοντύτερα από τα 8 μέτρα. Ο Παπαπέτρου άργησε λίγο να πάει πάνω του, και εκείνος έβαλε μάλλον το κρισμότερο καλάθι της βραδιάς. Στη συνέντευξη τύπου ο Πεδουλάκης στάθηκε πολύ στη σημασία της πάσας.

H άνευ όρων παράδοση του Ολυμπιακού μέσα στην έδρα της Χίμκι ήταν σίγουρα ένα αποτέλεσμα που ξένισε πολλούς. Παρόλα αυτά, και για όσους έτυχε να διαβάσουν το χθεσινό σημείωμα γύρω από την επιρροή του Ιβάνοβιτς στις ομάδες που αναλαμβάνει, το σενάριο δεν ήταν βγαλμένο δα και από ταινία επιστημονικής φαντασίας. Αντίθετα, υπήρχε ήδη γραμμένο σε βιβλίο. Κάθε σύνολο που προσλαμβάνει τον Μαυροβούνιο και δεν έχει προλάβει να μονταριστεί ακόμα, έχει να υπολογίζει κυρίως σε δύο πράγματα: στην ορμή που βγάζει η φιλοσοφία του προπονητή, και στα στα σουτ από την περιφέρεια μέσω των καλύτερων δυνατών αποστάσεων.

Ένας απόλυτα κυριαρχικός και ισοπεδωτικός Ολυμπιακός, έκανε τη Ρεάλ φύλλο και φτερό μην αφήνοντας την να πάρει ανάσα μέχρι το τέλος. Οι ερυθρόλευκοι έκαναν μακράν την καλύτερη εμφάνιση της χρονιάς, και ξεδίπλωσαν στο γήπεδο ένα σωρό διαφορετικά χαρίσματα, ψήγματα των οποίων είχαμε δει σε προηγούμενους αγώνες. Ποτέ μέχρι σήμερα όμως, δεν τα είχαμε δει στο παρκέ να λειτουργούν όλα μαζί ως ένα ενιαίο σύνολο.

O Tόλης Λεούσης είναι δημοσιογράφος.  Γράφει για το μπάσκετ του Ολυμπιακού στην εφημερίδα "ο Γαύρος" και στον ιστότοπο gavros.gr

Αρχικά να πω ευχαριστώ στα παιδιά από δω που με άφησαν πότε πότε να γράφω την χαζομαρούλα μου και να γράφω για το αγαπημένο μου άθλημα το μπάσκετ. Από την γωνιά του ΓΑΥΡΟΥ και του gavros.gr μπορείτε να δείτε τα κείμενά μου, αλλά εδώ σκοπεύω να αραδιάζω τις σκέψεις μου (όταν γίνεται αυτό και μου το επιτρέπει ο χώρος και ο χρόνος) ανάλογα με την ψυχοσύνθεσή μου.

Ο ρόλος σου σήμερα θα είναι διττός αγαπητέ αναγνώστη. Εκτός από τον προφανή (του αναγνώστη) θα χρειαστεί να αναλάβεις και το ρόλο του μπάρμαν. Δεν εννοώ μιξόλοτζιστ και τέτοιες βλακείες. Του κλασικού μπάρμαν που θα σου βάλει το ποτό και θα ακούσει ότι μαλακία έχεις να του πεις. Θα μοιραστώ λοιπόν με το φίλο μπάρμαν σήμερα, κάτι προσωπικό (περίπου) και κάτι μπασκετικό (περίπου). Θα είμαι σύντομος αλλά και περιεκτικός. Αν θες να διαβάσεις κάτι ουσιώδες που θα σε κάνει σοφότερο κάνε κλικ αλλού. Θα γράψω για το είδος μπασκετμπολίστα που δεν συμπαθώ καθόλου. Δεν είναι κάποια θέση συγκεκριμένη ούτε κάποια ηλικία. Είναι ο παίχτης-χειροκροτητής.

(Ο Βαλάντης Σιδέρης είναι δημιουργός και editor in chief του ιστότοπου kokkina.gr)

Καταρχήν θέλω να ευχηθώ καλή συνέχεια, μιας και δε μιλάμε για αρχή, στον καλό φίλο και συνεργάτη Giorgo, έναν από τους ελάχιστους ανθρώπους που ανιδιοτελώς ασχολούνται με την αθλητική αρθρογραφία, με μοναδικό γνώμονα την αγάπη για το μπάσκετ. Έναν εξαίρετο γνώστη του αθλήματος, αντικειμενικό και συνεπή στα λόγια και τις πράξεις του. (Σ.σ. Giorgos P. Να σαι καλά ρε παιχταρά). Το άρθρο αυτό που θα φιλοξενηθεί στο νεοσύστατο αυτό ιστοχώρο και όπως θα καταλάβατε και από τη φωτογραφία, αφορά τον Ολυμπιακό, και κυρίως την τακτική που εφαρμόζει ο Γιάννης Σφαιρόπουλος.

O Nτάριους Τζόνσον Όντομ είναι ένα από τα μυστήρια της φετινής σεζόν. Στην ευρωλίγκα αγωνίζεται περίπου 15 λεπτά ανά παιχνίδι και στα σουτ δεν ευστοχεί ποτέ. Εχει κάτω από 30% σε δίποντα (!) και τρίποντα, ενώ και δεν παίρνει έτσι κι αλλιώς πολλές προσπάθειες. Είναι φανερό πως η ομάδα δεν του δίνει καλά σουτ μέσα από τη ροή της επίθεσης, και επίσης είναι φανερό πως είναι άστοχος. Στο ελληνικό πρωτάθλημα αντίθετα , ο Όντομ, χωρίς να αγωνίζεται παραπάνω, βάζει καλάθια. Σουτάρει με 52% στα δίποντα και 45,16% (!)στα τρίποντα, σε ένα δείγμα αγώνων που δεν το λέει κανείς και μικρό. Είναι φανερό πως η ομάδα του δίνει καλύτερα σουτ και , υπό την μικρότερη πίεση του αποτελέσματος, περισσότερες κατοχές.