Ο Βασίλης Σπανούλης, ο δεύτερος μεγαλύτερος Έλληνας μπασκετμπολίστας όλων των εποχών (όταν μιλάμε για μεγάλους παίκτες τα αξιώματα είναι αναπόφευκτα), θα δοκιμάσει την ισορροπία του πάνω σε αυτή την λεπτή γραμή για όσο τον βαστάνε τα πόδια του. Παρότι δεν είναι ο πρώτος, αξίζει να θυμόμαστε ότι αυτή η επιλογή δεν είναι μονόδρομος για τους μεγάλους παίκτες. Υπάρχουν κι αυτοί που προσαρμόζονται σε μικρότερο ρόλο, διαχειρίζονται πιο πρακτικά τον εαυτό τους, αποδέχονται την πραγματικότητα. Όλα αυτά είναι απολύτως σεβαστά, αλλά δεν ταιριάζουν στον Σπανούλη. Είναι προφανές ότι εκείνος θα προσπαθήσει να διαμορφώσει την πραγματικότητα.
Ως οπαδός του Ολυμπιακού, δεν μπορώ παρά να τον υποστηρίξω σε αυτή την προσπάθεια. Ίσως η αποδοχή της πραγματικότητας να βοηθούσε την ομάδα περισσότερο μακροπρόθεσμα. Αλλά αυτή την στιγμή, μια τέτοια αποδοχή θα ισοδυναμούσε με υποχώρηση. Ο Σπανούλης δεν υποχώρησε τον χειμώνα του 2011, όταν η ομάδα μίκραινε σύμφωνα με ορισμένους. Δεν υποχώρησε στον τελικό του φάιναλ φορ το 2013, όταν ξεκίνησε με οικτρή απόδοση. Δεν υποχώρησε απέναντι στην Ρεάλ την επόμενη χρονιά, όταν η ομάδα βρέθηκε να χάνει με 2-0 και ο ίδιος δεν πατούσε καθόλου καλά στα πόδια του. Δεν υποχώρησε απέναντι στην Μπαρτσελόνα και την ΤΣΣΚΑ πέρσι. Δεν υπόχωρησε απέναντι στον Παναθηναϊκό, την ομάδα που τον είχε εκθέσει όσο καμία τα τελευταία χρόνια. Και ακριβώς επειδή δεν υποχώρησε συνέβαλε καθοριστικά σε όλα όσα ζούμε.
Τώρα μου λέει ότι δεν πρόκειται να αλλάξει, δεν πρόκειται να υποχωρήσει. Απαντώ ότι θα στηρίζω μέχρι τέλους, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Στην καλύτερη περίπτωση, η πραγματικότητα θα συνεχίσει να διαμορφώνεται από τον Ολυμπιακό. Στη χειρότερη, θα έχουμε πάντα τα βιντεάκια του redzone.
Ελπίζω όλος ο οργανισμός του Ολυμπιακού να σεβαστεί αυτή την προσπάθεια. Δε γίνεται να πανηγυρίζεις το 2012 για την “ομάδα των θαυμάτων” και να γκρινιάζεις το 2016 για την κινητήρια δύναμη αυτού του “θαύματος”. Αυτό που επιβάλλεται είναι στήριξη, η οποία φυσικά αφορά και τη δομή της ίδιας της ομάδας, σε τρία επίπεδα.
1. Spacing
Τα νούμερα λένε ότι ο Σπανούλης δεν είναι όσο παραγωγικός ήταν μέσα στη ρακέτα. Βασίζεται περισσότερο στο τρίποντο - κάτι που φάνηκε με δραματικό τρόπο στην Ευρωλίγκα και με θριαμβευτικό τρόπο στους τελικούς του πρωταθλήματος - και παρότι συνεχίζει να κερδίζει πολλά φάουλ, οι διεισδύσεις του δύσκολα θα επιστρέψουν στα επίπεδα του 2012 ή του 2013.
Λογικά όλα αυτά και όχι απαραίτητα προβληματικά. Καταρχήν ο αρχηγός του Ολυμπιακού ολοκλήρωσε τη χρονιά στην Ευρωλίγκα με σχεδόν διπλάσιες ασίστ από λάθη. Αυτό το στοιχείο, σε συνδυασμό με την αποτελεσματικότητά του ως πασέρ από μέση απόσταση, δείχνουν ότι δε χρειάζεται να φτάνει μέχρι το καλάθι για να είναι αποτελεσματικός. Αρκεί να υπάρχουν σουτέρ γύρω του να αξιοποιήσουν αυτές τις πάσες.
Φέτος ο Ολυμπιακός σούταρε λίγο και άσχημα πίσω από τα 6,75. Αν αυτό αλλάξει, υπάρχουν βάσιμες ενδείξεις ότι ο Σπανούλης θα διαβάσει σωστά περισσότερες φάσεις από αυτές που θα χαλάσει με κάποια τραβηγμένη προσπάθεια.
2. Περισσότερη κίνηση
Η εύκολη εξήγηση για τα προβλήματα στην επίθεση του Ολυμπιακού, πέρα από την έλλειψη σουτέρ που ευνοούσε τα ταμπούρια, είναι ότι τα συστήματα είναι αρκετά προβλέψιμα, αφού το πικ εν ρολ με τον Σπανούλη κυριαρχεί. Το εξίσου εύκολο - και τεμπέλικο - συμπέρασμα είναι ότι ο Ολυμπιακός πρέπει να ενισχύσει τη δημιουργία του (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό).
Ας αφήσουμε στην άκρη προς το παρόν, το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός διαθέτει το πιο δημιουργικό τεσσάρι στην Ευρώπη. Ή τους αριθμούς, που λένε ότι η επίθεση του Ολυμπιακού στην Ευρωλίγκα ήταν έστω και οριακά άνω του μέσου όρου. Είμαστε σίγουροι ότι η προσθήκη ενός ακόμα σκόρερ θα έκανε την επίθεση λιγότερο στατική και προβλέψιμη; Ή μήπως απλά ψάχνουμε για μπαλώματα σε μια δεδομένη κατάσταση;
Ίσως η λύση είναι πιο περίπλοκη. Περισσότερα σκριν από τον Σπανούλη μακριά από την μπάλα, ώστε οι βοήθειες να δυσκολεύουν. Περισσότερο τρέξιμο. Μεγαλύτερο “άπλωμα” του γηπέδου ώστε ο Σπανούλης να εκτελεί και από την αδύνατη πλευρά. Με δυο λόγια περισσότερες φάσεις σαν αυτή:
Ο Σπανούλης μπορεί να παίξει τον ρόλο του Ναβάρο που εκτελεί, με τον Χάκετ να στήνει πικ εν ρολ με τον Πρίντεζη στην αδύνατη πλευρά. Ή μπορεί να στήσει το αρχικό πικ εν ρολ για να απελευθερώσει τον Λοτζέσκι απέναντι. Αν αξιοποιηθούν και άλλο χώροι εκτός από την κορυφή της ρακέτας, ίσως τα αποτελέσματα μας εκπλήξουν.
3. Άμυνα
Το πιο δύσκολο μέρος της εξίσωσης. Ακόμα και στα ντουζένια του, ο Σπανούλης ήταν μέτριος αμυντικός. Εδώ ίσως χρειαστούν εφευρετικές λύσεις. Για παράδειγμα, στην σειρά με τον Παναθηναϊκό σκεφτόμουν πώς θα τα πήγαινε πάνω στον Φώτση, μακριά από τα isolation για Φελντέιν ή τα πικ εν ρολ για τα άλλα γκαρντ των πράσινων, με τον Πρίντεζη να μαρκάρει περιφερειακά και να αλλάζει όλα τα σκριν. Ίσως ο Ολυμπιακός να έχανε κάποια ριμπάουντ. Ίσως πάλι να διατηρούσε καλύτερη αμυντική ισορροπία σε κάποια διαστήματα και να “χαλούσε” τις αποστάσεις του Παναθηναϊκού. Ο Σπανούλης θα πρέπει να κρυφτεί μακριά από την μπάλα σε πολλά ματς. Σε άλλα θα πρέπει να κάνει την υπέρβασή του.
Υπάρχουν βέβαια και άλλες λεπτομέρειες που θα πρέπει να ρυθμιστούν - η διαχείριση του χρόνου συμμετοχής του, τα σχήματα στα οποία θα ενταχθεί κτλ. Επίσης υπάρχουν κάποιες βεβαιότητες - ότι το καλοκαίρι θα δουλέψει σαν σκύλος, ότι πάντα θα βγαίνει μπροστά, ότι ακόμα θέλει να πετύχει πράγματα. Αυτό που μένει να δούμε είναι αν αυτές οι βεβαιότητες θα συνεχίσουν να καθορίζουν το ευρωπαϊκό μπάσκετ.
ΥΓ: το κείμενο γράφτηκε λίγο πριν τη γιορτή για την κατάκτηση του πρωταθλήματος χωρίς να έχει ανακοινωθεί κάτι για την ανανέωση του Σπανούλη. Αλλά θεωρώ ότι αυτοί την ανανέωση οι Αγγελόπουλοι την χρωστάνε στον εαυτό τους.
1. Σημείωση Giorgos P.
Eυχαριστώ πολύ τον Rod. Η ομάδα του in-the-game, και γενικώς μία ωραία παρέα, έδειξε έναν δρόμο στον οποίο μπορεί να κινηθεί η ανάλυση, τοποθετώντας ιδανικά τη στατιστική ως βοηθό της τακτικής, αλλά ποτέ πάνω από τους παίκτες και το παιχνίδι.
