Η χρονιά των Phoenix Suns τελείωσε με τον ίδιο τρόπο όπως πέρυσι: χάνοντας στο ημίχρονο με 30 πόντους διαφορά και τελικά με ένα εμφατικό blowout από τον αντίπαλο, δίχως να μπορούν να σηκώσουν κεφάλι. Στο γήπεδό τους. Έτεροι κοινοί παρονομαστές; Δύο Βαλκάνιοι, δύο elimination games. Πλέον ουδείς μπορεί να γνωρίζει τι θα ξημερώσει στην Αριζόνα, αλλά, κάνοντας ένα βήμα πίσω, η νίκη της μπασκετικής προόδου -λογικά- αφήνει τους πάντες ικανοποιημένους.

Μετά την απρόσμενη σκούπα των Boston Celtics εις βάρος των Brooklyn Nets, όπως ήταν αναμενόμενο υπήρξε τεράστια συζήτηση για το τι σηματοδοτεί αυτό το αποτέλεσμα για τα δύο franchises. Από τη μία έχουμε την ξεκάθαρη αναγγελία του Jason Tatum ότι κατέφτασε, την πλήρη επίδειξη της Mamba mentality του και την πρώτη πειστική παρουσία αυτών των Celtics στα play offs που τόσο περιμέναμε από την εποχή που ο Isiah Thomas ήταν το πρώτο βιολί. Το ταλέντο ήταν πάντα εκεί αλλά ο κορμός των Tatum, Brown και Smart χρειαζόταν να γράψει αρκετά χιλιόμετρα μαζί και να συμπληρωθεί από σκληροτράχηλους και έξυπνους αμυντικογενείς παίκτες (Rob και Grant Williams, Al Horford και Derrick White) ώστε να αναδειχθεί. Οι Celtics έχουν βρει τον ηγέτη τους και την ταυτότητά τους και είναι καλά.

Ρεκόρ που σπάσανε, και που για να ξανασπάσουν θα χρειαστούν χρόνια -μη και δεκαετίες, μας επιφύλασσε η προηγούμενη εβδομάδα στον “Μαγικό Κόσμο”. Παράλληλα, ξαφνικά έβρεξε, αλλά όταν λέμε “έβρεξε”, έβρεξε, σε βαθμό που οι 30άρες κάποιου παίκτη να είναι ανάξιες αναφοράς πια. Πίσω όμως από όλα αυτά, το πιο σημαντικό γεγονός της εβδομάδας, αναφορικά τουλάχιστον με την εξέλιξη της τρέχουσας σεζόν, ενδεχομένως να είναι η επιστροφή του Draymond Green στην αγωνιστική δράση, όπου για πρώτη φορά μετά από 1.005 μέρες αγωνίστηκε μαζί η “Αγία Τριάδα του Golden State”, και δη ακριβώς έναν μήνα πριν την έναρξη των φετινών Playoffs.

Το πέμπτο ματς των ημιτελικών της Ανατολής έδειχνε πως θα καταλήξει στους Μιλγουόκι Μπακς. Άλλωστε, είχαν ένα σταθερό προβάδισμα μετά από ακόμη ένα εκρηκτικό ξεκίνημα και οι σταθεροί πυλώνες της ομάδας, όπως ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, ο Κρις Μίντλετον και ο Τζρου Χόλιντεϊ είχαν κάνει πολή καλή εμφάνιση μέχρι, ας πούμε, την μέση της τρίτης περιόδου. Αντίθετα για τους Νετς, το πράγμα είχε στραβώσει και τίποτα συνέχιζε να μην πάει, έστω και λίγο προς τη σωστή κατεύθυνση. Ο Ίρβινγκ απουσίαζε, ο Χαρντεν επέστρεψε, αλλά δεν φάνηκε να πατάει καλά, ο Τζο Χάρις συνέχιζε να ρίχνει τούβλα και γενικώς επικρατούσε ένα γενικό «ωχ, την κάτσαμε». Μόνο ο Τζεφ Γκριν έδειχνε να πλαισιώνει τον Ντουράντ σε ένα μοναχικό μονοπάτι προς τον ηρωικό, αλλά πρόωρο αποκλεισμό.

Πριν από λίγες ημέρες - πιθανώς να έπεσε στην αντίληψη σας - ο Νίκολα Γιόκιτς περιέγραψε γλαφυρότατα την αντίληψη του περί της θέσης των παικτών του ΝΒΑ στο σύμπαν της δημόσιας αναπαράστασης του μπάσκετ στις ΗΠΑ: "Ζώα σε τσίρκο"! O σταρ των Νάγκετς εμφανίστηκε επιεικώς ενοχλημένος τόσο από την συμπεριφορά των φιλάθλων, που ζητούν ακατάπαυστα φωτογραφίες σε οποιαδήποτε ευκαιρία, όσο και από εκείνη των media, που κατά τα λεγόμενα του βλάπτουν το άθλημα. "Είμαι μεγάλος αντίπαλος των media, κάνουν κακό στα σπορ" δήλωσε, λειαίνοντας κατόπι σημαντικά τις αιχμές των βελών του, με την παραδοχή ότι το στάτους των αθλητών έχει ωφεληθεί από εκείνα, με ακόλουθη συνέπεια την αυξημένη βαρύτητα της γνώμης τους: "Για αυτό τον λόγο γινόμαστε γνωστοί και αποκτούμε επιρροή".

’Και αν ο Durant υπογράψει στο Brooklyn; Στην τελική Νέα Υόρκη είναι και εκεί’’  σκεφτόταν ο Jim πριν τρεις μήνες στο διάλογο με το φίλο του, Lou (διάλογος που υπήρξε μόνο μέσα στο κεφάλι μου). Ξημερώματα 1ης Ιουλίου και ο Kevin Durant είναι πλέον παίκτης των Nets, όπως και οι Kyrie Irving και DeAndre Jordan. Είναι πλέον προφανές, το Brooklyn νίκησε.

"O Κάρι είναι το πρόσωπο αυτού του franchise και αυτό με βοηθάει γιατί δεν πρέπει να είμαι εγώ. [...] Δεν θέλω να είμαι ο ηγέτης, δεν είμαι ηγέτης. Είμαι κακός στο να λέω 'σταθείτε από πίσω μου και ακολουθήστε με' [...]. Είμαι από εκείνους που λένε: 'Ας το κάνουμε αυτό μαζί. Ας δουλέψουμε μαζί. Δεν με πειράζει να είμαι στην πρώτη γραμμή, αλλά ας μαζευτούμε όλοι εκεί και ας το κάνουμε μαζί".

Μεσα σε λίγες μόνο κουβέντες, ο Κέβιν Ντουράντ συνόψισε υπέροχα την οπτική του γύρω από την ομαδική προσπάθεια , σε πρόσφατη συνέντευξη του στον Ζακ Μπάρον του GQ. Πιθανώς ο δεύτερος καλύτερος παίκτης του κόσμου, ο MVP των περσινών τελικών και παλαιότερος νικητής του αντίστοιχου βραβείου κανονικής περιόδου , ακολουθεί εδώ και χρόνια σταθερά μία δική του πορεία , η οποία στέκεται απέναντι σε καθιερωμένα πρότυπα περί της οργάνωσης ενός συνόλου και ηγεσίας. Και από αυτή την θέση, τους βγάζει εμφατικά την γλώσσα.

Ο Βασιλιάς έπεσε, ζήτω ο Βασιλιάς. Τα ξενύχτια έφτασαν στο τέλος τους με τους Oυόριορς να κατακτούν το δεύτερο πρωτάθλημα τα τελευταία τρία χρόνια, ανακτώντας τα σκήπτρα τους, μετά την περσινή εποποιία των Καβς. Γίναμε μάρτυρες μιας ομάδας που πιθανόν σε κάποια χρόνια θα μνημονεύεται ως μία από τις καλύτερες όλων των εποχών και στην προσπάθεια ενός «υπεράνθρωπου» να κατακτήσει ακόμα ένα δαχτυλίδι. Η φετινή σειρά δε, ίσως ήταν και η απαρχή της ανόδου του KD ως alpha dog της λίγκας. Ο πέμπτος τελικός έφτασε στο τέλος του, το Όκλαντ έβαλε τα γιορτινά του και στο κείμενο θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε κάποια πράγματα που είδαμε στον τελευταίο αγώνα. Ας πιούμε μια γουλιά καφέ αφού ακόμα δεν έχουμε ξυπνήσει για τα καλά και ας ξεκινήσουμε.

Αναρωτιέμαι μήπως 47,7 δευτερόλεπτα πριν την λήξη του τρίτου τελικού μεταξύ Warriors και Cavaliers γίναμε μάρτυρες μιας στιγμής - ορόσημο για την ιστορία του μπάσκετ του ΝΒΑ. Καθώς ο Κέβιν Ντουράντ σηκωνόταν και ευστοχούσε πάνω από τα χέρια και την κακή άμυνα του Λεμπρόν Τζέιμς, είναι πολύ πιθανό να συνέβη μία παράδοση σκυτάλης. Θα πρέπει οι Ουόριορς να κλείσουν την σειρά για να το επιβεβαιώσουν, απλά η συγκυρία δείνει ευνοϊκή για το πέρασμα στην KD era στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου. Η πιθανότητα αποκτά μεγαλύτερο εύρος αν αναλογιστεί κανείς το εξής: Ο Ντουράντ είναι ένας παίκτης με προσόντα εφάμιλλα του Τζέιμς και παίζει παράλληλα σε μία ομάδα που μπορεί να είναι μέσα στις 4-5 καλύτερες όλων των εποχών. Ναι, ίσως αυτή η στιγμή , αυτό το τρίποντο , να ήταν η αρχή της δικής του κυριαρχίας, και εμείς να γίναμε μάρτυρες της.

Τι περίμεναν οι ειδικοί αναλυτές και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού για τα παιχνίδια των τελικών ; Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί οτι “έβλεπε” κάποιον ως φαβορί. Όλοι περίμεναν με ανυπομονησία το τρίτο μέρος της τριλογίας, που άμα συνεχίσει να προσθέτει επεισόδια κινδυνεύει να γίνει πολυλογία. Κι όμως, με την λήξη του δεύτερου τελικού που βρήκε τους πολεμιστές νικητές όλα δείχνουν αλλιώς . Οι Warriors φαίνονται απλά πολύ καλοί, ακόμα και για την αρμάδα του LeBron James, ο οποίος παρότι βρίσκεται σε εκπληκτική κατάσταση δεν μπορεί να προβάλει προς το παρόν αντίσταση. Το ερώτημα λοιπόν που γεννάται με τα μέχρι στιγμής δεδομένα είναι το εξής . Έχουν οι Warriors αδυναμίες ; Μπορεί κάποιος να τους νικήσει σε μία σειρά παιχνιδιών ; Αποτελούν τη πληρέστερη και καλύτερη ομάδα που έχουμε παρακολουθήσει μέχρι σήμερα ;