Πολλά γίνονται και σε επίπεδο θεάματος. Το All Star game από φέτος αλλάζει μορφή, τα time outs στην crunch time μειώθηκαν χάρην της ροής του παιχνιδιού. Οι αγώνες σε διεθνή ύδατα αυξάνονται (Ευρώπη, Κίνα κλπ), ενώ υπάρχει και πλέον και το NBA Africa game. Οι δε αγώνες των Χριστουγέννων (κάτι αντίστοιχο της boxing day στο αγγλικό ποδόσφαιρο) είναι έτσι επιλεγμένοι , ώστε μεταξύ τους να παίζουν οι καλύτεροι. Οι παίκτες φοράνε μικρόφωνα, κάτι που συμβαίνει κι άλλες φορές μέσα στον χρόνο, κάτι που δίνει την δυνατότητα στον θεατή να ακούσει ατάκες όπως εκείνη του Green στοn Irving. “Πολύ ωραίο τελείωμα στη προηγούμενη φάση αλλά ήξερα ακριβώς τι θα κάνεις, ξέρω όλες σου τις κινήσεις”. To NBA μας βάζει ολους μέσα στο γήπεδο και μας φέρνει πιο κοντά στα πρόσωπά του, τους αθλητές.

Οι πιο επιφανείς από αυτούς παραμένουν ο πυλώνας γύρω από τον οποίο στηρίζεται το πρωτάθλημα και αποτελούν το λεγόμενο και “πρόσωπο της Λίγκας”. Με αυτό τον όρο αναφερόμαστε σε εκείνους τους Super Star που έχουν κερδίσει την εύνοια του κόσμου, των παικτών και συνολικά του πρωταθλήματος, με το κυρίαρχο παιχνίδι τους αλλά και την προσωπικότητα τους. Ας δούμε την έννοια αυτή λίγο βαθύτερα.

Τα πρόσωπα της Λίγκας μετά τον Jordan

Είναι κοινώς αποδεκτό πως αυτός που γιγάντωσε το ΝΒΑ δεν είναι άλλος από τον καλύτερο μπασκετμπολίστα όλων των εποχών, τον Jordan. Γύρω από την δυναστεία των Bulls, το ΝΒΑ προμόταρε το θέαμα του με τον MJ να αποτελεί το αδιαμφησβήτητο “πρόσωπο της Λίγκας”. Διαφημιστικά σποτ, συνεντεύξεις, παπούτσια, μπλούζες. Ο Jordan ήταν παντού και το όνομα του το γνώριζε ακόμα και ο πλέον ανίδεος σε θέματα μπάσκετ. Καθώς ο Michael είχε τόσο μεγάλη επιρροή , ήταν περίπου μοιραίο ότι η αποχώρηση του θα έκανε πολύ έντονη την ανάγκη για αναζήτηση διαδόχου.

Τότε βγήκαν μπροστά δύο παιδιά, που με ίνδαλμα τον Jordan κατάφεραν να συνεχίσουν την μπασκετική κληρονομιά που άφησε ο Air . Ο Iverson αποτέλεσε έναν από τους πιο fun to watch παίκτες που έχουν περάσει από τα παρκέ. Ο ύψους 1.81 guard κατάφερε να οδηγήσει σχεδόν μόνος του την ομάδα της Φιλαδέλφια στους τελικούς του ΝΒΑ, αποκλείoντας παίκτες όπως ο Ray Allen, ο Reggie Miller,o Tracy MacGraydy και ο Vince Carter. Σους τελικούς του 2001 με μία συγκλονιστική εμφάνιση στο πρώτο παιχνίδι, έδειξε πως το ύψος δεν σε εμποδίζει να τα βάλεις με τα θηρία όταν είσαι γεννημένος πρωταθλητής.

Όμως η επιρροή του Iverson στο παιχνίδι ξεπέρασε κατά πολύ τις τέσσερις γραμμές του γηπέδου δείχνοντας τη πραγματική δύναμη που μπορεί να έχει ο απόλυτος αστέρας του ΝΒΑ. Πρώτον, έδωσε ελπίδα και στον απλό άνθρωπο που δεν κοιτάει το κόσμο από τα δύο μέτρα ότι μπορεί να τα βάλει με θηρία και να βγει νικητής. Στο πρόσωπο του ο καθένας δεν έβλεπε τον αθλητή-μηχανή αλλά τον εαυτό του, θνητό, επιρρεπή σε αμαρτίες και τραυματισμούς, καθημερινό, αλλά και πρωταθλητή. Για αυτό το λόγο και αγαπήθηκε όσο λίγοι παίκτες. Ταυτόχρονα έφερε στο λαμπερό κόσμο του πρωταθλήματος, το ντύσιμο, το στυλ και τη μουσική της γειτονιάς. Δεν απαρνήθηκε ούτε μία φορά το ποιος είναι και από που έρχεται και επηρέασε το σημερινό “dress code” των παικτών.

Εκτός από εκείνον, και πιο κοντά στο πρότυπο του MJ, το κενό της διαδοχής συμπλήρωσε ακόμη καλύτερα o Kobe Bryant, που ήρθε περίπου ως απο μηχανής θεός. Ένας υπερταλαντούχος δουλευταράς που έθεσε ώς στόχο ζωής να φτάσει τον GOAT αλλά και να του μοιάσει όσο περισσότερο γίνεται. Το κατάφερε εν πολλοίς και μας φανέρωσε μία νέα πτυχή, όχι τόσο λαμπερή, του παίκτη-απόλυτου σταρ της λίγκας. Τον Ιούλιο του 2003 ο Black Mamba βρέθηκε αντιμέτωπος με κατηγορίες για σεξουαλική επίθεση, ένα θέμα που όσο βαρύ είναι, τόσο ελαφρά πέρασε από τη δημοσιότητα, με τον σταρ των Lakers να “τη βγάζει καθαρή”.

Την ίδια χρονιά μπήκε στο πρωτάθλημα ως Rookie ο άνθρωπος που μέχρι σήμερα αποτελεί τον μεγαλύτερο σταρ της, ο LeBron James. Ο νεαρός από το Akron λάνσαρε το στυλ του υπεραθλητή, που είναι καλός σε κάθε τομέα του παιχνιδιού και δεν διστάζει να βγει μπροστά σε κάθε αθλητικό και κοινωνικό θέμα εκφράζοντας την άποψη του. O Lebron , από άποψη "προσώπου", ήταν εκείνος που πήγε την έννοια ένα βήμα παραπέρα από τον Jordan, μετέχοντας ενεργά στην πολιτική ζωή. Στήριξε την Χίλαρι, στάθηκε απέναντι στον Τραμπ, ενώ παράλληλα αύξησε την επιρροή του στην ομάδα του, με τρόπους που ο MJ δεν το έκανε ποτέ στο Σικάγο. Καθώς πλέον κλείνει τα 33, το ΝΒΑ καλείται για ακόμα μία φορά να ψάξει για έναν διάδοχο, στηριζόμενο στα νέα πλέον δεδομένα και με τον πήχη ακόμη υψηλότερα.

Η Νέα Κατάσταση

Η αποστολή είναι δύσκολη, καθώς όπως θα παρατηρήσατε ήδη, ο όρος "πρόσωπο της Λίγκας" στην πράξη παρουσιάζει αρκετές ιδιομορφίες. Αρχικά είναι απαραίτητος, και για αυτό και η λίγκα σπεύδει να ορίσει πάντα κάποιον για αυτό το ρόλο. Όμως ακόμα και ο ίδιος ο κομισάριος του πρωταθλήματος δεν έχει τη δύναμη να ελέγξει μόνος του την διαδοχή, ούτε τους όρους της. Ο Iverson πολεμήθηκε πολύ για την εικόνα που ήθελε να έχει. Το στυλ του ερχόταν σε αντίθεση με ό,τι είχε συνηθίσει ο κόσμος και έτσι η λίγκα δεν ήθελε εκείνον να αποτελέσει την διάδοχη κατάσταση από τον Jordan, ο οποίος κρατούσε κλειστό το στόμα του μπροστά σε κάθε αθλητικό και κοινωνικό φαινόμενο. Όμως η λατρεία του κόσμου για το παιχνίδι και το στυλ του Answer ήταν τέτοια, που δεν μπόρεσε να πολεμηθεί από κανέναν. Eπίσης παρατηρούμε ότι κάθε ένας από τους προαναφερθέντες επέλεξε να χρησιμοποιήσει έμμεσα ή άμεσα εντελώς διαφορετικά την ιδιότητα του ανάλογα με το χαρακτήρα του. Είτε για να καταφέρει να ξεφύγει από τις δικαστικές κατηγορίες, είτε για να φτιάξει ο ίδιος ένα ισχυρό “κατηγορό” έναντι σε κοινωνικά προβλήματα και λοιπά.

Το "πρόσωπο της λίγκας" ήταν πάντα κάτι ρευστότερο από τους οριοθετημένους σκοπούς του ΝΒΑ. Eπιπλέον, έχουν αλλάξει κατά πολύ και τα μέσα από τα οποία προβάλλεται, τα οποία υπόκεινται δυσκολότερα σε κεντρικό έλεγχο.  Οι παίκτες αλλά και το κοινό έχουν πρόσβαση στο Tweeter, το Facebook, το Instagram κλπ. Καθημερινά το κοινό μπορεί να έχει επαφή με τη καθημερινότητα του παίκτη, χωρίς τα κλισέ και τα στερεότυπα που αναπράγονται από άλλους. Σαν μία μορφή σύγχρονου Big Brother, παρατηρούμε τους παίκτες να γυμνάζονται, να βγαίνουν, να κάνουν πλάκες. Η εποχή που ο MJ μπορούσε να κρατάει apolitic στάση, και να εμφανίζεται εκτός παρκέ μόνο σε διαφημίσεις και κλισέ συνεντεύξειες έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Βλέπουμε πολλούς αστέρες να χρησιμοποιούν με εντελώς διαφορετικούς τρόπους τη νέα αυτή δυνατότητα. Κάποιοι όπως ο Green χρησιμοποιούν το Instagram για αποστολή dick pics, άλλοι όπως ο Durant, διατηρούν ψεύτικα προφίλ για να απαντάνε στους επικριτές τους.

Αυτές οι τρόπον τινά "ανεξέλεγκτες" καταστάσεις, μαζί τους φανερούς σκοπούς της λίγκας για την διεθνοποίηση του πρωταθλήματος και την προβολή "αφθαρτων" αστέρων - προτύπων, λειτουργούν σε δυναμική και αμοιβαία σχέση, προκειμένου να διαμορφωθούν τα κριτήρια για το νέο "πρόσωπο" ή αν θέλετε τα νέα "πρόσωπα". Πρέπει λοιπόν κάποιος, εκτός από το να είναι εξαιρετικός παίκτης, να έχει άνεση με τους δημοσιογραφους και να χειρίζεται άριστα τα social media. Σαφώς πρέπει να βρίσκεται στην αρχή της καριέρας του, καθώς ο κόσμος θέλει ένα πρόσωπο που ακόμα δεν έχει πετύχει και διψάει για δράμα, αποτυχίες και  εξιλέωση (συγγνώμη Kevin Durant). Τέλος, θα ήταν καλό η παρουσία του να συνοδευόταν και από κάποιου είδους σχέση με την πολιτική, όχι σε επίπεδο παρατάξεων, αλλά σε επίπεδο συμβολισμών.

Οι επίδοδοι διάδοχοι του Βασιλιά

Πίνοντας λοιπόν το καπουτσίνο μου κάθομαι και σκέφτομαι, ποίοι παίκτες μπορούν υπό ιδανικές συνθήκες να πληρούν απόλυτα αυτές τις προδιαγραφές ; Δύο ονόματα έρχονται στο μυαλό μου.

Αρχικά ένα δικό μας παιδί. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο διαθέτει ένα σπάνιο πακέτο χαρακτηριστικών που μπορούν να τον φέρουν σε προνομιούχο θέση. Αρχικά το παιχνίδι του παρομοιάζεται ήδη με του Βασιλιά. Θυμόμαστε πως ένα από τα βασικά χαρακτηρηστικά που οδήγησαν τον Kobe στο να χρηστεί face of the league ήταν η ομοιότητα του στο παιχνίδι με αυτό του MJ. Ακόμα ο Γιάννης έχει πίσω του μία ιστορία που μπορεί να εμπνεύσει και να συγκινήσει τον κόσμο. Ξεκινώντας ως παιδί μεταναστών σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον βρήκε το δρόμο του προς τη κορυφή από τα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα της Ελλάδας, με μόνο του όπλο τη σκληρή δουλειά και με ένα ζωγραφισμένο χαμόγελο στο πρόσωπο του ανά πάσα στιγμή. Να ο πολιτικός συμβολισμός! Ο Γιάννης συνδυάζει πολλά από τα χαρακτηριστηκά των προκατόχων του και η αποστολή του πλεον είναι να οδηγήσει μία μικρή πόλη μέχρι τη κορυφή. Όσον αφορά τη στάση του προς τα media, παρά την εμφανή αμηχανία του, διαθέτει μία αυθεντικότητα και έναν ευχάριστο χαρακτήρα, που τον καθιστά πολύ εύκολα συμπαθητικό.

Το δεύτερο όνομα που αυθόρμητα ήρθε στο μυαλό μου είναι αυτό του Embiid. Ο χαμογελαστός γίγαντας από το Καμερούν διαθέτει όλο το πακέτο, μαζί φυσικά με ένα τεράστιο ερωτηματικό, εκείνο της διαρκούς υγείας. Αν έπρεπε να κάνουμε ένα σύντομο χαρακτηρισμό για τον ταλαντούχο σέντερ των Σίξερς, θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελεί έναν αρμονικό συνδυασμό του πληθωρικού παιχνιδιού του Hakeem “The Dream” Olajuwon και της προσωπικότητας του performer του Shaquille O'Neal. Κυριαρχος μέσα στο παρκέ κόντρα στα undersized σχήματα που είναι στην μόδα τελευταία, απολαυστικός εκτός αυτού στα social media. Ανάμεσα στα "χαρίσματα" του είναι ένα πολύ τίμιο πέσιμο στη Rihanna και η εκκληση για βοήθεια, όταν αυτή του είπε πως θα βγούνε ραντεβού όταν γίνει All-Star. Επίσης, εντυπωσιακές εμφανίσεις , χορός αλλά και ένα τρομερό τρολάρισμα στον Durant, όταν αυτός κατα λάθος αποκάλυψε ότι χρησιμοποιεί ψεύτικα προφιλ.

Ο Joel, ένας ακόμη μετανάστης που δέχθηκε της αμερικανικής παιδείας, έχει δημιουργήσει ήδη μία περσόνα έτοιμη να αποτελέσει τη κεντρική ατραξιόν του ΝΒΑ για πολλά χρόνια.

Τα ... αουτσάιντερ

Τελειώνοντας το κείμενο πρέπει να γίνουν δύο ειδικές αναφορές. Η πρώτη είναι στον νεαρό σταρ των Lakers, Lonzo Ball. Με τον manager και πατέρα του να έχει αναλάβει σχεδόν αποκλειστικά την δημόσια εικόνα του, αποτελεί ένα φαινόμενο πρωτόγνωρο που ίσως ορίσει το μέλλον. Συνεχείς βαρύγδουπες και προκλητικές δηλώσεις πριν ακόμα γίνει draft, επιμονή να πάει στο Los Angeles (καθόλου τυχαίο, καθώς πρόκειται για το μεγαλύτερο ίσως brand name του παγκόσμιου μπάσκετ και μία τεράστια αγορά), προκλητική συμπεριφορά προς τα media και περιφρόνηση κάθε μάρκας αθλητικών ειδών συμπληρώνουν το προφίλ του.

Ο ταλαντούχος κύριος Ball έχει αρκετά σκαμπανεβάσματα μέχρι στιγμής, όμως το πρότυπο του αθλητή – επιχειρηματία που προωθεί, είναι πιθανό να αποτελέσει το μέλλον. Ήδη πάντως αποτελεί το talk of the town, είτε θετικά είτε αρνητικά.

Η δεύτερη αναφορά που οφείλω να κάνω είναι στον Steph Curry, τον δις πρωταθλητή του ΝΒΑ και MVP,  και τον πιο fun to watch (για εμένα) παίκτη του πρωταθλήματος μαζί με τον James Harden. O Curry μπήκε σαν κομήτης πριν τρία χρόνια στη ζωή μας και είχε την “ατυχία” να συμπέσει πάνω στα καλύτερα χρόνια του βασιλιά LeBron χαρίζοντας μας μία εξαιρετική τριλογία. Έχοντας ήδη πετύχει τα πάντα στη καριέρα του θα είναι πολύ δύσκολο να διεκδικήσει το χρίσμα του επόμενου προσώπου της Λίγκας, ειδικά ως μέρος μιας superteam. Όμως έχει ήδη κατορθώσει κάτι, ίσως σπουδαιότερο, έχει αλλάξει το άθλημα. Έχει καταφέρει να μετατρέψει ένα εκτός ισορροπίας σουτ από τα 8 μέτρα με 10 δευτερόλεπτα ακόμα πριν τη λήξη των 24’ σε μία λογική προσπάθεια. Μπορεί να μην πληρεί ένα σωρό άλλα κριτήρια, αλλά αγωνιστικά και μόνο ο τίτλος του "προσώπου" θα ταίριαζε άνετα και σε εκείνον.