O Τζέιμς Χάρντεν τωρα κάνει εξίσου απίθανα πράγματα. Οδηγεί τους Ρόκετς στην τρίτη θέση της Δύσης με πολύ καλό ρεκόρ, και υπολείπεται του τριπλ νταμπλ σε μέσους όρους μόλις για δυο ριμπάουντ. Η ομάδα του κερδίζει, έχει την δεύτερη καλύτερη επίθεση της λίγκας , παρόλα αυτά τον ίδιο τον συνοδεύουν αστερίσκοι όπως η άμυνα (λες και ο Ντ'αντόνι gives a fuck) ή το ότι βρίσκει και τα κάνει στο πλαίσιο ενός τέλειου συστήματος. Οι Μόρει και Ντ'αντόνι έχουν δημιουργήσει κάτι τόσο προσεκτικά σχεδιασμένο, το οποίο του επιτρέπει να λειτουργεί όπως εκείνος θέλει, και έτσι έχει αναδείξει το παιχνίδι του.

Για να αναδειχθεί ο νικητής έχει πέσει στο τραπέζι κάθε πιθανό και απίθανο στατιστικό, καθώς ο ένας υπετερεί από εδώ και ο άλλος από εκεί. Ακρη δεν βγαίνει με τίποτα , καθώς και οι δύο παίκτες είναι εξίσου κομβικοί στις ομάδες τους , με αποτέλεσμα η συζήτηση να έχει φτάσει μέχρι και στο ποιος έχει περισσότερες secondary assists, δηλαδή πάσες πριν την τελική πάσα. Ή ακόμη και στο ποιος έχει δώσει περισσότερες τελικές που κατέληξαν σε βολές.

<https://twitter.com/HPbasketball/status/851505384271597572

Τα win shares και τα value over replacement player (δυο εν πολλοίς ακαταλαβίστικα και σαφώς εξειδικευμένα νούμερα) έχουν επιστρατευθεί και εκείνα, χωρίς όμως να συνοδεύονται από την αναγκαία παρατηρηση πως σε προσωποκεντρικά σύνολα οι τιμές τους θα είναι έτσι κι αλλιώς στον ουρανό, και πως σε ομάδες που κερδίζουν οι ατομικές επιδόσεις είναι προφανώς καλύτερες.

Εν πάση περιπτώσει εμένα όλη αυτή η κατάσταση μου την έχει λίγο βιδώσει, υπό την έννοια ότι πρώτον συνοδεύεται από την κλασική μιζέρια της απαξίωσης των κατορθωμάτων και δεύτερον διότι ελάχιστοι ασχολούνται με το μπάσκετ που βλέπουν ή δεν βλέπουν. Μέχρι και το πρότυπο The Ringer έφτασε στο σημείο να υποστηρίξει ότι η πλευρά που θα επιλέξει κανείς στο άτυπο δημοψήφισμα, δείχνει και την στάση του απέναντι στο άθλημα ή μια γενικότερη κοσμοθεωρία, λες και οι Χάρντεν και Ουέστμπρουκ αντιπροσωπεύουν δύο αντιπαλευόμενες ιδεολογίες. Βαρεμάρα.

Λέω να μην τα βάλω με τον Μπιλ Σίμονς και την ομάδα του βέβαια, γιατί οι μπλόγκερς θα πέσουν να με φάνε. Ποιος ξέρει, ίσως χάσω και followers, ίσως δεν μου μιλάνε πια οι φίλοι μου από το Ball Hog, και τότε την γαμήσαμε. Δεν μπορείτε να φανταστείτε παιδιά, μην πεις μισή μαλακία για τον Μπιλ Σίμονς, και στο βαθύ twitter αρχίζουν τα "ποιος είναι αυτός που μιλάει για τον Μπιλ Σίμονς". Υποθέτω πως υπάρχει κάποιου είδους παρόμοια "Μεγάλη Εβδομάδα" σε κάποιο άλλο μέρος του πλανήτη, όπου κάποιοι νηστεύουν για 7 μερες επειδή έκλεισε το Grantland, με την Κυριακή του Ringer να φέρνει τα παντα στην θέση τους. (Τι να τρώνε άραγε εκείνη την μέρα; Σουβλιστό Παπαϊωάννου;).

Από την άλλη, δεν μπορώ να μην σας εκμυστηρευτώ ότι όσο και να μου αρέσει το ΝΒΑ, δηλαδή πάρα πολύ, προτιμώ να βλέπω άλλες ομάδες, και σίγουρα όχι αυτές στις οποίες αγωνίζονται οι δύο υποψήφιοι MVP. Ναι, ήρθε η ώρα να διεκδικήσω και εγώ το δικαίωμα μου στην μιζέρια, προτάσσοντας τις προτιμήσεις μου σε ο,τι αφορά το θέαμα , ή αν θέλετε το ωραίο παιχνίδι, με την αναγκαία υποσημείωση πως ένα παιχνίδι των Θάντερ είναι πιο ωραίο από το Μάλαγα - Βαλένθια.

Το γιατί δεν προτιμώ να βλέπω την Οκλαχόμα είναι νομίζω ηλίου φαεινότερο. Ο Ουέστμπρουκ κάνει απίθανα πράγματα, είναι το κάτι άλλο, αλλά οι υπόλοιποι περνάνε τόσο πολύ σε δεύτερη μοίρα, που ουσιαστικά η έννοια της ομάδας πάει περίπατο. Ακόμη και όταν αγωνιζόταν ο αξεπέραστος "Air', ο θεατής μπορούσε να τοποθετήσει πολύ συγκεκριμένα στο αγωνιστικό παζλ τους υπόλοιπους, και να συγκρίνει την προσφορά τους με εκείνη του Τζόρνταν. Ετσι εκείνος αναδεικνυόταν ως MVP, δηλαδή ως πολυτιμότερος παίκτης του συνόλου, το οποίο με την σειρά του είχε πολυ συγκεκριμένη κατεύθυνση, και παρήγαγε μπάσκετ μέσω της ομαδικής λειτουργίας, αφήνοντας παράλληλα τον απαραίτητο χώρο για τα επιφωνήματα θαυμασμού της ατομικής ενέργειας. Μέχρι και ο GOAT δεν έριχνε τόσο βαριά την σκιά του επάνω στους Μπουλς όσο την ρίχνει ο Ρας στους Θάντερ. Παραειναι προσωπικό.

Με το Χιούστον (και όχι με τον Χάρντεν) έχω άλλο πρόβλημα, σχεδόν το αντίθετο. Μπορεί το μούσι όντως να παίζει φανταστικά, όμως το τακτικό πλαίσιο είναι τόσο ασφυκτικό, που η έμπνευση καταλήγει σε απόλυτα προβλέψιμο αποτέλεσμα. Ο Χάρντεν μοιάζει με υπέροχο μαέστρο σε ορχήστρα που παίζει συνεχώς το ίδιο κομμάτι, άντε πες να παίζει και ένα δεύτερο. Ειναι τα πάντα καλοκουρδισμένα, τα πάντα μελετημένα στην εντέλεια, και σχεδόν τα πάντα αποτελεσματικά, όπως μαρτυρούν και τα στατιστικά. Ταυτόχρονα όμως είναι και βαρετά. Το συνολικό shot chart των Ρόκετς δεν διαφέρει πολυ από εκείνο που παρουσίασαν απέναντι στους Πέλικανς στο τέλος Φεβρουαρίου.

Eλεος! Αντιλαμβάνομαι βέβαια ότι δεν είναι καθόλου παράλογο να έχουν τους φανατικούς τους θαυμαστές ο Μόρει και ο Ντ'αντόνι. Ειδικά ο πρώτος κατάφερε με τα μαθηματικά να φτιάξει ομάδα και μάλιστα μία από τις καλύτερες ομάδες του κόσμου. Το βραβείο του MVP ίσως πρέπει να καταλήξει σε εκείνον. Παρόλα αυτά, η έλλειψη ποικιλίας (όχι στην έμπνευση του Χάρντεν αλλά) στην κατάληξη των φάσεων , το μονότονο σχέδιο του πικ εν ρολ και της λήψης της σωστής θέσης, καθώς και το ελάχιστο passing game, κάνουν τους Ρόκετς απωθητικούς στα μάτια μου. Μάλιστα, βλεπω στο σχέδιο τους τον 666 πολύ περισσότερο από ο,τι τον βλέπω στο bar code ενός Μάλμπορο. Ο διάβολος θέλει να κάνει όλους να σουτάρουν τρίποντα και να ομογενοποιήσει την προσέγγιση πολλών απέναντι στο σχέδιο νίκης.

Οκ, η ιστορία διδάσκει ότι αυτό δεν θα συμβεί ποτέ, και πως τρόποι για να κερδίζει κανείς θα υπάρχουν πάντα περισσότεροι τους ενός ή των δύο. Για αυτό και λέω να αφήσω αυτή την βαρετή διαμάχη στην άκρη, να θαυμάσω απενοχοποιημένα τα όσοα κάνουν οι δύο παιχταράδες, να προτιμήσω για MVP τον Κουάι Λεοναρντ και για την διασκέδαση μου τους Σαν Αντόνιο Σπερς και τους Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς.

Seriously, αυτός ο Λέοναρντ είναι τέρας μαλάκες μου. Το πλαίσιο στο οποίο λειτουργεί δεν είναι αυτό που ευνοεί οποιονδήποτε παίκτη να παραγει νούμερα με την σέσουλα, αλλά και πάλι καταφέρνει να στέκεται πάνω από την υπόλοιπη ομάδα ως ο αληθινά πιο πολύτιμος παίκτης της. Δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσεις στο μπάσκετ της ίσης κατανομής που αποθεώνει το ελεύθερο σουτ. Επίσης, δεν είναι εύκολο να πασάρεις τόσο πολύ όσο αυτοί οι απίθανοι Dubs και να περιφρονήσεις σε αυτό τον βαθμό το πικ εν ρολ, τον σύγχρονο θεό της τακτικής, . Αυτό κάνουν εκεί στο Όκλαντ, πολύ περισσότερο από το να σουτάρουν τρίποντα.