Η δική μας κατάταξη λοιπόν.
#1 Nikola Jokic, Denver Nuggets
Όταν συζητάμε για “MVP” φέτος το όνομα του Nikola Jokic είναι μάλλον αυτό που συγκεντρώνει τις περισσότερες πιθανότητες -ιδίως από την στιγμή που οι Joel Embiid και LeBron James θα χάσουν ένα σημαντικό αριθμό παιχνιδιών. Ο Σέρβος Αρτίστας έχει δείξει μια αξιοθαύμαστη σταθερότητα ως τώρα στη σεζόν και οδηγεί τους Nuggets σε μια ακόμα παρουσία τους στα playoffs, όπου φιλοδοξεί να τους φτάσει και μέχρι τους τελικούς του NBA. Είναι ο πλέον αποτελεσματικός παίκτης στη Λίγκα αυτή τη στιγμή, με το PER του να φτάνει το 32,7, ενώ σχεδόν σε όλες τις κατηγορίες επιδίδεται σε υψηλά καριέρας: 27,2 πόντοι, 11,1 rebounds, 8,6 assists, 1,6 κλεψίματα, 87,1% σε βολές, 60,5% σε δίποντα, 42,7% σε τρίποντα. Παράλληλα, παίζει τα περισσότερα λεπτά κατά μέσο όρο στην καριέρα του (35,8), με τα λάθη του να κυμαίνονται στα ίδια επίπεδα με τα τελευταία δύο χρόνια (3,1). Ταυτόχρονα, πρέπει να αναφέρουμε πως ο Jokic μετράει ήδη 12 triple-doubles στη σεζόν.
Οι Nuggets βρίσκονται σε ανοδική πορεία την ώρα που γράφονται αυτές εδώ οι γραμμές και αυτό αναμένεται να συνεχιστεί μετά την ανταλλαγή που έγινε με τους Magic, η οποία έστειλε τον Aaron Gordon στο Denver. Αν η ομάδα του Mike Malone συνεχίσει αυτή την πορεία με τον Jokic να αποτελεί τον μπροστάρη αυτής, τότε ο Σέρβος μάλλον μοιάζει το ακλόνητο φαβορί για το φετινό βραβείο του MVP. Aν μη τι άλλο, τα αθλητικά προσόντα του Gordon, αλλά και των Jamal Murray, Michael Porter Jr. και Will Barton, ενισχύουν κατά πολύ το παιχνίδι του “Joker”. Αν δεν υπάρξει και αυτός θύμα κάποιου τραυματισμου που θα του στερήσει αγωνιστική συμμετοχή, ο Σέρβος center βαδίζει ολοταχώς για το πρώτο MVP της καριέρας του, με τα συνολική αγωνιστική του παρουσία να συνηγορούν υπερθετικά στο γιατί.
#2, Damian Lillard, Portland TrailBlazers
Η χρονιά κυλά περίεργα. Λίγο η φάση με τον covid που αναγκάζει τις ομάδες να προστατεύουν τους παίκτες περισσότερο, λίγο τα παιχνίδια που χάνουν οι ίδιοι οι αθλητές λόγω τραυματισμών -ή/και πρωτοκόλλων υγείας για τον ιό-, και εν τέλει έχουμε μείνει με δύο σταθερές. Η μία ότι ο ήλιος βγαίνει από την ανατολή και η δεύτερη ότι ο Damian Lillard κουβαλάει τους Blazers δίχως σταματημό.
Κακά τα ψέματα, οι τελευταίοι δύο μήνες απογείωσαν την υποψηφιότητα του Dame για το βραβείο του MVP. Σε αυτό το διάστημα αναγκάστηκε να παρουσιάζεται στο παρκέ χωρίς τους C.J. McCollum και Jusuf Nurkic και -σχεδόν- κάθε βράδυ ήμασταν θεατές στο ίδιο έργο: τον Lillard να πιάνει 30+ πόντους πριν την τέταρτη περίοδο, οι Blazers να τον χρειάζονται στα τελευταία 4-5 λεπτά να καθαρίσει, εκείνος να παίρνει όλες τις αποφάσεις, είτε με τα γνωστά του step backs, είτε με δημιουργίες για τους υπόλοιπους, όταν η άμυνα κόλλαγε πάνω του και να προχωράμε. Με αυτόν τον τρόπο το Portland έμεινε εντός των έξι θέσεων που οδηγούν σε απευθείας πρόκριση στην postseason, χωρίς να χρειαστεί δηλαδή η διαδικασία του play-in tournament, και σε σχετική απόσταση αναπνοής από την τετράδα που θα έχει το πλεονέκτημα έδρας. Για ένα διάστημα μάλιστα, οι Blazers είχαν την καλύτερη επίθεση στη Λίγκα γύρω από τη διαβολεμένη φόρμα του Dame, σημείο που σε έκανε να απορείς πώς θα είναι τα πράγματα όταν οι McCollum-Nurkic επιστρέψουν, καθώς και μήπως είναι καλύτερα απλά να αφήσουν τον Lillard να κυνηγά μόνος την πενηντάρα κάθε βράδυ, σαν άλλος Iverson το 2001.
Στα σοβαρά πάντως, οι δύο συμπαραστάτες επέστρεψαν και μάλιστα σε αυτούς προστέθηκε ο -εξαιρετικός φέτος- Norman Powell από τους Raptors, μέσω ανταλλαγής στο deadline. Οι Blazers γεμίζουν στην πιο κρίσιμη στροφή της κανονικής σεζόν και μπορούν να τρέξουν ένα καλό δεύτερο μισό, που θα φέρει το σύνολο σε θέση να επωφεληθεί από ενδεχόμενα στραβοπάτημα των από πάνω (βλ. Lakers με τραυματισμούς, πιθανή απειρία Suns, ''load management'' Clippers) και παράλληλα θα ενισχυθεί το MVP case του Dame. Τα νούμερα είναι εκεί (30 πόντοι μέσο όρο και 7,7 ασίστ, με 55 eFG% σε περισσότερες από 20 προσπάθειες ανα αγώνα) και πλέον είναι και η εικόνα, η συμπάθεια. Το ''underdog story'' που κουβαλά από την αρχή της καριέρας του, τα μεγάλα και κρίσιμα σουτ, η επιμονή στο Portland, το trademark του “Dame Time”, έχουν κερδίσει τους πάντες. “Κοινό και κριτικούς” που λέμε, ή στη συγκεκριμένη περίπτωση εκείνους που θα αποφασίσουν τον MVP της τρέχουσας σεζόν. Το μόνο που χρειάζεται είναι το υπόλοιπο Portland να μην του βάζει συνεχείς τρικλοποδιές, αλλά να τον βοηθήσει να βρεθεί ψηλά στη βαθμολογία της Δύσης. Δώστε του την ευκαιρία για ένα καλό φινάλε. Εκεί ο Lillard ξέρει τι να κάνει.
#3 James Harden, Houston Rockets
Από μόνη της η παρουσία του Harden στις υποψηφιότητες για τον MVP αποτελεί μία έκπληξη για καθέναν/μια που θυμάται πως ξεκίνησε τη σεζόν, σαμποτάροντας προκλητικά, δημόσια, μα και αγωνιστικά, την -τότε- ομάδα του, τους Houston Rockets. Ωστόσο “νιώθω πως εγώ είμαι ο MVP της χρονιάς” δήλωσε πρόσφατα ο ίδιος, κάτι που μετά τα tour σε νυχτερινά (και ακόμα πιο νυχτερινά) clubs χωρίς μάσκα, τα παραπανίσια κιλά και τις πάσες στο πουθενά που βλέπαμε από αυτόν στην αρχή της χρονιάς θα ακουγόταν όχι απλά παράλογο, μα εντελώς εξωφρενικό. Ωστόσο στο Brooklyn φαίνεται να προσγειώθηκε άλλος άνθρωπος και παίκτης. Ο “Μούσιας” φέτος αναδεικνύεται ως ένας “iron man” της Λίγκας, καθώς έχει ισοφαρίσει τα περισσότερα λεπτά που αγωνίζεται στην καριέρα του (38,1), κάτι που είχε να συμβεί από τη σεζόν 2015-16. Από τον τραυματισμό του Durant και μετά, όταν συνεννοήθηκε με τον Kyrie να αναλάβει χρέη point guard, ο Harden γράφει 27,6 πόντους ανά παιχνίδι, 11,3 assists (πρώτος στο πρωτάθλημα) και 9,2 rebounds, έχοντας τους Nets σε ρεκόρ 14-2 στα παιχνίδια που αγωνίζεται. Αρκεί δηλαδή να θυμηθεί κανείς πως οι Nets τον απέκτησαν όταν το ρεκόρ τους ήταν στο 7-6. Τουτέστιν, η σημαντικότερη συμβολή του στους Nets δεν είναι τα triple doubles του (τρίτος στη Λίγκα στη σεζόν με οχτώ, πίσω από Jokic και Doncic), ή τα ατομικά του νούμερα, αλλά ο τρόπος που άλλαξε το παιχνίδι του και πάλι, γινόμενος περισσότερο contributor παρά εκτελεστής, δίνοντας ρυθμό και χημεία στην -έτσι κι αλλιώς, αλλά λόγω των ατομικών χαρακτηριστικών των Kyrie και KD ως τότε- αποτελεσματική επίθεση των Nets. Για να γίνει καλύτερα αντιληπτό το πλαίσιο, μόνο στο Brooklyn ο Harden έχει αγωνιστεί ακριβώς τον ίδιο αριθμό αγώνων με όσα ο Embiid όλη τη σεζόν, που είναι έτσι και αλλιώς στη συζήτηση για τον ΜVP. Ωστόσο, αν ο αστερίσκος για τον Embiid είναι ο τραυματισμός του, για τον Harden είναι τα οχτώ παιχνίδια του με το Housto και ο τρόπος που εκβίασε τον διωγμό του από το Texas. Όσο όμως το δείγμα του τι κάνει -και ιδίως πόσο καλά το κάνει- στο Brooklyn μεγαλώνει, τόσο θα περιορίζεται και ο συγκεκριμένος αστερίσκος.
#4 Giannis Antetokounmpo, Milwaukee Bucks
“Μόνο οι Russell, Chamberlain και Bird έχουν κερδίσει τρεις φορές συνεχόμενα το MVP στο NBA”. Αυτό φαίνεται να είναι το βασικότερο αντεπιχείρημα στην υποψηφιότητα του Giannis ως προς την τρίτη σερί κατάκτηση του συγκεκριμένου βραβείου. Και τούτο καθώς με 28,6 πόντους, 11,6 rebounds, 6,4 assists και 2,5 stocks (steals and blocks) ανά παιχνίδι στη σεζόν και 31,6/11,6/7,5 κατά τα τελευταία 16 παιχνίδια, όταν οι Bucks τρέχουν σερί 13-3 και όντας πια σε απόσταση αναπνοής από την κορυφή της Ανατολής, τα νούμερα είναι εκεί για να την υποστηρίξουν. Ωστόσο, τόσο τα advanced stats του είναι πεσμένα σε σχέση με πέρσι (κάθε ένα εκ των PER, offensive και defensive win shares, box plus/minus, value over replacement player), όσο και ανταγωνίζεται, όχι μόνο με τις περσινές εμφανίσεις του ή τον γύρο του ανταγωνισμό, όσο με τον playoff εαυτό του. Και το γεγονός αυτό ίσως παίξει και τον βαρύτερο ρόλο στην όποια απόφαση, καθώς οι τρεις προαναφερθέντες που στέφθηκαν τρεις σερί φορές MVP της Λίγκας είχαν πείσει και σε επίπεδο playoffs, έχοντας στεφθεί πρωταθλητές NBA, πριν το συγκεκριμένο επίτευγμά τους.
Κοντολογίς, οι εμφανίσεις και “τα νούμερα” είναι και πάλι εδώ και αυτά βάζουν τον Giannis σοβαρά στη συζήτηση και του φετινού MVP. Το γεγονός μάλιστα πως έχει αγωνιστεί στα 42 από τα 45 παιχνίδια της ομάδας του σε αυτήν την άκρως πιεστική σεζόν, τον τοποθετούν προνομοιακά στη συζήτηση. Ωστόσο, τόσο το αφήγημα, το “narrative”, όπως αρέσκονται να λένε στο US, όσο και η προσεκτικότερη ανάγνωση των advanced stats, δεν τον καθιστούν φαβορί για να το πετύχει.
#5 Joel Embiid, Philadelphia 76ers
Μέχρι τις 10 Μαρτίου το φαβορί για το MVP ήταν ένα, έπαιζε center αλλά δεν ήταν ο Jokic. Στα 31 του παιχνίδια ως τότε στο παρκέ, ο Joel Embiid ήταν συντριπτικός, ο καλύτερος παίκτης της Λίγκας και το αντίστοιχο άλυτο πρόβλημα για την ανατολική περιφέρεια με αυτό που αποτελεί o Davis στη Δύση. Ακόμα και ως σήμερα, παραμένει δεύτερο στη Λίγκα σε player efficiency rating (PER, με 31,4), τρίτος σε πόντους ανά παιχνίδι (29,9), με ποσοστά ευστοχίας μάλιστα 54% από το παρκέ και 42,2% από το τρίποντο, τρίτος σε defensive rating (103,4) και usage (34,1), τέταρτος σε win shares (6,2). Ο Embiid μέχρι τον τραυματισμό του ήταν στην καλύτερη φυσική και αγωνιστική κατάσταση της καριέρας του, και αν ένα παιχνίδι χρειαζόταν να γίνει highlight της φετινής του απόδοσης ήταν το 40/19 κόντρα στο φαβορί για Defensive Player of the Year, Rudy Gobert. Ωστόσο, πλέον έχει αγωνιστεί λιγότερο από το 70% των αντίστοιχων παιχνιδιών του Jokic (31 έναντι 45), μα ακόμα χειρότερα στο 62,5% των λεπτών αυτού (1.010 έναντι 1.612). Tαυτόχρονα, εκεί που ήταν σαφές πως αυτός είναι που οδηγούσε τους Sixers εκ του ασφαλούς στην κορυφή της Ανατολής, με την ομάδα της Philadelphia να είναι μόλις στο 1-5 κατά τα πρώτα έξι παιχνίδια απουσίας του, έκτοτε οι Sixers έχουν βρει ικανοποιητικότατο αγωνιστικό ρυθμό, τρέχοντας 6-2 σερί από τον τραυματισμό του ως και σήμερα. Κοντολογίς, ο τραυματισμός του και η απουσία του για τόσα παιχνίδια στη σεζόν, δυστυχώς αφήνουν εκτός διεκδίκησης του τίτλου του MVP των Embiid, παρά τις ισοπεδωτικές εμφανίσεις του όποτε αυτός πάταγε το παρκέ ως τώρα.
#6 LeBron James, Los Angeles Lakers
Ο τραυματισμός του Joel Embiid στις 13 Μάρτη, πρωτοπόρου μέχρι τότε στην κούρσα για το MVP, πυροδότησε την κουβέντα για την υποψηφιότητα του LeBron James για το ίδιο βραβείο. Τότε ο James κουβαλούσε τους Lakers, απόντος του Anthony Davis, στις παρυφές της κορυφής της Δύσης. Τα νούμερά ήταν το ίδιο εξωπραγματικά με άλλες χρονιές -έστω κι αν δεν ξεχωρίζουν λόγω του πληθωρισμού που βλέπουμε στα στατιστικά φέτος- και η επιρροή του στο παιχνίδι, με σπάνιες εξαιρέσεις, το ίδιο κυριαρχική με το παρελθόν, παρά 36 του χρόνια. Το επιχείρημα πάντως, που ακούστηκε περισσότερο συνοψιζόταν στο εξής: “Ο LeBron James έχει να κερδίσει MVP από το 2013, κι ας είναι κατα γενική ομολογία ο καλύτερος παίκτης του αυτά τα επτά χρόνια”. Όταν λοιπόν όλοι οι άλλοι φετινοί υποψήφιοι είχαν ένα μεγάλο ψεγάδι στις υποψηφιότητές τους, έμοιαζε να φτάνει το πλήρωμα του χρόνου να διορθωθεί μια διαρκής ιστορική αδικία που δημιουργήθηκε, παρότι δεν μπορεί να εντοπιστεί σε καμία μεμονωμένη σεζόν.
Το MVP στον LeBron δεν είναι ποτέ μια λάθος επιλογή. Ωστόσο ο πρόσφατος τραυματισμός του στον αστράγαλο που θα τον αφήσει έξω για 4-6 εβδομάδες σύμφωνα με τις ανακοινώσεις, αποτελεί ένα υπερβολικά σημαντικό κομμάτι σε μια συμπυκνωμένη σεζόν όπως η φετινή. Πιθανότατα ο James σε μια άλλη εποχή να πίεζε να επιστρέψει νωρίτερα -τα έχουμε πει, είναι υπεράνθρωπος. Στα 36 του χρόνια όμως, δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην ακολουθήσει τον πιο ασφαλή δρόμο αποθεραπείας. Ακόμα και για λόγους legacy, ό,τι δηλαδή αποτελεί και ένα βραβείο MVP, η ετοιμότητά του στα playoffs και η εξασφάλιση της υγείας του για τα επόμενα χρόνια γέρνει την πλάστιγγα προς την πλευρά της ασφάλειας.
Αυτός είναι και ο λόγος, λοιπόν, που τον βρίσκουμε στην έκτη θέση της κλίμακας, χωρίς να αποτελεί αυτό καμία κριτική προς την αγωνιστική αξία του. Ακόμη κι έτσι είναι όγδοος στη λίγκα στο θορυβώδες μα ενδεικτικό +/- και πρώτος στο Real Plus/Minus του ESPN (Εδώ για επεξήγηση).
#7 Luka Doncic, Dallas Mavericks
Φέτος έμοιαζε να είναι η χρονιά που ο Doncic θα θέσει τον εαυτό του ανάμεσα στα φαβορί για το MVP. Μετά την περσινή οργιώδη sophomore σεζόν του, όπου στα 21 του χρόνια κρατούσε το τιμόνι της καλύτερης επίθεσης στην ιστορία του NBA, τα πάντα έμοιαζαν έτοιμα για τους Mavericks να βρεθούν σε αντίστοιχη θέση και στον πίνακα βαθμολογίας της Δύσης. Δεν υπάρχει όμως κάποιος κανόνας που να λέει ότι η εξέλιξη μιας ομάδας είναι γραμμική. Ο Luka Doncic μετά από ένα σχετικά κρύο ξεκίνημα διατηρεί τα νούμερά του στα ίδια ιλιγγιώδη επίπεδα, αλλά ανάμεσα στο γεγονός πως ο Carlisle προσπάθησε ανεπιτυχώς να προσθέσει λίγη άμυνα στο μείγμα και σε έναν Porzingis που έψαχνε τον ρόλο και τα πατήματά του, οι Mavericks αγωνίζονταν σε επίπεδο χαμηλότερο από τις προσδοκίες που είχαμε γι’ αυτούς φέτος.
Το επόμενο βήμα για τον Doncic περνάει από τη μετάφραση της προσωπικής απόδοσης σε ομαδική επιτυχία. Ήδη αυτό συμβαίνει σε κάποιον βαθμό -τα στατιστικά επιρροής του είναι ανεβασμένα σε σχέση με πέρσι, όταν ο πάγκος αποτελούσε πολύ σημαντικό μέρος της επιτυχίας των Mavericks. Παράλληλα, έχει τόσο βελτιώσει το σουτ του από μακριά, όσο και καθαρίσει κάπως το shot selection του. Το τελευταίο δίμηνο σουτάρει με πάνω από 40% στο τρίποντο και είναι κοντά στο να τερματίσει το κομμάτι “επίθεση” του αθλήματος. Όλο αυτό όμως μέχρι στιγμής αναλογεί σε ένα ισχνό (σε σχέση με τον ανταγωνισμό) 23-21.
Αν και ατομικό βραβείο, το MVP περνάει από το φίλτρο της ομάδας και αυτό δεν είναι πάντα ευθύνη του παίκτη. Σίγουρα ο Doncic θα μπορούσε ίσως να έχει κατά καιρούς καλύτερες επιλογές σε clutch καταστάσεις, ή να ισορροπεί καλύτερα μεταξύ προσωπικού σκορ και δημιουργίας (όσο αυτό είναι δυνατόν σε έναν παίκτη που έχει κοντά 10 assists κατά μέσο όρο), αλλά η προσωπική του υποψηφιότητα είναι τόσο δυνατή, όσο κάθε άλλου σε αυτή τη λίστα. Απλώς, οι υπόλοιποι οδηγούν ομάδες που είναι αισθητά καλύτερες ή έχουν αισθητά λιγότερο γύρω τους (βλ. Lillard).
#8 Kawhi Leonard, LA Clippers
Ακόμα μια χρονιά που ο Kawhi Leonard πηγαίνει “σβηστός” σε μια regular season, με τους φίλους των Clippers να ελπίζουν πως τόσο αυτός όσο και ο Paul George θα ανεβάσουν στροφές στην postseason και θα μπορέσουν να κατακτήσουν το πρώτο δαχτυλίδι του οργανισμού. Όσον αφορά την υποψηφιότητα του “Claw” για το βραβείο του MVP, μάλλον δεν συγκεντρώνει αρκετές πιθανότητες. Όχι γιατί τα νούμερα του δεν είναι καλά -άλλωστε βρίσκεται πολύ κοντά στους μέσους όρους καριέρας του-, αλλά γιατί μοιάζει να παίζει “τόσο, όσο χρειάζεται”. Έχει αγωνιστεί 38 από τα 47 παιχνίδια φέτος, γεγονός που τον φέρνει αρκετά πίσω από την κούρσα του βραβείου, σε σχέση με το ακλόνητο φαβορί αυτή τη στιγμή, Nikola Jokic (45). Είναι μακράν ο κινητήριος μοχλός των Clippers φέτος, κάτι που φαίνεται από το 6,7 που επιδίδεται στην κατηγορία των win shares.
Το PER του έχει πέσει αρκετά τα τελευταία χρόνια και φέτος βρίσκεται στο 16,6 (θυμίζουμε πως ο Jokic μετράει στην αντίστοιχη κατηγορία 32,7). Στα τέλη Ιανουαρίου - αρχές Φεβρουαρίου, ο Leonard επιδιδόταν σε εξαιρετικά νούμερα και φαινόταν πως είναι έτοιμος να διεκδικήσει το βραβείο. Ωστόσο, σχεδόν δύο μήνες μετά, οι ανταγωνιστές του, όχι μόνο κατάφεραν να ανεβάσουν την απόδοσή τους σε δυσθεώρητα ύψη, αλλά και ο ίδιος μοιάζει να έχει μείνει “στάσιμος” στοχεύοντας ξεκάθαρα πια σε ένα καλό πρόσωπο στα playoffs. Με δεδομένο πως όσο προχωράει ο καιρός, ο ίδιος -και πιθανότατα και ο προπονητής τους Tyronn Lue- θα έχει το μυαλό του στο πως να εμφανιστεί στην καλύτερη δυνατή κατάσταση στα playoffs, οι πιθανότητες που συγκεντρώνει για να κατακτήσει το βραβείο είναι λίγες.
