Οι Ιστορίες

Οι Wizards έχουν λίγη ακόμα μαγεία ακόμα μέσα τους.

Οι Washington Wizards ανήκουν στις απογοητεύσεις των τελευταίων ετών. Μία το ανεκδιήγητο front office με τον πρώην πια –και πολύ άργησαν- general manager Ernie Grunfeld, μία το αγωνιστικό τέλμα στο οποίο έμοιαζε να βαδίζει το δίδυμο των Beal-Wall, οι ‘’πρωτευουσιάνοι’’ ήταν μη-ελκυστικό θέαμα για έναν ουδέτερο παρατηρητή. Μετά τον τραυματισμό του John Wall, η φετινή σεζόν ξεκινούσε χωρίς προφανή στόχο, το tanking έμοιαζε λογικό, όπως και η προσπάθεια για ανάπτυξη των Rui Hatchimura, Μoritz Wagner, Thomas Bryant γύρω από τον έτερο περιφερειακό διόσκουρο Bradley Beal, ως συνέχεια των περσινών κατορθωμάτων του. Έτσι, σε κάποιο από τα πολλά ξενύχτια που έρχονται από εδώ και πέρα στην καθημερινότητά μου, έτυχε (με βαριά την καρδιά) να παρακολουθήσω έναν αγώνα τους και μου προκάλεσε το ενδιαφέρον η εξαιρετική επιθετική λειτουργία που παρουσίασαν. Ταυτόχρονα, έπεσα πάνω σε ένα κείμενο του The Ringer για εκείνους και το γλυκό έδεσε. 

Το βασικό σημείο παρατήρησης είναι, προφανώς, η εικόνα του Bradley Beal. Κατά την ταπεινή μου γνώμη αυτός είναι ο παίκτης στον οποίο πρέπει να βασιστούν, αν μπορέσουν να απαλλαγούν από τον John Wall (το να βρεθεί βέβαια το κορόιδο που θα πάρει το συμβόλαιό του είναι μία άλλη ιστορία). Χωρίς τον συμπαθή κατά τ’ άλλα Ιωάννη, ο Beal μοιάζει απελευθερωμένος και απόλυτα εξοικειωμένος στον νέο του ρόλο. Career highs σε πόντους και ασίστ 28,3 και 7 αντίστοιχα), μετατρέποντας παράλληλα την Washington σε μία εκ των κορυφαίων επιθέσεων στο ΝΒΑ με 112,3 πόντους ανά 100 κατοχές, τέταρτη σε όλη τη λίγκα. Χωρίς να βασίζονται απαραίτητα στο τρίπτυχο τρίποντο-ζωγραφιστό-βολές, παρουσιάζουν μία καλή και γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας, με πολλές πάσες (τρίτοι όσον αφορά τις πάσες ανά παιχνίδι, πρώτοι στις ασίστ με 28,3) και μπόλικη προσπάθεια ώστε να βρεθεί το καλύτερο ελεύθερο σουτ (πέμπτη ομάδα σε πόντους catch ‘n shoot καταστάσεων, με 33,4 ανά παιχνίδι). Παράλληλα, σουτάρουν εξαιρετικά, έχοντας το έκτο καλύτερο ποσοστό στη σταθμισμένη ευστοχία (eFG) με 54,2%.

Όλα αυτά συνδυάζονται με ένα υψηλό τέμπο (pace) και αρκετές καταστάσεις transition, έχοντας παράλληλα το εκπληκτικό 1,98 στον δείκτη ασίστ/λάθη. Κλειδιά στο οικοδόμημα των Wizards, πέραν του Beal, αποτελούν δύο ψηλοί, οι Davis Bertans και Mo Wagner. Εκπληκτικά ποσοστά από το τρίποντο, 44,8% ο πρώτος (συν την ικανότητα να κινείται εξαιρετικά χωρίς την μπάλα) και 39% ο δεύτερος. Βοηθούν τα μέγιστα στο «τέντωμα» των αποστάσεων και στη δυνατότητα/ικανότητα των πλάγιων να κόβουν στη ρακέτα. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει και στους δύο “κοντούς”. Οι Ish Smith και Isaiah Thomas είναι αυτοί που ξεκουράζουν τον Beal και διατηρούν τον ρυθμό της ομάδας σε υψηλό επίπεδο. Δυστυχώς δεν είναι όλα ρόδινα, καθώς η κάκιστη αμυντική λειτουργία (ή αλλιώς το χειρότερο Defensive Rating του ΝΒΑ) τους κρατά χαμηλά σε ρεκόρ (7-14) και εκτός των οκτώ θέσεων της postseason. Μην τα θέλουμε όλα δικά μας ωστόσο, ας αποθεώσουμε την επίθεσή τους για την ώρα. Τα παιχνίδια των Wizards πλέον αξίζει να τα παρακολουθεί κανείς, χωρίς να χρειάζεται επέμβαση με λέιζερ στα μάτια του μετά. Είναι και αυτό ένα κέρδος. (Pete Seizis).

Που να παίξει και ο Javonte

Η φετινή σεζόν των Boston Celtics είναι πιο ανατρεπτική απ’ ότι θα περίμενε ο μέσος φίλος της ομάδας, δηλαδή εγώ. Το καλό ξεκίνημα συνδυάστηκε με ένα μικρό ντεφορμάρισμα και παρά τους πυκνούς τραυματισμούς αρκετών βασικών παικτών, η ομάδα βρίσκεται, μέχρι την Κυριακή τουλάχιστον, στη δεύτερη θέση της Ανατολικής περιφέρειας.

Στο διάστημα των πρώτων 20 αγώνων οι Celtics έχουν κερδίσει Milwaukee, Toronto και Miami στην ακόμη απόρθητη έδρα τους, πήραν το πρώτο τους διπλό μετά από 359 χρόνια στο San Antonio κι εμφάνισαν καλό πρόσωπο στα περισσότερα ματς του ταξιδιού στη Δύση  (παρότι έχασαν 3 από τα 5 ματς, όλα με μικρές διαφορές). Παράλληλα αντιμετώπισαν με επιτυχία τόσο τον σοβαρό τραυματισμό του Gordon Hayward στο χέρι, όσο και τις μικρές (σε χρονικό διάστημα, όχι σε αξία) απώλειες των Smart, Walker και Brown. Σε αυτό έχει βοηθήσει σημαντικά η αγωνιστική άνοδος του Jayson Tatum, που έχει αναδειχθεί σε ντε φάκτο ηγέτη, αλλά ένα πολύ μεγάλο μερίδιο ανήκει και στην εξαιρετική απόδοση των παικτών που έρχονται από τον πάγκο. Αυτοί καταφέρνουν να διαφοροποιήσουν το παιχνίδι της ομάδας, όταν εκείνο μοιάζει να κολλάει, τόσο επιθετικά, όσο κι αμυντικά.

Οι ρόλοι τους μάλιστα είναι εκ διαμέτρου αντίθετοι από τις προοπτικές που είχαν στο ξεκίνημα της χρονιάς με βάση τα χαρακτηριστικά τους. Για παράδειγμα ο Carsen Edwards είχε κλέψει τα φώτα με την οργιαστική του εμφάνιση στο Cleveland, λίγες μέρες πριν την έναρξη της σεζόν. Όταν ξεκίνησε όμως η δράση της regular season, η επιθετική δεινότητα έμεινε πίσω (μάλλον αναμενόμενα για έναν μικρού μεγέθους guard στην πρώτη του χρονιά), δίνοντας τη θέση της σε μία μεγάλη αμυντική δυναμική. Ο απόφοιτος του Purdue είναι από τους καλύτερους αμυντικούς του συνόλου, με εξαιρετική πίεση στην μπάλα, αναγκάζοντας παράλληλα τους αντιπάλους του να σουτάρουν με 40,2%.

Εξίσου αντιφατική ήταν κι η εικόνα του έτερου rookie της ομάδας, Grant Williams. Σε μία ομάδα με εμφανές κενό μέσα στη ρακέτα, ο Williams καλύπτει με σημαντική σταθερότητα πολλά από τα προβλήματα. Τα νούμερα αντικατοπτρίζουν την εικόνα, ενώ δεν είναι τυχαίο ότι οι πεντάδες που διαθέτουν τους δυο πρωτοεμφανιζόμενους είναι α) με διαφορά στις κορυφαίες αμυντικές πεντάδες και β) άρρηκτα συνδεδεμένες με τις καταπληκτικές επιδόσεις των Σέλτικς στη δεύτερη και τέταρτη περίοδο, όπου η Βοστώνη κατά συντριπτική πλειοψηφία αποδίδει καλύτερα.

Ο τρίτος της παρέας είναι πολύ διαφορετικός σε σχέση με τους δυο rookies, αλλά εξίσου σημαντικός. Ο Brad Wanamaker δεν συγκλόνισε με τις εμφανίσεις του στην περσινή σεζόν, εντούτοις παρέμεινε στο ρόστερ, όντας πλέον ο μεγαλύτερος σε ηλικία παίκτης. Σε αντίθεση με το περσινό δείγμα, ο πρώην παίκτης των Μπάμπεργκ και Φενέρ έχει αναβαθμίσει σημαντικά το παιχνίδι του, αγωνιζόμενος και στα 20 παιχνίδια με αρκετά λεπτά συμμετοχής. Αμυντικά παραμένει δυνατός, όμως μετά από ένα μέτριο ξεκίνημα, τις εντυπώσεις κλέβουν τα επιθετικά του αποτελέσματα. Εάν εξαιρέσει κανείς την πολύ κακή εμφάνιση απέναντι στο Σακραμέντο (0/8 σουτ, 3 λάθη), ο Γουαναμέικερ αγγίζει τις παρυφές του 50-40-901.

Η εικόνα του συνόλου του Brad Stevens δεν αποτυπώνεται πλήρως στην βαθμολογία, η αλήθεια είναι πως το πρόγραμμα είναι (προς ώρας) εύκολο και τα περισσότερα από τα λίγα δύσκολα ματς έχουν καταλήξει στα χέρια του αντιπάλου. Mε τους τραυματισμούς να έχουν κόψει μερικά από τα φτερά των αστέρων της ομάδας, η παρουσία της Βοστώνης στην κορυφογραμμή εξαρτώταν από την απόδοση των αναπληρωματικών της. Και αυτοί απέδωσαν. Που να παίξει και ο Javonte Green δηλαδή. (Δημήτρης Βούρδας). 

Οι φάσεις που μας έβγαλαν τα μάτια

Από εντυπωσιασμό…

‘’What's a King to a God’’ αναρωτήθηκαν στο Twitter. Καμιά φορά και οι υπερβολές έχουν τη χάρη τους. Αν o Luka Doncic θυμίζει όλο και περισσότερο ένα σπάνιο κράμα μεταξύ Harden και LeBron, σε αρκετό κόσμο φέρνει όλο και περισσότερο σε Larry Legend!

Βonus φάση: To κάρφωμα του Γιάννη. Μετά από reverse, πάνω σε άνθρωπο 2,03μ, σα να μη συμβαίνει τίποτα. Πετσόκομμα.

…και από τα γέλια

Αυτό το κάρφωμα δεν το μέτρησαν. Τους μπέρδεψε το διχτάκι, είπαν. Ακόμη περισσότερο γέλιο προκάλεσε η διαρροή των Rockets για τη σιγουριά τους πως  “η λίγκα είτε θα αλλάξει το αποτέλεσμα του αγώνα”, είτε θα ορίσει ημέρα για να επαναληφθούν τα τελευταία 7:30 αγωνιστικά λεπτά. Οι ίδιοι Rockets που είχαν βγάλει ολόκληρο DVD με τις φάσεις που πίστευαν πως αδικήθηκαν στους τελικούς Περιφέρειας του ‘18 απέναντι στους Warriors και ουσιαστικά αυτοανακηρύχθηκαν πρωταθλητές για εκείνη τη σεζόν. Έτοιμοι για την Α1 είναι δαύτοι.

Η γωνιά του Geek

➢ Έναν μήνα ζωής έκλεισε το νέο μέτρο του Coach’s Challenge και ως τώρα το ποσοστό επιτυχίας των προπονητικών ενστάσεων στις διαιτητικές αποφάσεις κυμαίνεται κάτω από το 50%. Τον Νοέμβρη συγκεκριμένα έκλεισε στο 41,1%, 63 κερδισμένες ενστάσεις για τους προπονητές και 89 χαμένες,σε σύνολο 152. Η πλειοψηφία των ενστάσεων (126) αφορούσε σφύριγμα φάουλ, με 47 κερδισμένες και 79 χαμένες, άλλες 19 για το ποιος έβγαλε την μπάλα (12-7) και 7 για goaltending/basket interference (4-3).

➢ Ο LeBron πέρασε τους 33.000 πόντους στο NBA, αποτελώντας πλέον μέλος της κλειστής ομάδας των Kareem, Malone και Kobe. Έγινε μάλιστα ο νεαρότερος που περνάει αυτό το κατώφλι, όπως ήταν ο νεαρότερος που έφτασε κάθε (μα κάθε! Από την 1η ως και την 33η!) προηγούμενη χιλιάδα. Ωστόσο, ο Luka Doncic έφτασε τους 2.000 πόντους έναν χρόνο μεγαλύτερος από τον LeBron, αλλά σε τέσσερα λιγότερα παιχνίδια!

➢ Με αφορμή την ανωτέρω διαδικασία διαδοχής(;) να τονίσουμε κάτι ακόμα για τον LeBron. Αυτή τη στιγμή έχει 33k πόντους, 8,8k assists και 9k rebounds. Μέσα στις δυνατότητές του είναι να τελειώσει την καριέρα του με 38k/10,5k/10,5k, κάτι που ισοδυναμεί με τους πόντους του Karl Malone, τις assists του Magic και τα rebounds του David Robinson. Ασύλληπτο.

➢ Η φετινή μάχη του Los Angeles (και στην περίπτωσή μας του LeBron με τον Kawhi) έχει ένα ακόμη ενδιαφέρον σενάριο. Συγκεκριμένα μόνο δύο παίκτες στην ιστορία της λίγκας έχουν κερδίσει πρωταθλήματα με τρεις διαφορετικές ομάδες: Ο Robert Horry (με Rockets το ‘94 και ‘95, Lakers 2000-‘01-‘02, και Spurs το ‘05 και ‘07) και ο John Salley (ναι, εκείνος που είχε έρθει στον Παναθηναϊκό του Maljkovic, αμέσως μετά την κατάκτηση του πρώτου ευρωπαϊκού τη σεζόν 1995-96 και ο Maljkovic δεν ήξερε πώς να τον χρησιμοποιήσει. Τίτλοι με Pistons το ‘89 και ‘90, Bulls το ‘96 και Lakers το 2000). Οι δύο προαναφερθέντες ήταν ρολίστες, ποτέ κανένας superstar δεν το έχει καταφέρει. LeBron και Kawhi λοιπόν μάχονται για το ποιος θα γίνει ο τρίτος στη συγκεκριμένη λίστα, αλλά μοναδικός ως υποψήφιος MVP Τελικών.

➢ Την ώρα που εσείς διαβάζετε αυτές τις γραμμές, κλείνουμε 150 ολόκληρες μέρες χωρίς trade στο NBA. Χωρίς να υπολογίζουμε τις σεζόν με lock-outs, αυτό είναι το μεγαλύτερο διάστημα χωρίς trade στο NBA από το μακρινό 1968! Η τελευταία ανταλλαγή πραγματοποιήθηκε στις 11 Ιουλίου μεταξύ Rockets και Thunder (Paul και Westbrook δηλαδή). Άντε να περάσει η 15η Δεκεμβρίου, όταν γίνονται διαθέσιμοι για ανταλλαγές όλοι όσοι υπέγραψαν ως ελεύθεροι το καλοκαίρι (ήτοι το 50% της λίγκας), να ξεκινήσει επιτέλους ένας μίνι χαμούλης μέχρι το trade deadline του Φεβρουαρίου. (Nίκος Ραδικόπουλος). 

Ups and Downs

⬆ Λίγο ακόμα LeBron. O προπονητής των Wizards, Scott Brooks, δήλωσε πως αρκετά συχνά δίνει εντολή για εικονικά plays, ώστε να μπερδέψει τις αντίπαλες ομάδες. Απέναντι στις ομάδες του “Βασιλιά” ωστόσο, αυτό δεν πιάνει, καθώς ο τεράστιος ξέρει (προφανώς) όλα τα plays και των αντιπάλων του, φωνάζοντας “you guys don’t have that play!. Υπόκλιση.

⬆ H άμυνα των Raptors συνήθως εγκλωβίζει τους αντίπαλους σταρ, εξαίρεση σε αυτό το γεγονός ωστόσο στάθηκε ο Jimmy Butler, σε αγώνα που πέτυχε triple-double με 22π/13ρ/12α και ουσιαστικά καθάρισε τους Raptors στην παράταση. O “Τζιμάκος” γενικά παίζει εξαιρετικά αυτή την περίοδο (22,6π/6,3α/6,8ρ/2κλ τα τελευταία δέκα παιχνίδια), είναι καταλυτικός σε επίθεση και άμυνα -ως συνήθως- και οδηγεί τους Heat στις υψηλές θέσεις της Ανατολικής Περιφέρειας με ρεκόρ 16-6, ξεπερνώντας αρκετά τις προσδοκίες που οι περισσότεροι είχαμε στο ξεκίνημα της σεζόν. Τον συναντάμε μάλιστα στην έκτη θέση στο MVP tracking του Basketball Reference, μία μίνι επιβεβαίωση για τη δυναμική εκκίνηση στη φετινη χρονιά. Miami, παραλίες, καλό μπάσκετ, coach Spoelstra και Pat Riley, φανέλες vice, κρασιά με τον D-Wade. Η δεκαετία των τριάντα ξεκίνησε πολύ ωραία για εκείνον.

⬆ O Ηarden έβαλε 60 πόντους σε 31 λεπτά στη νίκη των Rockets κόντρα στους Hawks με 158-111. H συγκεκριμένη επίδοση μας έδωσε μία σειρά αντικειμένων προς σχολιασμό:
i. Έκανε σαν τρελός μόλις συνειδητοποίησε πως απέχει 2 πόντους από νέο ατομικό ρεκόρ (το τρέχον του είναι 61), παρότι ο coach D’Antoni τον είχε αφήσει έτσι κι αλλιώς παράλογα πολύ εντός αγώνα.

ii. Έφτασε τον Jordan στις τέσσερις 60άρες και υπολείπεται μόνο του Kobe (6) και του -άπιαστου;!- Wilt με 32.

iii. Θα μπορούσε κάλλιστα στον συγκεκριμένο αγώνα, όντας αρκετά αποτελεσματικός για τα φετινά δεδομένα (16/24, με 8/14 τρίποντα και 20/23 βολές, έναντι του 44,6%, με 35,5% από το τρίποντο στη διάρκεια της σεζόν), να ξεπεράσει τους τους 81 του Kobe κόντρα στους Raptors τον Γενάρη του 2008.

iv. Σε ακριβώς αυτόν τον παραλληλισμό πολλοί θυμήθηκαν πως και ο Kobe είχε μια 60άρα (62 για την ακρίβεια, σε τρεις περιόδους κόντρα στους Mavericks), μόλις 40 μέρες πριν τους 81.
Κοινώς: It’s coming guys. Harden’s gonna do it.

⬇ Την ίδια μέρα o Giannis έγραφε 26/9/4, με ένα κλέψιμο, αγωνιζόμενος λιγότερα από 20 λεπτά στη νίκη των Bucks επί των Hornets με 137-96, δηλώνοντας για ακόμα μία φορά μετά το τέλος του αγώνα πως τον ενδιαφέρουν οι νίκες της ομάδας του και όχι τα ατομικά στατιστικά. Επειδή όλοι μας θα στοιχηματίζαμε στον Αντετοκούνμπο να φτάσει βαθύτερα στην ερχόμενη postseason (και δίκαια), ελπίζουμε ο Harden να μην κοιτά με την ίδια έκπληξη και εκνευρισμό το jumbotron τον Απρίλιο, όταν θα βλέπει εκεί γραμμένο έναν ακόμα πρόωρο αποκλεισμό των Rockets.

⬇ O Carmelo Anthony πήρε το βραβείο του παίκτη της εβδομάδας στη week-7 του NBA, καθώς έγραψε μέσους όρους 22,3 πόντων, με 57,4% στα σουτ (45,5% στα τρίποντα και 88,9% στις βολές, μαζί με 7,7 rebounds και 2,7 assists) στο σερί 3-0 που έτρεξαν οι Blazers κόντρα στους Thunder και τους Bulls (x2). Την ίδια βδομάδα οι Harden και Doncic έκαναν τα όργια των οργίων. Παιδιά είπαμε marketing, αλλά με κάτι τέτοια γελάει ο κόσμος. (Σημείωση: Ο Doncic κέρδισε το βραβείο του παίκτη του μήνα, οπότε υποθέτω πως είμαστε καλά).

⬇ Μιας και πιάσαμε το marketing, τι πέντε εμφανίσεις η κάθε ομάδα ρε παιδιά; Εν τω μεταξύ νιώθεις ότι αλλάζουν ετησίως και οι πέντε. Μιλάμε για 150 εμφανίσεις στη Λίγκα, συν αυτές του All Star, συν τις εκτες που έβγαλε πέρσι η Nike για όσες πέρασαν στα playoffs. Σύνολο 168. Αντιλαμβανόμαστε όλοι/ες την υπερβολή εδώ, έτσι; Ειδικά όταν φτάνουμε στο σημείο να βλέπουμε Kings-Bulls, με τους Kings να φοράνε κόκκινα, τότε έχει χαθεί εντελώς η ουσία. Από τις μακρυμάνικες πιτζάμες που προωθούσε η Adidas, μέχρι τις άπειρες διαφορετικές εμφανίσεις που θέλει να πουλήσει η Nike, το άθλημα γίνεται βιτρίνα αθλητικού μαγαζιού, απομακρυνόμενο από την όποια δυνατότητα όσων το παρακολουθούν, όντας εν δυνάμει καταναλωτές, να συνδεθούν με το προς προώθηση προϊόν. Στην τελική, 2019 έχουμε, less is more, νιώστε λίγο...

Το ερώτημα

Την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, οι Spurs και Knicks είναι οι μόνες δύο ομάδες που κατά τον αλγόριθμο του FiveThirtyEight έχουν κάτω από 1% πιθανότητες να είναι στα Playoffs του επόμενου Απρίλη. Aυτό από μόνο του είναι σοκαριστικό, μιας και είναι η πρώτη φορά μετά από 20 χρόνια, όταν και οι δύο ομάδες βρέθηκαν αντιμέτωπες στους Τελικούς του NBA, που μπαίνουν στην ίδια πρόταση για τον ίδιο -και όχι για τον ακριβώς αντίθετο- λόγο. Για την κακή αυτή εικόνα των Spurs έγραψε την προηγούμενη εβδομάδα ο Πέτρος και με βάση αυτήν την ανάλυση ερχόμαστε εμείς σε δεύτερη φάση να αναρωτηθούμε: “Και αν για το φετινό του ξεκίνημα φταίνε οι αλλαγές των βοηθών προπονητών του coach Popovich την τελευταία διετία, σε συνδυασμό με τη δική του απουσία από την προετοιμασία της φετινής σεζόν, λόγω της παρουσίας στο Μουντομπάσκετ με την team USA;”

Το καλοκαίρι του 2018 από το team του Popovich αποχώρησε ο James Borrego, που ανέλαβε τη θέση του head coach των Hornets, χωρίς να αντικατασταθεί από κάποιο νέο μέλος. Την επόμενη offseason αποχώρησαν ο head assistant coach του Pop, Ettore Messina, που ανέλαβε θέση προέδρου/προπονητή στην Armani Milano, αλλά και ο Ime Udoka, για να πάει με τη σειρά του ως βοηθός δίπλα σε ένα έτερο παιδί του “Spurs tree” (ενός δέντρου που για χρόνια “ταΐζει” με τους καρπούς του όλη τη Λίγκα), τον Brett Brown και τους Sixers. Στη θέση των δύο προσλήφθηκε ο θρύλος των Spurs, αλλά εντελώς άπειρος προπονητικά Tim Duncan και ο 34χρονος Mitch Johnson, επίσης στην πρώτη του δουλειά ως βοηθός προπονητή. Μόνες σταθερές παρουσίες τα τελευταία χρόνια η Becky Hammon, που είναι στο πλευρό του Pop από τη σεζόν 2014-15 και ο Will Hardy, που εργάζεται στους Spurs από τη σεζόν 2016-17. Μαζί και ο “shooting expert” Chip Engelland, που είναι στους Spurs από το 2005-06, έχοντας και δύο ακόμα χρόνια εμπειρίας πριν από αυτούς στο Denver, αλλά με πολύ συγκεκριμένες αρμοδιότητες.

Κάπως έτσι, οι Spurs έχασαν μέσα σε δύο offseason δύο πρώτους προπονητές (Borrego και Messina) από το επιτελείο τους και έναν έμπειρο assistant (Udoka), οι οποίοι άρθροιζαν πάνω από 30 χρόνια προπονητικής εμπειρίας (έντεκα ο Borrego, επτά ο Udoka και ανυπολόγιστα ο Messina, από την παρουσία σε Ευρώπη και Ηνωμένες Πολιτείες) αντικαθιστώντας τους παραπάνω με δύο ‘’rookies’’ στο χώρο.

Την ώρα, λοιπόν, που ο Pop ήταν head coach στην Κίνα με την team USA, την προετοιμασία της ομάδας ενόψει της τρέχουσας σεζόν είχαν αναλάβει οι Hammon, Hardy, Duncan (που κατά δήλωση του Pop είναι ο νέος head assistant, και όχι η Becky όπως όλοι μας θεωρούσαμε δεδομένο) και Johnson, αθροιστικής εμπειρίας οκτώ ετών, σε μία περίοδο που τα επιτελεία των ομάδων του NBA έχουν ως βοηθούς όλο και περισσότερους ανθρώπους του αθλήματος που έχουν διατελέσει head coaches σε προηγούμενες φάσεις της καριέρας τους². Οι Spurs έχουν την οξεία αντίθεση να απαρτίζουν το προπονητικό τους team από τον εμπειρότερο (και ενδεχομένως καλύτερο στην ιστορία) προπονητή της λίγκας, πλαισιωμένο από το πλέον άπειρο προπονητικό team του NBA. Μήπως σε αυτόν τον συνδυασμό οφείλεται σε σημαντικό βαθμό το φετινό κάκιστο ξεκίνημα του πιο σταθερού franchise τα τελευταία 22 χρόνια; (Ν.Ρ)

Διαβάσαμε, μας άρεσαν και σας προτείνουμε

• Οι περισσότεροι κράξαμε τη φετινή City εμφάνιση των Mavericks ως ένα πρόχειρο, ερασιτεχνικό graffiti. Αποδεικνύεται τελικά πως υπάρχει μία ολόκληρη κουλτούρα στην πόλη, κουλτούρα που προσπαθεί να αποτυπωθεί στην συγκεκριμένη εμφάνιση. Η σύνδεση αναλύεται στο “The duality of art and basketball in Dallas”, του taddmike στο Mavs Moneyball, το blog των Mavericks στο SB Nation.

• Κι άλλο Mavericks! Για τον Doncic έγραψε ένα πολύ ωραίο άρθρο εδώ σε μας ο Πάνος, ωστόσο αξίζει να διαβαστεί τόσο η ανάλυση του Chris Herring στο FiveThirtyEight: “Luka Dončić Is A Star. It’s Time To Take His Team Seriously, Too.”, όσο και αυτή του Robby Kalland, στο Uproxx: “Luka The Creator: How Doncic Is Doing Everything For Dallas’ Historic Offense”.

 “The Future of the NBA Lies Overseas”, του Kevin O’Connor στο The Ringer

• “Chris Paul Is Stuck in a Limbo of His Own Creation”, του Rob Mahoney στο The Ringer

• ‘’Are the Suns and Kings Better Off Without Their Prized Big Men?’’, του Jonathan Tjarks στο The Ringer (γενικώς ‘’τα εξήγησαν καλά, τα εξήγησαν ωραία’’ στο The Ringer αυτή την περίοδο)

• “The NBA’s East has finally, truly caught up with the West”, του Tom Ziller στο SB Nation

• “As Real As It Gets, Whether he’s balling or rapping, Damian Lillard, aka Dame D.O.L.L.A., represents far more than just himself”, του Marc J. Spears στο The Undefeated του ESPN

• “There's a Common Denominator in Knicks' Mess, and It Isn't Another Failed Coach”, του Howard Beck στο Bleacher Report

Σημειώσεις

1. Όταν ξεκίνησε το κείμενο, ήταν στο 50-40-90. Μετά είχε 2/7 σουτ απέναντι στους Heat κι έπεσε στο 49,5. Έλεος.

2. Για παράδειγμα, οι Clippers έχουν ως βοηθό του Rivers τον Πρωταθλητή του 2016 Ty Lue, οι Warriors τον Mike Brown, φιναλίστ στους Τελικούς του 2007, οι Lakers τους Kidd και Hollins, οι Kings τον Igor Kokoskov, οι Cavaliers τον J.B. Bickerstaff.

Στατιστικά, νούμερα και τα σχετικά από Basketball Reference, stats.nba.com και espn.com, όπως αυτά ίσχυαν μέχρι την Κυριακή 8/12.