Η ομάδα του Τέξας υπέγραψε άλλωστε τον Demar Derozan, ποντάροντας πάνω του για την αναπλήρωση των χαμένων «κυβικών» της. Ο Derozan θα προσέφερε στην backcourt ο,τι ο Lamarcus Aldridge στη γραμμή ψηλών, ένα απόλυτο σημείο αναφοράς, το οποίο θα επέτρεπε στον «Πόπς» να συνεχίσει να δουλεύει, σχεδόν στο παρασκήνιο, τους υπόλοιπους νεαρούς και υποσχόμενους περιφερειακούς, χωρίς παράλληλα να χρειαστεί να καταθέσει τα «όπλα». Ο Dejounte Murray κατά πρώτο λόγο, και οι Derrick White, Bryn Forbes, Lonnie Walker μπήκαν πέρσι σε μια διαδικασία που θύμιζε μαθητεία μετά εργασίας, με τους πιτσιρικάδες να βελτιώνονται διαρκώς και να προσαρμόζονται όλο και καλύτερα στην ψυχοσύνθεση του οργανισμού, χωρίς παράλληλα να αναγκάζουν την ομάδα να βυθιστεί στον «βούρκο» του τάνκινγκ, κι αυτό ήταν κάτι που σε εκείνο το τάιμινγκ, ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να περιμένει το Σαν Αντόνιο, το οποίο δεν είναι μαθημένο να περνάει στην ανυποληψία κυνηγώντας καλύτερες, μελλοντικές μέρες.
Τον Οκτώβριο του ’18 ήρθε ο πρώτος σκόπελος, καθώς η βάρκα του Gregg προσέκρουσε στον κομμένο χιαστό του Murray, πάνω που η διαδικασία στριμώγματος του στα παπούτσια (sic) του Toni Parker, έδειχνε πιο ρεαλιστική από ποτέ. Ο Dejounte θα έχανε όλη τη χρονιά, αλλά ο Popovich μίλησε για την ετοιμότητα του Derrick White, ο οποίος θα αναλάμβανε το μεγαλύτερο φορτίο στην αναπλήρωση του κενού του πολύπλευρου γκαρντ. Πράγματι, το Σαν Αντόνιο δεν έκανε τίποτα λιγότερο από αυτό που κάνει εδώ και 20βάλε χρόνια: με έναν αξιοθαύμαστο τρόπο αυτορρυθμίστηκε, σαν κάποιο πλάσμα που προσαρμόζεται στις κλιματικές αλλαγές για να επιβιώσει στην πάροδο των αιώνων. Οκ, ίσως και όχι ακριβώς έτσι, αλλά έστω στο περίπου τελοσπάντων. H regular season τελείωσε εντός πλέι οφς με ρεκόρ 48-34, και η τρύπα στη βάρκα έδειχνε να μην είναι ικανή όχι μόνο να τη βουλιάξει, αλλά ούτε να βρέξει τα πόδια των υπόλοιπων επιβατών της. Του χρόνου θα επέστρεφε και ο Dejounte, και ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Η φετινή σεζόν, και το «φάλτσο» στην backcourt
Στην πράξη ωστόσο, η επιστροφή του Murray στο ροτέισον των Spurs περισσότερα προβλήματα δημιούργησε, παρά έλυσε. Το Σαν Αντόνιο έχει ξεκινήσει άσχημα τη σεζόν, καθώς βρίσκεται στο 7-13 και τη 12η θέση, σημειώνοντας μάλιστα 9 ήττες στη σειρά, σερί χωρίς προηγούμενο τα τελευταία 22 χρόνια με τον Popovic στο τιμόνι, ο οποίος, σημειωτέον, έχει μείνει μόνο μια φορά εκτός post season με τα «σπιρούνια», την πρώτη του, το 1996-97. Στο παρόν, το ανησυχητικό είναι ότι το «μπέρδεμα» που προέκυψε με την επιστροφή του Murray δεν οφείλεται στην ατομική κατάσταση του ίδιου, αλλά στην φαινομενική ως ώρας ασυμβατότητας μεταξύ τους του συνόλου των «υλικών» της firepower του SA. Επομένως η λύση είναι πολύ δυσκολότερη, αν όχι ανέφικτη, καθώς αν οι DeRozan και Aldridge ήταν άλογα, μάλλον θα ήταν σε ηλικία που θα αδυνατούσαν να μάθουν νέα κόλπα.
Ο DeRozan, παρά τα φετινά του νούμερα, είναι ένας παίκτης της προηγούμενης «ημέρας» του ΝΒΑ. Ένας περιφερειακός που δεν απειλεί από απόσταση, που βασίζεται στο drive και λατρεύει το mid range παιχνίδι. Ο δε Aldridge είναι επίσης ένας ψηλός που δεν απειλεί ιδιαίτερα από το τρίποντο. Πρόμπλεμ. Τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά του Dejounte αναδεικνύουν τις αδυναμίες των δύο σταρζ της ομάδας, αντί για τα πλεονεκτήματά τους.
Πάμε να τα δούμε οπτικοποιημένα, ακριβώς όπως τα περιέγραψε ο Mike Prada μέσω του SBNATION.
1. Ο Murray είναι καλός ριμπάουντερ και λατρεύει να τρέχει στο transition. Ωστόσο συνολικά το San Antonio δεν είναι ακριβώς ομάδα ανοιχτού γηπέδου, καθώς κομβικοί για την επιθετική λειτουργία του παίκτες και κυρίως ο Aldridge, αλλά ακόμα και ο DeRozan τηρουμένων των αναλογιών, απλά δε μπορούν να το διασχίσουν γρήγορα. Ή τουλάχιστον, δε μπορούν να ακολουθήσουν την ταχύτητα του νεαρού γκαρντ. Ο Dejounte δεν έχει (ακόμα τουλάχιστον) το ένστικτο να διαχειρίζεται τον ρυθμό προσαρμοζόμενος στους συμπαίκτες του, οπότε συχνά συμβαίνει το εξής:
Η επιστροφή του Murray στο ροτέισον δεν έφερε τίποτα περισσότερο στην ομάδα από τον ίδιο τον... Murray. Τα χαρακτηριστικά δηλαδή που όλοι, και πρώτος φυσικά ο Popovich, γνώριζε και γνωρίζει ότι διέπουν τον παίκτη, χαρακτηριστικά σχεδόν must-have για το σήμερα του NBA. Για την ακρίβεια έχει τα δύο από τα τρία, την ταχύτητα και το μάκρος, δεν έχει όμως το τρίποντο. Η επανένταξή του σε μια ομάδα που πέρσι την «κουβάλησαν» οι βετεράνοι της, εκ των πραγμάτων θα ήταν δύσκολη. Mills, Aldridge και DeRozan οδήγησαν με σχετική επιτυχία το «καράβι» πέρσι, στηριζόμενοι όμως στα δικά τους, old dog «κόλπα».
2. Η ταυτόχρονη παρουσία στο παρκέ των Murray, DeRozan και Aldridge και η αδυναμία τους για απειλή από μακριά, μας προσφέρουν εικόνες σαν την παρακάτω, που στο NBA του 2019 φαντάζουν γκροτέτσκες.
3. Τα εγγενή αμυντικά χαρακτηριστικά του Murray επιτρέπουν φέτος στους αντιπάλους 2.3 πόντους περισσότερους σε σχέση με δύο χρόνια πριν. Το ενδιαφέρον είναι ότι η ευθύνη του Dejounte ούτε εδώ είναι άμεση. Όμως η προσπάθεια του Popovic να προσθέσει απειλή από το τρίποντο στους «άσουτους» πυλώνες του, προσφέρει αρκετή ώρα ταυτόχρονης παρουσίας στο παρκέ των Murray και Forbes, με τον δεύτερο να είναι πολύ αδύναμος αμυντικά, και να αποτελεί κινούμενο στόχο της αντίπαλης επίθεσης.
4. O Dejounte έχει ποσοστό κοντά στο 50% στο drive, το οποίο θα έπρεπε να είναι αρκετά υψηλότερο, αλλά δεν το επιτρέπει η αδυναμία του να τελειώσει φάσεις με επαφή και η ελλειπής σωματική του δύναμη.
5. Ο γκαρντ του Σαν Aντόνιο είναι στην πραγματικότητα ένας καλός πασέρ, όμως η αδυναμία του να συνυπολογίσει το τέμπο των συμπαικτών του, όπως είπαμε παραπάνω, αλλά και ο συχνά κακός συγχρονισμός της πάσας του κυρίως σε pnr καταστάσεις προκύπτει όχι μόνο από το θέμα της ταχύτητας, αλλά και από τον συχνά «τσαπατσούλικο» χειρισμό. Παρακάτω, η πιο ετεροχρονισμένη πάσα έβερ.
Μ΄αυτά και μ’ αυτά το Σαν Αντόνιο και ο Popovich βρίσκονται αντιμέτωποι με μία πρωτόγνωρη κατάσταση. Η επιλογή αυτή τη στιγμή είναι ξεκάθαρη και «επιτρέπει» στον Murray ένα βήμα πίσω, στη δεύτερη πεντάδα, προκειμένου τα ταλέντα και τα χούγια του να προστεθούν σταγόνα-σταγόνα στο «χωνευτήρι» καινοτομιών που ονομάζεται San Antonio. Οι σκέψεις όμως περί ασύμβατων υλικών, πολύ αμφίβολλο είναι ότι δεν προβληματίζουν υπερβολικά τον κόουτς, ώστε να συνεχίσει να προσπαθεί να τα παντρέψει.
