Άσχημη λέξη η σκούπα, χαρακτηριστική ωστόσο, οπότε θα μείνω σε αυτή, απλώς θα ασχοληθώ με την πλευρά του χαμένου σε αυτό το σκούπισμα. Οι Blazers μένουν εκτός συνέχειας με ένα 4-0 όπως και πέρυσι, μόνο που αυτό το 4-0, η πορεία μέχρι εκεί και η συνολική εικόνα του Portland δεν έχει καμία σχέση με την περυσινή χρονιά. O αποκλεισμός στον πρώτο γύρο από τους Pelicans του Anthony Davis στην post season του 2018 μπορούσε να διαλύσει το project των Blazers τη στιγμή που ακούστηκε η τελευταία κόρνα, ακαριαία. Αντ’ αυτού στηρίχθηκαν οι πρωταγωνιστές, ο προπονητής, ο gm, ο κορμός έμεινε (σχεδόν) αναλλοίωτος και ένα χρόνο μετά οι Blazers έκαναν την πιο μακρά πορεία στα playoffs από το 2000, όταν η ομάδα του Rasheed Wallace, του Sabonis και του Pippen πήγε στα 7 παιχνίδια τους κυρίαρχους Lakers. Για να μην παρεξηγηθώ, το μοντέλο των Blazers δεν έγινε ξαφνικά ιδανικό, τα λάθη τους είναι ακόμη εκεί, είχαν στραβοπατήματα και ατυχίες, ‘’στην τελική πάλι έχασαν εύκολα από τους Warriors, σκουπίστηκαν, έτσι δεν είναι’’; Σαφώς, όμως δεν είναι όλες οι ήττες ίδιες, κάποιες αφήνουν μία γλυκόπικρη αίσθηση, μία αισιοδοξία για το ‘’μετά’’. Πάμε να δούμε τι μπορεί να κρατήσει το Portland από αυτή την πορεία και πως μπαίνει η Rip City στην επόμενη ημέρα.

To σουτ που μόλις είδατε είναι η μεγαλύτερη στιγμή του franchise τα τελευταία 20 χρόνια και ανήκει στον ηγέτη των Blazers, τον Damian Lillard. Η παρουσία του Dame σε αυτά τα playoffs ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόταν τόσο ο ίδιος, όσο και συνολικά το Portland, από την ομάδα μέχρι τους φιλάθλους. Βγήκε μπροστά και καθάρισε τον πρώτο γύρο, ηγήθηκε με όποιον τρόπο μπορούσε στη μάχη με το Denver (σε μία σειρά που το επιθετικό του παιχνίδι κόλλησε σε αρκετά σημεία), πάλεψε απέναντι στον Steph και το Golden State. Καλώς ή κακώς το franchise του Portland έχει πετάξει δύο φορές την ευκαιρία να πάρει εκείνον τον παίκτη που αλλάζει μία ολόκληρη γενιά και κυριαρχεί με σπάνιο τρόπο (το ‘84 με τον Jordan, το ‘07 με τον Durant) και έχει μάθει να πορεύεται με ό,τι έχει. Αυτήν τη στιγμή έχει έναν τύπο με το ‘0’ στην πλάτη που κόντρα στη λογική της εποχής έχει αποφασίσει να μείνει στην ομάδα που τον επέλεξε και να πορευτεί μαζί της, άσχετα αν αυτό του στερήσει πρωταθλήματα ή τον κατεβάσει επίπεδο στο legacy που μπορούσε να διεκδικήσει.

Ρομαντικό, ίσως ακόμη και χαζό. Όπως και να ‘χει ο Lillard φωνάζει χρόνια τώρα ‘’εγώ είμαι εδώ’’, η φετινή post season έδωσε την επιβεβαίωση που έψαχναν όλοι και μάλλον ο ίδιος ακόμη περισσότερο, σαν ένα ζευγάρι που ανανεώνει τους όρκους αγάπης. Πολύ μελό, οκ, το αναγνωρίζω. Είναι σημαντικό ωστόσο σε αγορές όπως του Portland, να ξέρεις πως έχεις έναν star, πιθανότατα τοπ-10 παίκτη, που θέλει να μείνει και να πετύχει μαζί σου ενώ θα μπορούσε να κάνει dolce vita (εντός και εκτός γηπέδου) στο Λος Άντζελες, στη Νέα Υόρκη ή όπου αλλού γουστάρει τέλος πάντων. O Lillard είναι 28 στα 29, θα περάσει το prime της καριέρας του στην Rip City, οπότε αυτόματα η επόμενη ημέρα του συλλόγου μοιάζει πιο λαμπρή. Τι άλλο κρατάμε;

Ο CJ McCollum διέλυσε τις απόψεις μου για εκείνον λίγο περισσότερο από ό,τι διέλυσε την άμυνα του Denver στο δεύτερο γύρο. Έτοιμος για τη στιγμή, σε εκπληκτική φυσική κατάσταση (τρίτη και τέταρτη παράταση και πετούσε στο τρίτο παιχνίδι της σειράς) και με ένα άρτιο επιθετικό παιχνίδι, τουλάχιστον σε επίπεδο προσωπικού σκορ. Το δίδυμο Lillard-McCollum έχει ακούσει τα μύρια όσα, με την αφεντιά μου πρώτη και καλύτερη στο να ψάχνει κάτι διαφορετικό δίπλα στον αγαπημένο μου Dame. Θα ήμουν εμμονικός όμως αν δεν αναγνώριζα το step-up του CJ σε αυτή την post season, που έδειξε πάνω απ’ όλα πόσο πραγματικά ταιριαστός είναι με τον Lillard. Ο ένας έδινε στον άλλον την ‘’μπαγκέτα’’ της επίθεσης όποτε χρειαζόταν, μοιράστηκαν την πρωταγωνιστική προβολή, κέρδισαν και έχασαν μαζί. Ο McCollum μπαίνει και αυτός στα prime χρόνια του (28 τον Σεπτέμβρη), το αγωνιστικό του status υποστηρίζει πλήρως τα 27 εκατομμύρια με τα οποία αμείβεται, μαζί με τον Dame και τον Nurkic (όταν επιστρέψει υγιής) δίνει στους Blazers μία πολύ στέρεα βάση. Κάπου εδώ όμως η (απόλυτα) ρόδινη ματιά σταματά και μπαίνουν οι προβληματισμοί.

Oι Blazers σε αυτή την post season ήταν ο ορισμός του next man up (στα ελληνικά ‘’μάγκες, ο βασικός μας χτύπησε/δεν μπορεί, πάμε, επόμενος’’). Ο τραυματισμός του Nurkic και η βλακεία των Thunder επέτρεψε στον Kanter να είναι κομβικός στο πρώτο γύρο. Και μετά βγήκε μπροστά ο Hood, o Zach Collins βρήκε ρόλο (όταν ο Kanter δε μπορούσε να σταθεί καλά απέναντι στο Denver), o Εvan Turner ήρθε από την (θεωρητική) άκρη του πάγκου για να ξελασπώσει όπου χρειάστηκε στο game 7 με τους Nuggets, απέναντι στους Warriors o Seth Curry και ο Meyers Leonard έδειξαν να είναι σημαντικά στελέχη αυτού του κορμού. ‘’Ωραία, που είναι το κακό, πέραν των πρωταγωνιστών έχουν και δεύτερους ήρωες, μια χαρά’’.

Δυστυχώς δεν είναι έτσι, όχι ακριβώς δηλαδή. Οι Blazers χρειάστηκαν το θάρρος και την ενέργεια σχεδόν όλων των παικτών που διαθέτουν για να φτάσουν σε αυτή την υπέρβαση, αν επιχειρήσουμε όμως μία καθαρή ματιά, τρεις είναι εκείνοι οι οποίοι μπορούν να αποτελέσουν σημαντικά στηρίγματα στην τριάδα Dame-CJ-Nurkic. O πρώτος είναι ο Seth Curry, ένας combo guard που σουτάρει φανταστικά από την περιφέρεια (45% στη σεζόν, 41% στα playoffs) και ταιριάζει πολύ με τους δύο σταρ guard, ενώ παράλληλα μπορεί να αποδεχθεί έναν ρόλο πίσω τους. Ο δεύτερος είναι ο Zach Collins, ο οποίος σιγά-σιγά έδειξε όλα αυτά που (προ)βλέπει σε εκείνον δύο χρόνια τώρα ο συνοδοιπόρος στο Basketball Guru Λεωνίδας, δηλαδή έναν ψηλό ικανό σε όλα τα απαραίτητα στοιχεία παιχνιδιού σε άμυνα και επίθεση (καλός screener, ικανότητα για σουτ, μάχη στο ριμπάουντ, καλές θέσεις στην άμυνα, μία ‘’φευγαλέα’’ εικόνα ικανού πασέρ από το post). Ο τρίτος είναι ο Rodney Hood, ένας σκόρερ από τα φτερά που υποτιμήθηκε πολύ στο Cleveland και μπορεί σίγουρα σε πρώτη φάση να αποτελέσει τον παίκτη που με το παιχνίδι του κρατά την αποτελεσματικότητα του 2nd unit ψηλά.

Που είναι το πρόβλημα; Από αυτούς τους τρεις, μόνο ο Collins είναι δεμένος με πολυετές και φιλικό προς την ομάδα συμβόλαιο (3,6 και 4,2 εκατομμύρια τις επόμενες δύο σεζόν, με team option να ακολουθεί στα 5,4). Curry και Hood ήταν δύο ευκαιρίες που προέκυψαν και με το παιχνίδι τους θα διεκδικήσουν περισσότερα από τα (ελάχιστα) που πληρώθηκαν φέτος, οι Blazers όμως δεν έχουν καθόλου χώρο. 11 εκατομμύρια για τον Meyers Leonard, ακόμη 11 για τον Ηarkless, 18 για τον Evan Turner και μία σεζόν στην οποία υποχρεούνται να προχωρήσουν μαζί τους και να τους βρουν ρόλο. Σε αυτoύς προσθέστε και τον Aminu, του οποίου το συμβόλαιο λήγει φέτος, είναι όμως αρκετά σημαντικός για το παιχνίδι των Blazers (κυρίως στην άμυνα) και δύσκολα ο Stotts δε θα ζητήσει την παραμονή του στο ρόστερ. Ίσως πετύχουν κάποια ανταλλαγή, ίσως μέσα στην πορεία της χρονιάς βρουν ξανά κάποιον Curry και κάποιον Hood. To πρόβλημα και το προσωπικό ‘’γαμώτο’’ είναι πως τέτοιους παίκτες, που λειτούργησαν δίπλα στους σταρ σου, τους θες εκεί από την πρώτη μέρα, να συνεχίσετε πραγματικά από εκεί που σταματήσατε. Διαφορετικά πέφτεις σε λούπα, ξανά και ξανά. Και οι Blazers με τα συμβόλαια που έδωσαν βιαστικά από το ‘16 και μετά είναι ο ορισμός αυτής της λούπας, η οποία θα σπάσει, οικονομικά τουλάχιστον, το καλοκαίρι του 2020 και όχι φέτος. Αν δεν έχουν προλάβει να κάνουν κάποιο έξτρα λάθος ως τότε.

Οπότε μία από τα ίδια; Πιθανότατα ναι. Αν περιμένατε ένα happy ending σε αυτό το κείμενο ατυχήσατε, οι σκέψεις μου είναι μετέωρες και κυκλικές, όπως μάλλον και η πραγματικότητα των Blazers. Όπως εκείνη η κωλο-σβούρα στο Inception. Μισό λεπτό όμως, μετά το φινάλε του Inception ένιωσα ωραία, σαν ο Nolan να μου έδωσε την επιλογή να πιστέψω ό,τι επιθυμώ για την πραγματικότητα του πρωταγωνιστή, γιατί όχι και στην περίπτωση της ‘’ταινίας’' των Blazers;

Θέλω να πιστεύω λοιπόν ότι το Portland θα βρει έναν τρόπο να κρατήσει τα μέλη του κορμού που είναι απαραίτητα, θα χτίσει μία ακόμα πιο δυνατή ομάδα γύρω από τους Dame-CJ-Nurkic, ίσως και δειλά-δειλά να ελπίζω να βρει τον δικό του Draymond Green, τον παίκτη δηλαδή που άλλαξε όλες τις ισορροπίες στη σειρά με τους Warriors και λύγισε τους Blazers. Και αν δεν το πετύχουν; Δεν πειράζει, πάλι μία χαρά θα είναι τα πράγματα στην Rip City. Με μία ομάδα που μάχεται, έχει στυλ και είναι διαχρονικά συμπαθής, είτε φορά τη φανέλα της ο Drexler, είτε ο Pippen, είτε ο Brandon Roy είτε ο Lillard. Μακάρι όλα τα franchises που ο συνδυασμός λαθών-κακών επιλογών-ατυχιών τα έχει απομακρύνει από μία περίοδο δυναστείας να ήταν έτσι. Μακάρι οι Knicks να ήταν έτσι. ‘’Σε ένα σύμπαν υπερηρώων, το Portland θα ήταν ο καλός’’ όπως πολύ εύστοχα μου έχει πει ο δικός μας Petros Syd. Cheers.

Σημείωση: Λίγο έξτρα διάβασμα για τους Blazers

• Boys, Bye: How Do the Trail Blazers Take the Next Step? , από την Haley O’ Shaughnessy του The Ringer
• Requiem for the Trail Blazers 2019 NBA Playoffs Run , από τον Dave Deckard στο Blazer’s Edge