Το απολύτως φυσιολογικό στην κοινωνία είναι να μην θέλουμε να κυκλοφορούν ελεύθεροι οι βιαστές. Να υπάρχει ένα σαφώς πιο αυστηρό πλαίσιο για αυτή τη συνθήκη - κυρίως στην Ψωροκώσταινα. Στις ΗΠΑ αυτό το αυστηρό πλαίσιο υπάρχει. Αν συλληφθεί κανείς για βιασμό, υπάρχουν συγκεκριμένες ποινές. Δεν μπαίνω στη διαδικασία επί του παρόντος να εξετάσω αν λειτουργεί σωστά, καθώς υπάρχουν πολλές περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν αδικηθεί από αυτό εκατέρωθεν, αλλά υπάρχει. Για υποθέσεις που οδηγούσαν σε βιασμό παιδιού δε, υπήρξαν κάποιες πολιτείες που ψήφισαν υπέρ της θανατικής ποινής, όπως η Louisiana. Ωστόσο, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ ακύρωσε την συγκεκριμένη απόφαση, καθώς απεφάνθη πως για οποιοδήποτε περιστατικό δεν οδηγεί σε θάνατο, η εν λόγω ποινή είναι δυσανάλογη. Και ευτυχώς, καθώς η θανατική ποινή δεν θα έπρεπε να υπάρχει, όχι μόνο σε τέτοιου είδους υποθέσεις, αλλά πουθενά. Ειδικά σε ένα σύστημα που ευαγγελίζεται πως «σωφρονίζει» τους έγκλειστους και τους προετοιμάζει για την επανένταξή τους.

Ενώ λοιπόν δεν μπορώ να μπω στη θέση οποιασδήποτε γυναίκα που ζει με αυτό τον φόβο, μπορώ να αντιληφθώ την αντίδρασή της όποτε βλέπει περιπτώσεις βιαστών ή ανθρώπων που έχουν επιδοθεί σε σεξουαλικές επιθέσεις, να κυκλοφορούν ελεύθεροι. Για να το πάω ένα βήμα παραπέρα, να κυκλοφορούν ελεύθεροι, έχοντας δουλειά και ζώντας μια Χ ζωή. Για ένα κομμάτι του γυναικείου πληθυσμού του Portland, αλλά και των ΗΠΑ γενικότερα, ο νέος προπονητής των Blazers, Chauncey Billups, πέφτει στην κατηγορία αυτή.

Η ιστορία έχει ως εξής: Το 1997 ο νυν προπονητής των Blazers διένυε τη rookie χρονιά του και μαζί με τον Ron Mercer, βρισκόταν στο σπίτι του Antoine Walker. Εκεί, σύμφωνα με τα όσα ακούστηκαν, ο Billups βίασε μια γυναίκα. Ωστόσο δεν του απαγγέλθηκαν ποτέ κατηγορίες περί βιασμού και η υπόθεση έκλεισε τρία χρόνια μετά, με τις δύο πλευρές να φτάνουν σε εξωδικαστικό οικονομικό διακανονισμό. 

Για όσους δεν γνωρίζετε την υπόθεση και το πώς αυτή εκτυλίχθηκε, μην ανησυχείτε δεν είστε οι μόνοι. Αν λάβω υπόψη τα όσα διαβάζω από πλειάδα των αμερικανικων media, αλλά και αρκετών podcasts, λίγοι γνώριζαν ή θυμούνται (επίτηδες ή όχι, θα φανεί στην πορεία) την υπόθεση που στιγμάτισε τον Billups ως παίκτη και ως άνθρωπο, κατά τα λεγόμενά του. Έχει όμως τη δική του σημασία και αυτό. Όπως τη δική του σημασία έχει, να ακούς ανθρώπους σαν τον Chris Mannix και τον Howard Beck, που καλύπτουν τη Λίγκα σχεδόν 20 χρόνια, να λένε δημόσια πως δεν γνώριζαν την ιστορία αυτή, μέχρι που ήρθε στο φως της δημοσιότητας με αφορμή την πρόσληψη του Billups από τους Blazers. Εδώ θα πρέπει να θέσουμε και τον παράγοντα της εποχής, στην όλη εξίσωση. Ας μην ξεχνάμε πως την περίοδο που η υπόθεση αυτή έλαβε χώρα, το internet και η άμεση πληροφόρηση δεν βρισκόταν στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα. Που το παραμικρό και το μεγαλύτερο γεγονός, μαθαίνεται με αστρονομική ταχύτητα. Και αυτό μάλλον συγκαταλέγεται στα θετικά της γρήγορης πληροφόρησης και ενημέρωσης, αλλά όχι απαραίτητα και της σωστής. Τόσο τα Μέσα, όσο και οι παραλήπτες των ειδήσεων έχουν σαφώς καλύτερα αντακλαστικά σε τέτοιου είδους θέματα. Φυσικά, το κάθε Μέσο παρουσιάζει την εκάστοτε είδηση με τον τρόπο του αφηγήματος που το βολεύει (βλ. Γλυκά Νερά), αλλά ας μην απλωθώ σε αυτό και ας μείνω στην ουσία του πράγματος. Έχοντας αυτό υπόψη, δεν θα μου έκανε εντύπωση η εν λόγω ιστορία να καλύφθηκε ως ένα τοπικό γεγονός της Βοστώνης και να έμεινε εκεί. 

Από το 1997 πέρασαν 24 χρόνια. Μέσα σε αυτό το διάστημα ο 44χρονος σήμερα Billups αγωνίστηκε κατά σειρά σε Celtics, Raptors, Nuggets, Timberwolves, Pistons, Nuggets, Knicks, Clippers και Pistons. Μέσα σε αυτή την πορεία αναδείχθηκε πρωταθλητής του NBA και MVP των τελικών το 2004, επιλέχθηκε πέντε φορές All-Star, δύο φορές στην δεύτερη καλύτερη αμυντική πεντάδα της Λίγκας, μία φορά στη δεύτερη καλύτερη πεντάδα, ενώ είναι κάτοχος τριών βραβείων που αναδεικνύουν τον χαρακτήρα και την προσφορά του παίκτη στο NBA αλλά και έξω από αυτό: Το J. Walter Kennedy Citizenship Award, το NBA Sportsmanship Award  και το Twyman - Stokes Teammate of the Year Award. Όπως μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτό, ο Billups έγινε από τους πλέον αγαπητούς παίκτες στο ΝΒΑ, όπου κι αν αγωνίστηκε. Οι ηγετικές του ικανότητες εντός και εκτός γηπέδου, αλλά και ο τρόπος του να δίνει κίνητρο σε όσους βρίσκονταν γύρω του, ήταν παροιμιώδης. 

Μετά το τέλος της πλούσιας καριέρας του εργάστηκε ως αναλυτής στο ESPN και μάλιστα από τους καλύτερους που είχε ποτέ το δίκτυο, σύμφωνα με τα λόγια πολλών δημοσιογράφων, ενώ το 2020 πλαισίωσε το προπονητικό team του Ty Lue στους Los Angeles Clippers. Αξίζει να σημειωθεί, παράλληλα, πως κατά τη διάρκεια της offseason του 2017, ο ίδιος ήταν υποψήφιος για τη θέση του General Manager στους Cavaliers. Γιατί αναφέρω το σύνολο του βιογραφικού του; Γιατί σε κανένα σημείο της καριέρας του, πέρα από το 1997, όταν και έλαβε χώρα η υπόθεση του βιασμού μέχρι και τώρα, η ιστορία αυτή δεν επανεμφανίστηκε. 

Και κάπως έτσι φτάνουμε σε αυτό που θέλω να τονίσω: με τα όσα γράφω δεν παίρνω το μέρος του Billups. Όμως βρίσκω άκρως προβληματική και υποκριτική την προσέγγιση του κόσμου και των Media στην υπόθεση αυτή.

Όσο εργαζόταν στο ESPN, ουδείς ασχολήθηκε με την περίπτωση του βιασμού. Το ίδιο και όταν βρισκόταν σε συζητήσεις με τους Cavs για μία εξαιρετικά high - profile θέση στη Λίγκα, αυτή του General Manager, μιας και τότε ο LeBron James ήταν κάτοικος Cleveland. Ούτε επίσης και όταν πήρε τη θέση του βοηθού του Lue στους Clippers. Και η ερώτηση που γίνεται δικαιολογημένα είναι “γιατί τώρα;”. Και δεν μιλάμε για μια περίπτωση κάποιας γυναίκας που αποφάσισε να μιλήσει μετά από Χ χρονικό διάστημα, πολύ απλά γιατί τώρα βρήκε τη δύναμη να το κάνει. Μιλάμε για μια ιστορία που οι οργανισμοί από τους οποίους πέρασε ο Billups “απέτυχαν” να φέρουν στις μπροστινές τους σελίδες. Και από τη στιγμή που υπάρχει σαν ιστορία, θα έπρεπε να είναι υπόλογοι για αυτό. Συνεπώς, πέρασαν δυόμιση δεκαετίες που όχι μόνο δεν άνοιξε μύτη όπου κι αν πήγαινε ο Billups, μα το περιστατικό δεν αναφερόταν καν. Ποτέ και πουθενά.

Ξαφνικά, εδώ και λίγο καιρό, ένα μέρος του γυναικείου πληθυσμού του Portland ένιωσε -ορθά και δικαιολογημένα- θιγμένο που δίνεται μια τέτοια θέση εργασίας σε έναν άνθρωπο, που το όνομά του έχει εμπλακεί σε υπόθεση βιασμού. Και δη τη στιγμή που οι Blazers προέβαλαν τη Becky Hammon ως την έτερη υποψήφια για το τιμόνι της τεχνικής ηγεσίας, κάτι που θα την έκανε την πρώτη γυναίκα head coach σε ομάδα του NBA. Το αν ήταν για το θεαθήναι ή όχι η όλη διαδικασία, φαντάζομαι θα φανεί το επόμενο διάστημα. 

Πιάνοντας και μια ακόμα πτυχή του θέματος, πέρα από την υπόθεση για την οποία κατηγορήθηκε ο Billups, δεν είναι και λίγες οι φορές που έχουμε δει τους λεγόμενους celebrities να ξεφεύγουν από το χέρι του νόμου, επειδή είναι κάπως πιο “ίσοι” από εμάς τους υπόλοιπους. Θέλοντας και μη δηλαδή, η ανθρώπινη φύση μας εξωθεί στο να είμαστε αρνητικά προκατειλημμένοι απέναντι στον - κάθε – Billups. Συνεπώς -και αναπόφευκτα- είναι λογικό να υπάρχει και μια επιπλέον αντίδραση.  Οπότε είτε το κοιτάξεις από την σκοπιά της πιο “ίσης” μεταχείρισης, είτε από εκείνη του ενδεχόμενου βιασμού, είτε συνδυαστικά, υπάρχει σαφές θέμα. Το «πρόβλημα»  όμως, κατ’ εμέ στην περίπτωσή μας ξεκινάει από τον “γυναικείο πληθυσμό” και το ότι υπάρχουν αντιδράσεις μόνο από αυτή την πλευρά.

Οι αντιδράσεις σε τέτοιου είδους καταστάσεις πρέπει να είναι καθολικές και όχι μόνο από το φύλλο που έχει υποστεί τον βιασμό. Για να μην παρεξηγηθώ, οι γυναίκες είναι αυτές που πρέπει να ξεκινούν τις αντιδράσεις, καθώς το συγκεκριμένο ζήτημα αφορά εκείνες. Ωστόσο, θεωρώ πως και οι άντρες πρέπει να κινητοποιηθούν στο συγκεκριμένο ζήτημα. Να ακούσουν τις γυναίκες, τις θέσεις αυτών, τα συναισθήματά τους και να βαδίσουν δίπλα-δίπλα σε οτιδήποτε μπορεί να αντιστρέψει την κατάσταση αυτή – και γιατί όχι να πρωτοστατήσουν και εκείνοι σε μελλοντικές αντιδράσεις. Το γεγονός πως ο βιασμός δεν είναι κάτι που βιώνουν οι άντρες σε πρώτο βαθμό, δεν σημαίνει πως δεν τους αγγίζει. Είτε γιατί έχουν μια φίλη που έπεσε θύμα, είτε μια νυν σχέση τους είτε κάποια του ευρύτερου κύκλου τους. Το πώς έχουν μάθει να διαχειρίζονται, λοιπόν, οι γυναίκες μια τέτοια εμπειρία δε μένει σε αυτές, αλλά έχει προεκτάσεις σε όλη τους την καθημερινότητα. Επαγγελματικά, κοινωνικά, προσωπικά. Η μάστιγα αυτή δεν είναι θέμα του γυναικείου πληθυσμού, είναι θέμα της κοινωνίας, η οποία ξεκινάει από το πατριαρχικό μοντέλο που υπάρχει και την έχει φέρει στο σημείο που βρίσκεται σήμερα.

Έτσι λοιπόν, κατ’ εμέ, ο ίδιος πληθυσμός θα έπρεπε να αντιδρά καθόλη τη διάρκεια της καριέρας του Billups και όχι την στιγμή που οι Blazers τον ανακοινώνουν ως τον επόμενο head coach της ομάδας τους. Αντίθετα, αυτό το μεγάλο μέρος της κοινωνίας αγκάλιασε και αγάπησε τον Billups, ζητωκραύγασε το όνομά του ουκ ολίγες φορές και πανηγύρισε μαζί του το πρωτάθλημα του 2004. Αυτό λοιπόν είναι το κομμάτι της κοντής μνήμης. Δεν είναι δυνατόν να έγινε ξαφνικά γνωστή η ιστορία που ακολουθεί τον Billups. Υπήρξαν άνθρωποι που τη γνώριζαν και που τόσα χρόνια δεν αντέδρασαν. Αν το ανέφεραν στο twitter οπαδοί της ομάδας, σημαίνει πως στελέχη των οργανισμών για τους οποίους εργάστηκε γνώριζαν την ιστορία αυτή.

Πάμε τώρα και στο κομμάτι της υποκρισίας. Σε αυτό που έχει στήσει τους Blazers στο εκτελεστικό απόσπασμα και τους κατηγορεί για έλλειψη έρευνας πριν την πρόσληψη του Billups. Πράγματι, αυτό που φαίνεται σε πρώτη φάση είναι πως το Portland δεν έκανε ενδελεχή έρευνα για την περίπτωση του “Big Shot”. Αυτό σκέφτεται κανείς, βλέποντας τόσο το επικοινωνιακό κομμάτι των Blazers ως προς την περίπτωση του Billups, όσο και με το πώς χειρίστηκε η εκπρόσωπος Τύπου της ομάδας μια follow-up ερώτηση προς τον Billups για την υπόθεση που τον έχει στιγματίσει. 

Here is Trail Blazers PR shutting down a valid question from @jwquick about Billups and the 1997 sexual assault allegations.

This is embarassing. #RipCity https://t.co/F59r5TYn2Z pic.twitter.com/wE5WLwIssb

— Dylan Mickanen (@DylanMickanen) June 29, 2021

Στιγμιαία φαίνεται πως ο Billups πάει να απαντήσει, πριν η εκπρόσωπος Τύπου κόβει τον ίδιο, αλλά και την ερώτηση του δημοσιογράφου Jason Quick. Αν ο head coach των Blazers την έκοβε επίσης με κάτι τύπου “Είναι οκ, δεν έχω πρόβλημα να απαντήσω”, θα έπαιρνε πόντους εκτίμησης. Το γεγονός πως φαίνεται ότι πάει να απαντήσει, αλλά γνέφει συγκαταβατικά το κεφάλι προς το μέρους της εκπροσώπου Τύπου, είναι προβληματικό για την εικόνα του ίδιου, αλλά και των Blazers. Επιστρέφοντας στο κομμάτι της έρευνας των Blazers, ο General Manager της ομάδας Neil Olshey, ισχυρίστηκε πως ο οργανισμός όχι μόνο προχώρησε σε κάτι τέτοιο, αλλά προσέλαβε έναν πρώην επιθεωρητή του FBI για να “ιχνηλατήσει” την υπόθεση. Τα ευρήματα του εν λόγω επιθεωρητή έδειξαν πως ό,τι συνέβη το ‘97 ήταν συναινετικό μεταξύ των εμπλεκόμενων πλευρών και πως τίποτα από αυτή την υπόθεση δεν προκρίνει τον Billups ως κάποιον που πρέπει να του απαγορευθεί η εργασία.

Επιπλέον, ο Olshey κατέληξε λέγοντας πως δεν μπορεί να μοιραστεί τα ευρήματα αυτά με το κοινό, αλλά άπαντες θα πρέπει να εμπιστευτούν τον οργανισμό και τον λόγο του. Εν έτει 2021, αυτό δεν είναι ούτε στο παραμικρό αποδεκτό, όταν κρέμεται από πάνω σου μια τέτοιου είδους ιστορία. Αντιθέτως, κάνεις τεράστια ζημιά στο προφίλ της ομάδας, το δικό σου αλλά και του νέου σου προπονητή. Ωστόσο, σε αυτό το σημείο πρέπει να αφήσω ένα ανοιχτό παράθυρο για δύο περιπτώσεις: α) δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τι μπορεί να λέει το νομικό πλαίσιο του Oregon, μιας και κάθε πολιτεία στις ΗΠΑ έχει τα δικά της, περί αποκάλυψης λεπτομερειών έρευνας ιδιωτικών εταιρειών (αν υπάρχει κάτι τέτοιο) και β) δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν η μη αποκάλυψη μελλοντικών ευρημάτων ήταν μέρος του διακανονισμού που έλαβε χώρα το 2000. 

Καλό είναι να επαναληφθεί στο σημείο αυτό πως μιλάμε για μια υπόθεση που δεν εκδικάστηκε, συνεπώς δεν έγιναν γνωστές οι πτυχές της. Αυτό δεν το αναφέρω για να υποστηρίξω πως ο Billups είναι αθώος ή ένοχος, αλλά για το εμφανές: Λείπουν σημαντικά κομμάτια της ιστορίας από το κοινό. Ο καθένας λοιπόν μπορεί να βγάλει το δικό του συμπέρασμα. 

Οι Blazers λοιπόν, κατηγορούνται πως δεν έκαναν ό,τι έπρεπε για να σιγουρευτούν πως ο Billups είναι “καθαρός”. Και εδώ ακριβώς κουμπώνει το κομμάτι της υποκρισίας. Το ίδιο έκαναν όλες οι ομάδες για τις οποίες εργάστηκε, για το δίκτυο το οποίο υπήρξε αναλυτής, αλλά και για το Cleveland που παραλίγο να του δώσει τη θέση του GM. Αν το Portland δεν έκανε μια φορά σωστά τη διαδικασία και πρέπει να στήνεται στον τοίχο, τότε το ίδιο πρέπει να συμβεί και για όλους τους οργανισμούς που εργάστηκε ο Billups, έστω και καθυστερημένα. Να βγουν και να ζητήσουν συγνώμη - κυρίως από τα θύματα βιασμών και σεξουαλικών επιθέσεων - είτε για την άγνοια, είτε για το γεγονός πως σε όλες τις περιπτώσεις παρέβλεψαν το ιστορικό. Προσωπικά δεν περιμένω κάτι τέτοιο. Αντίθετα, περιμένω από τη Λίγκα να βγει και να καλύψει τη διαδικασία στην οποία προέβη και ακολούθησε το franchise του Oregon και πως “πήγε με το γράμμα που έπρεπε”. To ΝΒΑ, άλλωστε, όπως και κάθε κλειστή Λίγκα στις ΗΠΑ, γνωρίζει πολύ καλά πως η εντός των τειχών κάλυψη αποτελεί προτεραιότητα σε κάθε περίσταση, καθώς διακυβεύονται πολλά. 

Η μόνη περίπτωση που θυμάμαι το NBA να βγάζει στη σέντρα παίκτες του ή κάποιο μέλος του τέλος πάντων, ήταν τη δεκαετία του ‘90, κι αυτό είχε να κάνει με την “προσβολή της σημαίας και του εθνικού ύμνου των ΗΠΑ”. Ευτυχώς, με την άνοδο του Adam Silver στη θέση του κομισάριου αυτές οι μέρες έχουν περάσει και φαίνεται να υπάρχει μια ιδιαίτερη ευαισθητοποίηση σε θέματα ρατσισμού και της LGBTQ κοινότητας. Ευελπιστώ, λοιπόν, όπως και στα παραπάνω σημαντικά θέματα πως και εδώ θα ακούσουμε/διαβάσουμε μια θέση από τον Silver, αν και όπως είπα δεν περιμένω να είναι επικριτική. 

Είναι σαφές πλέον πως τα όσα συμβαίνουν στο βορειοδυτικό άκρο των ΗΠΑ, κάνουν το αγωνιστικό πλαίσιο να περνάει σε τριτοδεύτερη μοίρα. Κάποια στιγμή θα ξανασχοληθούν όλοι με το μπάσκετ και το τρόπο που ο Billups σχεδιάζει να δώσει νέα πνοή στην ομάδα, αλλά και στο πώς να μεγιστοποιήσει τις ικανότητες του συνόλου του για να βοηθήσει τον Lillard. Μέχρι τότε όλοι μας θα μείνουμε με τις σκέψεις μας και τις αποφάσεις μας - ή και όχι - όσον αφορά του ποια είναι η αλήθεια στην υπόθεση αυτή. Το σίγουρο είναι πως η συμπεριφορά των Blazers αφήνει μια πικρή γεύση προς τη βάση των φιλάθλων τους, αλλά και εν γένει την οικογένεια του NBA. Το ξερό “εμπιστευθείτε μας” του Olshey είναι μάλλον ο λόγος που ο περισσότερος κόσμος δεν θα το κάνει.