Οι δυο ομάδες προερχονταν από εύκολες σειρές που πέρασαν με 4-0 και ενθυμούμενοι τις περσινές συγκλονιστικές μάχες που κρίθηκαν σε Game 7, αλλά και την σοβαρότητα και σκληρότητα που έδειξαν οι Celtics στον πρώτο γύρο, μετά από μια προβληματική Regular season, το ζευγάρι έδειχνε ότι θα προσφέρει πολλές συγκινήσεις. Γενικά υπήρχε μια αίσθηση στην ατμόσφαιρα ότι, ναι οι Bucks ήταν η καλύτερη ομάδα της κανονικής περιόδου, αλλά τώρα είναι playoff και τα πράγματα σοβαρεύουν. Ναι, ο Γιάννης είναι κατά πάσα πιθανότητα ο MVP, αλλά πως θα αντιδράσει τώρα που πρέπει να οδηγήσει την ομάδα του τουλάχιστον ως τους τελικούς για να μην θεωρηθεί αποτυχία. Απέναντι τους οι Bucks είχαν την ομάδα ενός προπονητή που θεωρείται μετρ της τακτικής και που σε σχέση με τα περσινά playoff είχε την ενίσχυση του Irving και του Hayward.
Καποια λόγια για το πρώτο παιχνίδι
Οι Celtics έκαναν το μπαμ στο πρώτο ματς, σπάζοντας την έδρα, αλλά περισσότερο από τις τακτικές (που θα αναλύσουμε παρακάτω), τον κυριότερο λόγο έπαιξε η πνευματική ετοιμότητα των παικτών του Brad Stevens. Από το πρώτο κιόλας λεπτό καταλάβαινες ότι οι Celtics ήταν locked in στο στόχο, σε αντίθεση με τους Bucks, που κινούνταν σε ρυθμούς Regular season. Σε κανένα σημείο του αγώνα δεν μπόρεσαν τα Ελάφια να ματσάρουν την ενέργεια και την σκληράδα των Celtics, οι οποίοι ακολουθώντας πιστά το πλάνο του Stevens, έμοιαζαν σαν έναν απροσπέλαστο τοίχο. Το σχέδιο ήταν ξεκάθαρο, να μην επιτρέψουν στον Γιάννη να βρεθεί βαθιά μέσα στην ρακέτα και βέβαια να του κόψουν το transition, όπου είναι ο κορυφαίος σε όλο το NBA. Για να το πετύχουν αυτό προσπάθησαν να εμφανίζουν συνεχώς μπροστά του κορμιά και να μικρύνουν τους χώρους μέσα στην ρακέτα. Ακόμα και όταν έπαιρνε ο Γιάννης το ριμπάουντ και πήγαινε σε coast to coast, μέλημα τους ήταν να υπάρχουν παίκτες που να σχηματίσουν τοίχο στο δρόμο προς το καλάθι, όπως φαίνεται και παρακάτω.
O Γιάννης δεν τη διάβασε αυτή την κατάσταση καθόλου καλά και προσπαθούσε να τρυπήσει τον τοίχο, κάτι που τον ανάγκασε να πηγαίνει σε δύσκολες προσπάθειες απέναντι σε δυο και τρεις αντιπάλους, με φυσικό επακόλουθο την νίκη της άμυνας, που ανέβαζε ακόμα περισσότερο το level της αυτοπεποίθησής της. Ακόμα και όταν ο Γιάννης υποδεχόταν την μπάλα μέσα στο ζωγραφιστό, όλοι οι παίκτες των Celtics γέμιζαν την ρακέτα (pack the paint) με αποτέλεσμα να βρίσκει μπροστά του ένα δάσος από μούσκουλα που τον περίμεναν.
Έτσι αναγκαστικά oι Bucks προσέφυγαν στη λύση του τρίποντου, όπου ήταν πολύ άστοχοι, σουτάροντας 13/39 (33%) αλλά και γενικά στο FG% είχαν 34%, που είναι εξαιρετικά χαμηλό ποσοστό.
Στην αντίπερα όχθη οι Celtics, βρίσκοντας ρυθμό από την άμυνα τους, χτύπησαν τους Bucks με το pick n pop του Horford, αλλά και τον midrange παιχνίδι των γκαρντ τους. Η αντιμετώπιση των Bucks στο pick n roll/pop όλη τη χρονιά είναι να κρατάνε τον ψηλό μέσα στην ρακέτα και ο παίκτης του ball handler να ακολουθεί από πάνω από το σκριν. Βέβαια κάτι τέτοιο είτε άφηνε ορθάνοιχτο το σουτ στον Horford, είτε ο παίκτης με την μπάλα έκανε 1-2 βήματα μέσα από το τρίποντο και ευστοχούσε στο mid-range. Στο παρακάτω shot chart φαίνεται ακριβώς αυτό.
Κάπως έτσι οι Celtics κέρδισαν μέσα στο Milwaukee, όμως το σημαντικότερο στοιχείο πέρα από την νίκη, είναι η εικόνα που έβγαλαν στο παρκέ, αχρηστεύοντας όλα τα όπλα των Bucks και δείχνοντας συνολικά καλύτερη ομάδα. Αυτή η εικόνα ήταν που οδήγησε και τον Paul Pierce να πετάξει την κοτσάνα της δεκαετίας, που πλέον έχει γίνει viral.
Turning point
Για μένα, οι δηλώσεις που έκαναν ο προπονητής και οι παίκτες των Bucks στο postgame του αγώνα είναι το turning point που οδήγησε την ομάδα τους στις τέσσερις συνεχόμενες νίκες. Σκεφτείτε ότι μετά από τέτοια αιχμαλωσία στο γήπεδο, βγήκε ο coach Bud και είπε ότι δεν έχουμε να αλλάξουμε τίποτα στο παιχνίδι μας, απλά να παίξουμε με μεγαλύτερη ένταση και ενέργεια, ενώ στο ίδιο μήκος κύματος κυμάνθηκαν και οι δηλώσεις του Γιάννη. Αν αυτό δεν δείχνει εμπιστοσύνη στο πλάνο και την φιλοσοφία της ομάδας, τότε τι άλλο θα μπορούσε να το δείξει. Θεωρώ ότι όλος ο οργανισμός των Bucks έκανε ένα statement, δείχνοντας στους εαυτούς τους και κυρίως στους αντιπάλους, ότι δεν τους έπιασε πανικός και ότι ξέρετε κάτι, είμαστε η καλύτερη ομάδα, θα συνεχίσουμε να παίζουμε το μπάσκετ μας και με αυτό θα σας κερδίσουμε, end of story’.
Μου θύμισαν τα λόγια του Σάρας μετά την συντριβή από την Φενέρ στο 1ο ματς στην Τουρκία και την νίκη που ακολούθησε στο 2ο, που είχε δηλώσει «αν αρχίσεις να αμφισβητείς τον εαυτό σου μετά από ήττες και αλλάξεις κάτι, αυτό σημαίνει πως δεν υπάρχει φιλοσοφία».
Έτσι στο game 2, οι Bucks εμφανίστηκαν διαφορετικοί, με περισσότερη ενέργεια, έχοντας κάνει κάποια μικρά adjustments. Το κυριότερο ήταν ότι αποφάσισαν να κάνουν αλλαγές στα pick n roll μεταξύ του 1-5 ή του 2-5 κάτι που σταμάτησε το ελεύθερο σουτ από τον παίκτη που έκανε pop, αλλά και δυσκόλεψε τον ball handler, που πλέον έπρεπε να περάσει από παίκτη που βρισκόταν μπροστά του και όχι κάποιον που τον ακολουθούσε (shadow). Δευτερεύοντος, ο Μίροτιτς πήρε θέση στην αρχική πεντάδα, ανοίγοντας ακόμα περισσότερο το γήπεδο σε σχέση με τον Brown και συνολικά όλοι οι Bucks προσπάθησαν να τρέξουν στο transition για να βρουν την άμυνα-τοίχο της Βοστόνης ανοργάνωτη. Με τον Middleton να κάνει σπουδαία εμφάνιση και να εκτελεί από την περιφέρεια (7/10), αλλά και με ένα ξέσπασμα 39-18 στο 3ο δεκάλεπτο καθάρισαν το παιχνίδι. Παρόλα αυτά, η εικόνα τους δεν ήταν πάλι πειστική, αλλά νίκησαν χάρις στο 20/47 τρίποντα που επιχείρησαν, αλλά και στην δυνατή τους άμυνα.
Όταν η σειρά μεταφέρθηκε στη Βοστόνη μπροστά σε ένα ενθουσιώδες κοινό, το θέμα ήταν πώς θα παρουσιαστεί το Milwaukee. Φαίνεται ότι του πήρε δυο ματς, αλλά τελικά εμφανίστηκε η ομάδα που είχε το καλύτερο ρεκόρ στην λίγκα. Καθοδηγούμενη και στα δυο παιχνίδια από έναν MVP Γιάννη, που έκανε τα καλύτερα παιχνίδια playoff της μέχρι τώρα σύντομης καριέρας του, διέλυσε κάθε αμυντικό σύστημα, διαβάζοντας εξαιρετικά όλες τις καταστάσεις και σκοράροντας κατά μ.ό. 35.5 πόντους, παίρνοντας 14.5 ριμπάουντ και μοιράζοντας 6 ασιστ. Από κοντά και ο George Hill, που αποτέλεσε τον X-factor αυτής της σειράς, κάνοντας πραγματικά μεγάλες εμφανίσεις ερχόμενος από τον πάγκο και γράφοντας νούμερα 14.2 πόντων με 47.4% από το τρίποντο, καλύπτοντας έτσι τις μάλλον μέτριες προς κακές εμφανίσεις του Bledsoe.
Με το σκορ στο 3-1 και την σειρά να μεταφέρεται ξανά στο Milwaukee, μπορούσες να δεις από το body language των Celtics ότι ούτε εκείνοι πραγματικά το πίστευαν ότι γυρίζει. Από το πρώτα λεπτά φάνηκε ότι οι Bucks πλέον είναι άνετοι, έχουν ξαναβρεί τον ρυθμό τους, ο Γιάννης πάει σβηστά και προσπαθεί να βάλει όλους τους συμπαίκτες του στο παιχνίδι, έχοντας πλέον και την ψυχολογία με το μέρος τους. Από την άλλη, οι Celtics έμοιαζαν με μια εντελώς άλλη ομάδα από εκείνη που πήρε την νίκη στο ίδιο γήπεδο πριν 10 μέρες, με έναν πολύ κακό Irving, με το Hayward να μην μπορεί να αποτελέσει παράγοντα του αγώνα και τη σειρά να τελειώνει με την πιο εύκολη νίκη των Bucks από όλα τα παιχνίδια.
Overall, το game 1 ήταν ίσως το πιο σημαντικό της σειράς. Οι Celtics αποκάλυψαν όλα τα όπλα που είχαν στην φαρέτρα τους, προκάλεσαν τους Bucks να βγουν από την νιρβάνα που είχαν πέσει και σαν καλύτερη ομάδα έκαναν τις προσαρμογές που έπρεπε και κέρδισαν εύκολα τη σειρά. Λόγω και της περσυνής τους μονομαχίας, είναι εύκολο να δει κανείς όλο τον δρόμο που διένυσαν οι Bucks προς την ωριμότητα, καθώς οι παίκτες τους πλέον είναι πιο έμπειροι, ξέρουν να αντιδρούν σε δύσκολες καταστάσεις χωρίς πανικό και καθοδηγούνται από έναν Γιάννη που δικαιολογεί τον τίτλο του MVP. Αντίθετα οι Celtics έκαναν βήματα προς τα πίσω και τους περιμένει ένα μεγάλο και δύσκολο καλοκαίρι αλλαγών σε όλα τα επίπεδα.
Πλέον οι Bucks περιμένουν να μάθουν ποια ομάδα εκ των Sixers ή Raptors θα είναι ο αντίπαλος τους στους τελικούς της Ανατολικής περιφέρειας. Σαν μια πρώτη εκτίμηση θα ήταν καλό να αποφύγουν την ομάδα του εξωγήινου Leonard, αλλά ό,τι και να γίνει δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα, ενισχυμένοι και με τον Brogdon στη συνέχεια.
ΥΓ. Determination and self-confidence, 8 more left.
