Πριν ξεκινήσει η σειρά των δύο ομάδων και με βάση αυτά που είχαμε δει μέχρι εκείνο το σημείο στα playoff, θεωρητικά πάντα, οι Bucks ήταν το φαβορί, είχαν το πλεονέκτημα έδρας, ήταν η καλύτερη ομάδα στην regular season και συγκριτικά είχαν τον πιο βαθύ πάγκο. Τα δυο πρώτα παιχνίδια που έγιναν στο Milwaukee σαν να επιβεβαίωσαν αυτά τα δεδομένα και άφηναν την αίσθηση ότι οι Bucks είναι το αφεντικό της σειράς. Οι Raptors συνεχίζοντας την τακτική των Celtics στον προηγούμενο γύρο, είχαν σαν πρωταρχικό στόχο να μην επιτρέψουν εύκολο πέρασμα του Γιάννη μέσα στο ζωγραφιστό που είναι η hot zone του. Για να το πετύχουν αυτό είχαν ρίξει στο προσωπικό του μαρκάρισμα τον πολύ καλό αμυντικό και με κορμί που ταιριάζει στον Γιάννη, Siakam με τους πλαϊνούς παίκτες να συγκλίνουν και αυτοί για να δημιουργήσουν το περίφημο The Wall, στο οποίο θα χτυπούσε ο Γιάννης.
Πολύ μεγάλη συζήτηση είχε σηκώσει στην Αμερική αν αυτή η άμυνα ήταν μια match up ζώνη 3-2 ή man-to-man με έμφαση στον Γιάννη. Μικρή σημασία έχει το τι ακριβώς ήταν (στα δικά μου μάτια φαίνεται man-to-man), σημασία είχε ότι ήταν αποτελεσματική απέναντι στον Γιάννη καθόλη την σειρά. Εύλογο το ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί οι Celtics δεν τον περιόρισαν με τον ίδιο τρόπο όπως οι Raptors. Η απάντηση είναι εύκολη, είναι διαφορετικό να το εφαρμόζεις με Irving-Tatum-Brown-Horford και διαφορετικό με τα αμυντικά τέρατα Siakam-Leonard-Ibaka-Gasol.
Παρά λοιπόν την εξαιρετική αντιμετώπιση του Γιάννη, την εκπληκτική εμφάνιση του Kawhi και του Lowry, οι Raptors έχασαν το game 1 ξεμένοντας από λύσεις στο τέλος, επιβεβαιώνοντας αυτό που είχαμε δει μέχρι τότε, ότι δηλαδή είναι μια ομάδα με πολύ κλειστό rotation και λίγες λύσεις από τον πάγκο.
Στο game 2, ίσως το ευκολότερο ματς όλης της σειράς, οι Bucks κυριάρχησαν από το πρώτο λεπτό και απλά συντηρούσαν μια διαφορά κοντά στους 20 πόντους, σουτάροντας εξαιρετικά και παίρνοντας 56 πόντους από τη second unit. Έτσι έγινε το 2-0, αλλά σημαντικότερο από αυτό ήταν η αίσθηση υπεροχής που έβγαλαν τα ελάφια σε σχέση με τους αντιπάλους τους.
Η σειρά μεταφέρθηκε στο Toronto και περιμέναμε τι adjustments θα έκαναν οι Raptors για να αλλάξουν λίγο τις ισορροπίες. Δύο πράγματα, κατά την άποψη μου, γύρισαν τη σειρά και εν τέλει έδωσαν την πρόκριση στο Toronto. Πρώτον ότι ο Nurse έβαλε primary defender τον Kawhi πάνω στον Γιάννη, διαφοροποιώντας το πλάνο των δυο πρώτων αγώνων που ερχόταν σαν βοήθεια στον Siakam. Αυτό έκανε ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα για τον Γιάννη, που πλέον είχε να αντιμετωπίσει έναν τύπο που τα πλάγια βήματα του ήταν τόσο γρήγορα, που τον έβρισκε συνεχώς μπροστά του, χωρίς να μπορεί να τον ξεπεράσει και όταν «χτύπαγε» πάνω του ήταν σαν να έβρισκε σε τοίχο. Για αυτό ο Greek Freak άρχισε να χρησιμοποιεί περισσότερο τη spin move, καθώς κάθετα ήταν αδύνατο να εισχωρήσει στην ρακέτα, όπου ερχόταν η βοήθεια και τον ανάγκαζε είτε να πάρει κακό σουτ είτε να πασάρει υπό δύσκολες συνθήκες όπως φαίνεται παρακάτω.
Φαινόταν στο παιχνίδι του Γιάννη ότι ένοιωθε άβολα με τον Leonard απέναντι του, μια πραγματική μηχανή που είχε απαντήσεις σε κάθε κίνηση του.
Δεύτερο σημαντικό ήταν ότι ο coach των Raptors επιτέλους άνοιξε το rotation και εμπιστεύτηκε τους παίκτες του πάγκου του. Βγήκαν μπροστά ο Van Vleet με τον Powell και προσέφεραν σημαντικούς πόντους την ώρα που οι βασικοί έπαιρναν σημαντικές ανάσες.
Έτσι, παρόλη τη δύσκολη νίκη στην παράταση στο game 3, οι Raptors έδειξαν ότι δεν είναι μόνο 3,5 παίκτες όπως στα πρώτα δυο ματς, αλλά μπορούν να κοιτάξουν στο πάγκο και να βρουν παίκτες που θα κοντράρουν τον θεωρητικά ανώτερο πάγκο των Bucks. Πλέον η συνταγή της νίκης είχε βρεθεί και το κυρίαρχο πρόσωπο των Ελαφιών καταστράφηκε στον τεταρτο αγώνα που έχασαν εύκολα, δείχνοντας πλέον ότι οι δυο ομάδες είναι τουλάχιστον ισοδύναμες.
Στο κρίσιμο game 5 που όποιος το παίρνει, συνήθως κερδίζει και την σειρά, φάνηκε η διαφορά που έχουν αυτή τη στιγμή ο Γιάννης με τον Kawhi. Ο ένας ήταν ο rookie στην πρώτη του συμμετοχή σε τελικούς περιφέρειας και ο άλλος ο ορισμός του παίκτη ‘’been there done that’’. Πήρε τους Raptors από το χέρι στο 4ο δωδεκάλεπτο και άρπαξαν μέσα από τα χέρια των Bucks μια πολύ σημαντική νίκη και το δικαίωμα να κλείσουν την σειρά στο επόμενο ματς στο Toronto. Εκεί μετά από ένα συγκλονιστικό ματς σε εξέλιξη και ενώ οι Bucks για τρια δεκάλεπτα ήταν κυρίαρχοι του αγώνα, με ένα σερί 19-4 πήραν το προβάδισμα και το κράτησαν μέχρι το τέλος καθοδηγούμενοι και πάλι από έναν εκπληκτικό Leonard.
Σε αυτό το σημείο πρέπει να τονίσουμε ότι στις τρεις τελευταίες νίκες των Raptors, ο πάγκος τους έκανε outscore τον αντίστοιχο των Bucks με 105-61, δηλαδή στο δυνατό τους σημείο οι Bucks έχασαν κατά κράτος. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στον Vanfleet, που εκτέλεσε στην κυριολεξία το Milwaukee σουτάροντας από το τρίποντο σε όλη την σειρά με 57.1% και στα 164 λεπτά που έπαιξε ήταν στο +39, νούμερο εκπληκτικό δεδομένου των κλειστών παιχνιδιών.
Η επόμενη μέρα του Γιάννη και των Bucks
Σίγουρα αυτή η εμπειρία για τον Γιάννη και όλο τον οργανισμό του Milwaukee θα βοηθήσει, ώστε να παρουσιαστούν καλύτεροι στο μέλλον. Άλλωστε οι αποτυχίες είναι αυτές που σου δείχνουν τι πρέπει να αλλάξεις, που πρέπει να βελτιωθείς για να ξαναβρεθείς εκεί που θέλεις και να έχεις διαφορετικό αποτέλεσμα. Δεν θα γράψω τα προφανή για τον Γιάννη σχετικά με το σουτ που πρέπει να βελτιώσει και τι άλλο πρέπει να βάλει στο ρεπερτόριο του. Αυτή την στιγμή είναι μέσα στους 4-5 καλύτερους παίκτες στον κόσμο, αλλά ακόμα δεν είναι closer. Για να μπορείς να καθορίζεις παιχνίδια στο τέλος πρέπει να έχεις και την απειλή του σουτ, για να έχει και η άμυνα άλλον ένα πονοκέφαλο να σκέφτεται όταν σε αντιμετωπίζει.
Παρακάτω βλέπουμε ότι έξω από την restricted area όπου ο Γιάννης είναι κυρίαρχος, ευστόχησε σε μόλις 7/38 (18%) σουτ που επιχείρησε σύμφωνα με τον Kirk Goldsberry (στατιστικά από τα πέντε πρωτα παιχνιδια).
Όταν μιλάμε για τελικούς περιφέρειας, δηλαδή ένα σκαλί πριν το κορυφαίο επίπεδο που μπορεί να αγωνιστεί ένας παίκτης, πρέπει να έχεις και άλλους τρόπους να σκοράρεις εκτός από drive και παιχνίδι στα τρια μέτρα.
Σίγουρα ένας από τους άλλους τρόπους είναι οι βολές και εδώ υπήρχε πραγματικό πρόβλημα για τον Γιάννη αν το συγκρίνουμε και με τον Kawhi. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι 2 παίκτες πήγαν σχεδόν ίδιες φορές στην γραμμή των βολών αλλά ο Leonard ευστόχησε σε 54/61 (82%) ενώ ο Γιάννης 35/60 (55,5%). Θεωρώ τις βολές μεγαλύτερο πρόβλημα από το σουτ καθώς είναι ένας παίκτης που θα πηγαίνει συχνά στην γραμμή και δεν πρέπει να γίνει η αστοχία του ένας τρόπος αντιμετώπισης του. Ο ίδιος ο Γιάννης έχει το mentality και να κάτσει να σκεφτεί τι πρέπει να κάνει και να είναι πιο έτοιμος πνευματικά έχοντας μια σειρά τελικών περιφέρειας στην πλάτη.
Από κει και πέρα για τους Bucks θα είναι ένα μεγάλο καλοκαίρι, αφού λήγουν αρκετά συμβόλαια και θα υπάρχουν αναγκαστικά αλλαγές. Αυτό που δεν μπορώ να χωνέψω με τίποτα είναι ότι έδωσαν σχεδόν 70 εκ δολάρια για να ανανεώσουν τον Bledsoe, τον καλύτερο παίκτη των Raptors στην σειρά μετά τον Leonard. Τόσα χρόνια τον ξέραμε τον Bledsoe και τι παίκτης είναι, παρά την φετινή του βελτίωση στην κανονική περίοδο, και φάνηκε στα playoff ότι δεν μπορείς να βασίσεις ομάδα πρωταθλητισμού σε αυτόν τον παίκτη. Ταπεινή μου γνώμη είναι ότι θα έπρεπε να πάνε για έναν πραγματικά καλό άσσο, για να μπορέσουν να προσθέσουν star quality δίπλα από τον Γιάννη (Kemba Walker μας ακούς;).
Όπως και να έχει, η φετινή σεζόν ήταν απόλυτα πετυχημένη για τους Bucks, που έκαναν άλματα σε όλους τους τομείς σε σύγκριση με την περσινή απογοητευτική χρονιά, έπαιξαν καλό μπάσκετ και έχουν στις τάξεις έναν MVP-caliber παίκτη. Η ωρίμανση τους και κάποιες σωστές και στοχευμένες κινήσεις στην στελέχωση της επόμενης σεζόν μπορούν να τους δώσουν το κάτι παραπάνω που έλειψε φέτος.
ΥΓ. Τα πράγματα που κάνει ο Kawhi στα playoff είναι εξωπραγματικά και επειδή δεν μπορώ να ακούω μόνο το λιβάνισμα στον Popovic να πούμε και ένα μεγάλο μπράβο για την δήλωση που είχε κάνει ότι ο Leonard δεν είναι ηγέτης. Έχεις δίκιο Pop, ακόμα δεν έχει καταπιεί σπαθιά.
