Η ομάδα του συμπαθούς προπονητή Terry Stotts είναι και φέτος στην πρώτη 8αδα της Δύσης και με ένα σχετικά μέτριο σε δυσκολία πρόγραμμα να ακολουθεί, έχει βλέψεις ακόμη και για πλεονέκτημα έδρας στον πρώτο γύρο των playoffs. Στη διάρκεια της χρονιάς έχουν πετύχει σπουδαίες νίκες, με κορυφαία τα διπλά σε Όκλαντ, Βοστώνη και Φιλαδέλφια. Ταυτόχρονα διατηρούν μια από τις καλύτερες έδρες, έχοντας σημειώσει 25 νίκες σε 34 αγώνες, στον δρόμο για το μέχρι στιγμής ρεκόρ 40-25, λίγο πριν το φινάλε της κανονικές περιόδου.
Κοιτώντας το ρόστερ των Blazers δύσκολα κάποιος θα εντυπωσιαστεί. Πέραν του διδύμου Lillard-McCollum στα γκαρντ, δεν υπάρχουν ονόματα που θα τραβήξουν την προσοχή, ενώ ακόμη κι οι προαναφερθείς σταρ, δεν είναι κάτι το τρομερό σε σχέση με τους άμεσους ανταγωνιστές τους. Όμως, πίσω από αυτούς υπάρχει μια πλειάδα από ρολίστες, που δύσκολα συναντάται σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα της λίγκας. 12 παίκτες με χρόνο συμμετοχής 15 και πλέον λεπτών είναι κάτι σπάνιο σε ομάδες που έχουν άμεσες βλέψεις για διάκριση, πόσο μάλλον για κάποιες που ανταγωνίζονται για το πλεονέκτημα έδρας στην εξοντωτική Δυτική περιφέρεια.
Φυσικά δεν είναι όλοι συμπληρωματικοί των δυο σταρ, αφού υπάρχουν και παίκτες που έχουν εμφανίσει σπουδαία συνεισφορά στην πορεία της ομάδας. Ψηλότερα απ’όλους, ο εξαιρετικός φέτος σέντερ Jusuf Nurkic και το πολυεργαλείο Al-Farouq Aminu. Όταν οι δυο τους βρίσκονται στο παρκέ, οι Blazers αποδίδουν καλύτερα από κάθε άλλο δίδυμο βασικών παικτών, κερδίζοντας τους αντιπάλους με πάνω από 10 πόντους ανά 100 κατοχές. Όταν μάλιστα ένας από τους δυο βρίσκεται στον πάγκο, η ομάδα του Πόρτλαντ χάνει σημαντικά σε όλες τις βασικές κατηγορίες, με κυριότερο το γεγονός ότι παίρνει μόλις το 50% των ριμπάουντ στην ρακέτα της. Αυτό δεν λέει κάτι από μόνο του, αλλά όταν συνυπολογίσει κανείς ότι βάσει αριθμών, πρόκειται για μία από τις κορυφαίες ομάδες του ΝΒΑ στο ριμπάουντ, τότε το νούμερο γίνεται ακόμη πιο εντυπωσιακό.
Προσφάτως, σε μια προσπάθεια να ενισχύσει το ρόστερ, η διοίκηση προχώρησε σε 2 κινήσεις που το διεύρυναν ακόμη περισσότερο. Enes Kanter και Rodney Hood βρέθηκαν στην ομάδα, με σκοπό να ενισχύσουν τον πάγκο που αποτελούσε ένα από τα αδύνατα σημεία της. Πράγματι η αρχική εικόνα ήταν ενθαρρυντική, με τον Kanter να είναι εντυπωσιακός απέναντι στους Sixers και τον Hood να προσφέρει αρκετό σκορ, με αποκορύφωμα την επική εμφάνιση στο φινάλε του αγώνα με τους Hornets. Κάπως έτσι, η απόσταση από τις υπόλοιπες ομάδες των playoffs στους πόντους από τον πάγκο μειώθηκε αισθητά, ενώ η απουσία ενός από τους Lillard και McCollum κρατάει την επίθεση ζωντανή.
Αν κάποιος εμβαθύνει στα στατιστικά πάντως, δεν θα βρει κάτι το εξόχως συναρπαστικό, που να ξεχωρίζει τους Blazers από τις περισσότερες ομάδες του ΝΒΑ. Η ομάδα του Stotts είναι στη μέση της κατάταξης της λίστας με τις κατοχές, έχοντας περίπου 100 από αυτές ανά αγώνα. Η ίδια εικόνα διατηρείται και στα ποσοστά στα σουτ, στις αμυντικές επιδόσεις και στις αναλογίες ασίστ και λαθών. Γενικότερα, εκτός από τα ριμπαόυντ, οι Blazers βρίσκονται καθηλωμένοι στις μεσαίες θέσεις του ΝΒΑ ακόμη και στις κατατάξεις των επιμέρους plays που “τρέχουν” μέσα στο γήπεδο. Η επίθεση τους είναι αρκετά ισορροπημένη, διανθισμένη με αρκετά isolation (14η θέση), pick n’ roll (16η) και spot up σουτ (16η θέση).
Γυρνώντας τον χρόνο πίσω, η στατιστική εικόνα της ομάδας είναι εν πολλοίς παρόμοια. Οι Blazers δεν ξεχωρίζουν σε κάποια κατηγορία, με εξαίρεση τα ριμπάουντ. Όλα σταθερά λοιπόν, τίποτα δεν αλλάζει και το Πόρτλαντ συνεχίζει να βρίσκεται για άλλη μια φορά στα playoffs, στα οποία όπως είπαμε μπορεί να έχει για ακόμη μια χρονιά το πλεονέκτημα έδρας.
Το άλλο σερί
Όμως δεν υπάρχει μόνο το σερί της συνεχόμενης παρουσίας των playoffs στο Πόρτλαντ. Η τελευταία νίκη των Blazers στα playoffs έγινε στις 7 Μαΐου του 2016 απέναντι στους Warriors. Έκτοτε η ομάδα μετράει 9 συνεχόμενες ήττες, που με απλά μαθηματικά σημαίνει τρεις αποκλεισμούς. Μάλιστα, το σημείο ναδίρ ήταν ο αποκλεισμός με 4-0 από τους Pelicans, λίγες ημέρες μετά την κατάκτηση της 3ης θέσης στην Δυτική περιφέρεια, που ήταν κι ο καλύτερος τερματισμός της ομάδας από το 2000. Παράλληλα οι μόλις 2 προκρίσεις της ομάδας στις τελευταίες 7 σειρές, εκ των οποίων η μία έναντι των λειψών Clippers του 2016, αποδεικνύει πως παρά την καλή εικόνα που παρουσιάζεται σταθερά στην κανονική περίοδο, τα playoffs είναι μια διαφορετική ιστορία.
Οι συνεχόμενες κακές εμφανίσεις στα κρίσιμα ματς του Απριλίου δεν έδειξαν να αποσυντονίζουν την ομάδα, που όπως και τα προηγούμενα χρόνια εμφανίζει σταθερή πορεία. Όμως η ερώτηση που απασχολεί όσους βλέπουν τους Blazers να διεκδικούν με αξιώσεις μια καλή θέση στα playoffs, είναι κατά πόσο αυτή είναι μια ακόμη πλασματική εικόνα που θα καταρρεύσει, όπως κι οι περασμένες.
Από τη μία πλευρά, φαίνεται πως το βασικό πρόβλημα, δηλαδή η βοήθεια από τον πάγκο, έχει βελτιωθεί αισθητά. Το πρόβλημα του μικρού ρόστερ έχει διορθωθεί με αρκετούς ρολίστες να είναι έτοιμοι να βοηθήσουν άμεσα σε κάθε αγώνα. Από την άλλη πλευρά, οι απαισιόδοξοι θα πουν ότι από τη στιγμή που τα βασικά μέλη δεν έχουν δείξει μέχρι στιγμής κάποια σπουδαία εικόνα στα πρόσφατα παιχνίδια τους στα playoffs, δύσκολα θα αλλάξει κάτι και φέτος, ειδικά σε μία περιφέρεια που μοιάζει πιο ανταγωνιστική από ποτέ και με πολλές ομάδες να μοιάζουν αποφασισμένες και πολύ πιο έτοιμες για αυτά τα παιχνίδια.
Σε περίπτωση πρόωρου αποκλεισμού και φέτος, το βασικό ερώτημα θα έχει απαντηθεί για πολλούς φανατικούς του ΝΒΑ. Μια ομάδα με αρχηγούς τον Lillard, τον Nurkic και τον McCollum, όσο συμπαθητική κι αν είναι, δεν θα είναι ικανή για κάτι παραπάνω από μια καλή πορεία στην κανονική περίοδο. Την ίδια στιγμή που πρόκειται όμως για μια ομάδα που δεν εντυπωσιάζει ποτέ, που βρίσκεται πάντα τουλάχιστον ένα βήμα μακριά από τη διάκριση, αλλά δεν το κάνει, άλλο τόσο κατορθώνει να βρίσκεται σταθερά εκεί που άλλες προσπαθούν και δεν το καταφέρνουν. Η σταθερά των Blazers είναι ξεχωριστή για το ΝΒΑ όπου όλοι στοχεύουν άμεσα ή έμμεσα, αργά ή γρήγορα στη νίκη. Σίγουρα στο μέλλον, αυτή η κατεύθυνση θα αλλάξει, αλλά για την ώρα η παρουσία του Πόρτλαντ είναι ένας ευτυχής πονοκέφαλος για όλους τους φανς του ΝΒΑ.
