Οι τελικοί της Ανατολικής περιφέρειας φέρνουν αντιμέτωπες δύο ομάδες που έμαθαν να λύνουν τα προβλήματά τους κατά τη διάρκεια της κανονικής περιόδου και εφάρμοσαν πλήρως την κατάρτισή τους αυτή στα Playoffs, χωρίς να παραγνωρίζουμε ότι εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο τα σημαντικότερα προβλήματα τραυματισμών των αντιπάλων τους. Heat και Celtics έχουν προσφέρει στο κοινό μερικές αξιομνημόνευτες σειρές, τόσο με την τωρινή τους ενσάρκωση, όσο και με τους Big-3 τους στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, με αποκορύφωμα τα επτά παιχνίδια στους τελικούς περιφέρειας του 2012, στον δρόμο των Miami Heat προς τον πρώτο τίτλο του LeBron James.

Βλέποντας το παιχνίδι των Suns απέναντι στους Mavericks και τις λύσεις που οι τελευταίοι βρήκαν απέναντι στην πιο κυρίαρχη ομάδα του NBA φέτος, η σκέψη που τριγύριζε στο μυαλό μου ήταν μια: είναι η πρώτη φορά που όλες οι ομάδες της οκτάδας θέτουν σοβαρή υποψηφιότητα να πάρουν τον τίτλο. Είναι τέτοιο το επίπεδο των παικτών που συνεχίζουν και τόσο κυρίαρχα τα πλεονεκτήματα τις κάθε ομάδες που, τραυματισμών επιτρεπόντων, οποιοδήποτε match up από εδώ και πέρα θα είναι αίμα και άμμος. 

Τα playoffs μοιάζουν χρόνο με τον χρόνο όλο και περισσότερο άλλο άθλημα σε σχέση με την κανονική περίοδο, μια αίσθηση που γίνεται εντονότερη όσο προχωράμε πιο βαθιά στην postseason. Προς τέρψιν του φίλαθλου κοινού. Από τη σκυλομαχία του Milwaukee έως τον φόβο και παράνοια στο FedEx Arena και ό,τι υπάρχει στο ενδιάμεσο, η πρώτη ημέρα του δεύτερου γύρου διέθετε μπάσκετ για όλα τα γούστα.

Οι Suns πάτησαν γκάζι στα σημεία που έπρεπε για να αφήσουν πίσω τους τους New Orleans Pelicans την ώρα που αποθεραπευόταν ο Devin Booker, χωρίς να μπορούμε να καταλάβουμε πόσο πραγματικά ζορίστηκαν απέναντι σε μια από τις πιο scrappy ομάδες που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στα Playoffs. Από την άλλη, οι Dallas Mavericks αποδείχτηκαν ανθεκτικοί στον τραυματισμό του Luka Doncic και το σπάσιμο της έδρας τους, καθαρίζοντας τη σειρά σε έξι παιχνίδια στο Salt Lake City. Έτσι, θα αναμετρηθούν υγιείς, χωρίς να αποκαλύψουν πολλά στον πρώτο γύρο, σε ένα match-up που ενδεχομένως να δούμε πολλές φορές τα επόμενα χρόνια, ανάμεσα σε δύο ομάδες που η μοίρα της έχει συνδέσει με ιδιαίτερο τρόπο.

Η κορυφή έχει ξεκαθαρίσει στη Δύση, και οι μάχες αφορούν την απευθείας είσοδο στα playoffs και τις θέσεις στο play-in. Το ίδιο φαίνεται να συμβαίνει και με την κορυφή της Ανατολής, όπου οι Heat δείχνουν τη διάρκεια που διαφεύγει των υπόλοιπων μνηστήρων της. Τέσσερις νίκες χωρίζουν την πρώτη από την έβδομη θέση, και ουδείς εκ των αυτή την στιγμή πρωτοπόρων δεν νομίζω να έχει μεγάλη διάθεση να βρεθεί σε ένα play-in με Nets και Hawks. Ένα play-in που στη δεύτερη σεζόν του φαίνεται πολύ, πολύ καλή ιδέα. Αυτά και άλλα πολλά από τον Γιάννη Χάτσιο, στο σημερινό We Got Game.

Ο ορισμός της επιτυχίας ενός franchise σε μια κλειστή λίγκα με ένα και μοναδικό έπαθλο, όπως το NBA, αποτελεί δύσκολη υπόθεση. Είναι φυσικά εύκολο να χρησιμοποιήσουμε ως σταθμό την κατάκτηση του πρωταθλήματος ή τη συμμετοχή στους τελικούς, κάτι τέτοιο όμως οδηγεί σε άτοπα συμπεράσματα. Ας πάρουμε ως παράδειγμα την τελευταία δεκαετία. Θα θεωρούσαμε επιτυχημένο franchise τους Toronto Raptors αν δεν είχε κάνει ο Pachulia πράξη την φράση “χαλί να με πατήσεις” κάνοντας closeout στον Kawhi Leonard; Είναι επιτυχημένοι οι Suns, οι οποίοι έφτασαν μια ανάσα από το πρωτάθλημα στην πρώτη τους παρουσία στα playoffs μετά από μια δεκαετία; Οι Blazers πλέον συζητιούνται ως παράδειγμα προβληματικής διαχείρισης, ενώ μιλάμε για μια ομάδα με οκτώ συνεχόμενες παρουσίες στα playoffs, συμπεριλαμβανομένης και μιας παρουσίας σε τελικούς περιφέρειας. 

Ο αγώνας του περασμένου Σαββατόβραδου μεταξύ Miami Heat και Utah Jazz έφερε αντιμέτωπες τις δύο καλύτερες ομάδες των δύο περιφερειών τους εκείνη τη στιγμή, με την εικόνα του αγώνα να είναι αντάξια του χαρακτηρισμού “ντέρμπι κορυφής”. Δύο διεκδικητές του τίτλου -στους οποίους κανείς στην πραγματικότητα δεν πολυπιστεύει ως πραγματικούς τέτοιους- έδωσαν μια μπασκετική παράσταση πολύ υψηλού επιπέδου, με τους Heat να επικρατούν τελικά και να δηλώνουν όλο και πιο ηχηρά την υποψηφιότητά τους για μια θέση στους Τελικούς. 

Οκτώβρης. Οι βροχές που αποχαιρετήσαμε κάπου τον Απρίλιο επιστρέφουν. Οι κουβέρτες δειλά-δειλά αντικαθιστούν το σεντονάκι (δεν ζούμε όλοι στην Αθήνα, οκ;). Τίποτα όμως δεν συλλαβίζει Οκτώβρη περισσότερο από τη μέρα που επιστρατεύεται τεφτέρι και στυλό και κάθομαι να καταγράψω τα depth charts των ομάδων του NBA, να βρω τα πουλέν και τους παίκτες-ερωτηματικά, τα storylines, και να σημειώσω τις -συνηθέστερα αποτυχημένες- προβλέψεις μου. Εντάξει, ίσως πλέον να μην αγοράζω καινούργιο τετράδιο και στυλό για αυτή την άσκηση, με την μάταιη ελπίδα ότι θα καταγράφω εκεί τα πεπραγμένα της σεζόν μέχρι το τέλος της. Και ναι, ίσως πλέον να μην μπορώ να αφιερώσω μια ολόκληρη μέρα σε αυτήν την ίσως ανώφελη μελέτη. Ακόμα όμως και αν το τετράδιο βγαίνει στα πεταχτά μέσα στη μέρα, σε κάποιο τραμ ή κάποια καφετέρια περιμένοντας παρέα, δεν παύει να είναι ακόμα εκεί και σχεδόν εμμονικά να αγχώνομαι πως μπορεί να αρχίσει η σεζόν και να μην έχω προλάβει να καταγράψω όσα θέλω.

Τα playoffs είναι αν μη τι άλλο η εποχή του χρόνου που οι stars βρίσκονται στο επίκεντρο της προσοχής περισσότερο από ποτέ και οι μύθοι τους χτίζονται ή γκρεμίζονται. Παράλληλα όμως είναι και ένα περιβάλλον που τα τεχνικά τιμ παίζουν μεγαλύτερο ρόλο, έχοντας τον χρόνο να ασχοληθούν εκτενώς με τους αντιπάλους τους, και μέσα από τις επιλογές τακτικής και παικτών προσπαθούν να εκμεταλλευτούν ή να κρύψουν αδυναμίες. Σε αυτή την προσπάθεια να κερδίσουν μερικά -μεταφορικά- μέτρα γης στην ορισμένου χρόνου μάχη για την πρόκριση, τα κομμάτια που έχουν να αναδιατάξουν είναι οι ρολίστες των roster, τα supporting casts, όπως θέλετε πείτε το τελοσπάντων. Μιλάμε για τους παίκτες που δεν είναι stars ή οι βασικές επιλογές των ομάδων τους. Η δυνατότητα αυτών των παικτών να είναι εξαιρετικοί στους ρόλους τους ή να μπορούν εκτελέσουν διαφορετικούς ρόλους συχνά είναι η διαφορά ανάμεσα στην επιτυχία ή την αποτυχία.

Η φετινή σεζόν στο NBA αναπόφευκτα σερβιρίστηκε βιαστικά, με άγχος και αστοχίες, ωστόσο όπου να ‘ναι έρχεται το κυρίως πιάτο, με πιο ανθρώπινες συνθήκες και μεγάλες προσδοκίες. Ενδιάμεσα, για να καθαρίσουμε την παλέτα μας και να την προετοιμάσουμε για ό,τι ακολουθεί, θα σερβιριστεί η παρακαταθήκη του NBA Bubble, το play-in tournament, με συμμετέχοντες για την Ανατολή Celtics, Wizards, Pacers και Hornets και για την Δύση Lakers, Warriors, Grizzlies και Spurs.