Πάμε λοιπόν να δούμε πως τέτοιοι παίκτες καθόρισαν ορισμένα από τα match-ups του πρώτου γύρου.

Point Guards

O Cameron Payne είναι ίσως το πρόσωπο αυτής της στήλης, καθώς πήρε περισσότερο χρόνο συμμετοχής από ποτέ άλλοτε στην καριέρα του και παράλληλα έπαιξε το καλύτερο του μπάσκετ μέχρι σήμερα. Γεγονός απαραίτητο όταν ο τραυματισμός του Chris Paul στον ώμο τον ανάγκαζε να παίζει τόσο λιγότερο χρόνο, όσο και με λιγότερα χέρια από ό,τι συνήθως/χρειάζεται. Ο Payne σκόραρε διψήφιο αριθμό πόντων σε τέσσερα από τα έξι παιχνίδια, πρόσφερε έναν διαφορετικό ρυθμό από το κοντρολαρισμένο, “εσκεμμένο” μπάσκετ του Chris Paul, καταφέρνοντας να κρατήσει θετικό πρόσημο παρά τα σφάλματα που συχνά δημιουργεί ο τρόπος παιχνιδιού του. Η σχετική απειρία του (ας μην ξεχνάμε ότι φέτος ήταν η πρώτη χρονιά που ξεπέρασε τις 60 συμμετοχές μέσα στη σεζόν) και η έλλειψη παραστάσεων δεν τον εμπόδισαν να αρπάξει την ευκαιρία, εκμεταλλευόμενος τον ξαφνικό χρόνο συμμετοχής. Απεναντίας, έδειξε πώς ζει για τέτοιες στιγμές, αλλά και για μανούρες, όπως συνέβη στο δεύτερο παιχνίδι όπου παραλίγο να ξεκινήσει σύρραξη από το πουθενά. Οι Suns δεν θα πάνε μακριά αν ο Chris Paul δεν είναι καλά, αλλά προς το παρόν σημασία έχει ότι βρίσκονται στον δεύτερο γύρο, και η μη κατάρρευσή τους από το πρόβλημα του CP3 είναι έργο και του Cam Payne.

Στον αντίποδα, ο Patrick Beverley:

Στα τελευταία τέσσερα παιχνίδια της σειράς έχει παίξει συνολικά 11 λεπτά. Τόσο καλά.

Τελείως απών (δεν) εμφανίστηκε ο Elfrid Payton, ο οποίος μάλλον ακατανόητα ξεκίνησε σε 63 παιχνίδια για τον Tom Thibodeau μέσα στη σεζόν, για να παίξει συνολικά 13 λεπτά απέναντι στους Hawks, συνεισφέροντας έναν πόντο με 0/5 σουτ.

Εύφημος μνεία στον Alex Caruso, ο οποίος ήταν ο μοναδικός παίκτης του supporting cast των Lakers που στάθηκε στο ύψος του, με αποκορύφωμα τρία συνεχόμενα επιθετικά που κέρδισε παμπόνηρα στο πρώτο παιχνίδι της σειράς.

Shooting guards

Αν ο Bryn Forbes πληρώνεται για ένα πράγμα, αυτό είναι για να την “μπουμπουνάει” (αυτός είναι ο επιστημονικός όρος) από μακριά. Αυτό έκανε και με το παραπάνω απέναντι στους Heat με 15 πόντους μέσο όρο και λίγο κάτω από το 50% στα τρίποντα. Το μπαράζ τριπόντων του στο δεύτερο παιχνίδι, που βλέπετε παρακάτω, ήταν ουσιαστικό και τα λεπτά που έδωσαν διαδικαστικό χαρακτήρα στη σειρά. Τον τελευταίο ενάμιση μήνα βρίσκεται σε μεγάλο φεγγάρι, και οι Bucks θα χρειαστούν την επιθετική αξιοπιστία του ακόμη περισσότερο στον δεύτερο γύρο, καθώς θα στερηθούν τον Donte DiVincenzo. Το πρόβλημα είναι ότι θα χρειαστεί να στηριχθούν πάνω του και αμυντικά, πλευρά του παρκέ στην οποίο δεν διακρίθηκε ποτέ.

Ψάχνοντας τον αρνητικό πρωταγωνιστή της ίδιας θέσης δεν χρειάζεται να πάμε μακριά. Ο Tyler Herro στα περσινά playoffs ήταν άχαστος όταν η μπάλα έκαιγε και δεν έβαλε ποτέ κάτω από 11 πόντους μέχρι τον έκτο τελικό, δημιουργώντας ίσως υπερβολικές προσδοκίες για τη δυνατότητα του να βάζει όλα, μα όλα τα pull-up shots στα τελευταία λεπτά. Φέτος ήταν μια διαφορετική ιστορία. Σούταρε με μόλις 32% γενικά και 6/19 τρίποντα, δεν δημιούργησε καθόλου, και σε καμία περίπτωση δεν έπαιξε με την περσινή αυτοπεποίθηση.

Απροσδόκητα απών από τον πρώτο γύρο ήταν ο Luke Kennard, ο οποίος έχει παίξει 14 λεπτά σε δύο παιχνίδια για τον Tyronn Lue. Απεναντίας, αξίζει μια αναφορά στον Romeo Langford o οποίος έπαιξε μόνο 18 regular season παιχνίδια, αλλά στα playoffs ο Stevens τον εμπιστεύθηκε σε τέσσερα, τα δύο ως βασικό, και ο SG των Celtics έδειξε σφυγμό, πολύ περισσότερο από την κανονική περίοδο. Σε ένα καλοκαίρι ανακατατάξεων στους Celtics, έχει κι αυτό την αξία του.

Small forwards

Η έκφραση “πύρινη λαίλαπα” έχει ανθρώπινη ενσάρκωση, και αυτή είναι ο Tim Hardaway Jr. όταν έχει κέφια. Κάτι τέτοιο συνέβη στα δύο πρώτα παιχνίδια της σειράς με τους Clippers, και οι Mavericks βρέθηκαν με δύο νίκες μέσα στο Staples Center, σε μια σειρά που στα χαρτιά δεν είχαν καμιά δουλειά να διεκδικούν. Όσο προχωράει η σειρά ο Hardaway θυμίζει περισσότερο θερμοσυσσωρευτή παρά μια μπάλα που λιώνει τα πάντα στο πέρασμά της, αλλά αυτό δεν αναιρεί ότι η απόδοσή του ήταν αυτό το κάτι έξτρα που έχει επιτρέψει στους Mavericks να διεκδικήσουν την πρόκριση, μετατρέποντας στην πράξη το “trade Porzingis” σε “trade Hardaway”, αν ψάχνουμε για τον στηλοβάτη του Luka στα κρίσιμα. Στα τρία πρώτα παιχνίδια έβαλε περισσότερα από τα μισά τρίποντα που επιχείρησε, στα επόμενα όχι. Μένει να δούμε πού θα κάτσει η μπίλια στο Game-7, και έχω την αίσθηση ότι χωρίς να είναι η αιτία του, η απόδοση του Hardaway θα είναι συνεπής με το αποτέλεσμα του παιχνιδιού.

Φορώντας τα ίδια χρώματα, ο Josh Richardson είναι η μεγάλη απογοήτευση των Mavericks, και μαζί με την θέση του στην πεντάδα έχει χάσει και την εμπιστοσύνη του Rick Carlisle, ο οποίος τον χρησιμοποίησε έξι και δέκα λεπτά αντίστοιχα στο πέμπτο και το έκτο παιχνίδι της σειράς, έτη φωτός μακριά από τα 30’ ανά αγώνα της κανονικής περιόδου. Ο Richardson είναι διστακτικός στην επίθεση και δεν παίζει με την ένταση που στο Miami τον ανέδειξε ως έναν από τους ενοχλητικότερους αμυντικούς της Λίγκας, με αρκετά ball skills και αξιόπιστο σουτ. Μπορεί να είναι ζήτημα match-up, καθώς δεν ταιριάζει ιδιαίτερα στους stars των Clippers, αλλά αν δεν προχωρήσουν για να τον δούμε σε ένα διαφορετικό, θα έχει και ο ίδιος μερίδιο της ευθύνης.

Power Forwards

Αν σας έλεγα τον Νοέμβρη ότι ο Nicolas Batum, ο οποίος πέρσι οριακά είχε παρατήσει το μπάσκετ, θα ήταν ίσως ο δεύτερος καθοριστικότερος παίκτης των Clippers στα playoffs, ότι σε μια σειρά που είναι στο 3-3 έχει +65 στο +/- (την στιγμή που οι Leonard και George, με τους οποίους ξεκινάει μαζί έχουν +11 και +24 αντίστοιχα, και οι διαφορές είναι ακόμα πιο εντυπωσιακές στα advanced stats) και πως θα δίνει λύσεις ακόμα και ως center, μπαλώνοντας κάθε αμυντική τρύπα, θα με λέγατε τρελό; Και δεν θα είχατε άδικο, γιατί και εγώ τρελό θα με έλεγα, όμως, αυτό ακριβώς ζούμε. Η κίνηση που στην αρχή της σεζόν έμοιαζε από ανώφελη έως απλά διεκπεραιωτική, ίσως είναι αυτή που θα σώσει τους Clippers από έναν καταστροφικό αποκλεισμό. Σε μια συλλογή παικτών που, πάνω κάτω, ο καθένας κάνει τη φάση του, η παρουσία ενός παίκτη που διακρίνεται στο να κάνει λίγο από όλα και απόλυτα συμβιβασμένου σε αυτόν τον ρόλο είναι ευεργετική. Ο Batum είναι ο glue guy που πέρσι έλειπε από τους Clippers, άσχετα αν αυτό δεν σημαίνει ότι είναι καλύτεροι φέτος.

Στον αντίποδα, ο Kyle Kuzma συνεχίζει μια συνεχώς -και απροσδόκητα- πτωτική πορεία στην καριέρα του, αδυνατώντας σταθερά να βρει τη βέλτιστη χρησιμότητά του δίπλα στους LeBron και AD. Στη θεωρία είναι ο τρίτος/τέταρτος καλύτερος παίκτης των Lakers, ένα super-sub που μπορεί να μπει και να φορτώσει το αντίπαλο καλάθι δημιουργώντας πλεονεκτήματα για τον πάγκο των Lakers, ένα επιθετικό πολυεργαλείο. Η πραγματικότητα όμως ήταν πολύ διαφορετική στα φετινά playoffs, όταν και οι Lakers απεγνωσμένα έψαχναν κάποια αξιόπιστη λύση στην επίθεση τους. Ο Kuzma πιθανότατα έκανε τα χειρότερα έξι παιχνίδι της καριέρας του με 6,3 πόντους σε περίπου 22’ συμμετοχής ανά αγώνα, σουτάροντας με κάτω από 30% συνολικά και ένα αβυσσαλέο 4/23 από τη γραμμή των τριών πόντων. Δεν ξέρω ακριβώς αν είναι παίκτης που χρειάζεται περισσότερες ή λιγότερες μπάλες, υποψιάζομαι το πρώτο, είναι κλειδωμένος σε ένα λογικό συμβόλαιο για την επόμενη τριετία, έδειξε βελτίωση στην άμυνα φέτος και η περίπτωσή του αποτελεί ένα από τα κύρια ζητήματα για την offseason των Lakers.  Η φετινή σεζόν έδειξε πως δεν αρκεί η μαρκίζα LeBron - AD και πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να παίρνουν απόδοση τουλάχιστον αντάξια του αθροίσματος των μερών τους, κάτι που κοιτώντας παίκτες όπως ο Kuzma και ο Harrell αυτή τη στιγμή δεν συμβαίνει.

Ως τότε, το “ένα βρε αγόρι μου, βάλε ένα” βίντεο του πρώτου γύρου.

Kuzma 2021 playoff highlights please enjoy #PHXvsLAL pic.twitter.com/HIaruMXHQp

— B (@briansr00m) June 4, 2021

Centers

Τα φετινά playoffs φέρνουν στο προσκήνιο μια συνθήκη που ισχύει γενικώς τα τελευταία χρόνια. Οι centers που δεν είναι η βασική επιθετική επιλογή των ομάδων τους (βλ. Jokic, Embiid) ή δεν αποτελούν αμυντική άγκυρα (βλ. Gobert, Capela) απλά… υπάρχουν. Κοιτώντας τα ρόστερ των ομάδων, δύσκολα βρίσκει κανείς centers που να είναι καθοριστικοί για τις τύχες των ομάδων τους -εν πολλοίς είναι κάπως no-role players, αφού συνήθως πλέον δοκιμάζονται άλλες λύσεις για τη θέση “5”. Ο Jonas Valanciunas ήταν όσο θετικός μπορεί να είναι ένας center μιας ομάδας που αποκλείστηκε με 4-1 και ζόρισε τον Gobert σε τρία τουλάχιστον από τα πέντε παιχνίδια με τον κυνικό τρόπο που χρησιμοποιεί την βαλτική σκληράδα και τους αγκώνες του. Θα ήταν ένα ακόμα σημείο αναφοράς των Grizzlies, πριν η επιστροφή του Donovan Mitchell αποκαλύψει την ευελιξία που χάνεται με τη χρησιμοποίηση τέτοιων ψηλών στην άμυνα. Ας είναι.

Εν αναμονή του αποτελέσματος του φεστιβάλ φιλοξενίας Clippers - Mavericks, μπορούμε να ξεχωρίσουμε αρνητικά τον Ivica Zubac, ο οποίος μοιάζει με τροφαντή μπριζόλα όποτε βρίσκεται απέναντι στον Luka Doncic, και κάπως έτσι έχει χάσει τη θέση του στην πεντάδα, την αυτοπεποίθησή του και τα λεπτά του, φτάνοντας στο ναδίρ στο Game-6 όπου έλαμψε δια της απουσίας του, παίζοντας μόλις πέντε λεπτά, στην αποστολή του Kawhi να πάει τη σειρά σε επτά παιχνίδια