Κάτι έχει μάθει ο Jason Kidd
Οι Dallas Mavericks έκαναν το χρέος τους για να παραμείνουν στην υπόθεση πρόκριση, καθώς κατάφεραν στην έδρα τους να μη γίνουν για τρίτο συνεχόμενο παιχνίδι ο καμβάς στον οποίο ο Chris Paul χαράσσει μερικές από τις τελευταίες και πιο μεστές πινελιές μιας σπουδαίας καριέρας, την οποία προσπαθεί να καδράρει με τις δάφνες του Πρωταθλητή.
Πώς το κατάφεραν όμως αυτό; Οι εύκολες -και ορθές- απαντήσεις είναι η άμυνα και η επιστροφή του Jalen Brunson σε υψηλά standards απόδοσης, όμως δεν μας εξηγούν το πώς συνέβη αυτό. Ο πυρήνας και των δύο στοιχείων είναι αυτός που συζητούσαμε την προηγούμενη εβδομάδα, η εμπιστοσύνη της μπάλας περισσότερο στα χέρια του Jalen Brunson. Εκτός από το eye test αυτό μεταφράζεται και στους αριθμούς. Το usg% του αυξήθηκε από το 24% των πρώτων δύο αγώνων στο 30% του Game-3, και τα touches του από τα περίπου 55 στα 78.
Some had to do it pt 2 pic.twitter.com/a2jdAx6ttf
— Second round Jo (@MavsStan41) May 7, 2022
Πέρα από το προφανές όφελος του δικού του ρυθμού και σκοραρίσματος, αυτό επέτρεψε στον Luka Doncic να παίξει με περισσότερη ενέργεια στην άμυνα (Σημείωση 1) και τον είδαμε να βουτάει στο παρκέ περισσότερο από ποτέ, μα κυρίως να έχει την φρεσκάδα να χτυπήσει στο δεύτερο ημίχρονο και το καθαρό μυαλό στο τέλος. Κάλλιο αργά παρά ποτέ για τον Jason Kidd που έκανε την κίνησή του και περιμένουμε να δούμε πώς διαβάσει την σκακιέρα ο Monty Williams.
Ο έτερος κρίσιμος παράγοντας στην άμυνα είναι ο εξαιρετικός στα φετινά Playoffs Maxi Kleber, ο οποίος αντίθετα από ότι πίστευα, έχει κάνει γενικώς καλή δουλειά πάνω στον Ayton και τον τραβάει όσο χρειάζεται προς τα έξω. Γενικώς επιδεικνύει μια αίσθηση του χώρου και του παιχνιδιού που δεν είχε την ευκαιρία να μας παρουσιάσει μέχρι στιγμής, απολύτως απαραίτητα για να έχουν ελπίδες οι Mavericks.
Από την άλλη πλευρά, το δίδυμο Booker-Paul περιορίστηκε στους 30 πόντους, 10 assists και 12 λάθη χωρίς να καταφέρει να πετύχει ένα από αυτά τα χαρακτηριστικά διαστήματα κυριαρχίας, και ο πάγκος τους δεν πρόσφερε αυτή την αλλαγή ταχύτητας που κατά καιρούς τους ξεκολλάει. Ο καλύτερος παίκτης του γηπέδου για τους Suns ήταν ο Jae Crowder, σε αυτόν τον άτυπο διαγωνισμό με τον Danny Green για τον πιο “κρύο/ζεστό” παίκτη του NBA.
Η, έστω αναιμική, επιστροφή του Joel Embiid στο παρκέ για το Game-3, έδωσε αρκετή ώθηση στους Sixers για να πάρουν ανάσα στο γήπεδό τους και να μην οδηγηθούν σε μια καταστροφική τρίτη ήττα που θα τους έθετε άδοξα εκτός νυμφώνος.
Δεν μπορώ να καταλήξω αν ήταν η βελτιωμένη άμυνα της Philadelphia που υποχρέωσε τους Miami Heat στους 79 μόλις πόντους, πάντως η επιστροφή του Kyle Lowry περισσότερο μπέρδεψε παρά βοήθησε την ομάδα του Erik Spoelstra. Μέχρι στιγμής το -ηθέλημενο ή αθέλητο- ανακάτεμα του rotation είχε αποδώσει σε απόλυτο βαθμό, τώρα όμως κάπου έσπασε. Ο Max Strus έχει πετάξει εκτός rotation τον Duncan Robinson, όμως ο δυναμισμός του και το κάπως καλύτερο παιχνίδι του μετά από ντρίμπλα δεν είναι το ίδιο απαραίτητα παρουσία του Lowry. Η επιστροφή του Gabe Vincent στον πάγκο ήταν μάλλον αμήχανη, με τον Herro να έχει συνηθίσει να να είναι το "Α και το Ω", ιδίως τώρα που στο rotation βρίσκεται και ο Oladipo. Όσο προσπαθούσαν να βρουν τους ρόλους τους, κανείς δεν ζεστάθηκε επαρκώς και έτσι οι Heat, αφού είδαν κι απόειδαν με τον εκτός ρυθμού Lowry, προσπάθησαν να αντεπιτεθούν με Butler, Oladipo, Tucker και Adebayo στην ίδια πεντάδα -κάτι που φυσιολογικά δεν δούλεψε.
Δεν είναι δα και το τέλος του κόσμου για τους Heat, καθώς η επανενσωμάτωση του Lowry είναι σημαντική και δεν λέει κανείς ότι διαφορετικά θα κέρδιζαν, άλλωστε το παιχνίδι ήταν do or die για τους Sixers και ο Adebayo δεν βρήκε ρυθμό σε καμία στιγμή. Παράλληλα, δύσκολα Maxey και Green θα ξαναβάλουν 12/15 τρίποντα, ωστόσο πλέον οι Sixers θα είναι καλύτεροι σε κάθε παιχνίδι, όσο η κατάσταση του Embiid βελτιώνεται και μπορεί να παίξει με τη συνηθισμένη του ορμή.
Σίγουρα όμως θα χρειαστούν κάτι περισσότερο από τον James Harden, ο οποίος συνεχίζει να είναι αρνητικός για τους Philadelphia Sixers, χωρίς να θυμίζει τον παίκτη που ήταν μια επίθεση μόνος του μέχρι πέρυσι. Στα Playoffs σουτάρει με κάτω από 40% εντός παιδιάς και μόλις 18,6 πόντους σε 39,7 λεπτά. 16,5 δηλαδή ανά 36 λεπτά, 12 λιγότερους από την τελευταία του παρουσία σε post-season ως Rocket. Είναι χρήσιμος και ως έχει, αλλά οι ελπίδες των Sixers είναι βασισμένες σε μια καλύτερη εκδοχή του.
Δεν υπάρχουν λόγια για την ορμή με την οποία οι δύο ομάδες προσέγγισαν τον τρίτο παιχνίδι, μια ορμή που δεν ήταν τυφλή, αλλά έχοντας διαβάσει η μια το παιχνίδι της άλλης, βρέθηκαν στην τέλεια θέση να κάνουν τη ζωή αλλήλων δύσκολη. Σε αυτό το οδυνηρό κοκτέιλ τελικά έμεινε ο όρθιος ο Giannis Antetokounmpo, ο οποίος ήταν ανθεκτικός σε ό,τι έριξαν πάνω του οι Celtics και ανηλεής απέναντι στον κίνδυνο για τη σωματική ακεραιότητα των παρευρισκομένων. Ο καημένος ο Robert Williams καλύτερα να μην είχε επιστρέψει από το πρόβλημά του στον μηνίσκο, τον έκαναν τουλούμι στο ξύλο.
Ο έτερος Williams, παρά τη διαφορά ύψους με τον Giannis, έδωσε ορισμένες από τις εντυπωσιακότερες σωματικές μάχες μαζί του προβάλλοντας μια αντίστοιχα άθραυστη πυγμή. Είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που μια σειρά τόσο πλούσια τακτικά, κυριαρχείται τόσο πολύ από την ωμή σωματική δύναμη και την πνευματική αντοχή.
Γιατί στεκόμαστε στον Antetokounmpo από το σύνολο των Bucks; Τον λόγο δεν σταμάτησε να τον αναφέρει ο Hubie Brown στην μετάδοση, και ορθώς έπραξε γιατί ισχύει το γεγονός πως δεν δίνουμε αρκετό credit στον Giannis για την ικανότητά του να λύνει γρίφους στη διάρκεια των παιχνιδιών και των σειρών. Η ευφυΐα δεν είναι απαραίτητα συνυφασμένη με την ικανότητα να χειραγωγηθεί η άμυνα με τον τρόπο που θέλει ο επιτιθέμενος, ούτε αξιολογείται μόνο από το πόσες φορές θα βρεθεί ο ελεύθερος παίκτης. Στην περίπτωση του Antetokounmpo μπορεί να είναι ένα παιχνίδι συγχρονισμού, τοποθέτησης, λίγων εκατοστών και λίγων στιγμών κάθε φορά, ανεπαίσθητων προσαρμογών στους ελιγμούς του. Ο διαβόητος "τοίχος" που στήνεται από τους αντίπαλους προπονητές απέναντι καμιά φορά πρέπει να παρακαμθεί, όμως άλλες φορές μπορεί απλά να χρειάζεται το χτύπημα στο σωστό σημείο για να πέσει, πράγμα που θα ήταν αδύνατον χωρίς την ανεξάντλητη επιμονή του Antetokounmpo να χτυπάει πάνω του μέχρι αυτός να μιλήσει. Ναι, οι τοίχοι δεν μιλούν, αλλά ίσως εκτός από τις φορές που το κάνουν.
Κάπως έτσι έγινε η αιχμή του δόρατος ενός 16-4 στο πρώτο πεντάλεπτο του δευτέρου ημιχρόνου, στο οποίο οι Celtics είχαν μπει με προβάδισμα τεσσάρων πόντων. Αφού κατάφερε να διαρρήξει την ακεραιότητα του πλάνου των Celtics, σιγά-σιγά βγήκαν σουτ και ζεστάθηκε και ο Holiday που ήταν καθοριστικός down the stretch (καλά φροντιστήρια αγγλικών στην Καστοριά).
Όταν οι Bucks άνοιξαν τη διαφορά στους 14 κάποια στιγμή, o Robert Williams αποσύρθηκε και ο Udoka προχώρησε με τον Theis και τον αειθαλή sniper -απ’ ότι αποδεικνύεται- Horford στο “5” και η διαφορά όχι μόνο μαζεύτηκε, αλλά οι Celtics πέρασαν μπροστά στο σκορ με τους Horford και Jaylen Brown να πετυχαίνουν 27 σε 10΄ στην τέταρτη περίοδο.. Δεν είναι παράλογο. Η παρουσία του Williams έβαζε άλλον έναν παίκτη κοντά στο καλάθι στην επίθεση των Celtics, αλλά κυρίως έναν παίκτη που δεν μπορούσε να βάλει την μπάλα στο παρκέ, πράγμα που σε έναν παιχνίδι τέτοιας αμυντικής πίεσης ήταν μια απαραίτητη βαλβίδα αποσυμπίεσης. Ή μάλλον δεν ήταν απαραίτητη εξαρχής, ωστόσο με τον Tatum να υποχρεώνεται από τη συγκλονιστική άμυνα του Matthews σε ένα μίζερο επιθετικά παιχνίδι και τον Smart να έχει ένα από αυτά τα περιοδικά άσφαιρα παιχνίδια του, η παρουσία του Williams ήταν βάρος επιθετικά. Με την έξοδό του ο Jaylen Brown βρήκε περισσότερο χώρο και τα drives του ήταν το θεμέλιο της αντεπίθεσης των Celtics.
Εκεί ήταν που τα σχέδια επί χάρτου έγιναν φτερό στον άνεμο και το παιχνίδι έγινε ένα ροντέο. Με αρωγό τον Jrue Holiday o Antetokounmpo διάβασε mismatches και σκάναρε χώρους, και μαζί σκόραραν όσο χρειαζόταν για να απαντούν στα χτυπήματα των Celtics. Ο Tatum δεν μπόρεσε να πάρει μπροστά ποτέ και εν μέσω αμφισβητούμενων σφυριγμάτων και μη, το παιχνίδι κρίθηκε στα δέκατα του δευτερολέπτου μετά από μια άψογα άστοχη βολή του Smart που οδήγησε στο εκπρόθεσμο put back του παρ’ ολίγον ήρωα Al Horford.
Οι Bucks διατήρησαν το πλεονέκτημα έδρας και πάνε να πάρουν μια συγκλονιστική πρόκριση στις πλάτες του καλύτερου παίκτη του κόσμου, αποδεικνυόμενοι μέχρι τώρα ανθεκτικοί σε μια άμυνα που θα έπρεπε να τους πνίξει χωρίς τον δεύτερο καλύτερο σκόρερ τους, τον καλύτερο shotmaker του ρόστερ τους. Βασικά τους πνίγει αυτή η άμυνα, απλά το παλικάρι από τα Σεπόλια δεν σταματάει, με τίποτα.
Is it 2015 already?
Οι Golden State Warriors πήραν φυσιολογικά το πρώτο παιχνίδι στο Chase Center χωρίς τον τιμωρημένο Dillon Brooks, την ένταση του οποίου οι Grizzlies στερήθηκαν και στις δύο πλευρές του παρκέ, σε μια νύχτα που οι Warriors θύμισαν κατά διαστήματα την ομάδα του πρώτου τους Πρωταθλήματος την τρέχουσα χιλιετία.
Αρχικά ο Taylor Jenkins έριξε τους Williams και Melton πάνω στον Steph Curry προσπαθώντας να του αρνηθεί την μπάλα, πράγμα που δούλεψε αρχικά και οι Grizzlies πήραν ένα γρήγορο προβάδισμα, ωστόσο ο rookie Ziaire Williams δεν μπόρεσε να κρατήσει τον Curry μπροστά του όταν αυτός βρήκε τον τρόπο να βρεθεί με την μπάλα στα χέρια, και σε συνδυασμό με άλλο ένα αριστοτεχνικό παιχνίδι του Green στην άμυνα με τη βοήθεια και του Andrew Wiggins, οι Warriors πήγαν στα αποδυτήρια με μια διαφορά επτά πόντων, και τούτο μόνο και μόνο επειδή ο Morant έβαλε ένα πανέμορφο buzzer beater από το κέντρο.
Με την επιστροφή των ομάδων μίλησε η καρδιά του πρωταθλητή και λοιπά κλισέ, με την τριάδα Curry-Thompson-Green να σκοράρουν 11 γρήγορους πόντους, την ώρα που οι Grizzlies δυσκολεύονταν να βρουν λύσεις πέρα από τον Μorant και η διαφορά φούσκωσε άκοπα μέχρι τους 19 πόντους πριν καλά-καλά περάσει ένα πεντάλεπτο. Δεν είναι όμως μονάχα η ικανότητα των τριων να σμπαραλιάσουν οποιαδήποτε άμυνα. Οι Grizzlies, που ούτως ή άλλως παίζουν στα τέρματα, μπήκαν φτιαγμένοι στο δεύτερο ημίχρονο με τη διάθεση να πιέσουν και να ρισκάρουν ακόμη περισσότερο στην άμυνα, κάτι που κατά κόρον έχει λειτουργήσει τη φετινή σεζόν, όπως και απέναντι στους Timberwolves στα Playoffs. Ωστόσο απέναντι σε μια τριάδα που κουβαλάει αυτοματισμούς μιας δεκαετίας αυτό έμοιαζε με πρόσκληση. Στην αδιάκοπη διαδικασία δοκιμής και σφάλματος που αποτελεί μια σειρά Playoffs, ο Taylor Jenkins βρίσκεται ενώπιον της δύσκολης απόφασης να συνεχίσει με τη συνταγή που έφτασε τους Grizzlies ως εδώ, ή να αναζητήσει νέους τρόπους διαχείρισης όταν το παιχνίδι στραβώνει. Διαφορετικά καλείται να κερδίσει τους Warriors στο στυλ παιχνιδιού που αυτοί πρωτοτυπικά θεμελίωσαν και τελειοποίησαν. Όχι εύκολο.
O Ja Morant ήταν σε κάθε περίπτωση και πάλι καταπληκτικός, σκοράροντας 34 πόντους με 13/21 σουτ, αλλά ο Jaren Jackson Jr. δεν μπόρεσε να βοηθήσει, παίζοντας νευρικά στην επίθεση, ενώ στην άμυνα ήταν non-factor, καθώς οι Warriors άπλωσαν το παιχνίδι πιο μακριά από το comfort zone του. Το σημαντικότερο γεγονός όμως είναι ο τραυματισμός του Ja Morant στο γόνατο σε μια ανύποπτη διεκδίκηση της μπάλας με τον Draymond Green και τον Jordan Poole, μια φάση που προκάλεσε τον εκνευρισμό του καθώς θεώρησε πως ο guard των Warriors σημαδεύει εσκεμμένα το γόνατό του. Ειλικρινά βέβαια, είναι τέτοιο το παιχνίδι του Ja Morant και οι ταχύτητες της σειράς που όσο κι αν λόγω του τραυματισμού του Payton II ψάχνουμε να βρούμε πρόθεση σε κάθε φάση, είναι αδύνατο να αποδώσουμε τέτοιου είδους τραυματισμούς σε μια συγκεκριμένη κίνηση. Ας ελπίσουμε πως δεν είναι τίποτα σοβαρό και πως θα δούμε τις ομάδες πλήρεις στα επόμενα παιχνίδια.
Το πιο τρομακτικό για τη συνέχεια της postseason δεν είναι οι 142 πόντοι των Warriors και το ρεκόρ για το ψηλότερο TS% σε αγώνα Playoffs στην Ιστορία, αλλά το ακόμη ένα φανταστικό παιχνίδι του Jordan Poole. Κάποτε οι αντίπαλοι των Warriors μπορούσαν να πάρουν τουλάχιστον μια ανάσα με τους Thompson και Curry έξω, ή τελοσπάντων μακριά από αυτούς. Πλέον με τον Poole, ο οποίος πρόσθεσε άλλους 27 πόντους με εξαιρετικά ποσοστά, έχουν έναν ακόμη έναν guard που καθιστά αυτοχειρία οποιαδήποτε ολιγωρία στην άμυνα. Ειλικρινά δεν ξέρω ποια είναι η απάντηση στην νέα death line-up με τον Splash Nephew, line-up που δοκιμάζει πραγματάκια σαν αυτό:
What are you calling this play?
— Bleacher Report (@BleacherReport) May 8, 2022
Wrong answers only. pic.twitter.com/RlGSHZUOlI
Σημείωση 1: Όπου ναι μεν έφαγε τα τρίποντα του Crowder, αλλά αυτό δεν ήταν τεμπελιά, αλλά σχέδιο. Η πιο επιθετική άμυνα στην μπάλα απέναντι σε Booker και Paul τον έβαζε στη μέση ανάμεσα σε καλάθι και Crowder, η επιλογή των Mavericks ήταν να σταματήσουν το drive ή το midrange, το ελεύθερο σουτ του κρύου μέχρι χτες Crowder ήταν ελεγχόμενο ρίσκο.
