Παρασκευή, 13 ΜΑΙΟΥ 2022 13:56

We Got Playoffs #8: “And then I took it personal…”

Από :
We Got Playoffs #8: “And then I took it personal…”

Τα playoffs είναι μέχρι στιγμής συγκλονιστικότερα από κάθε αρχική προσδοκία μας, με μια σειρά να έχει μόλις ολοκληρωθεί και μία να οδεύει προς Game-7. Mε τα παιχνίδια να είναι πλέον μέρα παρά μέρα, βρισκόμαστε στη φάση της σωματικής και πνευματικής αντοχής, με τους παίκτες του υψηλότερου επιπέδου να βρίσκουν μέσα και από τις πιο μικρές καταστάσεις τα εσωτερικά κίνητρα που θα τους ανυψώσουν έναντι των αντιπάλων τους. Σε όλες εκείνες τις εναλλασσόμενες καταστάσεις “I took it personal” των τελευταίων ημερών μας ξεναγεί στη σημερινή έκδοση της στήλης ο Νίκος Ραδικόπουλος.

Η εικόνα και του σημερινού κειμένου αποτελεί σχέδιο του Jack Perkins, γνωστό και ως PureHoop στα socials.

Fastbreak 

Περάσανε - δεν περάσανε τέσσερα χρόνια από τότε που θεωρούταν σοβαρή αντιπαράθεση το Giannis - Harden, αναφορικά με το αν ο πρώτος δικαιούταν το πρώτο MVP βραβείο του, με τον δεύτερο να δηλώνει πως “μακάρι να ήμουν και εγώ 2,13 και απλά να έτρεχα και να κάρφωνα. Δυστυχώς για μένα πρέπει να αναπτύξω πραγματικά basketball skills”. Aυτά ακριβώς τα basketball skills προσπαθούσαμε να βρούμε κι εμείς στα τελευταία δύο παιχνίδια της σειράς με τους Heat στον Harden, που -παρά τις περί αντιθέτου προσδοκίες του μεγαλύτερου προφανώς επί γης θαυμαστή του, του Morey- ντύθηκε σε ένα ακόμα elimination game “Big Game James” ανεβάζοντας το προσωπικό του ρεκόρ σε 2-9 σε τέτοιες καταστάσεις. Με τους χαμηλότερους μέσους όρους της καριέρας του σε πόντους, εύστοχα σουτ, βολές και ποσοστό ευστοχίας απ’ όταν ήταν ακόμα στους Thunder, στο τελευταίο παιχνίδι της σειράς σούταρε όλες κι όλες δύο φορές στο δεύτερο ημίχρονο, αστοχώντας σε αμφότερες, για ένα ιδανικό φινάλε του, όπως αποδεικνύεται, πιο ισορροπημένου trade στην ιστορία, μεταξύ αυτού και του Simmons: όπως ο τελευταίος πέρσι έγινε στόχος για την απροθυμία του να σουτάρει στο τελευταίο παιχνίδι κόντρα στους Hawks, σε ένα εξαιρετικά παιγμένο σενάριο της μοίρας, αντίστοιχη ακριβώς ήταν η αγωνιστική συμπεριφορά του Harden έναν χρόνο -και κάμποσα δράματα ενδιαμέσως- αργότερα. 

Τουλάχιστον απόλυτα συνεπείς (σε σχέση με πέρυσι στις καυστικές τους δηλώσεις μετά τον αποκλεισμό) έμειναν οι Embiid και Rivers, με τον πρώτο να πηγαίνει από τα “ποτέ δεν έχω υπάρξει τόσο ελεύθερος στη ζωή μου” μετά το πρώτο παιχνίδι του Harden ως Sixer, στο “δεν ξέρω γιατί περιμένατε τον Harden του Houston, αυτός ο παίκτης δεν υπάρχει πια”. Άουτς! 

O δε Doc, σε μια ακόμα στιγμή προσωπικού μεγαλείου, δήλωσε μετά τον αποκλεισμό “Το μόνο που ξέρω είναι πως αυτός δεν είναι δική μου ευθύνη”. Συγχαρητήρια. Αλήθεια. Συγχαρητήρια!

Στην αντίπερα όχθη, οι Heat, με μία ακόμα “Ι took it personal” τεράστια εμφάνιση του Jimmy Butler πέρασαν για όγδοη φορά τα τελευταία 17 χρόνια στους τελικούς της ανατολικής περιφέρειας, ανεβάζοντας ακόμα ψηλότερα τον μύθο του “Νονού” Pat Riley.

Θέλετε να το πείτε “Heat Culture”, θέλετε να μιλήσετε για εξαιρετικά καλοκουρδισμένο οργανισμό, που όταν οι υπόλοιποι ψάχνουν βετεράνους να συμπληρώσουν το roster τους, αυτοί φτιάχνουν παίκτες στο καλούπι Duncan Robinson/Max Strus, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Με έκτο ακριβότερο συμβόλαιο στην ομάδα το rookie contract του Herro (αν είναι δυνατόν δηλαδή, τέτοια πρότυπη οικονομική διαχείριση), με Stus, Vincent και Yurtseven να συνεισφέρουν σημαντικά, ο Spoelstra είναι ακριβώς το πρότυπο της ηγεσίας από τον πάγκο σε αυτή την αψεγάδιαστη, top-to-bottom μηχανή. Ακόμα και αν ο Τζιμάκος δεν έχει ξεπεράσει τα ψυχολογικά του για το γεγονός πως οι Sixers προτίμησαν να κρατήσουν τον Brett Brown (με τον οποίον, ω τι έκπληξη, είχε κόντρα) -απλά και μόνο για να τον διώξουν έναν χρόνο αργότερα, Sixers αφού- και να maxάρουν τους Harris και Simmons αντί αυτού, καλά θα κάνει να χαμογελάει που, όπως και τον LeBron στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, η μοίρα τον έφερε σε αυτόν ακριβώς τον οργανισμό που ταιριάζει γάντι στις ιδιοτροπίες του. Ένας Butler βέβαια, που από την πλευρά του έχει πάει στα ταβάνια το “16 games player” (την ατάκα διαχωρισμού των παικτών κατά Draymond, ήτοι ανάμεσα στους 82 games παίκτες, των empty stats τύπου, εχμ, Harden, και σε αυτούς που αλλάζουν ταχύτητα όταν η μπάλα καίει κάθε άνοιξη). Τι εννοώ συγκεκριμένα; Αυτό:

Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα των Heat βέβαια στους τελικούς της Ανατολής που έρχονται δεν είναι το ότι θα έχουν πλεονέκτημα έδρας. Είναι πως θα βρουν απέναντί τους έναν ξεδοντιασμένο αντίπαλο, όποιος και αν είναι αυτός. Σε μια αλληλουχία προσωπικών και ομαδικών υπερβάσεων, το Bucks - Celtics ήδη έχει εγγραφεί στην Ιστορία ως μία από τις επικότερες σειρές δεύτερου γύρου, αυτές που σημαδεύουν εποχές, ομάδες, αφηγήσεις. Το επικό τέταρτο δωδεκάλεπτο μέσα στο Milwaukee με τα όργια του Horford, ακολούθησε ένα ακόμα επικότερο Game-5, με έναν οργιαστικό, ματωμένο, three pointer Giannis. Έναν Giannis που πλέον φοράει χωρίς την παραμικρή αντίρρηση από κανέναν το στέμμα του καλύτερου παίκτη του κόσμου, δύο χρόνια μετά μετά την -τότε εικονική- ενθρόνυσή του, σε έναν αγώνα που είχε πάρει παραμάζωμα τους Lakers του “Βασιλιά”. Πλέον, δύο MVPs, ένα DPoY, ένα δαχτυλίδι, ένα MVP Τελικών, αρκετές 40άρες ρουτίνες, μια ιστορική 50άρα και highlights για να γεμίσουν ώρες θέασης, δεν χρειάζεται να αυτοανακηρυχθεί τίποτα. Είναι. Χωρίς “μα”, χωρίς “αλλά”. Είναι. 

Άξιος συμπαραστάτης στην επική ανατροπή της Πέμπτης, ο συγκλονιστικός Jrue, σε μια ακόμα “I took it personal” εμφάνιση. Στις δύο τελευταίες φάσεις του αγώνα, έκλεψε την μπάλα, το DPoY trophy και την ψυχή την ίδια του Marcus Smart. Credit για την ανατροπή πρέπει να πάει και στον Bobby τον Portis, που παίζοντας βόλεϊ στα δύο ταμπλό (15 rebounds, τα 7 επιθετικά) έβαλε το κρίσιμο καλάθι της προσπέρασης. Προφανώς μετά από επιθετικό rebound, μετά από μια άστοχη βολή του Antetokounmpo, που δύο παίκτες των Celtics τράκαραν μεταξύ τους, χαρίζοντας του την μπάλα και το καλάθι. Η σειρά επιστρέφει στο Milwaukee, αλλά αν θα τελειώσει εκεί κανείς/μία δεν μπορεί να το εγγυηθεί. Οι δύο ομάδες, πέρα από το ανελέητο ξύλο (που έχει κάνει τους γραφικούς νοσταλγούς των ‘80s να κρυφτούν στις τρύπες τους), παίζουν σκάκι υψηλότατου επιπέδου, απαντώντας διαρκώς η μία στις κινήσεις της άλλης, και η αίσθηση είναι πως θα μπορούσαν να πηγαίνουν παιχνίδι-παιχνίδι τη σειρά μέχρι όλοι οι συμμετέχοντες να πέσουν λιπόθυμοι. 

Περνώντας στη Δύση, οι χαβαλέδες της όλης φάσης είναι σαφώς οι Warriors. Η αναβίωση της “Death Lineup”, της κυρίαρχης ομάδας του δεύτερου μισού της προηγούμενης δεκαετίας, δείχνει να έχει αναβληθεί. Ο Klay -ίσως ο μόνος δικαιολογημένος- είναι σκιά του παλιού εαυτού του, όχι μόνο επιθετικά, αλλά ιδίως αμυντικά, όπου δυσκολεύεται να μαρκάρει τον οποιονδήποτε. Ο Poole είναι αυτός που μαρκάρεται πλέον αντ’αυτού ως το δεύτερο βιολί της ομάδας, ωστόσο, απέχοντας προφανώς ακόμα από οτιδήποτε κοντά σε “Klay επίπεδο”, έχει περιοριστεί αισθητά στα τελευταία δύο παιχνίδια επιθετικά, ενώ αμυντικά παραμένει σοβαρά κακός. Παράλληλα, ο Curry το έχει ρίξει για πρώτη φορά στις ατάκες, είτε προς τον υπηρεσιακό προπονητή του και από του χρόνου προπονητή των Kings, Mike Brown, που αναπληρώνει τον αναρρώνοντα από covid Kerr, είτε προς τους αντιπάλους. Αμφότερες οι δηλώσεις του ωστόσο δεν έχουν πάει ιδιαίτερα καλά… Όπως ιδιαίτερα καλά δεν πάνε και οι εμφανίσεις του, όπου το μεγαλείο αυτών παραμένει πολύ πιο σποραδικό από ό,τι τα μέσα Μάη επιβάλλουν. Με εντελώς τουριστική συμπεριφορά εμφανίζεται και ο καλύτερος αμυντικός του κόσμου Draymond Green, που δείχνει να έχει περισσότερο το μυαλό του στο podcast του και το κανάλι youtube του, παρά σε έναν ακόμα τίτλο. Και αυτά στο αμυντικό κομμάτι. Γιατί επιθετικά πλέον, σε έναν ακόμα κύκλο που η Ιστορία κλείνει, δέχεται την “full Tony Allen treatment”, με την άμυνα των Grizzlies να τον αγνοεί επιδεικτικά, κοιτώντας να κλείσει απλά την πάσα του προς τα κοψίματα ακόμα και από τη βολή. Σας ακούω να ρωτάτε για τον Wiggins. Τον “all star” Wiggins. Είναι καλά, σας ευχαριστεί για το ενδιαφέρον. 

Με βάση τα παραπάνω δεν κάνει εντύπωση που ο Adams ξαναβρήκε αγωνιστικό ρόλο (αφού δεν χρειάζεται να μαρκάρει τον Green, αλλά τον χώρο), έκανε πάρτι στα rebounds και η νεανική ομάδα των Grizzlies έφερε τη σειρά στο 3-2. Αυτό που δεν γίνεται να κάνει εντύπωση ωστόσο είναι η συντριβή των 50+ πόντων μετά τα τρία πρώτα δωδεκάλεπτα (119-67), διαφορά που είχε να καταγραφεί πάνω από 50 χρόνια σε αγώνα Playoffs. Και μιλάμε για τους Grizzlies χωρίς Morant έτσι; Που ναι, κάνουν λίγο σαν τα κωλόπαιδα της γειτονιάς, με λίγη μαγκιά και τσαμπουκά παραπάνω από ό,τι εμένα προσωπικά μου αρέσει για ομάδα σε αυτό το επίπεδο, ωστόσο δεν παύει να είναι αξιοθαύμαστο το σύνολό τους, τόσο από πλευράς σύνθεσης (από το front office), όσο και συνοχής και απόδοσης (από πλευράς Jenkins). 

Οι Warriors παρέμειναν εφησυχασμένοι, καθήμενοι άνετοι και χαμογελαστοί στο 3-1 τους, μετά τις δύο νίκες τους στο νήμα και ένα blowout ωστόσο, αν υπάρχουν δύο ομάδες που δεν πρέπει να εφησυχάζονται σε τέτοια προβαδίσματα στα Playoffs είναι ακριβώς οι Warriors -και η εκάστοτε ομάδα του Doc Rivers βεβαίως. Ιδίως αν οι πρώτοι αναλογιστούν πως το προβάδισμα στη σειρά το είχαν μόλις για τα 58 λεπτά από τα 240. 

Ίσως είναι χαζομάρα των Warriors αυτή η αντιμετώπιση, γιατί όσο η άλλη σειρά παραμένει τραμπάλα, θα μπορούσαν απλά να ξεκουράζονται και να ετοιμάζονται για τον τελικό της Δύσης. Με τα παιχνίδια να είναι κάθε δύο μέρες πλέον, οι περισσότεροι πρωταγωνιστές δείχνουν στα όρια της εξάντλησης. Δεν είναι  στα όρια της εξάντλησης επιπέδου Celtics-Bucks πάντως οι πρωταγωνιστές των Suns-Mavericks. Και τούτο γιατί μόνο ένα από τα δύο ακόλουθα μπορεί να συμβαίνει: α) είτε δεν στέλνουν εκτός έδρας τις κανονικές τους ομάδας, αλλά τους σωσίες τους, β) είτε ταξιδεύουν παρέα όπως οι Globetrotters και οι Generals και οι Globetrotters φοράνε τις εμφανίσεις των γηπεδούχων και οι Generals των φιλοξενούμενων κάθε φορά. Είναι η μόνη σειρά που πάει σε έβδομο παιχνίδι ως τώρα και αυτό παρά το γεγονός πως κανένας αγώνας από τους πρώτους έξι δεν έχει υπάρξει πάνω από ένα ημίχρονο ισορροπημένος. Αντίθετα, οι συνολικές διαφορές είναι πλέον σε ιστορικά υψηλό επίπεδο:

Ο Chris Paul τα τελευταία δύο παιχνίδια, με το που έκλεισε τα 37 του δηλαδή, είναι σαν να γέρασε μαζεμένα πέντε χρόνια, και παρά το βάθος των Suns, το γιο-γιο του που θα κάτσει το παιχνίδι δείχνει κάθε φορά να κρίνεται από το supporting cast τoυ Luka:

Για την οποία Αγνή Σλοβένικη Καύλα θα κρατηθώ και δεν θα γράψω παραπάνω τώρα. Κρατιέμαι είτε τα τελικά της Δύσης. Είτε τα φετινά, είτε τα πολλά επόμενα, αφού δεδομένα αυτός είναι που θα πάρει το στέμμα από το κεφάλι του Giannis τα επόμενα χρόνια. 

Οι φάσεις που μας έβγαλαν τα μάτια

Από εντυπωσιασμό…

Η κλοπή της ψυχής του Smart, έργο σε δύο μέρη.

Μέρος Πρώτο:

Μέρος δεύτερο:

…αλλά και από τα γέλια

“Careful what you wish…”

“...you just might get it”

Η γωνιά του Geek

➣  Εβδομάδα ανακοίνωσης και άλλων βραβείων regular η εβδομάδα που μας πέρασε, με τον Monty Williams να κερδίζει φέτος το βραβείο του Coach of the Year, απόλυτα άξια και λαμβάνοντας το 81% των ψήφων πρώτης θέσης. Στη δεύτερη θέση ο Taylor Jenkins με το θαυμαστό έργο του στο Memphis. Ψήφους στην πρώτη θέση πήραν τόσο ο μόνος που έχει κλείσει θέση τελικών περιφέρειας ως τώρα, ο εξαιρετικός Erik Spoelstra, όσο και ο αναμορφωτής των Celtics, που γέμισε και με το παραπάνω τα παπούτσια του πολυδιαφημισμένου, Brad Stevens, o Ime Udoka. 

➣   Βέβαια το πιο λαμπρό βαβείο κάθε regular είναι αυτό το MVP, βραβείο που για τέταρτη σερί χρονιά ήρθε Βαλκάνια και για δεύτερη σερί πιο συγκεκριμένα στη Σερβία. Η απονομή ήταν άκρως βαλκανική, με τον Σέρβο Αρτίστα να παραλαμβάνει το βραβείο παρέα με τα αγαπημένα του άλογα:

Ακόμα και αυτή η απονομή ωστόσο είναι λιγότερα γραφική από το γεγονός πως η ανακοίνωση του pick του από τους Nuggets έγινε εν μέσω διαφημήσεων: 

➣ Βραβείων συνέχεια, με καινούρια αυτή τη φορά. Όπως μας πληροφόρησε ο Kirk Goldsberry του ESPN, το NBA θέσπισε δύο νέα βραβεία, για τους MVPs των τελικών της κάθε περιφέρειας, με το βραβείο για τον νικητή της ανατολικής να φέρει πλέον το όνομα του Larry Bird και το αντίστοιχο της δυτικής αυτό του Magic Johnson. H Λίγκα ανακοίνωσε επίσης πως το τρόπαιο του πρωταθλητή κάθε περιφέρειας θα φέρουν τα ονόματα των Bob Cousy και Oscar Robertson για Ανατολή και Δύση αντίστοιχα.

➣   Τέσσερα εντός έδρας παιχνίδια μακρία από την έδρα τους θα δώσουν την επόμενη σεζόν οι San Antonio Spurs, γιορτάζοντας με αυτόν τον τρόπο τα 50α τους γενέθλια. Συγκεκριμένα, θα αγωνιστούν στο Austin, στην πόλη του Mexico και στο ιστορικό Alamodome του San Antonio, έδρα της ομάδας από το 1993-94 ως και το 2001-02.

Βέβαια αυτά τα νέα θορύβησαν αρκετούς οπαδούς της ομάδας, μήπως ήταν προοικονομία εγκατάληψης του San Antonio για άλλη πόλη, αναγκάζοντας τον συνιδιοκτήτη της ομάδας Peter Holt Jr., να προβεί σε σχετικές διαβεβαιωτικές δηλώσεις.

➣   Αυτοί ωστόσο που θα φύγουν από τις έδρες τους και δη για πολύ-πολύ μακριά, είναι οι Bucks και οι Hawks, που θα δώσουν δύο παιχνίδια επίδειξης στο Abu Dhabi και στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Οι χώρες ιδιοκτήτες των ποδοσφαιρικών Manchester City και Newcastle Utd αντίστοιχα, φαίνεται πως σπρώχνουν λεφτά σε κάθε sport και σε κάθε ήπειρο στο διαρκές sport-washing που κάνουν για να βελτιώσουν κάπως την έξοθεν μαρτυρία τους. Αν δεν έχετε ακούσει κάτι σχετικά, εδώ η σελίδα στη Wikipedia αναφορικά με τις καταπατήσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στα ΗΑΕ αν σας ενδιαφέρει.

➣   Δικαίωση για τον Richaun Holmes είχαμε τις μέρες που προηγήθηκε, ο οποίος είχε κατηγορηθεί από την πρώην συντροφό του για ξυλοδαρμό του παιδιού τους. Οι κατηγορίες κατέπεσαν στο δικαστήριο σε βαθμό που αυτός απέκτησε πλέον την αποκλειστική επιμέλεια του παιδιού του. Τα καλύτερα να ευχηθούμε συνεπώς τόσο στον ίδιο, που στο πρώτο μισό της περσινής σεζόν ήταν καταπληκτικός, όσο -και κυρίως- στο παιδάκι που βρέθηκε στη μέση αυτών των κατηγοριών και γδάρθηκε η ψυχούλα του. 

Διαβάσαμε, είδαμε, ακούσαμε μας άρεσαν και σας προτείνουμε

Έντεκα χρόνια καθαρός έκλεισε ο πρώην Celtic και νυν assistant των Bucks, Vin Baker, ο οποίος πλέον προσπαθεί μέσω της εμπειρίας του να βοηθήσει άλλους ανθρώπους. Εξαιρετικό το σχετικό άρθρο του Gary Washburn στην Boston Globe

Για τον Desmond Bane και τον ρόλο του στους εξαιρετικούς Grizzlies γράφει Michael Pina στο Sports Illustrated: “The Grizzlies’ Desmond Bane Is the NBA’s Next Great Marksman”

Για την περίεργη σεζόν των Hawks αλλά και το μέλλον τους, γράφει η Katie Heindle στο Basketball Feelings

Εξαιρετική και η συνέντευξη του Tyler R. Tynes στο GQ από τον Darius Garland.

Τέλος, πολύ ωραία καταγραφή των όσων ακούγονται στη Λίγκα για τις ομάδας εκτός συνέχειας Playoffs κάνει ο Jake Fischer του Bleacher Report.

Κατηγορία We got game
Ετικέτες

Σχετικά Άρθρα

Περισσότερα σε αυτή την κατηγορία: « We Got Playoffs #9: Πέντε εντελώς διαφορετικές παραστάσεις We Got Playoffs #7 - Αίμα και Άμμος »
επιστροφή στην κορυφή

 

 

 PODCASTS

Basketballguru.gr 2018 All righs reserved.      Designed and Developed by Web Rely