Fastbreak 

H σειρά των τραυματισμένων και των δεύτερων ρόλων

Τρία εντελώς διαφορετικά παιχνίδια μας έχει επιφυλάξει ως τώρα η σειρά ανάμεσα στους Heat και τους Celtics, με την ομάδα του Miami να έχει κερδίσει μόλις δύο δωδεκάλεπτα από τα 12 που έχουν παιχτεί, ωστόσο με ικανοποιητική διαφορά σε αυτά για να έχει εξασφαλίσει δύο νίκες. Αν πρέπει να τονίσουμε από ένα βασικό χαρακτηριστικό κάθε παιχνιδιού τότε στο πρώτο ήταν η βροχή από τάπες (20 στο παιχνίδι, οι 12 για τους Heat), στο δεύτερο η βροχή από (πράσινα) τρίποντα (20/40 οι Celtics) και στο τρίτο οι πορτοφολάδες από το Miami (19 κλεψίματα για τους Heat έναντι μόλις δύο). 

Πρωταγωνιστές των τριών πρώτων πράξεων των τελικών της Ανατολής, κατά σειρά, ο Butler (41 πόντοι, με 12/19 σουτ και 17/18 βολές), o Smart (24/9/12 με τρία κλεψίματα) και ο Adebayo (31 πόντοι με 14/22, 10 rebounds, έξι assists, τέσσερα κλεψίματα). Ωστόσο αν κάπου φαίνεται να κρίνεται ως τώρα η σειρά είναι στους δεύτερους ρόλους και δη στην παρουσία ή την απουσία αυτών. Αναφορικά με τους δεύτερους ρόλους, στο πρώτο παιχνίδι αυτοί άνηκαν στους Vincent και Herro, στο δεύτερο στον Grant Williams και στο τρίτο στον Victor Oladipo. Ως προς τις απουσίες, στο πρώτο παιχνίδι απουσίαζαν για τη Βοστώνη ο Smart και ο Horford στο δεύτερο για τους Heat οι Lowry και P.J. Tucker, ενώ στο τρίτο ο Butler βγήκε εκτός για το δεύτερο ημίχρονο (αλλά αναμένεται αν αγωνιστεί κανονικά στον τέταρτο αγώνα της σειράς -άγνωστο πως), ο Smart γύρισε τον αστράγαλο σε βαθμό που πόνεσα εγώ από το σπίτι μου -αλλά ο σκύλος επέστρεψε- ενώ και ο Robert Williams δεν δείχνει να έχει επανέλθει καλά από τον τραυματισμένο -και την ομολογουμένως βιαστική επιστροφή του- χάνοντας το τρίτο παιχνίδι της σειράς. 

Όλα τα παραπάνω παίζουν σημαντικότερο ρόλο στη σειρά από την στιγμή που τα παιχνίδια είναι ανά δύο μέρες, αναξαρτήτως ταξιδιών. Οι Celtics πρέπει να βρίσκονται στον μήνα της πιο έντονης πίεσης και καταπόνησης που μπορώ να θυμηθώ όσα χρόνια παρακολουθώ NBA. Ο πρώτος τους γύρος κόντρα στους Nets ήταν μεν σκούπα, ωστόσο ήταν μια εξαιρετικά κλειστή σειρά, με τα τέσσερα παιχνίδια να κρινονται στους 18 πόντους σύνολο. Στα καπάκια, εδώ και 20 ημέρες αγωνίζονται βράδυ ανά βράδυ στις δύο πιο physical σειρές που έχουμε δει από τα ‘80s, κόντρα σε θηρία, όπως οι Giannis και Jrue και Butler και Bam. Με τους διαιτητές, ιδίως στο τελευταίο Game-3 να δίνουν από το καλημέρα το σύνθημα πως θα αφήσουν τις περισσότερες επαφές να λάβουν χώρα. Δηλαδή προσπαθώ να φανταστώ τους μώλωπες στο κορμί του Tatum, όταν ανά δύο μέρες αυτό το δέρνουν οι Giannis και Jrue και στα καπάκια οι Butler και Τucker, και πονάω μόνο στην σκέψη. 

Το πιεσμένο πρόγραμμα των αγώνων, και δη με το physicality αυτών -ιδίως στην Ανατολή-, το αναφέρω γιατί προσωπικά το θεωρώ ως τον πλέον καθοριστικό παράγοντα πια για την εξέλιξη του Πρωταθλήματος. Τούτο καθώς οι Celtics δείχνουν να είναι πιο βαθιά και πιο δεμένη ομάδα από τους Heat, ωστόσο σαφώς πιο καταπονημένη. Ο coach Udoka, ο οποίος, παρεμπιπτόντως, μόνο ως rookie δεν έχει εμφανιστεί στην πρώτη του χρονιά ως head coach, αντίθετα, δίνει εξαιρετικές παραστάσεις μπαρουτοκαπνισμενου στη Λίγκα προπονητή, έχει φτιάξει ένα εξαιρετικά δεμένο και αποτελεσματικό σύνολο, που -αν και όταν υγιές- έχει μια εξάδα παικτών (Tatum, Brown, Smart, Horford, δύο Williams) που του δίνουν τα πάντα και στις δύο πλευρές του παρκέ. Μόνο αδύνατο σημείο της ομάδας είναι ο χειρισμός της μπάλας, σημείο που η αλεπού που λέγεται Spoelstra χτύπησε επιδεικτικά στο Game-3. H εικόνα του Oladipo να κάνει στο δεύτερο ημίχρονο τέσσερα κλεψίματα πάνω στην μπάλα (όχι σε πάσες, στην ντρίμπλα πάνω) ήταν από ενδεικτική σχετική, ως σοκαριστική από ένα σημείο και ύστερα. Δεν ξέρω αν αυτή η αχίλλειος φτέρνα της ομάδας της Βοστώνης θα είναι ικανή να της στερήσει τη συμμετοχή της στους Τελικους (σε μια κατάσταση που αρχίζει να θυμίζει τον Jeremy Lin και το τέλος του Linsanity, όταν δηλαδή οι αντίπαλοί του πήραν γραμμή πως πιστάει πολύ ψηλά την μπάλα και από το φαινόμενο της Νέας Υόρκης -τι εποχή κι εκείνη, ε;!- τον έστειλαν μέσα σε 1,5 μήνα ουσιαστικά στον πάγκο και καπάκια οριακά εκτός Λίγκας), ωστόσο φαίνεται να είναι το μόνο τρωτό σημείο της ομάδας. Με δεύτερο την κούραση, την καταπόνηση και τους τραυματισμούς. Για το πρώτο φταίει η απουσία δεύτερου ικανού χειριστή πίσω από -τον όχι και από το πρώτο ράφι σε αυτόν τον τομέα- Smart, καθώς ο White είναι σκιά της όποιας αξιοπρεπούς έκδοσης του San Antonio και early-Boston εαυτού του, ενώ ούτε ο Pritchard βοηθάει ουσιαστικά σε αυτόν το τομέα. Ο δεύτερος παράγοντας όμως είναι καθαρά ευθύνη της Λίγκας. Αυτό το εξαντλητικό πρόγραμμα του μέρα παρά μέρα των αγώνων είναι σαν να θέλει να ζορίσει τις ομάδες να κάνουν load management ακόμα και στα Playoffs. Η διαφορά της απόδοσης των Smart και Horford στο Game-2, αφού δεν αγωνίστηκαν στο πρώτο παιχνίδι της σειράς, ή αντίστοιχα των Τucker και Lowry στο Game-3, στην πράξη αυτό ακριβώς αποδεικνύει. Προσωπικά δεν βρίσκω την παραμικρή λογική της μετατροπής του Πρωταθλήματος σε Survivor και στο διαρκές ρίσκο σοβαρού τραυματισμού και απουσίας πρωταγωνιστών από τις πλέον κρίσιμες (και προσοδοφόρες) φάσεις της όλης διαδικασίας, ήτοι τους Τελικούς περιφερειών και Λίγκας. Μου φαντάζει εντελώς παράλογο να μην καταλαβαίνει ο Silver και το Board of Governors πως μια μέρα παραπάνω ξεκούρασης μεταξύ των αγώνων που έχουν ταξίδι (πριν τα παιχνίδια #3, #5, #6 και #7) θα ανέβαζαν κατά πολύ την ποιότητα του τελικού προσφερόμενου θεάματος/προϊόντος. Επίσης, η όλη διαδικασία, ιδίως αν το Golden State βρεθεί από τη Δύση στους Τελικούς, δίνει σε αυτούς τεράστιο προβάδισμα, αφού η δική τους διαδρομή θυμίζει βόλτα στο πάρκο σε σχέση με τις λάσπες, τα χαλίκια και τα κάρβουνα στα οποία θα έχει συρθεί με την υποχρέωση να επιβιώσει η Βοστώνη -σε περίπτωση που τελικά τα καταφέρει. Παρότι στα μάτια μου, παρά το 2-1 της σειράς, εξακολουθεί και φαντάζει ως το φαβορί για την πρόκριση. Στην ίδια ακριβώς κατάσταση είχε βρεθεί και κόντρα στους Bucks, έναν γύρο πίσω. Και αν κάτι εγώ έχω κρατήσει από τα φετινά Playoffs είναι πως οι έδρες δεν παίζουν τον παραμικρό ρόλο. Οπότε το γεγονός πως ενδεχόμενο Game-7 θα είναι στο Miami ουδόλως θεωρώ πως θα διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο. Αντίθετα, αυτό που θα καθορίσει είναι το “Heat Culture” και ο “καμικαζικισμός” που το χαρακτηρίζει. Οι Heat έχουν καταφέρει να κλέψουν δύο παιχνίδια, παρ’ ότι έχουν χάσει τα 10/12 δωδεκάλεπτα των τριών πρώτων αγώνων και έχουν βρει το σημείο που θα χτυπήσουν τους αντιπάλους τους. Ωστόσο, οι τέσσερις από τους πέντε καλύτερους τους παίκτες, οι Butler, Lowry, Τucker και Herro, απέχουν από το 100% κουβαλώντας όλοι τους τραυματισμούς. Ο Bam είναι ο μόνος υγιής, αλλά το κενό πίσω από αυτόν στο “C” δεν μπορεί να καλυφθεί, με τους Celtics να τρίβουν τα χέρια τους όποτε βλέπουν τον Dedmon στο παρκέ. Ο Duncan Robinson δείχνει να εξακολουθεί να πληρώνει στον διάολο το μερτικό που χρωστάει για τις δύο διαολεμένες χρονιές που έκανε πριν την φετινή. που του απέφεραν ένα συμβόλαιο αξίας $90 εκατ., συμφωνία ωστόσο που φαίνεται να ζήλεψε και αντέγραψε ο Strus. Ωστόσο, η Βοστώνη παραείναι καλή για να κερδηθεί από τους Strus, Vincent και Oladipo. Θα πρέπει “οι καλοί” του Miami να παίξουν τις κάλτσες τους για να κερδίσουν δύο στα επόμενα τέσσερα. Θεωρητικά μπορούν. Πρακτικά η Βοστώνη θα αντιδράσει. Η σειρά έχει πολύ ψωμί ακόμα μπροστά της. 

Warriors are a different animal

Ψωμί που θεωρητικά θα έλεγα πως δεν έχει η σειρά στην απέναντι πλευρά της Λίγκας, με τους Warriors να βρίσκονται στο 2-0. Όμως μετά την νεκρανάσταση των Mavs κόντρα στους Suns μετά το Game-2 και το yolάρισμα των Warriors μόλις νόμισαν πως καθάρισαν τη σειρά με τους Grizzlies δεν μου επιτρέπει να τη θεωρησω ληγμένη. Είναι πιθανό να κάνουν οι Dallas δεύτερη σερί σειρά με 4/5; Το βρίσκω πολύ δύσκολο, αλλά με αυτά που έχουν δει τα μάτια μας, δεν επιτρέπω στα δάχτυλά μου να πληκτρολογήσουν “απίθανο”. Άλλωστε τα δύο πρώτα παιχνίδια και αυτής της σειράς ήταν εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους. Οι Mavericks μπήκαν στη σειρά με τον αέρα του “έχω σκοτώσει το θηρίο”. Θηρίο όμως που λεγόταν Suns. Την ώρα που οι Warriors για ακόμα μία φορά αποδεικνύονται Λερναία Ύδρα. Τι εννοώ με αυτό; Εξηγούμαι: στον πρώτο γύρο η παρέα της Αγνής Σλοβένικης Καύλας απέκλεισε τους Jazz. Ήτοι την ομάδα που σούταρε και ευστοχούσε τα περισσότερα τρίποντα στη φετινή Λίγκα. Οι Mavs τους τα πήραν και τους είπαν “παιδιά midrange σας δίνουμε, άμα μπορείτε βάλτε”. Οι Jazz δεν μπόρεσαν, φιλάκια, καληνύχτα. Στον δεύτερο γύρο έπαιξαν το ίδιο χαρτί και οι Suns αναφώνησαν “τα αγαπημένα μας σουτ! Ευχαριστούμε πολύ!”. Ο Kidd, σε μια εξαιρετική εμφάνιση “οutcoached league’s Coach of the Year”, παίρνοντας από τους Suns τόσο το τρίποντο (για τους βασικούς σουτέρ τριών πόντων της ομάδας του Phoenix) όσο και το midrange για όλους. Τι τους άφησαν; Το ζωγραφιστό. Οι Suns και ο Ayton δεν μπόρεσαν να το εκμεταλλευτούν. Όμως τώρα απέναντί τους έχουν τους Warriors. Όταν πήγαν να εφαρμόσουν την τακτική που εφάρμοσαν κόντρα στους Suns -”διάολε, κόντρα στην καλύτερη ομάδα της Λίγκας φέτος”, θα πρέπει να ήταν η -εύλογη- σχετική σκέψη- οι Warriors είπαν με τη σειρά τους “ευχαριστούμε πολύ”. Γιατί οι Warriors δεν έχουν τετραγωνικό του επιθετικού παρκέ που δεν μπορούν να εκμεταλλευτούν. Είτε πίσω από τα 7,25, είτε από το midrange, είτε από το ζωγραφιστό. Και τούτο καθώς μπορούν με τους σουτέρ τους, Steph, Klay και Poole, να στρεσάρουν τόσο πολύ τα τετραγωνικά που πρέπει να μαρκάρει η άμυνα, δημιουργώντας εκτάρια χώρου πίσω από την πρώτη γραμμή των αντιπάλων τους. Ωστόσο, το ζητούμενο με τους Warriors δεν είναι αυτό: είναι η κίνηση των παικτών τους μακριά από την μπάλα. Αυτή ακριβώς είναι που αποδιοργανώνει τελείως την όποια αμυντική προσπάθεια των αντιπάλων τους. Με μια σειρά από screen, τόσο στην μπάλα, όσο -και κυρίως- μακριά από αυτή, θέτουν σε εφαρμογή μία χορογραφία που αποδιοργανώνει πλήρως τον κάθε αντίπαλο. Και τούτο γιατί δεν υπάρχει επιθετικό αδύναμο σημείο να αφήσει η άμυνα. Γιατί μπορεί οι Green και Looney να μην είναι εξαιρετικοί σουτέρ, όμως η motion offense των Warriors μπορεί να τους δημιουργήσει τις καταστάσεις στους χώρους που είναι αποτελεσματικοί: κάτω από το καλάθι, ή σε κίνηση προς το καλάθι χωρίς τον παραμικρό αντίπαλο να τους μαρκάρει. Κάπως έτσι, η άμυνα που αναχαίτησε τα τριποντα της Utah, τα midrange των Suns και την όποια επιθετική συνεισφορά των Gobert και Ayton, βλέπει τον Looney να μετατρέπεται σε Hakeem, στην πιο παραγωγική βραδιά της καριέρας του (με 21/12) και τους Warriors να κάνουν πλάκα από όπου θέλουν: σουτάρουν πολύ λιγότερα τρίποντα από ό,τι συνηθίζουν (29 και 28 στα δύο πρώτα παιχνίδια), την ίδια στιγμή όμως που κάνουν χαβά από το midrange και το ζωγραφιστό (36/53 και 32/54 στα πρώτα δύο παιχνίδια για ένα συνολικό -και εξαιρετικό- 64% στα δίποντα).

Αυτά για την επίθεση. Στην άμυνα έχουν δώσει τα τρίποντα στους Mavericks, οι οποίοι στο πρώτο παιχνίδια τα έχασαν (είχαν 11/44 εντελώς αμαρκάριστοι, από τα 11/48 σύνολο), ενώ στο δεύτερο τα έβαλαν (15/27 στο πρώτο ημίχρονο στον δρόμο για το -παραπάνω από αξιοπρεπές για εκτός έδρας- 21/45 συνολικά) και είχαμε για σημαντικό μέρος του αγώνα “παιχνίδι”. Ωστόσο φαίνεται πως παρά τις απουσίες των δύο -θεωρητικά- καλύτερων αμυντικών τους, Payton II και Iguodala, οι Warriors βρήκαν αμυντικά τη λύση για να περιορίσουν -όσο αυτό είναι εφικτό πάντα- τον Doncic. Στην ερώτηση “τότε ποιος;” o Wiggins απάντησε ράθυμα, μα καθόλα πειστικά “εγώ”. Ενώ o Looney δείχνει για ακόμα μια φορά γιατί αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι του κορμού -και της winning mentality- αυτών των Warriors: ακολουθεί μακριά από τη ρακέτα των Doncic στα πόδια, έχοντας το κεφάλι του ήσυχο πως την πίσω γραμμή την ελέγχει ο κέρβερος Draymond. Ο οποίος Draymond ήταν από κακός ως εκνευριστικός στον δεύτερο αγώνα της σειράς (που αποβλήθηκε με έξι fouls και μικρή συνεισφορά και από τύχη δεν έφαγε δεύτερη τεχνική για να χάσει το Game-3), ωστόσο ήταν ο 25χρονος Looney (το γράφω για να το πιστέψω πως είναι ακόμα μόνο τόσο, τον έχω για κάποιον λόγο στο μυαλό μου 30, μην και 31 τόσα χρόνια που τον βλέπω και όπως δείχνει στη φάτσα). Κάπως έτσι οι Warriors επιβιωσαν ακόμα μιας κατάστασης που φαινόταν μακριά από τον έλεγχό τους, παρά το εξαιρετικό παιχνίδι των Luka (42/5/8 με τρία κλεψίμα) και Brunson (31/7/5), που είχαν για άξιους συμπαραστάτες τους Bullock και Finney-Smith, με έξι και τρία τρίποντα αντίστοιχα. Kleber και Dinwiddie δεν έδωσαν τίποτα ουσιαστικό και αφού η διαφορά δεν είχε ανοίξει στο ημίχρονο (ήταν στους 14, παρά τα 15/27 τρίποντα των Mavericks και τους 72 πόντους ως τότε), φαντάζομαι πως όλοι μας λίγο ή πολύ περιμέναμε την κατηφόρα του δευτέρου ημιχρόνου. Όπως και έγινε. 

“Night Night” ??? pic.twitter.com/yfble5zUTw

— NBACentral (@TheNBACentral) May 21, 2022

Για τους Warriors ο Klay εξακολουθεί να έχει σκαμπανεβάσματα, το ίδιο και οι Draymond και Poole, ενώ ο Curry ακόμα δεν έχει πάρει μια από εκείνες τις χαρακτηριστικές φωτιές της περιόδου 2015-18. Ακόμα και έτσι, οι Warriors είναι 2-0 μπροστά σε -έναν ακόμα- τελικό περιφέρειας. Στις 201 νίκες σε Playoffs στην ιστορία της ομάδας, υπό τον Curry έχουν κάνει τις 97, δεν υπάρχει σειρά που να μην έχουν κερδίσει έστω μια φορά εκτός έδρας 25 σειρές τώρα, ενώ στην Kerr εποχή τους έχουν χάσει μόλις σε δύο Τελικούς, κόντρα σε Cavs και Raptors και ποτέ πριν από αυτούς. Ξέρω καλά πως τα ιστορικά στατιστικά δεν παίζουν μπάσκετ, ιδίως απέναντι σε έναν μονόκερο όπως ο Doncic, ωστόσο εν προκειμένω χρησιμοποιούνται απλά για να ντύσουν λεκτικά αυτό που η ανάλυση του Ben Taylor για ακόμα μια φορα αποτυπώνει εμφατικά: “the Warriors are a different animal”. 

Οι φάσεις που μας έβγαλαν τα μάτια

Από εντυπωσιασμό…

Ο καλύτερος αμυντικός παίκτης της Λίγκας εδώ και οχτώ χρόνια, ανεξαρτήτως τι λένε κάθε χρόνο οι σχετικές ψηφοφορίες:

Just look at the defense from Draymond Green. Switches to get in the P&R. Recovers to his. As Curry shows and Brunson rolls he switches to take that away. Sheesh. pic.twitter.com/AgUKczG87W

— Steve Jones Jr. (@stevejones20) May 19, 2022

…αλλά και από τα γέλια

Ναι, από τα γέλια. Είμαι αθεράπευτα Laker fan, οπότε κάθε χτούπος σε αυτήν τη ζηλευτά καλοκουρδισμένη μπασκετική μηχανή της Βοστώνης, μου φέρνει πηγαίο χαμόγελο:

These 3 shots the Heat hit at the shot-clock buzzer were ... fortunate. pic.twitter.com/SvYZk7k6rE

— John Schuhmann (@johnschuhmann) May 22, 2022

Η γωνιά του Geek

➣  Γράφει ο Δημήτρης Χ.:

Μέσα στη βδομάδα πραγματοποιήθηκε και το draft lottery και ενδιαφέρον έχει η τακτοποίηση της πρώτης πεντάδας: Magic, Thunder, Rockets, Kings και Pistons. Η ομάδα του Orlando έχει ίσως την πρώτη ευκαιρία μετά από καιρό να προσθέσει ένα franchise-altering ταλέντο και εδώ μπαίνει το πρώτο δίλημμα. Θα πάει με το μεγαλύτερο unicorn ταλέντο του Chet Holmgren, που συνδυάζει μία απίθανη τακτική αμυντική αντίληψη και μακριά άκρα (παρά το πολύ αδύνατο κορμί) με γεμάτο επιθετικό πακέτο που εμπεριέχει και το τρίποντο, αλλά πέφτει πάνω στους βελτιωμένους Wendell Carter Jr και Mo Bamba, ή θα ψάξει το δέσιμο με μία επιλογή όπως οι (επίσης ταλαντούχοι) Jabari Smith και Paolo Banchero στή θέση του forward δίπλα στον Franz Wagner; Εδώ ίσως παίξει ρόλο το πόσο περιμένουν/πιστεύουν στην επιστροφή του Jonathan Isaac. Αν εκείνος είναι ο defensive forward δίπλα στον Wagner, παίρνεις τον Holmgren με κλειστά μάτια.

Οι Thunder των πεντακοσίων εκατόν τριάντα πέντε χιλιάδων draft picks απλά πρέπει επιτέλους να χρησιμοποιήσουν ένα και να μείνουν ως έχει, ή ακόμη και να παλέψουν με κάποιο έξτρα trade να εξασφαλίσουν τον Holmgren, ενώ οι Rockets απλά κοιτάνε. Το upside και το μπασκετικό στυλ του Jabari Smith δένει μ’ εκείνο του Jalen Green, o Banchero είναι ένας polished αθλητής που κολλάει με Wood και Sengun, αν μάλιστα κάπως τους πέσει ο Holmgren θα στηθεί πάρτι και το δίδυμο σκιάχτρων με Wood έχει φοβερό ενδιαφέρον. Οι Pistons πρέπει να νιώθουν λίγο ριγμένοι που έπεσαν στο #5, εκεί όμως υπάρχει το μυστήριο του Shaedon Sharpe, ενός wing-initiator που στο χαρτί ταιριάζει απόλυτα με Cunningham, Bey και Jerami Grant. Τα ρίχνουν όλα στο max του Ayton και από το πουθενά βγαίνουν με πενταδάρα, στον δεύτερο χρόνο του Cade στο Detroit. 

Αφήσαμε το #4, το οποίο το έχουν οι Kings. Στο Sacramento κάνουν rebuild, αλλά ταυτόχρονα δεν κάνουν. Δεν είναι αρκετά τραγικοί ώστε να κρατήσουν το #4 πάση θυσία, εκεί δηλαδή που θα υπάρχει διαθέσιμος ο Jaden Ivey με το Morant-like πακέτο σε πιο ψηλό (όχι ότι θα παίξει απαραίτητα σ'τητα σ' αυτό το επίπεδο, ως στυλ επιθετικότητας), αλλά δεν είναι αρκετά καλοί ώστε να θεωρούμε σίγουρο ότι θα ψάξουν την ανταλλαγή για κάτι έτοιμο. Το γεγονός όμως ότι στο πακέτο για τον Sabonis συμπεριέλαβαν τον Haliburton δείχνει μια κατεύθυνση. Εκεί πάνω μπορούν να χτυπήσουν ομάδες που θέλουν παίκτη σαν τον Ivey. Προσωπική πρόταση είναι ο Pascal Siakam των Raptors, ένας all-NBA παίκτης που όμως αργά ή γρήγορα θα κουτουλάει πάνω στον επόμενο franchise star Scottie Barnes. Δε μιλάμε για ανταλλαγή 1v1, θα ήταν άδικο για τον Pascal και οκ, οι Raptors έχουν φερθεί πιο δίκαια στα μάτια μας σε σχέση με τους Kings, οπότε ας τους προστατέψουμε.

Το trade: Pascal Siakam για #4 pick, Harrison Barnes και Davion Mitchell. Οι Raptors βρίσκουν ταλέντο στην περιφέρεια γύρω από τον VanVleet, οι Kings φτιάχνουν τριάδα Fox-Siakam-Sabonis, με διάφορα περιφερειακά.

➣ Τώρα σε περίπτωση που ακόμα δεν έχετε καταλάβει πως ακριβώς λειτουργεί το lottery του NBA, η ίδια η Λίγκα έβγαλε έναν αναλυτικό οδηγό σχετικά: “NBA Draft Lottery: Odds, history and how it works”

➣ Διαβάζοντας για την ιστορία του draft στο ανωτέρω link βρήκα ενδιαφέρουσα την ανάλυση του Tom Ziller στο newsletter του αναφορικά με τις θέσεις των τελευταίων 25 MVPs της Λίγκας στο draft. Συγκεκριμένα, MVPs έχουν επιλεγεί κατά το τελευταίο τέταρτο ενός αιώνα στις κάτωθι θέσεις: 

#1: Εννιά φορές, τέσσερις ο LeBron, δύο ο Duncan και από μία Iverson, Shaquille και Rose

#2: Μια φορά, ο Durant

#3: Δύο φορές, από μία ο Jordan (γράφω για τα τελευταία 25 χρόνια μόνο, μην μπερδευτείτε και αρχίσετε να κράζετε!) και ο Harden

#4: Μία, ο Westbrook

#5: Επίσης μία, ο  Garnett

#6: Ποτέ

#7: Δύο, ο Curry

#8: Ποτέ

#9: Μία, ο Dirk Nowitzki

#10: Ποτέ

#11: Ποτέ

#12: Ποτέ

#13: Δύο, από μία ο Kobe και ο Karl Malone

#14: Ποτέ

Ενώ εκτός lottery, έχουν βγει έξι (στους 25, ήτοι μια στις τέσσερις φορές) MVPs: από δύο για Nash, Giannis και Jokic.

➣ Πέρα του lottery, τις προηγούμενες ημέρες είχαμε την ανακοίνωση των δύο καλύτερων πεντάδων για τη regular που έκλεισε

Your NBA All-Defensive teams ? pic.twitter.com/cFLpQle0pC

— Bleacher Report (@BleacherReport) May 21, 2022

καθώς και των δύο all-rookie teams

The 2021-22 Kia NBA All-Rookie First Team:

? Scottie Barnes (Toronto)
? Cade Cunningham (Detroit)
? Jalen Green (Houston)
? Evan Mobley (Cleveland)
? Franz Wagner (Orlando) pic.twitter.com/OkUka9fkRB

— NBA Communications (@NBAPR) May 19, 2022

με την παρουσία του Green αντί του Giddey στην πρώτη ομάδα να σηκώνει μια σχετική συζήτηση (ανάμεσα σε όσους/ες παίρνουν ακόμα στα σοβαρά αυτές τις κατατάξεις)

➣ Στα αξιοσημείωτα των ημερών, και η προσπάθεια των Timberwolves να πάρουν από τους Nuggets τον GM των τελευταίων, Tim Connelly. Μετά την αποχώρηση του Rosas από τους Wolves το προηγούμενο φθινόπωρο (λόγω της εξωσυζυγικής σχέσεις που είχε -και επιδείκνυε- με υφιστάμενό του), τη θέση κατέχει προσωρινά ο -αξιοσέβαστος στη Λίγκα- Sachin Gupta, ο οποίος παραμένει υποψήφιος για τη μόνιμη λήψη αυτής. Το σημαντικό της είδησης της προσέγγισης ως υποψηφίου και του Connelly είναι πως για να το συζητάει ο τελευταίος σημαίνει πως οι Nuggets μάλλον δεν έχουν διάθεση να του ανανεώσουν το συμβόλαιό του, δίνοντάς του αυτά που του αξίζουν, αναλογικά δηλαδή της εξαιρετικής δουλειάς που έχει κάνει, καθιστώντας την ομάδα από το Colorado διεκδικητή του τίτλου, με εξαιρετικά προσεγμένες κινήσεις, ιδίως μέσα από το draft (Jokic, Murray, Porter Jr., Hyland), όσο και μέσα από trades (Aaron Gordon). Αποτελεί ύβρις να είσαι τόσο τσίπης όταν είσαι τόσο κοντά στην κορυφή και φοβάμαι η μοίρα θα τους χρεώσει αν τελικά δεν δώσουν όσα χρειαστεί για να τον κρατήσουν, αναγνωρίζοντας το εξαιρετικό έργο του στην ομάδα.  

➣ Κλείνοντας με ένα ανέκδοτο, ήτοι τους Kings, αυτοί έφτιαξαν μια καινούργια θέση στο οργανόγραμμά τους προκειμένου να κρατήσουν στην ομάδα τον υπηρεσιακό προπονητή τους τη σεζόν που τελείωσε Alvin Gentry: “Vice President of Basketball Engagement”. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι σκατά μπορεί να σημαίνει αυτός ο τίτλος ή πιο το job description του, αλλά επειδή κι εγώ είμαι πολύ “engaged” με το άθλημα, θέλω κι εμένα να μου την προσφέρει αυτή τη θέση κάποιος. Όποιος. Έστω ο -ιστορικός- Σπορτινγκ, εδώ στη γειτονιά μου. 

Διαβάσαμε, είδαμε, ακούσαμε μας άρεσαν και σας προτείνουμε

Εξαιρετικό το άρθρο του Henry Abbot στο True Hoops για το αν ο Bulter θα ήταν ίδιος παίκτης αν είχε μείνει στην Philadelphia ή αν οι Heat έβγαλαν τον καλύτερο εαυτό του. 

Tη διαδρομή που θα πρέπει να χαράξουν από εδώ και πέρα οι Bulls εξηγεί η Katie Heindl στο Basketball Feelings

Πως οι Suns έσκασαν σαν καρπούζι αναλύει στο FiveThirtyEight ο Jared Dublin. 

Tέλος, ο Rajon Rondo κατηγορείται πως τράβηξε όπλο σε μια γυναίκα