Με το NBA να ετοιμάζεται να επιστρέψει και πάλι με τη νέα σεζόν στην ημερολογιακή του κανονικότητα, το συγκεκριμένο γεγονός δεν αποτελεί το μόνο που μας γυρίζει στα συνήθη μονοπάτια των προηγούμενων χρόνων: το πείραμα της league wide επιστροφής στα “ΝΒΑ Jam duos” της offseason του 2019 κράτησε μόλις ενάμιση χρόνο, μέχρι την στιγμή δηλαδή που ο Harden φόρεσε τη φανέλα του Brooklyn τον Γενάρη του 2021. Οι δε τραυματισμοί των Kawhi και Murray, δείχνουν πως ανοίγουν διάπλατα τον δρόμο για μια σεζόν με εφάμιλλο φινάλε με εκείνες των ετών 2017 και 2018, όπου οι τελικοί ανάμεσα σε LeBron και Durant θεωρούνταν αναπόφευκτη νομοτέλεια.

Πριν από δύο χρόνια, η ανταλλαγή του Russell Westbrook με τον John Wall θα ισοδυναμούσε με σεισμική δόνηση για το σκηνικό του NBA. Σήμερα, η ανταλλαγή αυτή λειτουργεί ως κατάφορη απόδειξη ότι βρισκόμαστε λίγο πριν το 2021, μονοπολώντας τον διάλογο γύρω από το NBA περισσότερο ως αστείο και ευκαιρία να ξεδώσουμε, κλεισμένοι εν πολλοίς στα σπίτια μας και λίγο πριν το ξεκίνημα της σεζόν. Ο κόσμος είναι τόσο διαφορετικός σε σχέση με το 2018, και μάλλον γι’ αυτό παραμένει εντελώς ίδιος.

Όταν ήμουν μικρός και τελείωναν τα σχολεία για τις καλοκαιρινές διακοπές, σαν παιδί και εγώ κατέβαινα στο χωριό για ένα τρίμηνο. Ένα από τα πράγματα που μου άρεσε να κάνω ήταν να πηγαίνω παρέα με τον καλό μας φίλο και γείτονα στα χωράφια τους και να ασχολούμαι με τις γεωργικές δουλειές. Μέσα σε όλα όσα προσπαθούσα να κάνω, ή νόμιζα ότι έκανα, ήταν και το τάισμα ορισμένων ζώων. Η απορία που πάντα είχα ήταν γιατί δεν υπήρχαν ποτέ δύο κόκορες στο ίδιο κοτέτσι. Τότε ήταν που έμαθα για τον αντίστοιχο μύθο του Αισώπου και πως είναι πρακτικά αδύνατο να ζήσουν αρμονικά δύο κόκορες στον ίδιο χώρο. Δεν ξέρω αν ο Ντάριλ Μόρεϊ είχε φάρμα με ζώα στο Μπαραμπού του Γουισκόνσιν που γεννήθηκε, σίγουρα όμως είναι αρκετά τολμηρός ώστε να το δοκιμάσει.

Αφού πέρασαν μερικές μέρες που το μόνο που έβλεπες σε όλα τα timeline των social media ήταν το τρίποντο του Lillard από όλες τις πιθανές οπτικές γωνίες, όπως και την ερώτηση "what time is it" να σου χτυπάει το κεφάλι σαν οξύς πονοκέφαλος, πλέον μπορούμε να γράψουμε δυο λόγια για ένα ακόμα ναυάγιο των αγαπημένων μου Thunder.

Επιστροφή μετά από κάποιους μήνες απουσίας και για μένα λοιπόν. Και η αφορμή για το προσωπικό comeback δεν είναι άλλη από τη πορεία των Thunder μέχρι στιγμής στη Regular Season. Έχοντας ξεκινήσει με 7 σερί ήττες τη σεζόν, οι “Kεραυνοί” βρίσκονται πλέον στη 3η θέση της Δύσης με ρεκόρ 24-13 . Φυσικά πρέπει να κρατάμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι μέχρι στιγμής είχαν το ευκολότερο πρόγραμμα. Ωστόσο αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι έχουν βελτιώσει την άμυνα τους τρομακτικά και βρίσκονται στη πρώτη θέση όσον αφορά του Def Rating, δηλαδή το πόσους πόντους δέχονται ανά 100 κατοχές. Πέρσι βρίσκονταν στην 9η θέση στην αντίστοιχη στατιστική κατηγορία. Τι άλλαξε; Είναι όντως καλύτεροι φέτος; Μέχρι που θα φτάσουν; Ας τα δούμε αυτά σιγά σιγά.

Τόσος ντόρος για ένα παίχτη αν αξίζει ή όχι το βραβείο του MVP δεν έχει ξαναγίνει τα τελευταία χρόνια. O Russel Westbrook ειναι ίσως η πιο «αμφιλεγόμενη» παρουσία τη φετινή σεζόν στο ΝΒΑ, κάτι που οφείλεται όχι τοσο στην αξία του,  όσο στο συνεχιζόμενο ερώτημα για το εάν κυνηγάει τα στατιστικά του ή απλά οι αριθμοί ήταν προϊον μέτριων συμπαικτών και της υποχρέωσης να τα κάνει όλα. Η παρουσία των Thunder στα play offs σταμάτησε στον πρώτο γύρο της δυτικής περιφέρειας, όπου το Houston αποδείχτηκε ανυπέρβλητο εμπόδιο. Από αρκετούς αποθεώθηκε για τα κατορθώματά του, από άλλους λοιδορήθηκε. Στα δικά μου τα μάτια αυτό που έκανε ήταν εξωπραγματικό, οφείλω όμως να παραδεχτώ πως οι όποιες ενστάσεις των πολέμιων του, δε μοιάζουν παράλογες.

(Ακολουθεί κείμενο προσωπικού γούστου.)

Καθώς το ΝΒΑ βαίνει στο τέλος της κανονικής περιόδου, ο Ράσελ Ουέστμπρουκ κάνει πάταγο. Μόλις χθες έσπασε το ρεκόρ των τριπλ νταμπλ του Όσκαρ Ρόμπερτσον που κρατούσε πάνω από 50 χρόνια. Θα περίμενε κανείς ο μπασκετικός πλανήτης να γιορτάζει το μοναδικό επίτευγμα σύσσωμος και χαρούμενος που υπάρχει ένας παίκτης που κάνει τέτοια πράγματα. Όμως αυτό δεν συμβαίνει. Η αρθογραφία των ΗΠΑ - αλλά και η δική μας - δείχνει χωρισμένη σε δύο στρατόπεδα , συνοδεύοντας το κάθε τι εντυπωσιακό με ένα μεγάλο "αλλά". Ο Ουέστμπρουκ ,λέει, κάνει stat padding , δηλαδή παίζει κυρίως για τα στατιστικά του. Επίσης, σε αυτή του την προσπάθεια βοηθάει και η ομάδα του, η οποία επιδιώκει να του χαρίζει κάποια ριμπάουντ και να κάνει τα στραβά μάτια όταν ο ίδιος επιλέγει να αμυνθεί σε χώρο, αδιαφορώντας για τον προσωπικό του αντίπαλο. Η τακτική αυτή παρουσιάζεται ως μεμπτή, ακόμη και αν ο αντίπαλος αυτός είναι ο Ελφριντ Πέιτον, λες και πρέπει κανείς να ασχολείται με τον Ελφριντ Πέιτον για οποιοδήποτε λόγο.