Αρχικά, νομίζω δικαιούνται επαίνων οι Μπολόνια, Ζαλγκίρις, που θυμίζω ότι "σκοτώθηκαν" μεταξύ τους την πρώτη αγωνιστική. Βρίσκονται στο 3-1, έχοντας βγάλει και οι δύο ένα μέτριας δυσκολίας πρόγραμμα και παίζοντας όμορφο, επιθετικό μπάσκετ. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αυτή η εικόνα για τους Λιθουανούς, πάντως οι Μπολονέζοι του δίνουν και καταλαβαίνει με αντιπάλους χαμηλότερης δυναμικότητας, κι ας σημαίνει αυτό ότι ο Σενγκέλια απλώνει τα λάθη σαν πασιέντζα. Παρακάτω, Βιλερμπάν, Αστέρας και Άλμπα είναι για τα πανηγύρια, η Βαλένθια συνεχίζει μαχητικά και οι δύο τουρκικές ομάδες βελτιώνονται. Θα βελτιωθεί και η Παρτίζαν όσο περνάει ο καιρός, μάλλον και ο Ολυμπιακός, που όμως δείχνει κάποιες πολύ συγκεκριμένες αδυναμίες (παρακάτω...). Ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζει σαφώς μεγαλύτερες προκλήσεις και ένα ισπανικό πρόβλημα (επίσης παρακάτω...). Πάλι καλά να λέμε, βέβαια, πλην των δύο ισπανικών, δεν φαίνεται να ξεχωρίζει κανείς. Πάμε στις κατηγορίες μας.
Η πρώτη πεντάδα
1. Οκ, η Εφές έπαιζε με την ομάδα του βύσματος την Τετάρτη, αλλά απέναντι στη Βαλένθια τα βρήκε σκούρα και χρειάστηκε τη βοήθεια του ηγέτη της. Σε μία σπάνια all around εμφάνιση, ο Σέιν Λάρκιν πρώτευσε σε πόντους (15), ριμπάουντ (8!), ασίστ (6) και κλεψίματα (2), οδηγώντας μαζί με τους Μπομπουά και Τόμπσον την Εφές στην πολύτιμη νίκη και το 2-2. Ο Λάρκιν γέμισε τη στατιστική του και απέναντι στη Βιλερμπάν, με 18-6-6 και για αυτή την διαφορετικού τύπου στατιστική συγκομιδή ίσως ευθύνεται το σύστημα του προπονητή. Ίσως και όχι.
2. Αυτός που μας έχει συνηθίσει σε γεμάτη statline πάντως, είναι ο Νικ Καλάθης. Όσο η Φενέρ επιμένει να τρέχει, τότε τα ντεφό του Νικ κρύβονται και καθίσταται υπερπολύτιμος. Στο 2-0 των Τούρκων της ασιατικής πλευράς της Πόλης ήταν ο κορυφαίος, με 12-4-5 και 7-8-9, οργανώνοντας υποδειγματικά. Βέβαια και τα δύο παιχνίδια πήγαν σε υψηλό σκορ. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το ότι ο χρόνος συμμετοχής του εκτοξεύτηκε σε σχέση με τις δύο πρώτες αναμετρήσεις της Φενέρ (1-1). Άραγε έχει στο μυαλό του ο Ιτούδης μία χρήση κατά το δοκούν, ανάλογα τον αντίπαλο και την εξέλιξη του παιχνιδιού; Θα το παρακολουθήσουμε στη συνέχεια.
3. Ο Μάικ Τζέιμς πήρε φόρα και με μία ολιστική εμφάνιση την Τρίτη, διέλυσε την σθεναρή αντίσταση του Ερυθρού Αστέρα με 18 πόντους και 11 ασίστ. Ο Ομπράντοβιτς τον χρησιμοποίησε πολύ μαζί με τον Κέμπα Γουόκερ, που λειτούργησε σαν ... Μάντζαρης, αποφορτίζοντας τον συμπαίκτη του από καθήκοντα κουβαλητή. Το eye test λέει ότι ο Κέμπα δεν βλεπόταν και πράγματι έτσι ήταν. Από την άλλη, για τη Μονακό φαίνεται να λειτουργεί καλά το σχήμα με τρεις κοντούς, που χρησιμοποιείται για κάποια διαστήματα, διότι ο Τζέιμς νιώθει πολύ άνετα σε απλωμένο γήπεδο. Σαν συμπλήρωμα, ο Magic Mike λεγραψε και ένα 15-7 με την Άλμπα (ιφ...).
Α, ο Αστέρας μαύρα χάλια στην περίμετρο. Μία παίζει ο ένας, μία ο άλλος, μία ο τρίτος, όλοι μαζί ποτέ. Και δεν είπα να παίζουν όλοι τέλεια, μιλάμε απλώς για "καλά".
4. Απίθανα πράγματα από τον Μπρέιντι Μάνεκ της Ζαλγκίρις, που ήδη μοιάζει με το steal της σεζόν. Το βιογραφικό του - κάτι Αυστραλίες και κάτι Τόφες Μπούρσες - λογικά το είχαν μελετήσει μόνο τα nerds. Ολοκληρωμένη άποψη θα μπορούσαν να έχουν όσες/όσοι έχουν κάψει τα μισά τους εγκεφαλικά κύτταρα. Στους υπόλοιπους (μάς) έχει έρθει κεραμίδα. 12/17 τρίποντα στη σεζόν μέχρι στιγμής, 5/5 και 14 (!) ριμπάουντ απέναντι στη Μπασκόνια, εν μέσω ενός εμφατικού λιθουανικού θριάμβου. Ο Μάνεκ απλά αδυνατεί να αστοχήσει. Στο βίντεο με τα highlights του, προσέξτε τις off ball κινήσεις και τις τοποθετήσεις του. Φανερώνουν παίκτη με υψηλό δείκτη αντίληψης.
Για τα χάλια των Βάσκων, δεν έχω πολλά λόγια. Το βασικό πρόβλημα τους έγκειται στην καθοδήγηση από τα γκαρντ, εκεί όπου Χάουαρντ και Μακιντάιρ δεν έχουν βρει κώδικες επικοινωνίας. Για την Ζαλγκίρις, το 1-1 στην Ισπανία κρίνεται άκρως επιτυχημένο, ιδίως αν αναλογιστούμε την αληθινά καλή επιθετική εικόνα σε αμφότερα τα ματς.
5. Διασωθείς από το ναυάγιο του Μιλάνο και κορυφαίος στη νίκη-ανάσα επί της Παρτίζαν, ο Νίκολα Μιλουτίνοφ δικαιολογεί μέχρι στιγμής απόλυτα την μεταγραφή του στον Ολυμπιακό. 12/14 βολές από σέντερ δεν είναι μικρό πράγμα για ένα παιχνίδι και υπήρξαν άκρως καθοριστικές στην οικονομία του αγώνα με τους Σέρβους. Ο Μιλού αποτελεί τον πιο αξιόπιστο παίκτη του Ολυμπιακού φέτος, παίζοντας και για τον κουρασμένο Φαλ, που απλά περιφέρει το σαρκίο του με μόνο σκοπό να δίνει ανάσες. Μόνο πρόβλημα; Ο χρόνος συμμετοχής. 29 λεπτά ανά αγώνα κρίνονται πολλά για την εποχή, υπάρχει και το Μουντομπάσκετ από πίσω. Αν ο Φαλ κάπως βελτιωθεί, τότε τα λεπτά του πρέπει να πέσουν άμεσα.
X factor
Έλεος κύριε Γιουλ, βαρεθήκαμε. 30-39 έχανε η Ρεάλ από τη Μιλάνο προς το τέλος της δεύτερης περιόδου και όλα έδειχναν πως θα έχει να διαχειριστεί μία σημαντική εις βάρος της διαφορά στο ημίχρονο. Πού τετοια τύχη για τους αχώνευτους. Ο Σέρχιο Γιουλ σε εκείνο το σημείο πήρε όλο το παιχνίδι πάνω του, έβαλε δύο τρίποντα, μοίρασε μία ασίστ και αίφνης οι ομάδες πήγαν στα αποδυτήρια ισόπαλες. Εδώ οφείλω να σας δείξω και με ποιο ακριβώς τρόπο συνέβη αυτό.
Ε μα αϊ στο διάολο ρε μαλακα, πού θα πάει αυτό το πράγμα; Δηλαδή τώρα θα αρχίζουν να εμφανίζονται όλοι αυτοί και από την αρχή της σεζόν; 19 πόντοι παρακαλώ για τον Γιουλ, που έβαλε 5/10 τρίποντα σε 19 λεπτά. Δύο στα δύο για τη Ρεάλ στο τετραήμερο και τέσσερα στα τέσσερα στο σύνολο. Δεν είχε δύσκολο πρόγραμμα, άρα έχει προετοιμαστει και σωστά ενόψει συνέχειας.
To avatar
Ο παίκτης περιέχεται εντός της στήλης, ψάξτε και θα τον βρείτε.
Η τακτική
Α. Η Μπολόνια είχε καλό πρόγραμμα αυτές τις μέρες και το εκμεταλλεύτηκε πλήρως, ελέγχοντας σε όλη τη διάρκεια τους τα ματς με Άλμπα (ιφ...) και Αστέρα. Ο Μάρκο Μπελινέλι, παρότι δεν κλήθηκε να βάλει κάποιο μεγάλο σουτ, υπήρξε σταθερότατος στην απόδοση του και έγραψε 12 και 15 άκοπα, με καλά ποσοστά. Δείχνει μέχρι στιγμής άλλος άνθρωπος, στο σαφώς πιο δομημένο σύστημα του Μπάνκι, το οποίο έχει κρατήσει για εκείνον μία πολύ σταθερή θέση στο rotation, σε σχέση με τον Σκαριόλο. Μία πιο έξυπνη χρήση ενός τόσο καλού σουτέρ μπορεί να αποδειχτεί τρομερά ωφέλιμη και το ότι ο Μπελινέλι έχει ξεκινήσει σε όλα τα ματς, του έχει δώσει ρυθμό.
Β. Ο Ερντέμ Τσαν έχει επιφέρει στην Εφές κάποιες διακριτές αλλαγές, κυριότερη εκ των οποίων μοιάζει η αλλαγή του ρόλου του Κλάιμπερν. Συγκριτικά με πέρυσι, αλλά συγκριτικά και με την τελευταία του θητεία στην ΤΣΣΚΑ, ο Αμερικάνος παίζει πολύ περισσότερο off ball και σαφώς λιγότερο ως point forward, κάτι που είχε πολύ μέτρια αποτελέσματα όπου εφαρμόστηκε. Ειδικά στο ντέρμπι με τη Βαλένθια και στην τέταρτη περίοδο, όλη η οργάνωση ήρθε από τους τρεις γκαρντ, Λάρκιν, Τόμπσον και Μπομπουά. Ο Κλάιμπερν ακούμπησε μπάλα μόνο μέσω της ροής. Θέλω φυσικά μεγαλύτερο δείγμα για να κρίνω αν πρόκειται για κάτι μόνιμο ή για κάτι συγκυριακό, πάντως μοιάζει προτιμότερο να τρυπώνει σε κενά και να διαλύει τα close out, παρά να παίζει κώλο κώλο ή να τρυπάει το παρκέ με τρίπλες.
Ο Ολυμπιακός
Απόλυτη δυστοκία στο Μιλάνο, επιθετικό κρεσέντο για ένα ημίχρονο και αμυντικές τρύπες στη ματσάρα του Φαλήρου, για έναν Ολυμπιακό που εμφανώς ψάχνει πατήματα και νέες ισορροπίες. Η σκυταλοδρομία των τραυματισμών (απόρροια μέτριας προετοιμασίας) σίγουρα δικαιολογεί την εικόνα, αλλά μόνο εν μέρει. Το υπόλοιπο παζλ της αστάθειας συμπληρώνεται από την δυσκολία που αντιμετωπίζουν οι παλιοί, να ανταποκριθούν στον αυξημένο χρόνο συμμετοχής και στις επίσης αυξημένες ευθύνες. Ας το δούμε αναλυτικότερα.
- Ο Κανααν δεν διαχειρίζεται σωστά τα συνεχόμενα λεπτά που περνάει στο παρκέ. Βάζει το κορμί του άτσαλα στις αμυντικές διεκδικήσεις, έχει εκνευρισμό, υποπίπτει εύκολα σε φάουλ και εσχάτως μάζεψε δύο τεχνικές ποινές στο Μιλάνο. Το καλό νέο; Εξακολουθεί να είναι εύστοχος, με 47,4% πίσω από τα 6,75.
- Ο Πίτερς σε ρόλο Βεζένκοφ έχει αλλάξει άρδην την αναλογία τριπόντων/διπόντων, μιας και καλείται να κόβει στη ρακέτα και να παίρνει προσπάθειες πλησίον της. Δεν τα έχει πάει καθόλου άσχημα, κατεβάζει και κάμποσα ριμπάουντ, όμως αυτή την εβδομάδα έμεινε εντός παιχνιδιών για λίγο χρόνο (22 και 20 λεπτά), βγάζοντας και εκείνος τραυματισμό. Αφήστε που προφανώς δεν γίνεται να παράγει το σκορ του Βεζένκοφ.
- Ο Γουόκαπ μία ανεβαίνει σε βουνά και μία κατεβαίνει σε κοιλάδες. Ωφέλιμος σε πολλά σημεία, επιπόλαιος σε διάφορα άλλα, περιμένει τη σταθεροποίηση του Γκος στο rotation, προκειμένου να απαλλαγεί από τις έξτρα ευθύνες και (κυρίως) από τον υπερβολικό πλέον χρόνο συμμετοχής. Άλλα 37 λεπτά απέναντι στην Παρτίζαν, όπου είχε 1/8 τρίποντα.
- Τέλος, ο Κώστας Παπανικολάου, υπόδειγμα δουλειάς, έχει μόλις 18,8% στα τρίποντα, διότι επιχειρεί σουτ που δεν έχει συνηθίσει να επιχειρεί (π.χ. pops μέσα από spain pnr).
Γενικώς, οι περυσινοί καλούνται να κάνουν περισσότερα, κάτι που στη θεωρία δεν ακούγεται κακό, αλλά κολλάει στην πράξη. Δεν είναι καθόλου εύκολο.
Τέλος πάντων, περιμένω μία σαφή βελτίωση τον επόμενο καιρό και κυρίως περιμένω την ένταξη του Σίκμα. Όχι διότι πιστεύω ότι ντε και καλά θα είναι θετικός, αλλά διότι η δική του κυρίως απόδοση (και δευτερευόντως του Μπραζντέικις) θα δείξει οριστικά αν ο Ολυμπιακός θα πορευτεί ως έχει ή αν θα αναγκαστεί μεσούσης της σεζόν να αναζητήσει έξτρα σουτ από έξτρα παίκτη. Κάτι δεν βγαίνει στο spacing μέχρι τώρα, οι χώροι δημιουργούνται δύσκολα. Κάτι φήμες για προσθήκη στην γραμμή των ψηλών, είναι επίσης καλοδεχούμενες, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση με τους χρόνους του Μιλουτίνοφ.
Το play
Πρέπει πάντως να αναγνωρίσουμε στην Παρτίζαν την τελειότητα της εκτέλεσης της επίθεσης που έστειλε τον αγώνα στην παράταση. Ναι οκ, έπρεπε να είχε γίνει φάουλ, όμως ίσως να μην ήταν και τόσο εύκολο. Ελέγχεται η άμυνα του Ολυμπιακού για το ότι δεν είχε εξαρχής παίκτη πάνω στον Πάντερ, σίγουρα. Από την άλλη, οι τοποθετήσεις ήταν ιδανικές, η κάθετη κίνηση του Λεντέι εξίσου.
Ο Παναθηναϊκός
Ας περάσουμε τώρα και στους πράσινους. Για 1,5 ολόκληρο ματς (από τα δύο) ο Παναθηναϊκός έμοιαζε με παιδική χαρά. Οι επιστροφές του στην άμυνα απέναντι στη Φενέρ ήταν πιο αργές και από τον οδοντωτό στα Καλάβρυτα. Το σχέδιο του στην επίθεση, στον ίδιο αγώνα, συναγωνιζόταν αφηρημένους πίνακες σε γκαλερί που οι μισοί σκάνε με μουστάκι. Τους κοιτάς (τους πίνακες) και σκέφτεσαι "τώρα τι στον π@#$%^;". Σε μία ανερμάτιστη συγκυρία, στο τέλος της πρώτης περιόδου, ο Βιλντόζα έκανε τρία ντου από τον κεντρικό διάδρομο, έφαγε δύο τάπες και επίσης κόλλησε τη μπάλα στο ταμπλό, την ίδια στιγμή που οι συμπαίκτες του κοίταζαν σαστισμένοι. Πιο σαστισμένος όλων, ο Χουάντσο Ερνανγκόμεθ, ο οποίος παίρνει με άνεση τον τίτλο του 'avatar' των ημερών - ιδού!.
Η περίπτωση του Ισπανού χρήζει ειδικής μνείας, ομολογουμένως. 20 λεπτά στην Πόλη, μόλις 15 στο ΟΑΚΑ, ένας πόντος στο σύνολο, 0/7 σουτ. Ντόινγκ! Αν μάλιστα πάμε ακόμη πιο πίσω, δηλαδή στον αγώνα με τη Μπάγερν, θα παρατηρήσουμε ότι και εκεί επιχείρησε περίπου ίδιο αριθμό προσπαθειών, όλες κι όλες τέσσερις, με τη διαφορά ότι μπήκαν τα σουτ. Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι βρίσκεται συστηματικά εκτός της επιθετικής ανάπτυξης του τριφυλλιού, δικαιολογώντας τη συμμετοχή του μόνο μέσα από την άμυνα, στην οποία τουλάχιστον τα πάει καλά - έχει και 6,5 ριμπάουντ ανά αγώνα. Αν τώρα αντιπαραθέσουμε όσα είδαμε από εκείνον, με την όρεξη του Μήτογλου και στις δύο άκρες του παρκέ, τότε ίσως διακρίνουμε και μία κάποια δόση ξενέρας. Ο Αταμάν, άλλωστε, παίζει πολύ με spread pick n roll και τα φτερά του είναι συχνά στατικά, κάτι που εικάζω ότι δεν κάθεται καλά σε αθλητή τέτοιου βεληνεκούς. Ένιγουει, ο Παναθηναϊκός τον χρειάζεται.
Επίσης, χρειάζεται συνεπέστερη ανασταλτική λειτουργία, που δεν θα εξαρτάται τόσο πολύ από τις αλλαγές των προσώπων. Ήταν καταπληκτικό να βλέπεις τον Κώστα, τον Μήτογλου και τον Καλαϊτζάκη να διαλύουν τόσες κατοχές της Μακάμπι και να πετάγονται σαν αίλουροι στις διαδρομές της πάσας, αλλά πόσο συχνά θα υπάρχει η πολυτέλεια να παίζουν μαζί, χωρίς να θυσιάζονται 1000 πρόβατα στην επίθεση; Ο δρόμος δύσκολος, τουλάχιστον έρχεται η Μπασκόνια.
Και κάτι ακόμη...
Η Μακάμπι, παρά τη μαζική γενοκτονία/ανθρωποκτονία που έχει εξαπολύσει το κράτος του Ισραήλ στην Παλαιστίνη, αγωνίζεται κανονικά στην Ευρωλίγκα, φορώντας μαύρες εμφανίσεις. Περίπου τις ίδες ώρες, η κυβέρνηση Νετανιάχου βομβαρδίζει νοσοκομεία, εκκλησίες και γενικώς ό,τι κινείται στη Γάζα. Οι ρώσικες ομάδες αποκλείστηκαν για εξίσου ειδεχθή εγκλήματα, τώρα είναι Σάββατο και χθες ήταν Παρασκευή. Η υποκρισία του δυτικού κόσμου διαχέεται σε όλο της το μεγαλείο ακόμη και στις πιο χαμηλές διακλαδώσεις του δέντρου της ηθικής του. "Μα η Χαμάς το ξεκίνησε", ακούγεται το αδαές αντεπιχείρημα, λες και όσα έχουν γίνει τις τελευταίες δεκαετίες μπορούν να ερμηνευτούν υπό τέτοιους όρους συζήτησης. Ας σοβαρευτούμε. Για να μην πλατειάσω, η Ευρωλίγκα απλά επιβεβαιώνει πως πρόκειται για μία αρχή παντελώς εξαρτώμενη από την ηγεμονία της τοπογραφίας της, κάτι που (εννοείται) ισχύει και για ένα σωρό άλλα πρωταθλήματα, όπως το ΝΒΑ.
Καλό σας Σαββατοκύριακο.
