Λοιπόοοον.... Από πού να ξεκινήσουμε; Ε, από το ελληνικό ντέρμπι. Δεν ξέρω πού βρήκε τα αποθέματα ενέργειας ο Ολυμπιακός, με μόλις έναν σέντερ στο παρκέ, αλλά τα βρήκε και αναδείχτηκε στον μεγάλο κερδισμένο της εκκίνησης. Δεν θα περάσουν πολλές ομάδες από το ΟΑΚΑ, με βάση την πρώιμη εικόνα του Παναθηναϊκού. Η περιφερειακή άμυνα των ερυθρόλευκων έκανε τη μετξύ τους διαφορά. Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα, βέβαια, είναι πως για τον επόμενο καιρό θα ησυχάσουμε από τις σποντίτσες επιπέδου πρωινάδικου του Σλούκα προς τον Μπαρτζώκα (κυρίως) και του Μπαρτζώκα προς τον Σλούκα (δευτερευόντως).
Επίσης κερδισμένη η Ρεάλ, με τη νίκη στη Βασκονία, όπου ο Χάουαρντ ντύθηκε ... Σλούκας. Καλά μονταρισμένη φάνηκε η Μακάμπι απέναντι στην Παρτίζαν, η Μπάρσα εξέπληξε με τη διάθεση της να παίξει γρήγορα (αν και κοντά στο καλάθι), ενώ θρίλερ είχαμε στο Φενέρ-Μιλάνο και στο Μπολόνια-Ζαλγκίρις. Ο Λάσο ξεκίνησε παθιασμένα, με αμυντική ανατροπή και η Βαλένθια πήρε το αναπάντεχο αποτέλεσμα της αγωνιστικής, επικρατώντας έναντι μιας μπερδεμένης Μονακό. Πάμε στις κατηγορίες μας.
H πρώτη πεντάδα
1. 22 πόντοι στο πρώτο ημίχρονο για τον Λορένζο Μπράουν, με μόλις ένα χαμένο σουτ. Απέναντι του ο Αλέξα Αβράμοβιτς, που στο ίδιο διάστημα αγωνίστηκε 12 λεπτά και σκόραρε 20, οι οποίοι τελικά ήταν άνευ σημασίας. H πλάκα είναι πως στη συνέχεια του ματς, ο Μπράουν δεν σκόραρε ούτε πόντο, εγκλωβισμένος από τη θαυμαστή άμυνα του Γιάραμαζ (τον πιστεύει πολύ ο Ζοτς αυτόν). Όμως όσες/οι είδατε το ματς, νομίζω θα συμφωνήσετε μαζί μου πως η εμφάνιση του "Ζο" ήταν τόσο οργιαστική, που θεμελίωσε και έχτισε μία διαφορά-μπετόν στο εικοσάλεπτο, που μετατράπηκε σε εύκολη επικράτηση στη συνέχεια. Τεράστια τα προβλήματα της Παρτίζαν στην πικ εν ρολ άμυνα, ενώ ο Καμίνσκι δείχνει ότι θα χρειαστεί χρόνο να πρασορμαστεί. Ο Ομπράντοβιτς αποκάλεσε τους παίκτες του ηθοποιούς, άρα όλα πάνε σύμφωνα με το πρόγραμμα.
2. Δικαιώνοντας αμέσως την ανακήρυξη του ως ένα από τα πέντε πιο ενδιαφέροντα πρόσωπα της σεζόν από το σάιτ μας, ο Κίναν Έβανς ηγήθηκε της τελικής αντεπίθεσης της Ζαλγκίρις από το -15 και έδωσε στην ομάδα του μία πολύτιμη εκτός έδρας νίκη. Το έκανε από τη θέση του point guard, χωρίς να μοιράσει ούτε μία ασίστ. Έβαλε όμως 25 πόντους και στην crunch time δεν αστοχούσε με τίποτα. Aπό το 73-70, μέχρι το 74-80, οκτώ από τους δέκα πόντους των Λιθουανών ήταν δικοί του. Συνονθύλεμα στο τέλος η Μπολόνια by the way, κρεμόταν από κάτι αναχρονιστικά ντου του Σενγκέλια και ο θεός (Σπανούλης) βοηθός.
3. Άφησε τον Ογελέγε η Μπολόνια, ας πρόσεχε. 19 πόντοι, 7 ριμπάουντ και καταπληκτική close out άμυνα στα rotation της Βαλένθια, συνέθεσαν μία πληρέστατη εμφάνιση στην νίκη-κεραμίδα της αγωνιστικής. Μπορεί ο Κρις Τζόουνς να έβαλε τα μεγάλα σουτ, αλλά ο Ογελέγε είχε μία διαρκώς μεστή παρουσία ως small four, που συνοδεύτηκε επίσης από δύο μπλοκ. Η ομάδα του Μούμπρου κάθε άλλο παρά έθελξε, όμως αμυντικά στάθηκε απόλυτα προσηλωμένη, βγάζοντας παράλληλα κάποιους καλούς αυτοματισμούς στο πικ εν ρολ και κερ΄διζοντας 14 επιθετικά ριμπάουντ.
4. Μέσα στην καθολική αναγνώριση που απολαμβάνει δικαίως ο Πάμπλο Λάσο, τη λιγότερο περίοπτη θέση λαμβάνουν οι αμυντικές επιδόσεις των συνόλων που έχει καθοδηγήσει. Το θεωρώ λογικό, καθώς όσο να πεις οι ομάδες του πάντα αποδίδουν όμορφο μπάσκετ. Στην περίπτωση της Μπάγερν όμως, αυτό που προέχει είναι να βρει σταθερές όσο πιο γρήγορα γίνεται και η άμυνα είναι ο ασφαλέστερος δρόμος προς τα εκεί. Η Άλμπα τα πήγαινε περίφημα στο Μόναχο για ένα ημίχρονο, μέχρι που ο ουρανός σκοτείνιασε. Ο Μπολμάρο και ο Μπόνγκα λύσσαξαν, όμως ο Ιμπάκα παρέδωσε την πιο ύπουλα ουσιαστική περφόρμανς της αγωνιστικής, με δύο μπλοκ και κάλυψη κάθε πιθανού και απίθανου σημείου πέριξ της στεφάνης στην τρίτη περίοδο. Η Άλμπα πέτυχε μόλις 7 πόντους στο δεκάλεπτο, το ματς γύρισε τούμπα. Ο Ιμπάκα ακόμη δεν πατάει καλά, ψιλοψάχνεται, αλλά η επιρροή που δυνητικά μπορεί να ασκεί, έγινε άμεσα αισθητή.
5. Γουίλι περιμέναμε, Βέσελι μας βγήκε. Ο Τσέχος πήρε τη μερίδα του λέοντος στα λεπτά συμμετοχής στη θέση 5, έβαλε 16 πόντους με 8/11, πήρε 4 επιθετικά ριμπάουντ (7 στο σύνολο), έκανε δύο κλεψίματα και γενικά ήταν πολύ περισσότερο ... two way από τον χρυσοποίκιλτο συμπαίκτη του. Όχι ότι ο Γουίλι υστέρησε ιδιαίτερα ε; 18, με 7/8, απλά κάπως ψαχνόταν στις επιστροφές, απότοκο της προσαρμογής του. Τα είδε αυτά ο φίλος μου ο Χρυσικός και σου λέει, "τώρα έτσι θα ξεκινάμε απέναντι στη Μπάρσα; Με 34 πόντους των ψηλών;". Μη φοβάσαι φίλε Δημήτρη. Δεν νοιάζει και πολύ τον Γκριμάου να περνάει τη μπάλα από κάτω, θέλει γρήγορη σκέψη και εκτέλεση, απλώς οι ψηλοί της Εφές προσφέρονταν για διοργάνωση πάρτι. Εύκολη επικράτηση, καλά δείγματα.
Τα νούμερα
- Φρενίτιδα ρυθμού και αστοχίας στη Βαρκελώνη: Το πρώτο μέρος κράτησε μόλις ... 37 λεπτά, καθώς σε αυτό σφυρίχτηκαν μόλις 12 φάουλ και εκτελέστηκαν όλες κι όλες τέσσερις βολές (!) και από τις δύο ομάδες. Το ματς δεν σταματούσε για κανένα λόγο και παρά τη σχετική αστοχία, ίσως είναι κάπως ενδεικτικό του πώς σκοπεύει να αγωνίζεται η νέα Μπαρτσελόνα.
- Πώς είναι να ξεκινάς την Ευρωλίγκα σκοράροντας μόνο τρίποντα; Στο εναρκτήριο παιχνίδι, ο ο Ερυθρός Αστέρας μπήκε με την ορμή που έχουν συνήθως οι ομάδες του Ιβάνοβιτς στα πρώτα παιχνίδια τους και για 4 λεπτά ξέχασε να αστοχήσει. 17 πόντοι με 5/5 τρίποντα, λίγο αργότερα άλλο ένα τρίποντο για το 6/6, ημίχρονο 52 πόντων και τελικά μία άνετη επικράτηση επί της αδύναμης Βιλερμπάν, η οποία θα πρέπει να προσπαθήσει πολύ, για να δικαιολογήσει το συμβόλαιο της στον συνεταιρισμό.
Το play
Από τα όσα προπονητικά παρατήρησα την πρώτη αγωνιστική, αυτό που με ιντρίγκαρε περισσότερο ήταν τα ultra big σχήματα του Μεσίνα, με την ταυτόχρονη (και μεγάλη σε διάρκεια) συνύπαρξη των Μίροτιτς, Φόιγκτμαν και Μέλι στην ίδια πεντάδα. Σε ποια θέση έπαιζε ο καθένας, δεν μπορώ να το πω, υποθέτω την καθορίζει η άμυνα. Η ουσία είναι πως τα σχήματα αυτά έδειξαν μία ευρεία γκάμα δυνατοτήτων, καθώς και οι τρεις ψηλοί είναι stretch, με πολύ ανεπτυγμένα ένστικτα συνεργασίας. Δεν φάνηκε μάλιστα να πληγώνονται και πολύ από τα χαμηλότερα σχήματα του Ιτούδη - 85 πόντοι με παράταση δεν είναι ντροπή. Τέλος πάντων, κοιτάξτε δυο φάσεις.
Α. Ενα five out με hand-off συνεργασία Φόιγκτμαν-Μίροτιτς και τον Μέλι να αδειάζει τελείως τη ρακέτα. Πώς να ακολουθήσει εκεί ο Παπαγιάννης;
Β. Μίροτις post up, Μέλι back screen (περίπου), Φόιγκτμαν ντου.
X factor
Ας μην αδικήσουμε τον Έλληνα ψηλό, παρόλα αυτά. Παίζοντας σε μακράν πιο πολυσύνθετο ρόλο, που τον ήθελε να κινείται στην περίμετρο και να σουτάρει τρίποντα, είχε 3/3 πίσω από τα 6,75, 15 πόντους συνολικά και δύο καλάθια στην τέταρτη περίοδο, που άλλαξαν το μομέντουμ του αγώνα. Η Μιλάνο θα κέρδιζε, αν δεν ήταν εκείνος, άσχετα με το τι έκανε στην παράταση ο Σκότι Γουίλμπεκιν. Οι Ιταλοί είχαν επιστρέψει από το 63-56 σε 71-71 λίγο πριν το τέλος, τρίποντο, δίποντο, 76-72. Στη συνέχεια ο Μπιγκ Πάπα (σόρι) παρέδωσε τη σκυτάλη, έχοντας κάνει το καθήκον του. Είχε αμυντικές αδυναμίες; Σαφώς. Στάθηκε καλά για 32 ολόκληρα λεπτά, ενώ ο Μοτλεϊ βρισκόταν σε άλλο γήπεδο; Σαφέστατα.
Η τακτική
Η δυναμικότητα των Γάλλων δεν μας επιτρέπει ουσιαστικά συμπεράσματα για την αντίστοιχη του Αστέρα. Παρόλα αυτά, ο Ιβάνοβιτς έδειξε κάποιες προθέσεις, ως προς το πώς σκοπεύει να συνδυάσει τις πολύ αξιόλογες μονάδες που έχει φέτος στη διάθεσή του. Ειδικά η second unit, με Τεόντοσιτς-Νέντοβιτς-Χάνγκα και Τόμπι, δείχνει πολύ "πλούσια" σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν. Βέβαια, οι δύο πρώτοι δεν έδωσαν μισή πάσα ο ένας στον άλλον και με ισχυρότερους αντιπάλους οφείλουν να σοβαρευτούν. Αντίθετα, το αρχικό σχήμα φαίνεται πως ήδη παράγει σκορ αβίαστα, με τους Νέιπερ-Σιμόνοβιτς-Γκεντράιτις να δικαιολογούν απόλυτα την επιλογή τους για τη starting five και να τα βάζουν από παντού. Μιλάμε άλλωστε για αδίστακτους σουτέρ, που όταν εκμεταλλεύονται το πλάτος του γηπέδου, μπορούν να κάνουν θαύματα. 5/8 τρίποντα ο Νέιπιερ, 4/7 ο Ρόκας, 2/2 ο Σιμόνοβιτς, που πέρυσι στη G League είχε 39,3% πίσω από τη γραμμή. Πιθανολογώ ότι ο Ιβάνοβιτς δεν θα τον φορτώσει με τις ευθύνες των άλλων και πως θα ανεβαίνει σταδιακά, πάντως πρόκειται για μία μεταγραφή under the radar, με πιθανό μεγάλο όφελος.
To avatar
Θα βρειτε παίκτες με στατιστικά για τα σίδερα (πού πήγες Ντάριους Τόμπσον, πού χάθηκες Κάιλ Γκάι), αλλά σε ό,τι αφορά τον βαθμό καθορισμού ενός αποτελέσματος, κανείς δεν τα πήγε χειρότερα από τον παίκτη-ασανσέρ, Μάρκους Χάουαρντ. 1/8 τρίποντα, 4/15 σουτ στο σύνολο και σαν να μην έφταναν αυτά, πήρε την τελευταία προσπάθεια του ντέρμπι της χώρας των Βάσκων, με τη λήξη του χρόνου. Τον μάρκαρε ο αλήτης ο Γιουλ, τελείως μέτρια. Παρόλα αυτά, σίδερο. Τζάμπα πήγε η τρομερή αμυντική προσπάθεια του Ματ Κοστέλο, που έκοψε τα δύο προηγούμενα σουτ της ανέτοιμης Ρεάλ.
Τι θα γινόταν αν...
... τα challenge των προπονητών παρέμεναν ως είχαν; Η αύξηση τους σε δύο ανά αγώνα, σε συνδυασμό με την ελευθερία που έχουν οι διαιτητές να πηγαίνουν στο βίντεο στο τελευταίο δίλεπτο, ενέχει τον κίνδυνο να μετατρέπονται διάφορα ντέρμπι σε συνελεύσεις διαρκείας. Στον αγώνα Μπολόνια-Ζαλγκίρις, οι άρχοντες του αγώνα (τρομάρα τους) είδαν σε replay τρεις διαφορετικές φάσεις στα τελευταία 30 δευτερόλεπτα, την ίδια ώρα που οι παίκτες περιφέρονταν άσκοπα στο παρκέ και χαζολογούσαν. Δεν είναι κατάσταση αυτή, είμαστε μόλις στην πρώτη αγωνιστική. Σιγά πια, πόσα ματς θυμάστε να έχουν αλλοιωθεί, επειδή οι προπονητές δεν είχαν δεύτερο challenge;
Αυτά από μένα, καλό Σου Κου. Για επιδόρπιο, πάμε σε ανάλυση του ντέρμπι από τον κόουτς του σάιτ, Ερωτόκριτο-Αλέξανδρο Σεϊζη.
Το ντέρμπι
(γράφει ο Ερωτόκριτος Αλέξανδρος Σεϊζης)
To δεύτερο ντέρμπι της σεζόν δεν είχε καμία σχέση με το αντίστοιχο ματς του Super Cup ως προς το θέαμα και την εικόνα που παρουσίασαν οι ομάδες. Σημαντική νίκη για τους ερυθρόλευκους με 78-88 στην παράταση, δεύτερη σερί μέσα σε λίγες μόλις ημέρες, με τις δύο όμως ομάδες να χρειάζονται ακόμα χρόνο για να παρουσιάσουν το «αγωνιστικό πρόσωπο» που επιζητούν οι προπονητές τους.
Ας περάσουμε στο αγωνιστικό σκέλος λοιπόν. Σαφώς περισσότερο διαβασμένη η ομάδα του Εργκίν Αταμάν από το πρώτο κιόλας λεπτό. Προσπάθησε και κατάφερε επιτυχώς να προστατέψει τη ρακέτα και να αποτρέψει τον μοναδικό σέντερ του Ολυμπιακού, Νίκολα Μιλουτίνοφ, από το να πάρει μπάλες χαμηλά και να γίνει επιδραστικός. Η χρήση του Μπαλτσερόφσκι στη βασική πεντάδα, ενός stretch σέντερ από αυτούς που λατρεύει να έχει ο προπονητής του, είχε σκοπό να απενεργοποιήσει και αμυντικά τον Σέρβο ψηλό, κάτι που έκανε επιτυχώς, καθώς η παρουσία του πέτυχε να ανοίξει το γήπεδο, να δημιουργήσει χώρους για τους συμπαίχτες του, όσο και για τον ίδιο, καθώς δεν βυθιζόταν συνέχεια στη ρακέτα.
Οι ομάδες του Αταμάν έχουν ως βασική δράση το κεντρικό pick ‘n roll παιχνίδι, με το σκριν να γίνεται ψηλά, ώστε να μεγαλώσουν οι αποστάσεις. Στον αγώνα του ΟΑΚΑ αρκετές φορές το σκριν γινόταν στο elbow έξω από το τρίποντο. Έτσι και χώρους είχε για να ρολάρει ο ψηλός στη ρακέτα και πλάγιους σουτέρ έτοιμους να δράσουν. Με αυτόν τον τρόπο, μπόρεσε να φθείρει τους ερυθρόλευκους,με τον Πολωνό και τον Λεσόρ. Η απουσία του Φαλ ήταν κομβική, με τους χειριστές των πρασίνων να στοχεύουν συνεχώς και επιτυχώς την επιλογή-ανάγκη του Σίκμα να μένει πιο πίσω μετά το αρχικό σκριν, παίζοντας drop στην άμυνα.
Βλέποντας τη φθορά στην άμυνα «2vs2», το προπονητικό επιτελείο του Ολυμπιακού επέλεξε αλλαγές, ο Παναθηναικός όμως είχε βρει ρυθμό και συνέχισε να βγάζει αρκετό hustle σε κάθε κατοχή, με κύριο εκφραστή τον Xoυάντσο Ερνάνγκομεζ, ο οποίος έκανε ένα πάρα πολύ καλό παιχνίδι, ιδιαίτερα στο αμυντικό σκέλος. Πολύ καλός σε βοήθειες στην πίσω γραμμή άμυνας, με δύο τάπες, μάζεψε αρκετά ριμπάουντ -δέκα τον αριθμό- και έδειξε ένα πρόσωπο που ίσως δεν περιμέναμε - αμυντικά εννοώ.
Για τον Ολυμπιακό η εικόνα του, με εξαίρεση την αντιμετώπιση του pick ‘n roll των πρασίνων σε ορισμένες στιγμές, ήταν πολύ καλή επιθετικά στην πρώτη περίοδο, με τον Πίτερς σε πρώτο ρόλο. Κίνηση χωρίς τη μπάλα, ταχύτητα στη λήψη αποφάσεων, γενικότερα η ομάδα που βλέπαμε τα προηγούμενα χρόνια. Η ζημιά έγινε με τη δεύτερη πεντάδα και την απουσία του Φαλ, όπως προανέφερα. Δεν υπήρχε το βάθος στην άμυνα των κόκκινων -αν και φορούσαν άσπρα-, αναζητούνταν το μέγεθος του Γάλλου κοντά στο ζωγραφιστό, με την έλλιψη να είναι εμφανής και στον τρόπο που λειτουργεί η επίθεση. Πουθενά τα handoff του, το κλείδωμα που κάνει σε αντιπάλους για να δημιουργήσει διαδρόμους, το ποστ παιχίδι του, με αποτέλεσμα ο Παναθηναϊκός να «ταμπουρωθεί» στη ρακέτα και να αποκόψει την κυκλοφορία της μπάλας. Βάλτε επίσης τη φθορά του Μιλουτίνοφ με δύο φάουλ, που έπρεπε να προστατευτεί πάση θυσία για τη συνέχεια, όπως και την απώλεια συγκέντρωσης από παίχτες όπως ο Μακίσικ ή ο Λαρεντζάκης, που δεν βοήθησαν καθόλου.
Το δεύτερο ημίχρονο ήταν μια διαφορετική ιστορία, μιας και το ροτέισον του Ολυμπιακού έγινε πιο σφιχτό, όπως συνηθίζει άλλωστε ο Γιώργος Μπαρτζώκας σε τέτοιες περιπτώσεις. Η παρουσία του Μιλουτίνοφ σε όλο το εικοσάλεπτο βοήθησε πρωτίστως στην κυκλοφορία της μπάλας. Γύρισε με ταχύτητα, με τις γνωστές skip πάσες -φοβερός σε αυτό το κομμάτι ο Γουόκαπ- από τη δυνατή στην αδύνατη πλευρά και άνοιξε το γήπεδο, με τον Παναθηναϊκό να βρίσκεται σε ανισορροπία αμυντικά αρκετές στιγμές. Η προσέγγιση αντίστοιχα άλλαξε και στην άμυνα, με ειδοποιό διαφορά τα χέρια στη μπάλα και τον περιφερειακό αμυντικό που έπαιζε όβερ τον χειριστή. Αποτέλεσμα, να αποκόψει τα γκαρντ των πρασίνων από τη δημιουργία.
Ενδεικτικά αναφέρω πως ο Σλούκας είχε συνολικά μόλις τρεις ασίστ στο παιχνίδι και επτά λάθη, πέρα από τους 20 πόντους. Ο Αταμάν δοκίμασε κάποια στιγμή για σκάρτα δύο λεπτά σχήμα με Χουάντσο, Μπαλτσερόφσκι, Λεσόρτ, με τον Ολυμπιακό να απαντάει με τον ακροβολισμό των σουτέρ στις γωνίες για να υπάρξουν καλύτερες αποστάσεις και να χτυπήσει αυτή την περίεργη πεντάδα. Κάνααν, Γκος στην τελική ευθεία έκαναν καλές επιλογές και η μπάλα μέσω διάφορων spain pick ‘n roll δράσεων, handoff συνεργασιών σε κίνηση κυκλοφόρησε υποδειγματικά.
Στην παράταση οι ερυθρόλευκοι ήταν μηχανές, με το επιμέρους σκορ να είναι 4-14 υπέρ τους. Για να υπάρχει ροή στην στον τρόπο παιχνιδιού που θέλει ο κόουτς Μπαρτζώκας στην επίθεση, χρειάζονται συνεχόμενη κίνηση, backdoor κοψίματα, περισσότερες πάσες και μετακίνηση μπάλας από δυνατή σε αδύνατη πλευρά, πράγματα που έγιναν άριστα στο έξτρα πεντάλεπτο. Σούπερ διαχείριση των επιθέσεων, έτρεξαν σωστά το γήπεδο, τιμώρησαν την κακή επικοινωνία των αντιπάλων αμυντικά με τις αργές αντιδράσεις και έφτασαν στην κατάκτηση του ροζ φύλλου αγώνα.
Πρωταγωνιστές για τις δύο ομάδες, αρκετοί. Από τους Πειραιώτες, το δίδυμο των Κάνααν, Γκος στην τελική ευθεία ήταν χάρμα ιδέσθαι, ο Πίτερς πολύ καλός με γεμάτη στατιστική: 17 πόντους, 10 ριμπάουντ, τέσσερις ασίστ και ισάριθμα κλεψίματα, ενώ ο μοναδικός σέντερ, Νίκολα Μιλουτίνοφ ήταν καθοριστικός στο διάστημα που είχε κουραστεί, όπου έκανε σε μία υπέροχη αλληλουχία φάσεων αυτό που ακολουθεί.
Όσον αφορά τον Παναθηναϊκό, σίγουρα διακριθείς ήταν ο Χουάντσο για την αμυντική συνεισφορά του, όπως και ο Γκριγκόνις, που ήταν ο x-factor για την ομάδα του με κρίσιμα καλάθια και 17 πόντους.
