Η πρώτη πεντάδα

1. Η Εφές δεν έκανε το επιθυμητό δύο στα δύο, αλλά ο Βασίλιε Μίτσιτς επιβεβαίωσε την άγρια κατάσταση στην οποία βρίσκεται, με δύο καταπληκτικές εμφανίσεις, μέσων όρων 21 πόντων και 9,5 ασίστ. Φαίνεται πως δεν θα βάλει χειρόφρενο όλη τη σεζόν και μάλλον υπεύθυνος για αυτό είναι ο εσωτερικός ανταγωνισμός. Ο Γουίλ Κλάιμπερν, που επίσης παίζει σούπερ, διεκδικεί και παίρνει μεγάλο μέρος της έναρξης των δράσεων από το πλάι, κάτι που προς το παρόν μάλλον καθυστερεί, παρά οφελεί τους Τούρκους. Το ερώτημα είναι αν ο Αταμάν θα επιμείνει στο συγκεκριμένο σχέδιο ή αν θα επιστρέψει στο πατροπαράδατο spread pick n roll. Το δεύτερο σενάριο έχει περισσότερες πιθανότητες κατά τη γνώμη μου, διότι στις καταλήξεις των δύο αγώνων που έδωσε η Εφές, ο Μίτσιτς ήταν ο απόλυτος άρχοντας.

2. Αμφιταλαντεύτηκα για το ποιον παίκτη του Ολυμπιακού θα έβαζα στην πεντάδα. Ο Σάσα Βεζένκοφ κράτησε όρθιους τους ερυθρόλευκους στο δεκάλεπτο-κλειδί στη Βασκονία (τρίτο), ενώ ήταν εξαιρετικός απέναντι στη Ρεάλ, την οποία αποσυντόνισε κυρίως με off ball κινήσεις στο middle post και στη baseline. Eπίσης, κυριάρχησε στα ριμπάουντ και κέρδισε τα προσωπικά ματς απ σε κάθε σπιθαμή του γηπέδου. Και την Τρίτη είχε να αντιμετωπίσει τον Γιαμπουσέλε, όχι αστεία.

Παρόλα αυτά, πρώτος μεταξύ ίσων στην ομάδα του, αναδεικνύεται κατά την ταπεινή μου άποψη ο Κώστας Σλούκας, που χειρουργικά θρυμμάτισε δύο διαφορετικές ισπανικές άμυνες, σε δύο τέταρτες περιόδους διαφορετικών συνθηκών και με δύο διαφορετικούς τρόπους. Απέναντι στη Ρεάλ, διεκδίκησε τον χώρο γύρω από τη στεφάνη από τον Βάλτερ Ταβάρες, με το γνωστό, διάσημο ήδη, νικητήριο σουτάκι. Στην αμέσως προηγούμενη φάση, είχε σκοράρει κάτω από τα θεόρατα χέρια του σέντερ της Ρεάλ, με "ανάποδο" drive. Αν τα δούμε με χρονολογική σειρά, διαπιστώνουμε και τον λόγο για τον οποίο ο Ταβάρες σηκώθηκε αμέσως για τάπα στην τελευταία άμυνα. Πάμε και προσέξτε στην πρώτη φάση, π;vς ο Ολυμπιακός στήνει staggered pick, με τον Λάρι να μπλοκάρει τον Ταβάρες. Έχει σημασία.

14 πόντοι και 7 ασίστ ο απολογισμός της Τετάρτης για τον Σλούκα. Της Παρασκευής, ακόμη καλύτερος. 20 πόντοι και 6 ασίστ, αλλά κρατηθείτε. Οι 16 πόντοι και οι τρεις τελικές πάσες καταγράφηκαν στην τελευταία περίοδο, στο πιο κυριαρχικό one man show της σεζόν ως τώρα στην Ευρωλίγκα. Απέναντι στη Μπασκόνια ο Σλούκας πυροδότησε ένα σερί 14-0, που επανέφερε τον Ολυμπιακό στο cruise control mode. Οι αντίπαλοι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα για να τον σταματήσουν, πέφτοντας διαρκώς στην παγίδα των επαφών, τις οποίες ο "Σλου" μετέτρεπε με χαρακτηριστική άνεση σε εύστοχες βολές. Κάθε καλάθι των Βάσκων, σήμαινε και μία αποτυχημένη προσπάθεια στο μαρκάρισμά του. Συνιστά τεράστιο προσόν να εκμεταλλεύεσαι την επαφή και ο Σλούκας έχει σχεδόν τελειοποιήσει την τέχνη.

3. Σαν να βρίσκει κάποια πατήματα η Μακάμπι και μεγάλο ρόλο σε αυτό παίζει η "έναρξη" μιας πιο ουσιαστικής συνεργασίας μεταξύ Γουέιντ Μπαλντγουιν και Λορένζο Μπράουν. Οι δύο Αμερικάνοι δεν τράκαραν καθόλου μεταξύ τους στους τορπιλισμούς των γαλλικών ομάδων και βγήκαν αμφότεροι διακριθέντες, με συνεισφορά σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού. 13-7-7 για τον Μπράουν και 21-7-5 για τον Μπάλντγουιν απέναντι στη Μονακό. Αντίστοιχα, 17-3-6 για τον πρώτο και 13-5-8 για τον δεύτερο απέναντι στην αδύναμη Βιλερμπάν. Ίσως ακόμη καλύτερο νέο για τους Ισραηλινούς να ήταν οι αμυντικές τους επιδόσεις, παρόλα αυτά εμείς, ως θιασώτες της επιθετικής ποικιλίας, ας αναδείξουμε την πτυχή της συνεργασίας στην επίθεση. Έχω βέβαια αμφιβολίες για τη μακροημέρευση του συγκεκριμένου συνόλου, θα δούμε...

4. Σπέσιαλ πράγματα από τον Νίκολο Μέλι στο Μόναχο, με 17 πόντους, σούπερ ποσοστά, 6 ριμπάουντ, 3 ασίστ και 3 κλεψίματα, στον ορισμό της εμφάνισης-ορχήστρας. Μεγάλο ρόλο στην εξέλιξη του συγκεκριμένου παιχνιδιού έπαιξε σίγουρα ο τραυματισμός του Χάντερ, εντούτοις δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο πως οι Ιταλοί έβγαλαν διαφορετικούς πρωταγωνιστές εντός λίγων ημερών, προκειμένου να κάνουν το 2/2. Την Παρτίζαν την καθάρισαν με ένα σερί 11-0, που μετέτρεψε το 73-69 σε 73-80 μέσα σε τρία λεπτά. Εκεί μπήκαν οι υπογραφές των Πάνγκος και (κυρίως) του τρομερού Σιλντς. Δεδομένης όμως της στελέχωσης στις θέσεις 4 και 5, ο Μέλι κρίνεται ως ο παίκτης-κλειδί για τη λειτουργία του συγκεκριμένου συνόλου. Τίποτα fancy, όμως οι Μιλανέζοι εμφανίζονται σταθερότατοι.

5. Δύο νίκες με δυο διαφορετικές τεχνοτροπίες για την Ζαλγκίρις. Δυναμισμός και σπρωξίδια απέναντι στην Βίρτους, στρωτό μπάσκετ και καλές συνεργασίες απέναντι στη Μπαρτσελόνα, άλλοι πρωταγωνιστές σε κάθε αγώνα (Μπραζντέικις, Ουλάνοβας, με σταθερά τον πολύ καλό Σμιτς). Οι Λιθουανοί δείχνουν καλοπροπονημένοι, με σαφέσταστη κατεύθυνση στο παρκέ. Ο σέντερ Κεβάριους Χέιζ συμμετέχει πολύ ενεργά στην ροή της επίθεσης από το high post με σκριν και πάσες, αναθέτοντας το σκορ των ψηλών στον διπλανό του, Ρόλαντ Σμιτς. Ο Κίναν Έβανς παίζει φανταστικά, ισορροπώντας μεταξύ σκορ/δημιουργίας και ο Μπραζντέικις δίνει τον απαραίτητο αυτοσχεδιασμό από το πλάι. Γύρω από τη συγκεκριμένη τετράδα οι υπόλοιποι κινούνται ασταμάτητα, μαζεύοντας με προθυμία τα ψίχουλα στη μία πλευρά και ζυμώνοντας το ψωμί στην άλλη. Για την ευχάριστη έκπληξη των ημερών, αποδίδουμε τα credits στον φούρναρη Κάζις Μακσβίτις, που έχει φτιάξει μία αξιόπιστη μαγιά. Ας προχωρήσουμε σε άλλα επαγγέλματα, θα μου πείτε, και θα έχετε δίκιο.

X factor

Στις αυτόματες (sic) νίκες του Ολυμπιακού, πέραν των Σλούκα και Βεζένκοφ, εύσημα εποδίδονται εξίσου σε μία πλειάδα συμπαικτών τους, που υπήρξαν κομβικοί: Ο Γουόκαπ με το τέλειο πρώτο δεκάλεπτο στη Μαδρίτη και την απίθανη άμυνα σε Χάουαρντ και Ντάριους Τόμπσον στη Βιτόρια. Ο Φαλ με την κυριαρχία του στα επιθετικά ριμπάουντ χθες. Ο Λαρεντζάκης με τις επιλογές, τα μεγάλα σουτ και την ένταση στα μετόπισθεν. Θα τους αφήσω όμως στην άκρη και θα προτιμήσω τον Τζόελ Μπολομπόι, που τελείωσε ιδανικά όποια πάσα έφτασε στα χέρια του στην κατάληξη του αγώνα με τη Ρεάλ, ευστοχώντας μάλιστα και σε συνεχόμενες βολές. Ακόμη πιο σημαντικό; Εβγαλε τις δύο καθοριστικότερες άμυνες στο τελευταίο δίλεπτο, τις οποίες θα δούμε ευθύς αμέσως. Double team και deflection της πάσας χαμηλά, εκμαίευση του επιθετικού φάουλ από τον Ταβάρες.

Που να μπουν γερά στην εξίσωση και οι Κανααν - Πίτερς δηλαδή. Ο πρώτος φαίνεται περισσότερο εντός κλίματος. Προσπαθεί, κυνηγά και βγάζει άμυνες. Ο δεύτερος ψάχνει τους σωστούς χώρους υποδοχής της πάσας, με την εκτελεστική του ικανότητα να είναι πάντως δεδομένη. Περιμένω πως όταν ελαφρύνει κάπως το πρόγραμμα, ο Μπαρτζώκας θα τους δώσει έξτρα κατοχές, κι ας κοστίσει μία-δύο ήττες. Ο Ολυμπιακός έχει πλέον την πολυτέλεια. Περισσότερα θα πούμε εντός της επόμενης εβδομάδας, καθώς ετοιμάζουμε ένα ειδικό κείμενο για όσα έχουμε δεί εώς τώρα από τον θαυμάσιο θίασο των Πειραιωτών. Επίσης, όπως σας είπα και στην αρχή, έχω να μαγειρέψω, δεν προλαβαίνω.

Το avatar

Διαχρονικά αγαπημένος, ο Μίλος Τεόντοσιτς στην επιστροφή του στην Ευρωλίγκα αδυνατεί να αφήσει αποτύπωμα ανάλογο του παρελθόντος. Μόλις 14 λεπτά συμμετοχής απέναντι στη δυναμική Ζαλγκίρις και ίσα ίσα 12 στη συντριβή από την Παρτίζαν με 0/4 σουτ. Καθίζηση. Τα προβλήματα των Μπολονέζων ξεκινάνε από τη θέση του point guard, η οποία στελεχώνεται επιπλέον από τον Ντάνιελ Χάκετ, που δεν τον λες και παιδαρέλι. Ζητείται απεγνωσμένα απειλή από την κορυφή με κάποιο τρόπο, δεν είναι εικόνα αυτή.

O μοιραίος

Τρία δευτερόλεπτα πριν τη λήξη του Μπάγερν - Μιλάνο, ο Νικ Γουέιλερ-Μπαμπ κέρδισε βολές, μετά από ένα μολογουμένως χαζούλικο φάουλ του Μπίλι Μπάρον. Το σκορ ήταν στο 81-82 και οι Γερμανοί είχαν χρυσή ευκαιρία να πετύχουν τη νίκη. Τελικά, έχασαν με ... 81-83, καθώς ο Μπαμπ αστόχησε και στις δύο προσπάθειες του από τη γραμμή, αναθέτοντας στους συμπαίκτες τους τον ρόλο του παρηγορητή. Ομολογουμένως δύσκολη η θέση του χρησιμότατου γκαρντ, με τον οποίο συμπάσχω, υπό την έννοια πως έχασα ένα βολέ προχθές στο τένις στο tie break. Το συναίσθημα είναι άστα να πάνε και ειδικά στο μπάσκετ, υπάρχει μόνο ένας τρόπος να λειανθεί. Να παίζει γενικά καλά η ομάδα σου και να έρθουν νίκες αύριο-μεθαύριο.

Το πρόβλημα στην προκειμένη περίπτωση είναι πως η Μπάγερν μοιάζει ασύνδετη και κατά μεγάλο βαθμό εξαρτώμενη από ατομικές εμπνεύσεις συμβατικών γκαρντ. Και στα δύο ματς της εβδομάδας η επιθετική της λειτουργία έμοιαζε μπλεγμένη, ασύνδετη, κουλουβάχατα - με εξαίρεση ένα ημίχρονο. Η πλάκα είναι πως οι παίκτες του Τρινκιέρι δύσκολα υποπίπτουν σε λάθος, έκαναν μόλις πέντε την Τρίτη και άλλα εννιά την Πέμπτη. Όμως παίρνουν κακά σουτ, χωρίς συνεργασίες. Είναι άλλο πράγμα να στηρίζεσαι στο iso του Μίτσιτς ή του Λάρκιν για παράδειγμα, και άλλο να μοιράζει ελάχιστες ασίστ η ομάδα του Γιάραμαζ και του Κάσιους Γουίνστον.

Στην κατηγορία υπάρχει και εύφημος μνεία αυτή την εβδομάδα. Αν δεν είδατε το ανεκδιήγητο chocking του Σατοράνσκι προχθές βράδυ, όταν απέφυγε να πάρει το τελευταίο σουτ με τη λήξη του Ζαλγκίρις-Μπαρτσελόνα, ψάξτε το. Οκ, αντιλαμβάνομαι πως μπορεί να έχετε και καλύτερα πράγματα να κάνετε.

O απροσδόκητος ήρωας

... ή αλλιώς, η εκδίκηση του Άρνας Μπουτκέβιτσιους. Ο 30χρονος φόργουορντ ήταν ο μοιραίος στην ήττα τη ς Ζαλγκίρις στο Τελ Αβίβ την πρώτη αγωνιστική, χάνοντας το τελευταίο σουτ, που θα έδινε τη νίκη στην ομάδα του - ναι, τόσο κοντά ήταν οι Λιθουανοί στο 3-1. Την Πέμπτη το βράδυ, πήρε το αίμα του πίσω, σπάζοντας στο πιο κρίσιμο σημείο την αφυκτική άμυνα της Μπαρτσελόνα, με μία τριποντάρα πάνω στην κίνηση.

Τι πανέμορφες στιγμές αυτές που ένα γήπεδο τινάζεται όλο μαζί στο αέρα, ε; Δημιουργός της φάσης, ο τρομερός Εντγκάρας Ουλάνοβας, που έβαλε την Μπάρσα στα καλάθια με 15 πόντους. Ωραία η έμπνευση να βρίσκεται πάνω του ο Αμπρίνες στο μισό ματς....

Η τακτική

Η συνεργασία του Δημήτρη Ιτούδη με τρεις βετεράνους της διοργάνωσης (Γουίλμπεκιν, Καλάθης, Χέιζ-Ντέιβις) μέχρι τώρα αποδεικνύεται άκρως αποτελεσματική. Η Φενέρ φαίνεται πολύ σίγουρη για το πλάνο της, το οποίο βασίζεται εν πολλοίς στη συνεργασία των τριών τους και του Μότλεϊ. Είναι τρομερά καλά δομημένη η συγκεκριμένη σύνθεση. Ένας pass first guard στην κορυφή, ένας off guard, ένα shooting four, ένας δυναμικός σέντερ με έφεση στην άμυνα και στα τελειώματα από κοντά. Βάλτε στο μίγμα και τον Ντεσόν Πιερ, που βάζει τη μπάλα στο παρκέ και έχετε μπροστά σας μία πεντάδα-λουκούμι, χωρίς αμυντικά κενά και με πολλές επιλογές στην επίθεση.

Ο λόγος που το σχήμα λειτουργεί όμως, δεν είναι μόνο η στελέχωση του. Είναι και η χρήση της τριάδας που προανέφερα. Ο Χέιζ π.χ. παίζει συνήθως στην περίμετρο και σουτάρει, έχοντας επιστρέψει στις αναλογίες διπόντων-τριπόντων που είχε στη Ζαλγκίρις (1:1 περίπου). Στη Μπαρτσελόνα έπαιζε πολύ πιο μέσα από τη γραμμή των 6,75 και μπλεκόταν σε πολλές επαφές, κάτι που δεν είναι το φόρτε του - σούταρε διπλάσια δίποντα από τρίποντα. Ο Γουίλμπεκιν τώρα, για πρώτη φορά εδώ και χρόνια, δεν χρειάζεται να έχει το κουμάντο και δείχνει απόλυτα απελευθερωμένος και φρέσκος. Ακόμη και όταν δεν βρίσκεται σε καλή μέρα, δεν ζημιώνει το σύνολο, διότι οι ευθύνες του στην δημιουργία (σουτ+τελικές πάσες) έχουν μειωθεί. Ο Καλάθης, τέλος, νιώθει πως κρατάει αληθινά τη μπαγκέτα στα χέρια του (όχι το σαντουιτς την μπαγκέτα), έχοντας το ελεύθερο να επιλέξει ενδεχόμενα που δεν υπήρχαν στην Μπαρτσελόνα. Το μάτι του δεν βρίσκεται διαρκώς στο χαμηλό ποστ, αλλά κοιτάζει δεξιά-αριστερά, χωρίς τον μπαμπούλα της αλλαγής. Το δε ποσοστό του στα τρίποντα; Κρατηθείτε. 57%, 8/14! Δεν θα παραμείνει εκεί φυσικά, όμως ο Ιτούδης, επιμένοντας στο spacing μέσα από το pick n roll και τα post-ups των πλάγιων (όχι των ψηλών), έχει εξασφαλίσει πως όλα τα σουτ θα γίνονται υπό καλές προϋποθέσεις, άσχετα με το ποιος σουτάρει.

Ας δούμε κάτι σχετικό. Ο Ντεσόν Πιερ ως γνωστόν είναι σπεσιαλίστας στο middle post, το οποίο χρησιμοποιεί για να οδηγήσει τον αμυντικό ακόμη πιο μέσα. Απέναντι στις άμυνες που καταφεύγουν σε αλλαγές ή που σκόπιμα "παίζουν" με τα μαρκαρίσματα, ο Ιτούδης του βγάζει ένα καλό switch και μετά εκκινεί την επίθεση από εκεί. Λεπτομέρεια; Δεν έχει σημασία ποιος είναι ο αποδέκτης της πάσας του. Θα πρέπει να σουτάρει.

Τώρα, όπως αντιλαμβάνεται μέχρι και ο Μαραβέγιας, αν ο Καλάθης παίρνει συχνότερα τέτοια σουτ, αντί να καταφεύγει σε pull up τρίποντα, τότε προφανώς τα ποσοστά του θα ανεβαίνουν.

Να σας δούμε στα ντέρμπι ρε Φενεραίοι, θα μου πείτε. Σωστά, απλώς εκείνα έρχονται τον Απρίλιο, ποιος ζει, ποιος πεθαίνει....

Το play

Μην μπορώντας να σταματήσει τον οίστρο του Μάικ Τζέιμς, ο Ντέγιαν Ράντονιτς αποφάσισε να πάει σε double teams, με σκοπό να φύγει η μπάλα από τα χέρια του στην crunch time. Ο Παναθηναϊκός κατάφερε να ανακάμψει και να πλησιάσει σε απόσταση βολής, πολύ κοντά στην ανατροπή - όπως και στον αγώνα με τη Ρεάλ. Όμως η Μονακό διάβασε την νέα προσέγγιση σχετικά γρήγορα και έβγαλε ένα σύστημα-λουκούμι, προφανώς δουλεμένο στις προπονήσεις με τη συγκεκριμένη συνθήκη υπόψη. Ας του ρίξουμε μια ματιά.

Πρώτον, ο Τζέιμς δεν ακουμπά καν τη μπάλα, πράγμα που αποδεικνύει ότι έχουν συζητηθεί και συμφωνηθεί ορισμένα πράγματα εντός της ομάδας. Δεύτερον, δεν γίνεται το παραμικρό σκριν. Τρίτον, η μπάλα περνάει από άλλους δύο βασικούς χειριστές, με ολόσωστες αποστάσεις μεταξύ τους. Τα πάντα βασίζονται στις απλούστερες αρχές του αθλήματος. Τρίπλα προς το καλάθι, ψηλά το κεφάλι, κόψιμο, πάσα. Τέτοια plays στα κρίσιμα σημεία δεν τα πολυπεριμένουν οι άμυνες. Μιας και είμαστε εδώ πάντως, ας κλείσουμε με τον Παναθηναϊκό.

Ο Παναθηναϊκός.

Στην επικαιρότητα του τριφυλλιού κυριαρχεί ήδη η μεταγραφή του Ντουέιν Μπέικον. Τη θεώρώ απολύτως καίρια, όχι μόνο διότι το σύνολο χρειάζεται επειγόντως σκορ από το πλάι, αλλά και επειδή η παρουσία του δεν κόβει a priori τον δρόμο του Μαντζούκα προς τη συλλογή εμπειριών. Ο Μπέικον είναι small forward και σε χαμηλά σχήματα μπορεί να ανέβει μία θέση ως stretch four. Ελπίζω πως δεν υπάρχει ένα τρελό σχέδιο μονιμοποίησης του στο 4, θα ήταν εγκληματικό. Ο Παναθηναϊκός προφανώς και θα βελτιωθεί με την ταυτόχρονη παρουσία εκείνου και του Γουόλτερς, αλλά δεν πρέπει να ξεχάσει τους βασικούς του στόχους για φέτος: Την δημιουργία γερών θεμελίων, την ανάπτυξη των νέων, την σταθερότητα στον ανταγωνισμό, την εν γένει σοβαρότητα.

Το τελευταίο στοιχείο (η σοβαρότητα) υπονομεύτηκε βάναυσα την αγωνιστική εβδομάδα που τελείωσε. Η επιστροφή του τραυματία Γουίλιαμς στο παρκέ απέναντι στην Άλμπα, εκκίνησε μία αλληλουχία λαθών του ιδίου, που κόστισαν την επαφή με το σκορ στη δεύτερη περίοδο. Επιπλέον, μπήκε σε κίνδυνο η υγεία του παίκτη. Ξέρω, υπάρχει η περίπτωση το ιατρικό τιμ να έδωσε το οκ. Όμως, ας είμαστε σοβαροί. Σε ένα παιχνίδι στις αρχές του τουρνουά, δεν υπάρχει κανένας λόγος να επιστρέφει στο παρκέ αθλητής, ο οποίος κουτσαίνει φανερά. Στο ΝΒΑ θα είχε παραμείνει στον πάγκο και καλώς. Όμως ο Παναθηναϊκός ούτε τα κενά στις πλάγιες θέσεις φρόντισε να καλύψει, ούτε επιβάλει στον προπονητή του να χρησιμοποιεί περισσότερο τους νέους.

Θα μου πείτε ότι εδώ μιλάμε για σοβαρότητα και πως η διοικητική παρέμβαση στον καταρτισμό των συνθέσεων βρίσκεται εκτός του κάδρου της. Χμ... και ναι και όχι. Κατά τη διάρκεια της σεζόν δεν γίνεται να κάνεις τίποτα φυσικά, είναι άτσαλο, άσχημο, ανήθικο. Το καλοκαίρι όμως, μπορούν να συμφωνηθούν τα πάντα και οι προθέσεις του οργανισμού να γίνουν ξεκάθαρες, ώστε η όποια συμφωνία να βρίσκει τους πάντες να κινούνται στις ίδιες ράγες. Τώρα, για την κατάρρευση απέναντι στην Άλμπα, no comment. Ας δώσουμε την ευκαιρία στον Παναθηναϊκό να παρουσιάσει ό,τι καλύτερο μπορεί, αφότου γυρίσει ο Γουόλτερς και μπει στην ομάδα ο Μπέικον.

--------------------------------------

Σας έπρηξα τον έρωτα με το μαγείρεμα εντός του κειμένου, ας επεκταθώ. Λοιπό, έχω πάρει φρέσκο μπακαλιάρο να τον κάνω τηγάνι. Θα τον συνοδέψω με πατατοσαλάτα και το απολύτως προσιτό YFOS από τον Μπαραφάκα, που φτιάχνεται από τις ποικιλίες Μαλβάζια και Κυδωνίτσα.  Αυτά, καλό Σββατοκύριακο να έχετε φίλες και φίλοι!