Ενιγουέι - συνεχίζουμε - δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα να πάρεις στα σοβαρά από την 34η αγωνιστική. Δηλαδή, for fuck's sake, η Μακάμπι έριξε κατοστάρα μέσα στο Παλάου και αναμένεται να χάσει από τη Φενέρ, για να αποφύγει τη Ρεάλ... τι να συζητάμε. Τιμής ένεκεν μόνο, ας δούμε μερικές καταπληκτικές άμυνες της Εφές (και μία σούπερ επίθεση), στην τελική ευθεία προς την ήττα.
Tι άλλο; Τίποτε ιδιαίτερο, πλην ίσως του Τομάζο Μπαλντάσο. Ποιος είναι αυτός;
Αυτός, 1-0.
Οκ, συγγνώμη, αυτός, 2-0.
Έλα έλα σόρι. Αυτός.
Στην πρώτη του επί της ουσίας εμφάνιση στην Ευρωλίγκα (είχε αγωνιστεί και δύο λεπτά ενάντια στη Ρεάλ Μαδρίτης μερικές εβδομάδες πριν, γράφοντας μόνο ένα λάθος και τίποτε άλλο στη στατιστική του) ο Ιταλός γκαρντ -εκτός από την παραπάνω παλαβομάρα- έδωσε 13 σημαντικούς πόντους στη Μιλάνο (2/3 δίποντα, 3/4 τρίποντα), οκτώ εκ των οποίων ήρθαν στην τέταρτη περίοδο με το ματς στο όριο. Το δικό του τρίποντο μάλιστα ήταν εκείνο που έφερε τους Ιταλούς στο 76-78, ένα λεπτό πριν το φινάλε του αγώνα, δίνοντας τους την ευκαιρία να βγάλουν τις άμυνες και εν τέλει να κλειδώσουν τη νίκη, την οποία φυσικά δεν ξέρουμε αν όντως την ήθελαν.
Για να τιμήσουμε περαιτέρω τον 24χρονο Ιταλό και μιας και είμαστε σε χαλαρή διάθεση, πάμε να δούμε τους "Μπαλντάσο" της φετινής οκτάδας, δηλαδή εκείνους τους παίκτες από τις ομάδες των πλέι οφ, που πρόσφεραν περισσότερα από τα αναμενόμενα.
Μπαρτσελόνα - Nίκο Λαπροβίτολα: Θα ήθελα πολύ να αναφέρω κάτι ψαγμένο, όπως οι Μαρτίνεθ και Γκαϊσέδο, όμως οι δύο νεαροί είναι φανερά άγουροι. Ο δεύτερος έχει σίγουρα καταπληκτικές προοπτικές και από του χρόνου θα δούμε περισσότερα. Προς το παρόν, ο παίκτης-έκπληξη της σεζόν για τους Καταλανούς είναι ο Νίκο Λαπροβίτολα, το οποίον ο Λάσο αντικατέστησε με τον μετριότατο Γκος. Ο Λαπροβίτολα είχε φέτος περίπου 9 πόντους μέσο όρο, με σχεδόν 42% στα τρίποντα, 3,4 ασίστ και μόλις 1,6 λάθη σε λίγο πάνω από 20 λεπτά συμμετοχής. Τίποτε αληθινά εντυπωσιακό, αλλά ό,τι έπρεπε για ένα σύνολο ταλαιπωρημένο από τους τραυματισμούς των καλύτερων περιφερειακών του. Ο Αργεντίνος μάλιστα δεν φάνηκε ούτε να υστερεί αμυντικά, διότι το υπόλοιπο σύνολο είναι αληθινά καλοδουλεμένο στον τομέα. Εκ του αποτελέσματος, το άτυπο trade ματαξύ των δύο γιγάντων της Ισπανίας (Χάνγκα και Ερτέλ κατέληξαν στη Ρεάλ), βρίσκει νικητές του μπλαουγκράνα.
Ολυμπιακός -Τάιλερ Ντόρσει. Ο απερίσκεπτος παίκτης της Μακάμπι ανήκει στο παρελθόν. Ο Ντόρσεϊ, χωρίς να αποτελεί κάποιου είδους master mind εντός γηπέδου (το αντίθετο), χρησιμοποίησε τις εκτελεστικές του ικανότητες σχεδόν αποκλειστικά προς όφελος της ομάδας του, όταν παλιότερα ευνοούσε συχνά-πυκνά τους αντιπάλους. Είχε πολύ καλά ποσοστά (53,3% - 40,4%), σκόραρε κάμποσο (13,4 - δεύτερος στον Ολυμπιακό) και υπέκυπτε σε λιγότερα λάθη (1,8 σε 24') σε σχέση με τη θητεία του στη Μακάμπι. Δεν είναι ότι δεν έκανε κάποιες βλακείες, όμως αυτές συνέβησαν εντός λογικού πλαισίου και σπανίως στην crunch time. Φυσικά, εύσημα αξίζουν πολλά και στον προπονητή του, που στάθηκε δίκαια απέναντι στο μπάσκετ της ομάδας του και του έδινε μόνο τις ευκαιρίες που άξιζε στα κρίσιμα σημεία - τίποτε παραπάνω. Έτσι, μέσω της ορθολογικής χρήσης, ο Ντόρσεϊ αναδείχτηκε σε μία υπερπολύτιμη μονάδα, όταν το καλοκαίρι ήταν μάλλον στα αζήτητα.
Μιλάνο - Ντέβον Χολ: Στη Μιλάνο είναι δύσκολο να βρεις παίκτη που ξεπέρασε τις προσδοκίες. Ο Ντέβον Χολ είναι ό,τι πλησιέστερο, χωρίς να έδειξε κάτι παραπάνω από όσα στην Μπάμπεργκ. Δέκα πόντοι, χωρίς σπουδαία απειλή από μακριά και με χαρακτηριστική άγνοια των θέσεψων των συμπαικτών του στο γήπεδο. Παρόλα αυτά, δεδομένων των φαντασμάτων στην ιταλική περιφέρεια (Ντάνιελς, Γκραντ), του τραυματία Ντιλέινι και του κακού φετινού Σέρχι, ο Χολ αποτέλεσε μία σταθερά που ο Μεσίνα είχε ανάγκη. Μπορεί άνετα να παρουσιαστεί καλύτερος του χρόνου και η άμυνα του είναι μια χαρά - κάτι διόλου αμελητέο σε σύνολα όπως των Μιλανέζων.
Ρεάλ Μαδρίτης - Γκάμπριελ Ντεκ: Οι Ισπανοί μπορεί να μπατάρουν το τελευταίο διάστημα (ας μη συζητήσουμε καλύτερα τη χθεσινή ήττα από την Μπάγερν που είχε τη δικό της δίωρο στην κωμωδία), όμως έχουν να κρατάνε την επιστροφή του Αργεντινού φόργουορντ στην Ευρωλίγκα. Αποτελεί έκπληξη η παρουσία του; Ίσως και όχι, όμως είναι φανερό πως έχει επιστρέψει από το ΝΒΑ πληρέστερος και μάλλον για ηγηθεί (ανάμεσα σ’ άλλους) της επόμενης ημέρας της Ρεάλ. 10,3 πόντοι και σχεδόν 5 ριμπάουντ κατα μέσο όρο, μεγάλες ευστοχίες (62% στο δίποντο και 50% στο τρίποντο, αν και σε μόλις 14 προσπάθειες) και σημαντική συνεισφορά στην άμυνα. Ο 2-way φόργουορντ της καρδιάς μας, ή των Μαδριλένων τέλος πάντων.
Μακάμπι – Τζέιμς Νάναλι: Σπουδαία ευκαιρία να μιλήσουμε μία ακόμη φορά για τον Αμερικανό φόργουορντ της Μακάμπι. Ασφαλώς και γνωρίζαμε από την πορεία του στην Ευρωλίγκα ότι πρόκειται για αρκετά πλήρη και χρήσιμο μπασκετμπολίστα, φέτος όμως το πήγε ένα βήμα παρακάτω. Οι 14 πόντοι και οι 2,7 ασίστ αποτελούν ουσιαστικά αντερ-στέιτμεντ (ορίστε και η επιστροφή στα greeklish του προλόγου) καθώς ο Νάναλι ήταν κατα διαστήματα ο καλύτερος παίκτης του συνόλου με διαφορά, χτυπώντας οποιονδήποτε χαμηλότερο αντίπαλο έβρισκε μπροστά του με το προσωπικό παιχνίδι κοντά στη ρακέτα, αλλά και με μεγάλη παραγωγικότητα από την περιφέρεια (40% περιπου στο τριποντο σε περισσότερες από 130 προσπάθειες όλη τη σεζόν). Ο Νάναλι έδωσε πολύ περισσότερα από τα αναμενόμενα και ήταν επί της ουσίας ο MVP σ’ αυτή την ανοδική πορεία της Μακάμπι από τα μέσα του ταμπλό μέχρι την πέμπτη (;) θέση. Και φαινόταν ως πρώην παίκτης στο ξεκίνημα, mea culpa.
Εφές - Φίλιπ Πετρούσεφ: Σε μία περίεργη σεζόν για τους περσινούς πρωταθλητές, που για αρκετές αγωνιστικές ήταν εκτός πρώτης οκτάδας και με τον Ελάιτζα Μπράιαντ να μην κάνει το αναμενόμενο ξεπέταγμα που -θεωρητικά- θα ενίσχυε τα περιφερειακά υπερόπλα, μπορούμε να κρατήσουμε το πρότζεκτ του Σέρβου ψηλού. Δεν είναι ότι ξεπέρασε ακριβώς τις προσδοκίες, αλλά έτσι κι αλλιώς στην ομάδα του δεν τις έφτασε κανείς μέχρι τώρα. Χωρίς να καταφέρει να επαναλάβει το φανταστικό ξεκίνημα στη χρονιά απέναντι στη Ρεάλ με 17 πόντους, ο Πετρούσεφ έβρισκε κοντά στα δέκα λεπτά, με ενέργεια και ένα πιο φρέσκο παιχνίδι σε σχέση με την υπόλοιπη γερασμένη φρόντλαιν της Εφές. Το κυνήγι της πέμπτης θέσης (που πιθανότατα στέφθηκε με αποτυχία, ή και όχι, η Μακάμπι ξέρει) τον ανάγκασε σε βαθύ παρκάρισμα προς το φινάλε της σεζόν, ο συγκεκριμένος όμως είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση για του χρόνου, αν φυσικά συνεχίσει στην Ευρωλίγκα και δεν ταξιδέψει από τώρα για το ΝΒΑ (έχει επιλεχθεί από τους Σίξερς, ενώ έχει προηγηθεί μία διετία στο κολλέγιο του Γκονζάγκα).
Μονακό - Άλφα Ντιαλό: Στη μάχη αποκαλύψεων μεταξύ Ντόντα Χολ και Άλφα Ντιαλό, και αφού ήδη έχουμε μιλήσει για έναν Χολ σ’ αυτή τη στήλη, πάμε με τον δεύτερο. Ο Αμερικανός φόργουορντ που συστήθηκε στο ελληνικό κοινό με τη φανέλα του Λαυρίου, το περασμένο καλοκαίρι υπέγραψε με τον Παναθηναϊκό, όμως δεν έμελλε να είναι αυτή η ομάδα με την οποία ξεχώρισε στην Ευρωλίγκα. Η Μονακό τον ενέταξε στο δυναμικό της και μετά από ένα αρχικό διάστημα προσαρμογής, ανέβασε κατακόρυφα την απόδοση του, παρουσιάζοντας στοιχεία ενος ικανότατου 2-way αθλητή. Σε ένα σύνολο γεμάτο αθλητικότητα, αποτελεί τον συνδετικό κρίκο μεταξύ περιφέρειας και γραμμης ψηλών. Είχε 9,7 ποντους, 4,8 ριμπάουντ, 1,3 κλεψίματα κατα μέσο όρο, με σημαντικά ψήγματα δημιουργίας και με τον Ομπράντοβιτς στον πάγκο να του προσφέρει αρκετες αρμοδιότητες σε αυτόν τον τομέα.
Μπάγερν Μονάχου - Όγκουστιν Ρούμπιτ: Τελικά, ο Ρούμπιτ είναι φόργουορντ ή σέντερ; Μάλλον δεν έχει καμία σημασία, αν λάβουμε υπόψη το πώς τον αξιοποίησε τη φετινή σεζόν ο Αντρέα Τρινκιέρι. Είτε ως σέντερ σε πιο "small" σχήματα, είτε ως "τεσσάρι" σε συνδυασμούς γιγαντισμού, ήταν εκ των κορυφαίων των Βαυαρών. Στρετς ψηλός, 10,9 πόντους, 4,7 ριμπάουντ και ποσοστά 51,5% στα δίποντα και 38,5% τρίποντα - σε μια προσπάθεια ανά παιχνίδι, άνοιγε τους χώρους ώστε να κινούνται απελευθερωμένοι οι πλάγιοι της Μπάγερν. Η φετινή βερσιόν ομάδας Τρινκιέρι βασιζόταν περισσότερο στο ατομικό παιχνίδι , χωρις μεγαλη δημιουργία, εξ ου και οι μόλις 13,8 ασιστ ανα παιχνίδι , η παρουσία ενός αυτόφωτου ψηλού όπως ο Ρούμπιτ ήταν ευεργετική. Βέβαια, τον Ρούμπιτ τον ξέραμε, θα πείτε. Ναι, αλλά πότε άλλοτε είχε ομάδα βασίσει την επιθετική της λειτουργία σε εκείνον; Δεν ήταν ο ρόλος που του αναλογούσε, αλλά να που τον έφερε εις πέρας στο ακέραιο.
Αυτά για σήμερα, καλό Σου Κου.
