Πριν προχωρήσουμε, τρία μόνο πραγματάκια για την αγωνιστική που ολοκληρώθηκε χθες, με μεγάλες κερδισμένες της Ζενίτ και Βαλένθια.

H φάση

Κατ'αρχάς, η πιο σημαντική φάση του διημέρου ανήκει στη Ζενίτ. Ο Γκουντάιτις αστόχησε στη δεύτερη βολή από ένα ζευγάρι που κέρδισε περίπου 32'' πριν το τέλος και ενώ η ομάδα του έχανε με 75-73 από τον Αστέρα. Αν το ριμπάουντ είχε καταλήξει στα χέρια των παικτών του Ράντονιτς, εκείνοι θα είχαν ανταμειφθεί για την επιμονή τους στην άμυνα, η οποία γύρισε το παιχνίδι στην τέταρτη ποερίοδο. Όμως ο Πονίτκα χώθηκε σαν μαμούνι, πήρε την κατοχή και έβγαλε πάσα στον τρομερό (και χθες) Πάνγκος, για σουτ τριών πόντων.

Κάπως έτσι, ο Αστέρας έχασε ένα δικό του ματς και η Ζενίτ επανήλθε στις νίκες, παρά το γεγονός ότι έδειξε να μπλοκάρει επιθετικά, περιμένοντας τα πάντα από τον βασικό γκαρντ της. Ο Πάνγκος είχε 25 πόντους και 7 ασίστ σε περίπου 32 λεπτά συμμετοχής, την ώρα που στους απέναντι ο Λόιντ προσπάθησε φιλότιμα να τον ανταγωνιστεί, σπαταλώντας όμως ελεύθερο λέι απ στα 3'' πριν τη λήξη.

X factor

Στο άλλο σχετικά κλειστό παιχνίδι της αγωνιστικής, η Φενέρ ξεπέρασε μάλλον εύκολα την αντεπίθεση της Άλμπα, η οποία περισσότερο προήλθε από την χαλάρωση των Τούρκων και λιγότερο από αληθινή ανταγωνιστικότητα. Θα λέγαμε πως επρόκειτο για μία "επαγγελματική" νίκη, όπως αυτή του Μεντβέντεφ απέναντι στον Τσιτσιπά. Παίζω όσο χρειάζεται για να κερδίσω και οκ, πάρε και εσύ πέντε γκέιμ. Αληθινό X factor ο αγώνας δεν είχε, όμως αξίζει να σταθούμε και πάλι στον Νταϊσόν Πιερ, που από τότε που μετακινήθηκε σχεδόν μόνιμα στη θέση 4, οι αντίπαλοι περνούν στιγμές μιζέριας. Σαν να μην ξέρει κανένας να αντιμετωπίσει το πρόσφατο σχέδιο του Κοκόσκοφ. Παρακάτω τον βλέπετε σε δύο φάσεις να ταλαιπωρεί τον Λουκ Σίκμα, με τον ίδιο τρόπο που είχε ταλαιπωρήσει πριν λίγες εβδομάδες τον Σενγκέλια και την ΤΣΣΚΑ.

Το 44% στα τρίποντα είναι το φετινό εξτραδάκι του Πιερ, που στα τελευταία πέντε ματς έχει μάλιστα 8/9, διευκολύνοντας το πλάνο του προπονητή.

Η τακτική

Οκ, ο Σκότι Γουίλμπεκιν δεν είναι ακριβώς η επιτομή του αξιόπιστου point guard, το αντίθετο. Την έχει πατήσει πολύ άσχημα ο Σφαιρόπουλος με εκείνον και τον Ντόρσεϊ στο κουμάντο φέτος, καθώς το δίδυμο αδυνατεί να κάνει μέχρι και τα στοιχειώδη. Κι όμως, μέχρι και από αυτό το σημείο πρέπει να διανύσει κανείς κι άλλη απόσταση, μέχρι να φτάσει στο απόλυτο μηδέν, όπως κατάφερε ο Σκότι προχθές. 0 πόντοι, 0/6 σουτ. Αν και δεν πρόκειται για κατόρθωμα, ο Μεσίνα τον περιόρισε με μία έξυπνη τακτική. Τον άφησε να επιτεθεί με το καλό του χέρι, το δεξί, φέρνοντας όμως και δεύτερο παίκτη στο drive, για να συμπληρώσει το shadow (ακολουθώ σαν σκιά) του Ντιλέινι. Το scouting της Μιλάνο μάλλον παρατήρησε πως το pull up τρίποντο δεν αποτελεί ιδιαίτερο ρίσκο, καθώς ο παίκτης, αν του δοθεί ο διάδρομος, δεν μπορεί να αντισταθεί στον πειρασμό. Ετσι ακριβώς και έγινε, με τον γκαρντ των Ισραηλινών να τρακάρει σε τοίχους, χωρίς να μπορεί να διαχειριστεί τους αναπάντεχους χώρους-παγίδα που του προσφέρθηκαν. Κλείσε τον Γουίλμπεκιν και θα σηκωθεί για τρίποντο, δώστου την τρίπλα και θα τα κάνει μαντάρα.

Τα στατιστικά που λένε πολλά

Πάμε όμως σε αυτό που προανήγγειλα. Ιδού μερικά στατιστικά που έχουν τη σημασία τους και συχνά επικοινωνούν με τον βαθμολογικό πίνακα. (Τα βρήκα στο Real GM και στο σάιτ της Ευρωλίγκα).

1. Πριν τραυματιστεί, ο Νίκολα Μιλουτίνοφ ήταν ο πρώτος ριμπάουντερ της διοργάνωσης, με 8,6 ανά αγώνα. Πιο σημαντικό από αυτό όμως, ήταν μακράν του δευτέρου πρώτος στα επιθετικά ριμπάουντ, με 4,4, που όπως καταλαβαίνετε, ήταν περισσότερα από τα αντίστοιχα αμυντικά. Η απώλεια του είναι τεράστια, διότι έφερνε την απαιτούμενη ισορροπία στην ΤΣΣΚΑ, που φέτος σουτάρει αληθινά άσχημα, με eFG% κάτω από 53%, αρκετό μόνο για την 13η θέση της διοργάνωσης. Εν ολίγοις, η ΤΣΣΚΑ αστοχούσε και ο Μιλουτίνοφ μάζευε τα τούβλα, προκειμένου να υπάρχουν δεύτερες ευκαιρίες. Τώρα όμως; Τώρα οι Ρώσοι, που παρουσιάζουν το εντυπωσιακό 32,4% σε offensive rebound rate (περίπου το 1/3 των δικών τους άστοχων σουτ καταλήγουν εκ νέου στα χέρια τους), θα πρέπει να ευστοχήσουν, για να διατηρήσουν την πολύ καλή αποτελσματικότητα που έχουν ως τώρα. Δύσκολα πράγματα, καθότι ο Στρέλνιεκς είναι ωσεί παρόν και ο Χίλιαρντ παρουσιάζεται ασταθέστατος.

2. Μιας και ο λόγος για την ευστοχία, η Φενέρμπαχτσε έχει πλέον ξεπεράσει τους πάντες, μετά και το τρομερό σερί της. Βρίσκεται στην κορυφή με 58%+ στον σταθμισμένο δείκτη eFG%, που λαμβάνει υπόψη μαζί δίποντα, τρίποντα και την έξτρα αξία του σουτ πίσω από τη γραμμή των 6,75. Η πλάκα είναι πως η Φενέρ επιχειρεί λίγες προσπάθειες πίσω από το τόξο, περίπου 22, νούμερο που την φέρνει στην 14η θέση της Ευρωλίγκα. Εκείνο που κάνει τη διαφορά στην επίθεση της είναι το ότι πατάει ρακέτα με ασφαλείς τρόπους, τροφοδοτώντας τον Βέσελι, ψάχνοντας τα post-ups του Πιερ και ανοίγοντας διαδρόμους για τους Ντε Κολό και Μπράουν. Σε ό,τι αφορά τον Γάλλο ειδικά, να πούμε ότι πάντα προτιμούσε την ρακέτα. Αν δείτε τις διαχρονικές επιδόσεις του, αυτές αποκαλύπτουν έναν γκαρντ που μπορεί ανά πάσα στιγμή να σε σκοτώσει από το τρίποντο, ακριβώς επειδή πάνω από το κεφάλι του αντιπάλου πλανάται η γκιλοτίνα του drive. Μετά από μία σεζόν που οι αναλογίες των σουτ του γκαρντ της Φενέρ έδειχναν να αλλάζουν προς το ... τριποντότερο (sic), φέτος έχουν επανέλθει περίπου στα κανονικά. Ο Ντε Κολό φτάνει στα 34, αλλά παίρνει τον διάδρομο με την ορμή 25άρη. Α, εδώ και 1,5 μήνα η Φενέρ είναι η καλύτερη ομάδα του πρωταθλήματος.

3. Χωρίς να αποτελεί έκπληξη, ο Νικ Καλάθης εμφανίζεται ως ο πιο "διαμοιραστικός" παίκτης της Ευρωλίγκα, με πρωτιά τόσο στα στεγνά νούμερα (7,4), όσο και στα αναλυτικά στατιστικά. 49% των ασίστ της ομάδας του, όταν βρίσκεται στο παρκέ, φεύγουν από τα χέρια του. Το πιο αξιοσημείωτο όμως, είναι πως ο Νικ εμφανίζει επιτέλους ένα ανεκτό (εώς οκ) ποσοστό στο τρίποντα, 34%, που για να συναντήσουμε όμοιο του, πρέπει να πάμε 10 ολόκληρα χρόνια πίσω. Η εξήγηση είναι απλή, εννοείται. Στην Μπαρτσελόνα υπάρχουν περισσότεροι παίκτες να πάρουν σουτ και ευθύνες κι έτσι ο βασικός point guard του Σάρας περιορίζεται στα σουτ που του αναλογούν μέσα από τη ροή της επίθεσης, χωρίς να υποχρώνεται σε καουμποϋλίκια.

4. Ας μην φύγουμε από τις ασίστ και ας πάμε να δούμε ποιες ομάδες μοιράζουν αναλογικά τις περισσότερες, βάσει ποσοστού κατοχών που ολοκληρώνονται με τελική πάσα και καλάθι. Κατα σειρά: Άλμπα, Βαλένθια, Μπασκόνια, Χίμκι, Ζενίτ. Τι παρατηρείτε; Πως τέσσερις από τις πέντε θα μείνουν πιθανότατα εκτός οκτάδας, με εξαίρεση τη Ζενίτ. Το ότι μία ομάδα μοιράζει πολλές ασίστ, ελάχιστα λέει για την αποτελεσματικότητα της. Η ΤΣΣΚΑ, που βρίσκεται στην τελευταία θέση αυτού του πίνακα, εμφανίζεται πρώτη στους πόντους ανά 100 κατοχές. Γενικά, άλλες ομάδες οφείλουν να έχουν στόχο την αύξηση των τελικών πασών και άλλες όχι. Ο Ολυμπιακός για παράδειγμα, που δεν έχει στο ρόστερ του παίκτες ικανούς στο ένας εναντίον ενός, μάλλον θα έπρεπε να κυνηγά τις συνεργασίες και τα ελεύθερα σουτ. Το 60,3% σε assist ratio δεν κρίνεται ικανοποιητικό για τα δεδομένα της στελέχωσης.

5. Η καλύτερη άμυνα της διοργάνωσης είναι μακράν η Μπαρτσελόνα, είτε κοιτάξουμε τους μέσους όρους, είτε τα αναλυτικά στατιστικά. Τι κάνει την άμυνα της ξεχωριστή; Μία πιο αναλυτική ματιά αποκαλύπτει πως οι Καταλανοί αμύνονται καταπληκτικά στο τρίποντο, υποχρεώνοντας τους αντιπάλους τους στο οικτρό 33,5% (ο Γκριγκόνις προχθές είχε 0/5, πνιγμένος στα πλοκάμια του ... Οριόλα). Ακολουθεί η Μπάγερν, που έχει επίσης πολύ καλή άμυνα συνολικά (τρίτη στη διοργάνωση), πράγμα που αναδεικνύει ακόμη περισσότερο τη σημασία της ευστοχίας πίσω από τόξο, αλλά από την ανάποδη. Και οι δύο ομάδες βρίσκονται σε τροχιά επίτευξης των στόχων τους, ξεκινώντας από τη δόμηση μίας αποτελεσματικής ανασταλτικής λειτουργίας. Αν πάρουμε μάλιστα τον πίνακα με τις αμυντικές επιδόσεις ανά 100 κατοχές, τότε θα ανακαλύψουμε ότι οι τέσσερις από τις πέντε πρώτες ομάδες (Μπάρσα, Ρεάλ, Μπάγερν, Μιλάνο και Μπασκόνια) βρίσκονται στις κορυφαίες θέσεις της βαθμολογίας.

6. Φέτος λοιπόν, όχι ότι δεν ίσχυε πάντα, η άμυνα μετράει πολύ, πάρα πολύ. Γιατί; Κατά τη γνώμη μου, διότι έχουν πέσει σημαντικά οι ρυθμοί του παιχνιδιού στην Ευρωλίγκα. Οι ομάδες πάνε κατά μέσο όρο σε 69,5 κατοχές, όταν πέρυσι πήγαιναν σε 70,8. Η διαφορά δεν είναι μικρή και έχει ευνοήσει προπονητικά πλάνα, που βασίζονται στον έλεγχο του τέμπο (Μεσίνα, Σάρας, Τρινκιέρι, Πασκουάλ), προκειμένου να στραγγαλίζουν τους αντιπάλους ανασταλτικά. Η φετινή τάση της Ευρωλίγκα θέλει τα επιτυχημένα σύνολα να είναι αμυντικά στιβαρά και να αποφεύγουν τις εξαλλοσύνες στο transition. Όποιο και να είναι το trend πάντως, αν η Εφές και η Φενέρ συνεχίσουν την ξέφρενη πορεία τους των πρόσφατων αγωνιστικών, στην κατάληξη της σεζόν ίσως μιλάμε διαφορετικά.

7. Μιας και το φέρνει η κουβέντα, πάμε να ρίξουμε μια ματιά στον περσινό MVP, Σέιν Λάρκιν. Ο Λάρκιν ξεκίνησε φέτος μουδιασμένα, αλλά πλέον έχει ανακάμψει πλήρως, διαλύοντας τις άμυνες. Απολογισμός των επτά τελευταίων αγώνων (αν δεν ξεχνάω και κάποιο εξ αναβολής): 18,4 πόντοι, 49% στα τρίποντα. Κρυφτείτε! Η Εφές φορτσάρει και είναι πιθανό να προλάβει την τετράδα, ώστε να έχει πλεονέκτημα έδρας στα πλέι οφ. Μάλιστα κάνει τα δεύτερα λιγότερα λάθη μετά τη Μιλάνο, επίδοση που αν συνδυαστεί με την εσχάτως πολύ αποτελεσματική επίθεση, την καθιστά εκ νέου φόβητρο. Ποιοι θα βάλουν 88 πόντους μέσα στο σπίτι της Μπαρτσελόνα;

8. A, o Κάιλ Κούριτς, φέτος έχει - κρατιόμαστε όλοι και όλες - 57,7% στα τρίποντα! Πρώτος ψηλός στη λίστα, ο (φέτος) πολύτιμος Ζακ Λεντέι με 50% και λίγο παραπάνω από εκείνον, στην τρίτη θέση συνολικά, ο Τζίτζι Ντατόμε με 55,8%. Οι δύο παίκτες μοιράζονται τη μερίδα του λέοντος των λεπτών στη θέση 4 της Μιλάνο, κάτι που επιτρέπει στους Ιταλούς να έχουν μονίμως μεγάλες αποστάσεις στο μισό γήπεδο. Η φετινή μεταμόρφωση της Αρμάνι οφείλεται κυρίως στην αλλαγή τακτικής του προπονητή της, που έχει αφήσει στην άκρη βαρύτερα σχήματα και έχει πάρει το υπολογισμένο ρίσκο μίας ελαφράς αμυντικής υστέρησης στη συγκεκριμένη θέση. Το ζύγι γέρνει ξεκάθαρα υπέρ του.

Αντε, πάμε για Σου Κου, τένις και απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τις έξι...