Out Of Space
1. O Zion Williamson είναι επιτέλους εδώ και η αναμονή άξιζε πλήρως. Σε πέντε παιχνίδια έχουμε ήδη δει όσα ελπίζαμε. Ωμή δύναμη κοντά στο καλάθι, αθλητικότητα μέχρι αηδίας (τι τους έφτιαξες εδώ ρε συ, πόση ώρα έμεινες στον αέρα), ριμπάουντ, δημιουργία, άμυνα με άνεση ακόμη και πάνω σε guards όπως ο Sexton, διάθεση να πάρει την μπάλα στα κρίσιμα λεπτά ενός παιχνιδιού και να αναλάβει δράση. Ευτυχώς που στα τέσσερα τελευταία ματς δε συνέχισε να πυροβολεί από την περιφέρεια (όπως στο πρώτο που είχε 4 στα 4) και έχουμε να συζητάμε για κάποιο στοιχείο του παιχνιδιού του που δείχνει ‘’αδύναμο’’ και χωρά σχετική βελτίωση. O Zion θα είναι κυρίαρχος παίκτης, πολύ πολύ σύντομα. Το σημαντικότερο για εμάς τους θεατές είναι πως ομόρφυνε τους (ήδη θελκτικούς) Pelicans από την πρώτη ημέρα. Πλέον αξίζει να συντονιστείς σε παιχνίδια της Νέας Ορλεάνης, να δεις σχήματα με μοναδικούς ψηλούς εκείνον και τον Melli και τρεις περιφερειακούς γύρω τους, ή τη συνεργασία του με τον -all star πλέον- Brandon Ingram, ή γενικά ένα σύνολο με πολλούς δημιουργούς, μπόλικη άμυνα και fun επίθεση. Ο Williamson ήρθε και κούμπωσε τα πάντα από το πρώτο δευτερόλεπτο. Ο Λεό τους θέλει στα playoffs από φέτος, μακάρι.
2. O Michael Porter Jr. το Γενάρη είχε 12,3π/6,9ρ σε 15 παιχνίδια και παίζοντας 21,4’ ανά αγώνα. Το πιο εντυπωσιακό όμως ήταν τα ποσοστά ευστοχίας, που συνεχίζουν να ανεβαίνουν μετά τον Δεκέμβρη. Τον πρώτο μήνα του 2020 είχε 52,2% εντός πεδιάς, 48% στα τρίποντα (σε 3,3 προσπάθειες) και 80,8% στις βολές, νούμερα που οδηγούν το TS% στο 63,6%! Δείχνει σιγά σιγά να ξαναβρίσκει την αθλητικότητά του, μετά από τους τραυματισμούς στη μέση. Πριν τους τραυματισμούς θεωρούνταν ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα της φουρνιάς του 18, αφού λίγοι μπορούσαν να σκοράρουν με τη δική του ευχέρεια, έχοντας παράλληλα ύψος 2,08μ και πολύ καλά αθλητικά προσόντα. Οι Nuggets ρίσκαραν στο draft και τον πήραν στο #14 και ένα χρόνο μετά φαίνονται να δικαιώνονται. Μπορεί στην άμυνα ακόμα να φαίνεται “χαμένος”, αλλά στην επίθεση μπορεί να σκοράρει είτε δημιουργώντας το δικό του σουτ, είτε μέσα από spot up τρίποντα (52% στα τρίποντα από τις γωνίες σύμφωνα με το Cleaning The Glass, κάτι που τον βάζει στο 98ο percentile ανάμεσα σε όλους τους Forward). Οι Nuggets, παρά τους πολλούς τραυματισμούς, χτυπάνε τη δεύτερη θέση στη Δύση και ο MPJ μπορεί να εξελιχθεί σε σημαντικό παίκτη, τόσο σε αυτό το κομμάτι όσο και στα playoffs με την ικανότητα του στο σκοράρισμα.
3. Τον πρώτο γεμάτο μήνα μετά από καιρό είχε ο Deandre Ayton. Το μεγάλο κορμί που διαθέτει, σε συνδυασμό με την ικανότητα κοντά στο καλάθι, του επιτρέπουν να φτάνει σε μέσους όρους σαν αυτούς του Γενάρη (18,5/11,5ρ) ‘’περπατώντας’’, με τους Suns να αναζητούν σε αρκετές περιπτώσεις το γρήγορο ποστάρισμά του, ώστε και εκείνος να βολεύεται (καθώς, όπως έχουμε επαναλάβει, δεν είναι απλά ένας ψηλός για να στήνει picks και να πηδά πάνω από το στεφάνι) και η συνολική επίθεση να μην κολλάει. Ένα επίσης σημαντικό στοιχείο είναι πως δείχνει πιο ελαφρύς και ευκίνητος σε σχέση με την πρώτη του σεζόν, γεγονός που τον βοηθά να αμύνεται καλύτερα και να μην αποτελεί ‘’βαρίδι’’ για το Phoenix, καθώς στα παιχνίδια που έχει αγωνιστεί οι Suns δέχονται 5,6 πόντους λιγότερους, όσο εκείνος βρίσκεται στο παρκέ, σύμφωνα με το Cleaning The Glass. Επόμενο βήμα να δουμε κατα πόσο μπορεί να αυξήσει τη δημιουργία για τους συμπαίκτες του από το χαμηλό ποστ, ακόμη και με απλές πάσες σε off-ball κοψίματα. Οι Suns θα μπορούν να απειλούν ασταμάτητα στην επίθεσή τους και εκείνος θα γεμίσει το πακέτο ενός πολύ δυνατού center στον οποίον αξίζει να στηριχθείς για αρκετά χρόνια.
4. Ο Παναγιώτης επιμένει ότι έπρεπε να είχαμε βάλει νωρίτερα τον Donte DiVincenzo στη στήλη, αλλά δεν μπορούσαμε να τον αναφέρουμε πριν από παίκτες όπως ο Jaren Jackson Jr., o Devonte’ Graham και ο Shai Gilgeous Alexander (πρόκειται για τους τρεις δευτεροετείς που μπήκαν στη στήλη “out of space” στο τελευταίο PR). Όμως το Γενάρη έκανε 11,4π/5,1ρ/2,3α/1,5κ ενώ παράλληλα σουτάρει με 39,1% στο τρίποντο (σε 4,2 προσπάθειες ανά αγώνα), νούμερα που δεν περνούν απαρατήρητα. Το πιο σημαντικό είναι ότι έχει μεταμορφωθεί στην άμυνα. Σύμφωνα με το Cleaning the Glass, οι Bucks δέχονται 2,2 πόντους λιγότερους στην άμυνα όταν αγωνίζεται σε σχέση με το διάστημα που είναι στον πάγκο. Δείτε λίγο στον πίνακα παρακάτω (από το CTG) την επίδοση που έχουν τα σχήματα των Bucks όταν παίζει ταυτόχρονα με τον Γιάννη και τον Middleton. Ναι, δεν είναι τυπογραφικό λάθος. Δέχονται μόλις 98,5 πόντους/100 κατοχές και παράλληλα σκοράρουν 118,5 πόντους/100 κατοχές.
Η άμυνα των Bucks ρολάρει κυρίως λόγω του Γιάννη και του καταπληκτικού rim protection που προσφέρει ο Brook Lopez, αλλά το γεγονός ότι παίκτες όπως ο DDV υποστηρίζουν το σύστημα και μένουν πιστοί στο ρόλο τους (βγαίνει επιθετικά στα close out και κλέβει πολλές πάσες) είναι καταλυτικός παράγοντας ώστε να είναι η καλύτερη άμυνα του πρωταθλήματος. Βέβαια όλα αυτά θα πρέπει να τα δούμε και στην postseason. Πάντως αν συνεχίσει έτσι ο πρώην παίκτης του Villanova, ίσως τον δούμε πριν το τέλος της χρονιάς να παίρνει τη θέση του Wesley Matthews.
5. Επιτέλους ένα καλό διάστημα για τον Cam Reddish. 12π/4ρ/1,4 για το φτερό των Hawks και πάνω απ’ όλα 40% από την περιφέρεια, σε περίπου 5 προσπάθειες ανα αγώνα. Το shooting form του έδειχνε πως δεν είναι παίκτης για να τα σπάει (όπως έκανε ως τώρα) και αν μπορέσει να σταθεροποιηθεί κοντά στα standards αυτού του μήνα γίνεται ένα πολύ σημαντικό όπλο γύρω από τον Trae Young. O Reddish ήδη δε διστάζει να βάλει την μπάλα στο παρκέ και να επιτεθεί (όπως και να δημιουργεί για συμπαίκτες, δειλά-δειλά), ενώ -παραδόξως- χρησιμοποιεί το κορμί του και αμύνεται μια χαρά απέναντι σε πολύ πιο έμπειρους και δυνατούς αθλητές, γεγονός που δεν περιμέναμε η αλήθεια είναι από την εικόνα που είχε στο Duke. Τι περιμένουμε ακόμη από εκείνον, πέραν από το σταθερό τρίποντο; Να μας διασκεδάσει λίγο. Μπες μία φορά σε drive και κατέβασε την μπασκέτα ρε διάολε, όχι τόσο χαλαρά τελειώματα πάντα, λίγο νεύρο. Οριακά αμφισβητούμε αν μπορεί να καρφώσει (όχι εντάξει, μπορεί, ο Tyler Herro θα θυμάται καλύτερα από εμάς).
All-Stars
Στο ξεκίνημα της φετινής διαδρομής του Prodigy Report αποφασίσαμε πως δε θα καταπιαστούμε με τους Luka Doncic και Trae Young, καθώς ήδη παίζουν σε πολύ υψηλά επίπεδα, μακριά από το συνηθισμένο για rookies και sophomores. Επειδή όμως αμφότεροι έγιναν βασικοί σε all-star game, από τη δεύτερη σεζόν τους μόλις, αξίζει να αφιερώσουμε χρόνο και μερικές κουβέντες για εκείνους ξανά.
Είναι σχεδόν κωμικό το πόσο άνετο μοιάζει το παιχνίδι πλέον για τον Luka Doncic. Σκοράρει με όποιον τρόπο θέλει για να φτάσει τους σχεδόν 29 πόντους που έχει κατα μέσο όρο. Προσποιείται αφήνοντας τους αμυντικούς στο έδαφος, πυροβολεί από την περιφέρεια με κάθε είδους step back, μπορεί με άνεση να παίξει μακριά από την μπάλα και να αποτελεί και πάλι απειλή. Δημιουργεί με κάθε τρόπο μετά από σκριν, έχει από τα μεγαλύτερα AST% σε ολόκληρη τη λίγκα, με εκείνον μέσα η επίθεση του Dallas πετάει, σκοράροντας +7,5 πόντους. Το σημαντικότερο απ’ όλα είναι πως μοιάζει να ελέγχει απόλυτα το ρυθμό ενός αγώνα και είναι εξωφρενικό αν συνειδητοποιήσουμε πως μιλάμε για αθλητή που δεν έχει πιάσει καν τα 21. Και όχι μόνο αυτό, αλλά η ομάδα του κερδίζει. Όσο καλή δουλειά και αν γίνεται από τον coach Carlisle και όσο και αν υπάρχει γύρω του ένα ανταγωνιστικό ρόστερ (στο οποίο υπάρχει μέσα και ο Porzingis), o Luka έχει πάρει το Dallas από το χέρι και είναι ένα καλό αγωνιστικό σερί μακριά από το να διεκδικήσει στα ίσια το πλεονέκτημα έδρας στον πρώτο γύρο των playoffs. Στη δεύτερη σεζόν του, σε μία Δύση με 5-6 πολύ δυνατούς αντιπάλους.
Ο Doncic απολύτως δίκαια είναι στο all-star game ως βασικός, απολύτως δίκαια είναι στη συζήτηση για τον MVP της σεζόν και πλέον τα ερωτήματα για εκείνον έχουν ξεφύγει από τη σφαίρα του απλού δευτεροετή. Δεν είναι κατα πόσο μία ομάδα μπορεί να πάει με εκείνον ως ηγέτη, ούτε καν πόσο μακριά θα φτάσει φέτος. Ρωτάμε πόσα πρωταθλήματα θα μπορέσει να διεκδικήσει στα ίσια την επόμενη δεκαετία -και παραπάνω- αν είναι υγιής, πόσες επιτυχίες θα φτάσει σε προσωπικό επίπεδο, πόσα ξυπνητήρια πρέπει να έχουμε έτοιμα ώστε να μη χάνουμε τις παραστάσεις ενός πραγματικά μεγάλου αρτίστα, που ομορφαίνει ολόκληρο το άθλημα με το δικό του ξεχωριστό στυλ. Καλά να είναι, να τα σαρώσει όλα.
Στο Basketball Guru, παρότι ήμασταν από πολύ νωρίς στο bandwagon του Trae Young, κανείς μας δεν φαντάζονταν τότε ότι μόλις από τη δεύτερη του χρονιά στο ΝΒΑ θα ήταν βασικός στο All Star Game! Για να φτάσουμε εδώ χρειάστηκε μια πολύ καλή rookie χρονιά, την οποία όμως φέτος ξεπέρασε, αφού οι Hawks είναι επίσημα η “δική” του ομάδα και ο ίδιος γράφει 29π/4,9ρ/9α. Οι Hawks με αυτόν στην πεντάδα τους είναι καλύτεροι κατά 10 πόντους/100 κατοχές (σύμφωνα με το CTG) σε σχέση με τα διαστήματα που είναι στον πάγκο (δείγμα και της έλλειψης ικανού δεύτερου PG).
Ο ίδιος όταν παίζει είναι μια ένοχη απόλαυση. Τρίποντα από οποιοδήποτε σημείο του γηπέδου, τρομερές assist, ποδοσφαιρικές ποδιές και κόλπα που είναι βγαλμένα από βιντεοπαιχνίδια είναι στην ημερήσια διάταξη και βοηθάνε να κρατάνε σε εγρήγορση όσους αποφασίζουμε να ξενυχτήσουμε και να δούμε παιχνίδια των Hawks. Βέβαια το πρόβλημα είναι ότι οι Hawks δεν κερδίζουν αρκετά και ο ίδιος είναι από τους χειρότερους παίκτες στο ΝΒΑ στην άμυνα. Όταν παίζει οι Hawks δέχονται περίπου πέντε πόντους/100 κατοχές περισσότερους από όταν είναι στον πάγκο (βάζουν και 15 παραπάνω στην επίθεση βέβαια), κάτι που προς ώρας δεν έχουν βρει τον τρόπο να το καλύπτουν. Κάποια σημάδια ελπίδας υπάρχουν από τα σχήματα με Huerter, Reddish, Hunter και Collins τα οποία, όπως είπε και ο Δημήτρης, είναι θετικά και με αυτα σκοράρουν πολύ περισσότερο από τους αντιπάλους τους καθώς η άμυνα των Hunter και Reddish κυρίως και η βελτίωση στο συγκεκριμένο κομμάτι από τον Collins, βοηθάνε να καλύπτεται η αδυναμία του παιχνιδιού του. Όπως και να έχει οι Hawks, είναι στη μέση του rebuild και πιθανό στα επόμενα χρόνια να έρθουν και άλλοι παίκτες στη θέση κάποιων νεαρών που έχουν τώρα. Αυτό που δεν πρόκειται να αλλάξει είναι ότι και στο μέλλον θα είναι η ομάδα του Trae Young. Το πόσο μακριά θα φτάσουν θα εξαρτηθεί τόσο από την βελτίωσή του στην άμυνα, όσο (κυρίως) από τη στελέχωση γύρω του.
I need some1
Στο draft του 2019 οι Miami Heat επέλεξαν με το #13 τον Tyler Herro, τον SG από το πανεπιστήμιο του Κεντάκι. Βλέποντας την επιλογή, το μυαλό μου πήγε αυτόματα στο κείμενο που είχε γράψει πριν από καιρό ο Δημήτρης σχετικά με τις επιλογές στο #13 των draft και ειδικά όταν οι παίκτες που επιλέγονται είναι SG. Από τον Kobe Bryant, ως τους Devin Booker και Donovan Mitchell, πολλές ομάδες βρήκαν τον βασικό τους SG σε αυτή την επιλογή και πιστεύω ότι το ίδιο θα συμβεί και με τους Heat.
Ο Tyler Herro φέτος σε 45 παιχνίδια, έχει 13,4π/4,1ρ/2α και σουτάρει με 39,6% στα τρίποντα (σε 5,6 προσπάθειες ανά αγώνα) και 83,5% στις βολές. Και μιας και αναφέραμε νωρίτερα τον Devin Booker, δείτε πόσο παρόμοια είναι τα νούμερα του με αυτά που είχε ο επίσης πρώην παίκτης του Κεντάκι την πρώτη του χρονιά στο ΝΒΑ.
Το γεγονός ότι οι Heat είναι ομάδα που παλεύει για τη δεύτερη θέση στην Ανατολή, κάνει ακόμα πιο σημαντικό αυτό το επίτευγμα, αφού σε κάθε ματς παίζουν για τη νίκη και δεν έχουν την πολυτέλεια να δώσουν λεπτά στους νεαρούς παίκτες αδιαφορώντας για το αποτέλεσμα.
Αγωνιστικά, ο Herro είναι ένας SG με μεγάλη έφεση στο σουτ, ο οποίος δεν φοβάται να πάρει κρίσιμα σουτ. Το στυλ του θυμίζει τόσο σουτέρ όπως ο Reddick, που κινούνται συνέχεια, βγαίνουν πίσω από τα screen και σουτάρουν σε κίνηση, αλλά επίσης μπορεί να σκοράρει και μέσα από pull up σουτ. Επιπλέον, έχει δείξει αρκετά καλά δείγματα ως χειριστής της μπάλας και δημιουργός. Σε αρκετά παιχνίδια φέτος χρειάστηκε να παίξει τον ρόλο του PG με τους αναπληρωματικούς και τα πήγε αρκετά καλά. Αυτό θα είναι πολύ σημαντικό για τους Heat, οι οποίοι ήδη έχουν ως de facto playmaker τον Butler και αν στο πρόσωπο του Herro βρουν/φτιάξουν έναν παίκτη που μπορεί εκτός από σουτ να βοηθήσει και στη δημιουργία, τότε στη στελέχωση της περιφέρειας θα μπορέσουν να βαλουν έναν παίκτη που δεν θα είναι κλασικός PG, όπως πχ ο Dragic, αλλά forward με έφεση στην άμυνα. Όλο αυτά με την προϋπόθεση ότι θα παραμείνει και ο Adebayo, που επίσης τους δίνει δημιουργία από τη θεση των ψηλών.
Γενικά οι Heat θα είναι μια από τις ενδιαφέροντες ομάδες στα επόμενα χρόνια, αφού έχουν έναν πολύ καλό προπονητή (Spoelstra), έναν superstar (Butler), έναν ανερχόμενο και πολλά υποσχόμενο ψηλό (Adebayo) και νεαρούς όπως ο Herro και ο Nunn σε μικρά συμβόλαια, που ήδη είναι βασικά κομμάτια του κορμού τους.
Omen
- Στο ξεκίνημα της σημερινής στήλης αναφερθήκαμε στον Zion Williamson και πόσο πολύ βελτιώνει όλα τα σχήματα των Pelicans με την παρουσία του και μόνο. Έχει ενδιαφέρον λοιπόν πώς θα σταθεί μέσα σε αυτά ένας άλλος rookie (που πρόσφατα μοιράστηκε με το υπόλοιπο ίντερνετ τη διαφωνία του που έμεινε εκτός των rising stars), o Jaxson Hayes. Οι Pels ξαφνικά μπορούν να επιτεθούν και να δημιουργήσουν με 5 παίκτες ταυτόχρονα στο παρκέ, να απλώσουν το γήπεδο, να δώσουν χρόνο στον Zion ως μοναδικό ψηλό και να αρχίσουν να πυροβολούν. Αυτό δε σημαίνει πως ο Hayes γίνεται αναλώσιμος, κάθε άλλο, πάντα ένας αθλητικός, above-the-rim ψηλός θα είναι χρήσιμος άλλωστε, απλά η πίστα για εκείνον δυσκολεύει. Πρέπει να αξιοποιεί πλήρως τα λεπτά του σε μία ομάδα που κυνηγά σοβαρά την postseason, έχοντας δίπλα του έναν τεράστιο τύπο που του κρύβει τον ήλιο, παρέα με ταλαντούχους veterans (Holiday, Redick, Favors) και τους Ingram-Ball. Moιάζει λες και θα δίνει εξετάσεις για το τι παίκτης είναι σε κάθε ματς. Ή απλά θα τον παρκάρουν περισσότερο στα επόμενα παιχνίδια. Μένει να το δούμε.
- Παραμένοντας στους αθλητικούς/mobile ψηλούς, μπορεί ο Nicolas Claxton να φάει σιγά σιγά το ρόλο του Jarrett Allen; Το ερώτημα μοιάζει υπερβολικό για την ώρα, αλλά οι Nets έχουν τρεις παρόμοιους σέντερ, σε διάφορα κορμιά και ηλικίες. O DeAndre Jordan παραμένει πολύ φίλος του Kyrie και του KD ώστε να απομακρυνθεί από το ρόστερ και ο Claxton βγάζει δυναμικά στοιχεία, διαχειρίζεται τα λεπτά που βρίσκει, ενώ παράλληλα θα πληρώνεται ‘’ψίχουλα’’ ένα χρόνο παραπάνω απ’ ό,τι ο Allen. Αυτό δε μειώνει σε καμία περίπτωση την αξία του Allen και της αφάνας του, απλώς οι Nets είναι ήδη δεσμευμένοι σε άλλα συμβόλαια (KD, Kyrie, Dinwiddie, LeVert) και ίσως μία σταθερά καλή εικόνα του Claxton να τους βάλει σε σκέψεις.
- Λίγο ακόμη Hawks και συγκεκριμένα ματιές στον Kevin Huerter. Ο καροτομάλλης παρτενέρ του Trae Young στην περιφέρεια ανήκει στο σταθερό ‘’πάμε να μοιάσουμε στους Warriors’’ μοτίβο της Atlanta, αν όμως καλύτερα κορμιά (όπως ο Reddish και ο Hunter) σουτάρουν και αμύνονται με συνέπεια, μπορεί ξαφνικά να βρεθεί στο πίσω μέρος αυτού του εγχειρήματος. Από την άλλη, το Γενάρη σούταρε με 44% από την περιφέρεια, αρχίζει να βάζει με συνέπεια την μπάλα στο παρκέ ως έξτρα δημιουργός, ενώ η μόνη πεντάδα των ‘’Γερακιών’’ που είναι πραγματικά καλή έχει και εκείνον μέσα, παρέα με τους Young-Reddish-Hunter-Collins, σε ενα small-ball που σβήνει τις αμφιβολίες που είχαμε στα φθινοπωρινά previews. Με τη χρονιά να είναι ‘’πεταμένη’’ όσον αφορά τα αποτελέσματα, μπορούμε να κοιτάμε άνετα τη ζυγαριά της επόμενης ημέρας και που ακριβώς στέκεται ο Huerter.
Σημειώσεις:
- Όταν λέμε νωρίς, εννοούμε μετά από τα πρώτα του οκτώ παιχνίδια…..στο κολέγιο.
