Ξένοι Παγκρατίου

Ερλ Χάρισον. Ο παίκτης - μύθος του Μετς και της ένδοξης Παγκατιώτικης περιόδου 1989 - 1995, και πρώτος ριμπάουντερ της Α1 για δύο συνεχόμενες χρονιές ('90 - '91), ήταν ένας Αμερικάνος φόργουορντ/σέντερ της δικής μας εποχής. Ύψος 2 μέτρα, αστείρευτη ενέργεια, ταχύτητα και άλμα που του επέτρεπε να καρφώνει και να μαζεύει ριμπάουντ πάνω από πολύ ψηλότερους αντιπάλους.

Ο Χάρισον ήταν ένας πραγματικός δυναμίτης, ικανός μάλιστα να τριπλάρει ανάμεσα σε κόσμο και να φτάσει σε τελειώματα που έκαναν τα στεφάνια να αγωνιούν για την τύχη τους. Φυσικά, η εποχή δεν επέτρεπε κάποιος ξένος των συνοικιακών ομάδων να μην είναι ταυτόχρονα και πολύ παραγωγικός, πράγμα που ήταν σίγουρα ο τέταρτος σκόρερ της περιόδου 1990-91. Παρακάτω ακολουθούν τα πιο αξιοσημείωτα στατιστικά του σε μέσους όρους, από την κανονική περίοδο του πρωταθλήματος.  Ρίξτε μια ματιά στην στήλη των επιθετικών ριμπάουντ.

Ο Χάρισον οδήγησε το Παγκράτι σε σχετικά άνετες παραμονές και μερικά ηχηρά αποτελέσματα, όπως το 111-107 επί του ΠΑΟ, την περίοδο '90 - 91. Οι retromaniacs θα θέλουν σίγουρα να κοιτάξουν και ένα παλαιότερο αφιέρωμα του gazzeta.gr. 

Ιαν Λόκχαρτ.

Ο Ιαν Λόκχαρτ (2,03 ή 2,06 ανάλογα την πηγή) από τις Μπαχάμες τα πήγε περίφημα στην θέση του σέντερ για το Παγκράτι, δύο χρονια μετά τον Ερλ Χάρισον, και έχοντας ήδη θητεία στην Σολέ και στην Μόντενα. Ο Λόκχαρτ ήταν μεν αθλητικός και ευέλικτος, ήταν όμως κυρίως λίγο πιο χτιστός και δυνατός σε σχέση με τον Χάρισον, βάζοντας τους αντιπάλους του μέσα στα καλάθια. Σκόραρε κάμποσο, αν και όχι τόσο πολύ, και κύριο προσόν του ήταν το ριμπάουντ. Την περίδο 93-94, όταν και αγωνίστηκε στους ροσονέρι, είχε 13,5 'σκουπίδια' και 15,7 πόντους. Ήταν πολύ δύσκολο να νικηθεί σε οποιαδήποτε προσωπική μονομαχία που περιελάμβανε σπρωξίματα. Το παιχνίδι του το αγάπησε κυρίως η ιταλική λίγκα, στην οποία αγωνίστηκε άλλες έξι χρονιές μετά την θητεία στο Παγκράτι, χωρίς ποτέ να ξαναφτάσει σε ανάλογα νούμερα. Ενα μικρό πέρασμα από τους Αμπελόκηπους πέρασε απαρατήρητο.  

Σλάβισα Κοπρίβιτσα.  Στον τρομερό και ιστορικό τελικό της Κωνσταντινούπολης το 1992, η Παρτίζαν κέρδισε την Μπανταλόνα με το αξέχαστο τρίποντο του Τζόρτζεβιτς και με πρώτους σε λεπτά συμμετοχής εκείνον και τον Ντανίλοβιτς. Τρίτος σε χρόνο ήταν ο ... Σλάβισα Κοπρίβιτσα, ένα βασικότατο γρανάζι της τότε πρωταθλήτριας Ευρώπης, ύψους 2,06. Ο Κοπρίβιτσα μόνο τυχαίος παίκτης δεν ήταν, και θυμάμαι πως η απόκτηση του από το Παγκράτι είχε προκαλέσει μια κάποια έκπληξη, καθώς ήταν μόλις 25 χρονών. Μαζί με τον Λόκχαρτ έκαναν ένα καταπληκτικό (για τα δεδομένα) δίδυμο ρακέτας, καθώς οι κινήσεις του Σέρβου συμπλήρωναν ιδανικά την δύναμη και την αθλητικότητα του συμπαίκτη του. Ο Κοπρίβιτσα ήταν αυτό που λέμε "κουφαλίτσα". Αγωνίστηκε με το Παγκράτι κυρίως στη θέση 4 και είχε 18,3 πόντους και 7,1 ριμπάουντ. Ο καλύτερος τρόπος για τον θυμηθεί κανείς είναι ένα βίντεο από τον ημιτελικό του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος του 1992 απέναντι στην Μιλάνο. Τότε ο Κοπρίβιτσα είχε 14 πόντους. Στο απόσπασμα ενφανίζεται και ο αξέχαστος Ντάριλ Ντόουκινς.

Mε τους Κοπρίβιτσα και Λόκχαρτ το Παγκράτι έφτασε την περίοδο '93-'94 στο καλύτερο ρεκόρ του, το 10-16. Για την ιστορία , την χρονιά της κατάκτησης του ευρωπαϊκού από την Παρτίζαν, ο φόργουορντ από την Σερβία αγωνιζόταν κατά μ.ο. 27,5 λεπτά, έχοντας 11,4 πόντους και περίπου 5 ριμπάουντ. Ίσως ο καλύτερος σε διαχρονική αξία που πέρασε από το Μετς.

Ξένοι Περιστερίου

Γκεργκ Τσερτς. Όπως κάθε συζήτηση γύρω από τους ξένους του Παγκρατίου ξεκινάει από τον Χάρισον, έτσι και κάθε αντίστοιχη για αυτούς του Περιστερίου ξεκινάει από τον Τσερτς, τον λευκό πάουερ φόργουορντ που αγωνίστηκε για τέσσερις σεζόν στα δυτικά προάστια, από το 1989 - 90 , μέχρι και το 1993 - 94. Στην μία βέβαια αγωνίστηκε μόνο σε ένα παιχνίδι, λόγω τραυματισμού. O Tσερτς ήταν ένας παίκτης που δεν σουταρε τρίποντα, άλλωστε η θέση τότε δεν το απαιτούσε όπως σήμερα. Κινούταν όμως αδιάλειπτα μέσα στο γήπεδο και είχε τεχνική που του επέτρεπε να εκτελεί από διάφορα μέρη στο παρκέ, και κυρίως από την μέση απόσταση. Τον διακατείχε αυτό που ονομάζουμε "ενστικτο του σκόρερ". Χαρακτηριστικό της εμφάνισης του ήταν το κοντομάνικο (κίτρινο ή γαλάζιο) που φορούσε μέσα από την εμφάνιση. Τα πιο αξιοσημείωτα στατιστικά του πρώτου ξένου στην ιστορία του Περιστερίου ακολουθούν, σε μέσους όρους και κανονική περίοδο.

Το sentragoal ειχε φιλοξενήσει παλιότερα μία συνέντευξη του Τσερτς, μαζί με μερικές ιστορίες ανθολογίας από το πέρασμα του από την Ελλάδα. Για τον Αμερικάνο, το Περιστέρι ήταν η μοναδική ομάδα στην οποία αγωνίστηκε επαγγελματικά. Τα παράτησε αμέσως μετά, στα 26 του, για να γίνει οικονομολόγος. Mε εκείνοv το Περιστέρι κέρδισε και την πρώτη (και την δεύτερη, και την τρίτη) από τις 7 συυμετοχές του στο κύπελο Κόρατς την δεκαετία του '90. Για να τον θμηθείτε ή να τον μάθετε, το καλύτερο βίντεο είναι αυτό που ακολουθεί, σε ένα τρομερό παιχνίδι απέναντι στην ΑΕΚ (Γκέκος, Γαλακτερός, Τζόρνταν κλπ), όπου είχε πετύχει το game winner (αν δεν με απατά η μνήμη μου βλεποντας τα στιγμιότυπα).

Λανς Μπέργουολντ (αρχική φωτό). Το καλοκαίρι του 1993 ήταν συναρπαστικό για τους Περιστεριώτες , καθώς σε αυτό ήρθαν δύο από τους καλύτερους ξένους στην ιστορία της ομάδας. Ο πρώτος ήταν ο Λανς Μπέργουολντ, ένας λευκός σέντερ ύψους 2,09, που προτιμούσε να σουτάρει και λίγο έξω από τη ρακέτα. Είχε πολύ ανεπτυγμένη την αίσθηση του σκορ γύρω από τη ρακέτα, αρχοντικό στυλ με το αριστερό και μεγάλο ύψος στην απελευθέρωση, κάτι που έκανε το σουτ πολύ δύσκολο να κοπεί. Ο Μπέργουολντ ήρθε στο Περιστέρι κουβαλώντας πολύχρονη εμπειρία από την Ισπανία, και αυτό φάνηκε αμέσως στο γήπεδο, εκεί όπου έγινε ο ηγέτης της ομάδας, στην πιθανώς πιο αξέχαστη σύνθεση που κατέβασε ποτέ στα παρκέ, την σεζον '93-'94. Και Κορωνιός, και Μακαράς, και Τσαγκόπουλος, και Μυλωνάς, και Πεδουλάκης, και Κασουρίδης και ... ας περιμένουμε λίγο. Τα στατιστικά του Μπέργουολντ από τις δύο χρονιές του ακολουθούν, σε μέσους όρους, με μπόνους το τρομερό ποσοστό του στις βολές.

Όντι Νόρις. Ίσως ο πιο εμβληματικός ξένος στην ιστορία της Μπαρτσελόνα , ο Όντι Νόρις ήρθε στο Περιστέρι μαζί τον Μπέργουολντ , πιστοποιώντας όχι μόνο τις υψηλές βλέψεις του συλλόγου, αλλά και την απόλυτη ακμή του ελληνικού πρωταθλήματος. Δεν ήταν και λίγο μία μεσαία ομάδα της Ελλάδας να φέρνει έναν τέτοιο παίκτη, ακόμη και στην ηλικία των 33. O Nόρις δεν έκανε στο πρωτάθλημα μας μαγικά. Ανέλαβε πιο βρώμικη δουλειά από εκείνη που είχε ο σέντερ Μπέργουολντ , κάνοντας κατά έναν τρόπο στην άκρη για εκείνον και τον Κορωνιό. Στο τέλος το κοντέρ έγραψε 15,5 πόντους και 10 ριμπάουντ, από τα οποία τα 4 ήταν επιθετικά. Ο Νόρις (2,06) , πιο αργός από ό,τι στην εξαετία της καταλανικής κυριαρχίας, επικεντρώθηκε κυρίως στα σπρωξίματα και τις μάχες σώμα με σώμα, προσδίδοντας στην ομάδα του σκληράδα και προσφέροντας ηγετική παρουσία. Αγωνιστικά και μόνο, ίσως την δεκαετία του '90 να αγωνίστηκαν στο κλειστό του Περιστερίου καλύτεροι παίκτες, αλλά ο Νόρις ήταν ο Νόρις. Θυμηθείτε τον και στις δύο ομάδες , την εποχή που οι σέντερ ονομάζονταν πίβοτ.

Η σεζόν '93 - '94 βρήκε το Περιστέρι στην πέμπτη θέση, με ρεκόρ 16 - 10. Ηταν η δεύτερη καλύτερη της ιστορίας του, με την πρώτη να έρχεται μερικά χρόνια αργότερα, το 2001, όταν με ρεκόρ 22-4 η ομάδα ισοβάθμησε στην πρώτη θέση με τον Παναθηναϊκό, χάνοντας το πλεονέκτημα έδρας στην διαφορά πόντων.

Νικητής

Η μάχη είναι σκληρή, πολύ σκληρή, αλλά οι Περιστεριώτες στο τέλος κερδίζουν, κυρίως λόγω εμπειρίας, και παρά τις αιλουροειδείς κινήσεις του παμπόνηρου Κοπρίβιτσα. Σαν τον Χάρισον πάντως, ίσως δεν ήταν κανείς, και είναι κρίμα που η καριέρα του δεν εκτοξεύθηκε λόγω τραυματισμου στην συνέχεια. Η μάχη μεταξύ των δύο τριάδων μας είναι μια μάχη υψηλών πτήσεων, καθώς ήταν πολύ δύσκολο για το ελληνικό μπάσκετ να παράξει καλούς ψηλούς εν αφθονία. Ετσι, πολλές ομάδες επέλεγαν να στελεχώσουν τις θέσεις κάτω από την ρακέτα με ξένους και να "ξοδεψουν" εκεί τις ελάχιστες επιλογές τους.

Για την ιστορία, το ντέρμπι Παγκράτι - Περιστέρι δεν σήκωνε αστεία. Όπως θυμάται ο Γιάννης Ψαράκης : "την περίοδο των '90ς την έζησα έντονα σχετικά με την κόντρα τους. Kαποια στιγμή στο δεύτερο μισο της δεκαετίας οργανώθηκε... τραπέζι σε ταβερνα (παρουσία δημοσιογράφων και παραγόντων, προπονητών και λιγων παικτων και των δυο ομάδων) ως προσπάθεια να ηρεμησουν τα πνεύματα για μια κοντρα που υπήρχε λογω οπαδων από τη δεκαετια του '80, οταν αμφοτεροι επαιζαν Α2. Και θυμαμαι οτι δυο μερες μετα στο ματς που έγινε στο Περιστέρι ειχαν βαλει οι Περιστεριωτες κρεμασμενο μικροφωνο πανω απο τους Φενταγιν και ακουγονταν τα συνθηματά τους... στέρεο σε όλο το ματς. "

Ωραία πράγματα.