Ο Νίκος Μυγδάλης, με θητεία στο Red on Air και στην εφημερίδα «Η ΑΞΙΑ», σχολιάζει τη νίκη του Ολυμπιακού στον ελληνικό «εμφύλιο», στέκεται στη πνευματική ετοιμότητα που παρουσιάζουν, σταθερά πλέον, οι «ερυθρόλευκοι» στο ΟΑΚΑ καθοδηγούμενοι από τον απελευθερωμένο Βασίλη Σπανούλη, επευφημεί τη πίστη του κόουτς Σφαιρόπουλου στο πλάνο του και συνιστά στον κόσμο των Πειραιωτών ψυχραιμία και στήριξη εν όψει της πολύ απαιτητικής συνέχειας.

Βγήκα από το ΣΕΦ χθες βράδυ μέσα στα νεύρα. Ενα παιχνίδι που φαινόταν για 35 λεπτά εύκολα χαμένο, έφτασε να κριθεί τελικά από την απώλεια δύο αμυντικών ριμπάουντ. Μπήκα στο αυτοκίνητο να ανοίξω ένα ραδιόφωνο, να ακούσω κάτι βαθυστόχαστο, ίσως μια συνέντευξη τύπου, κάτι τέλος πάντων για να βρω παρηγοριά. Επαιζε ποδόσφαιρα. Και δώστου Στραματσόνι και δώστου Καραμπάκ και δώστου αποδοκιμασίες. Μιζέρια. Μην τσακώνεστε για τα ποδόσφαιρα.

Τι είδαμε χτες; Θυμάστε λίγο το ματς της Μαδρίτης με τη Ρεάλ; Οι «ερυθρόλευκοι» ήταν κοντά στο σκορ και ήρθε η χαζή τεχνική ποινή του Αγραβάνη για να μπουρδουκλώσει τα πράγματα. Ετσι και χτες. Μόνο που αντί για τον Μήτσο, δράστης ήταν ο Ερτέλ. Οι Τούρκοι, λοιπόν, είχαν τρέξει από το 38-19 που έχαναν ένα 14-3 για το 41-33. Ο Γκριν ήταν αυτός που είχε σκοράρει για τον Ολυμπιακό με ένα καλάθι και φάουλ.

Ενας μοντέρνος Ολυμπιακός εμφανίστηκε χθες βράδυ στο ΣΕΦ για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι και έκανε την Εφές φύλλο και φτερό, σχεδόν συνοπτικά και χωρίς να του κοστίσουν κάποια νεκρά διαστήματα. Οι ερυθρόλευκοι έπαιξαν πραγματικά καλά, και αν θέλετε τη γνώμη μου σαφώς διαφορετικά από τις περυσινές άνετες νίκες τους στην ευρωλίγκα. Την σεζόν 15/16 η ομάδα του Σφαιρόπουλου είχε νικήσει εύκολα στο Φάληρο διάφορους αντιπάλους, όπως η Μπασκόνια, η Μπαρτσελόνα ή Ρεάλ Μαδρίτης. Εκείνες οι νίκες είχαν προέλθει από την εφαρμογή της κλασικής συνταγής (άμυνα, ενέργεια, transition, κεντρικό πικ εν ρολ) από μη κλασικά σχήματα. Η χθεσινή δεν ήταν τέτοια, ήταν κάτι άλλο.

(φωτό επό την επίσημη ιστοσελίδα του ΕΣΑΚΕ)

Χωρίς πολλά πολλά, να μπούμε κατ'ευθείαν στην πρώτη μας ανάλυση για την αγωνιστική σεζόν που διανύουμε, πιάνοντας την ολική επικράτηση του Ολυμπιακού επί του Παναθηναϊκού στο ΣΕΦ με 88 63.

Οι πράσινοι μπήκαν στο γήπεδο λες και έπαιζαν απέναντι σε έναν παίκτη, όχι σε μια ομάδα. Εβαλαν τον Γκιστ να μαρκάρει κατ'ευθείαν τον Σπανούλη, και υπολόγισαν πως μετά το πρώτο σκριν θα πέφτει πάνω του ο Σίγκλετον. Ετσι ακριβώς συνέβη, μόνο που η πρόβλεψη πως ο Ολυμπιακός δεν θα αντιμετωπίσει σωστά αυτή την περίσταση ήταν λανθασμένη. Οι ερυθρόλευκοι είχαν πλάνο, το οποίο περιελάμβανε δύο διαφορετικές τακτικές. Πρώτον, την εκμετάλλευση του μις ματς του Πρίντεζη με τον Χαραλαμπόπουλο, και δεύτερον το rescreen στο αρχηγό από διαφορετικούς σκρίνερ, ώστε να πέφτει επάνω του ο Φελντέιν ή ο Καλάθης. Αυτά τα δύο λειτούργησαν καθ'ολη τη διάρκεια του παιχνιδιού, άλλες φορές περισσότερο κι άλλες λιγότερο, αλλά η ουσία είναι πως το τριφύλλι δεν είχε εναλλακτικό αμυντικό σχέδιο. Από τη στιγμή που οι παίκτες του Σφαιρόπουλου έδειξαν ότι μπορούσαν να σκοράρουν με άλλους τρόπους, η άμυνα των αντιπάλων τους κατέρρευσε. Επιπλέον, έχασε και ένα σωρό αμυντικά ριμπάουντ, ένα ποσοστό των οποίων οφειλόταν σίγουρα στην υπερβολική προσήλωση των ψηλών στα μαρκαρίσματα της περιφέρειας.

Αυτό εδώ δεν είναι ένα κείμενο για την θέση 4 του Ολυμπιακού. Αν ήταν έτσι, θα ήταν ένα κουραστικό κείμενο. Αντίθετα, πρόκειται κυρίως για την κατανόηση μίας πλάνης, εκείνης που λέει ότι ένας παίκτης πρέπει ντε και καλά να μαθαίνει το μπάσκετ σε μία θέση, άσχετα αν η μορφή του αθλήματος απαιτεί πλέον να παίζει σε περισσότερες. Προφανώς, εδώ υπάρχει μία αντίθεση. Εάν το σύγχρονο μπάσκετ προϋποθέτει την εναλλαγή ρόλων και θέσεων, και αν ο ένας προπονητής χρησιμοποιεί έναν παίκτη κατά το δοκούν, πώς γίνεται να πιστεύουμε ότι ο οποιοσδήποτε νεαρος φόργουορντ δεν οφείλει ο ίδιος να προετοιμαστεί προς αυτή την κατεύθυνση, ειδικά εάν τα σωματικά του προσόντα είναι τα κατάλληλα; Οχι, ο Ιωάννης Παπαπέτρου ή ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος δεν πρόκειται να χαθούν,  να μπερδευτούν ή να καταστραφούν αν παίζουν σε δύο θέσεις. Αντίθετα, το πιθανότερο είναι να γίνουν καλύτεροι παίκτες και να ωφελήσουν περισσότερο τις ομάδες τους.

(Θα έχετε διαβάσει τόσα ήδη για τους ερυθρόλευκους δεξιά και αριστερά, που ίσως αυτό το κείμενο δεν έχει πια και τόσο νόημα. Ας μην επεκταθούμε και πάρα πολύ συνεπώς. )

Μετά από μία αποτυχημένη ευρωπαϊκή σεζόν, ο Ολυμπιακός θελει να επανέλθει δυναμικά στην κορυφογραμμή της Ευρώπης, προσθέτοντας φαινομενικά κάποια στοιχεία που πέρυσι του έλειψαν. Το πλάνο πάντως δεν δείχνει τόσο διαφορετικό από το ξεκίνημα της περιόδου '15-16 , με την προσθήκη του Ερικ Γκριν να είναι η μοναδική αληθινή διαφορά. Οι Πειραιώτες δεν είχαν γκαρντ με έφεση στο σκορ, και τώρα έχουν. Κατά τα λοιπά, ο Γιανγκ ήταν εδώ και πέρυσι, ενώ ο Μπιρτς αποτελεί ευθεία αντικατάσταση του Χάντερ. Επίσης, ο Παπανικολάου προσφέρει κυρίως βάθος και άμυνα, χωρίς να αλλάζει από μόνος του τις τακτικές ισορροπίες. Κι όμως, ίσως αυτά από μόνα τους αποδειχθούν αρκετά αν υπάρχει υγεία και , το σημαντικότερο, αν ο Ολυμπιακός παρουσιάσει μία διαφορετική προσέγγιση στο παιχνίδι του, με έμφαση στο μοίρασμα του παιχνιδιού, στην ποικιλία και την ταχύτητα.

(φωτό από aek24hours.gr)

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Δεν είμαστε δημοσιογράφοι να ξέρουμε, και εγώ δεν είμαι κάτι το σπουδαίο. Ούτε αυτό το σάιτ είναι, υπό την εξής έννοια. Πόσοι λέτε θα διαβάσουν αυτό το κείμενο; Πες θα είναι χίλιοι άνθρωποι και περίπου 6-7 χιλιάδες θα ρίξουν μια ματιά μέσα στο μήνα, σιγά πια και το νούμερο, σιγά και τι έγινε. Οταν ειδικά πρόκειται περί των οργανωτικών ή διοικητικών του ελληνικού πρωταθλήματος, επό εδώ μπορεί να μιλήσει κανείς μόνο ως φίλαθλος, που τυγχάνει να του αρέσει πολύ το μπάσκετ. Για εμένα, το παιχνίδι είναι πάνω από όλα, πάνω από τους αθλητές και σίγουρα πολύ πάνω από τους συλλόγους. Σας τα γράφω αυτά, απλώς για να καταλάβετε την οπτική μου στο ζήτημα που ακολουθεί.

Στη λίστα με τους τρελούς του αθλήματος μάθαμε από μικροί να βάζουμε ένα συγκεκριμένο είδος παικτών: αυτούς που σουτάρουν τρίποντα στον αιφνιδιασμό. Εστω και προσωρινά, ένας πολύ καλός παίκτης που επιχειρούσε κάτι τέτοιο ήταν σαν να παλάβωσε. Οι μεταδόσεις μέχρι και σήμερα μας υπενθυμίζουν συνεχώς ότι ένα μακρινό σουτ στο επιθετικό transition είναι εκτός λογικής, και πως είναι πολύ προτιμότερο να πηγαίνει μία ομάδα σε ένα γρήγορο λέι απ.

Ένα από τα πράγματα τα οποία είναι αφορμή για να γίνει μπάχαλο μια μπασκετική συζήτηση είναι το ζήτημα της θέσης 4 του Ολυμπιακού. Εδώ στο Basketball Guru αυτό το θέμα φέρνει νούμερα και ανεβαίνουμε, συνεπώς αξίζει τον κόπο άλλο ένα κείμενο. Κάποια στιγμή πρέπει να πάρουμε και διαφήμιση, ενώ όσο να ναι και το κοινό αγωνιά για κάτι που θα καθορίσει εν πολλοίς την πορεία της ομάδας. Βέβαια, αυτή είναι άποψη του κοινού ή καλύτερα μία κοινή άποψη. Διότι αν μου κάνετε την ερώτηση "δάσκαλε, χρειάζεται ο Ολυμπιακός ξένο παίκτη πίσω από τον Πρίντεζη;" , θα σας πω "πολύ που χέστηκα". Είναι άλλοι οι παράγοντες που είναι σημαντικότεροι στη δημιουργία μια καλής ομάδας μπάσκετ, και όχι το αν πίσω από έναν παίκτη 25 λεπτών θα έρχονται δυο εξελίξιμοι νεαροί που στο μέλλον μπορούν σίγουρα να γίνουν δύο πολύ καλοί παίκτες. Και εν πάσει περιπτώσει ο Ολυμπιακός έχει παρει την απόφαση του, συνεπώς είναι και λίγο βαρετό να φιλονικούν τα παλικάρια στο ίντερνετ για κάτι που δεν αλλάζει. Κατά τη γνώμη μου, αυτό στο οποίο αξίζει να στραφεί το ενδιαφέρον μας είναι στο τι ακριβώς θα κληθούν να κάνουν οι δύο φόργουορντ τη χρονιά που έρχεται, και αν μπορούν να το καταφέρουν.