Τις τελευταίες μέρες, με αφορμή την (απλώς διαφαινόμενη) απόφαση του Ολυμπιακού να μην ανανεώσει το συμβόλαιο με τον Ιταλό-Αμερικανό γκαρντ, ξεκίνησε μια διαδικτυακή προσπάθεια μέσω του γνωστού hashtag από φίλους της ομάδας, με σκοπό να «σταλεί» μήνυμα παραμονής στη διοίκηση, ώστε να παραμείνει στην ομάδα και την επόμενη χρονιά ο συμπαθής σε πολλούς Ντάνι. Είναι κάτι που δε θυμάμαι να είχε συμβεί σε τέτοιο βαθμό τα τελευταία χρόνια, το οποίο και δείχνει την αγάπη του κόσμου στο πρόσωπο του Χάκετ. Με αφορμή λοιπόν αυτή την κίνηση, στο παρακάτω κείμενο θα καταθέσω την άποψή μου για τη συγκεκριμένη υπόθεση, προσπαθώντας να δω αν θα πρέπει να ανανεωθεί ο παίχτης ή όχι.

Πήγα που λέτε σήμερα να πάω ένα μάλπμορο από το ψιλικατζίδικο στη γειτονιά μου, στην κυρία Δέσποινα. Είναι Ολυμπιακάρα η κυρία Δέσποινα και ήταν πρωί πρωί μέσα στο δάκρυ.

Γίνεται κατά καιρούς μεγάλη κουβέντα αναφορικά με το κατά πόσο ευσταθεί ή όχι η πολιτική του Ολυμπιακού να μην συζητά με τους παίκτες που μένουν ελεύθεροι, το ενδεχόμενο ν' ανανεώσουν προτού ολοκληρωθεί μια σεζόν. Στον αντίποδα του "ερυθρόλευκου" μοντέλου, η Μάλαγα επέκτεινε το συμβόλαιο του - προσεχώς free agent - Νεμάνια Νέντοβιτς για δύο έτη, με τις συζητήσεις επ' αυτού να έχουν ξεκινήσει αρκετό καιρό νωρίτερα. Φροντισε να έχει το κεφάλι της ήσυχο, την ώρα μάλιστα που έδινε ημιτελικούς πρωταθλήματος κόντρα στην Ρεάλ, αφού πλέον εξασφάλισε πως οι μεγάλες ομάδες της Ευρώπης δεν θα πέσουν σαν αρπακτικά πάνω στον Σέρβο.

Είναι απλό τι έγινε. Οι δύο προπονητές στάθηκαν (αντιστεκόμενοι στην γενική μπόχα) κυρίως στο σημείο όπου το 48 - 58 έγινε 54 - 58. Το ίδιο και ο Ρίβερς, ο οποίος απάντησε μπασκετιώς υπέροχα σε ερώτηση που του τέθηκε. Αν εκείνοι δίνουν έμφαση εκει, προσωπικά δεν έχω λόγο να διαφωνήσω. Δύο κακές άμυνες του ΠΑΟ (μία άσχημη στην εκτέλεση και άλλη μία στην τακτική) έβαλαν τον Ολυμπιακό ξανά στο παιχνίδι και σηματοδότησαν την αλλαγή σκηνικού, καθώς έδωσαν στους ερυθρόλευκους σκορ όπως δεν το έβρισκαν μέχρι τότε. Με τρίποντο.

Mε τη σειρά στο 1-0 για τους πρωταθλητές Ελλάδος μετά από ένα κακό ποιοτικά πρώτο παιχνίδι, ο κόσμος περίμενε με αγωνία τη συνέχεια των αγώνων και τα διάφορα τρικ που θα ετοίμαζαν οι προπονητές. Από τη μια πλευρά οι πράσινοι είχαν να διαχειριστουν το άγχος, την πίεση της κερκίδας και τις φήμες για διάφορα νυχτοπερπατήματα των παιχτών μες στη βδομάδα, και από την άλλη οι ερυθρόλευκοι την κούραση και το ψυχολογικό άδειασμα μετά την εβδομάδα που διανύσαμε, όπως και την απρόσμενη έλλειψη του Βασίλη Σπανούλη.

Πόνεσαν τα μάτια μας με την μπασκετάρα που είδαμε στον πρώτο τελικό μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού. Τα περί σασπένς δεν χρυσώσουν τον χάπι. Οι δύο αντίπαλοι είχαν πλάνο στην άμυνα, χωρίς να έχουν ιδιαίτερα υπολογίσει με ποιους τρόπους θα τα βάλουν με το πλάνο του αντιπάλου. Πολύ φοβάμαι, έτσι όπως είδα τακτικές και αποδόσεις, ότι αυτό το θέαμα θα συνεχιστεί στην σειρά, εκτός αν οι παίκτες διακριθούν κάμποσο στο ένας εναντίον ενός απέναντι σε μις ματς ή τον αρχικό προσωπικό αντίπαλο.

Γεια σας! Περίπου δύο μήνες πριν, ένας άνθρωπος που βρίσκεται επαγγελματικά στον χώρο του μπάσκετ για πάνω από δύο δεκαετίες και γνωρίζει καλά τα θέματα του Ολυμπιακού, μου έλεγε κατά λέξη: "Ο Γιαννακόπουλος θα 'ξεβρακωθεί' για τον Σλούκα το καλοκαίρι. Ακόμα και αν χρειαστεί να ξηλώσει την μισή ομάδα για να τον φέρει, θα το κάνει. Και αν θες τη γνώμη μου το αξίζει κιόλας, ο Σλούκας είναι το καλύτερο pg της Ηπείρου". Κάπως έτσι, αφού μετέφερα τα παραπάνω στην υπόλοιπη συντακτική ομάδα του BG, ξεκίνησε η μεγάλη κόντρα στα ενδότερα της σελίδας. "Τι λες μωρέ, ο Κώστας θα ζητήσει συγγνώμη και θα τον δεχτούμε πίσω", "Και μετά ξύπνησες, αν δεν δεις μια μέρα τον Σλούκα στα πράσινα, τρύπα μου τη μύτη". Κύριοι εκφραστές της αιώνιας κόντρας στα εσωτερικά μας, για άλλη μια φορά είμασταν ο Άλεξ και εγώ. "Και ποιος είσαι εσύ;", θα μου πείτε, εξάλλου στα διοικητικά της κάθε ομάδας, όλοι έχουμε από κάποιον. Ισχύει.

Σε ένα φάιναλ φορ που έβγαλε τελικά μόλις ένα πολύ συναρπαστικό παιχνίδι, η Φενερμπαχτσέ του Ζέλικο Ομπράντοβιτς ανέβηκε για πρώτη φορά στον θρόνο, υπό τις ιαχές του δικού της κοινού. Η έδρα έπαιξε καταλυτικό ρόλο, όχι όμως μεγαλύτερο από την απόδοση των ουσιαστικά γηπεδούχων, οι οποίοι την άνοιξη ήταν η καλύτερη ομάδα της Ευρώπης. Τα δύο τέρατα της ρακέτας κυριάρχησαν πλήρως και ο τίτλος κατέληξε στα χέρια τους απόλυτα δίκαια. Ας συνοψίσουμε ο,τι είδαμε το τριήμερο, αφήνοντας έξω για λόγους αισθητικής το ανεκδιήγητο γκαλά της Ευρωλίγκα, η οποία προκαλεί το γέλιο κάθε φορά που αναφέρεται σε συγκρίσεις με το ΝΒΑ. Ιδού οι κατηγορίες της τρομερής στήλης "το μακρινό ριμπάουντ".

Η ώρα του μεγάλου τελικού έφτασε. Ο βασιλιάς «πέθανε» (ΤΣΣΚΑ) και οι επίδοξοι μνηστήρες θα δώσουν τη μεγάλη τους μάχη σε λίγες ώρες για το ποιος θα κάτσει στο θρόνο του Ευρωπαϊκού μπάσκετ. Πιο ιντριγκαδόρικο τελικό δε θα μπορούσαμε να φανταστούμε στην αρχή της χρονιάς. Ελληνοτουρκικός τελικός στην Κωνσταντινούπολη, Ολυμπιακός εναντίον Φενερμπάχτσε, Σπανούλης εναντίον Ομπράντοβιτς, ο Τομ Κρουζ και οι όρχεις του σε άλλη μία mission... (im)possible. Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά στον πρόλογο, ας περάσουμε στο κυρίως πιάτο σχολιάζοντας κάποια πράγματα για το μεγάλο τελικό. Φύγαμε!!!

Ενας αγώνας είναι μία ιστορία, και όπως συμβαίνει με τις ιστορίες υπάρχουν πολλοί τρόποι να τις διηγηθεί κανείς. Η γραμμική αφήγηση στις ταινίες π.χ. ήταν ένα κλασικό μοντέλο, μέχρι που ο Ταραντίνο άρχισε συστηματικά να πειράζει την σειρά των επεισοδίων , επηρεάζοντας από ένα σημείο και ύστερα το αφηγηματικό σύμπαν του Χόλιγουντ. Εκτός από όμορφες αντιγραφές ή εξελίξεις (Νόλαν) , γεννήθηκαν μεταξύ άλλων και εκτρώματα, τα οποία όμως ήταν και αυτά πολλές φορές απολαυστικά. Ετσι, η ταινία άρχιζε με τον Τομ Κρουζ να κάθεται δεμένος χειροπόδαρα απέναντι από έναν εγκληματία με προφορά πιο ηλίθια και από κομοδίνο. Ο τελευταίος , αφού έβγαζε ένα λογύδριο, ήταν πανέτοιμος να του την αστράψει ή να κόψει το λαρύγγι της αγαπημένης του, και όλοι μέναμε με την απορία "μα πως στο διάολο την πάτησε έτσι ο Τομ, ο οποίος είναι βασικά ο γαμάω". Το πλάνο κοβόταν απότομα, και γυρνούσαμε περίπου 15 χρόνια πριν στις Ιταλικές Αλπεις, εκεί που ξερωγω άρχισαν όλα.