- Giorgos, μου λέει, εσύ που γράφεις και σε μπλογκ γράψε κάτι και για τον πόνο μας.
- Εχμ... σάιτ είναι.
- Λεφτά έχετε, για μεταγραφές γράφετε;
- Όχι.
- Ε , μπλογκ είναι.
- Συγγνώμη. Τι μπορώ να κάνω για σένα κυρά-Δέσποινα;
- Γράψε σε παρακαλώ πως εμείς οι Ολυμπιακοί, και γενικά οι φίλαθλοι του μπασκετ, είμαστε εξαπατημένοι.
- Από ποιον;
- Από τους παίκτες και τις ομάδες κυρίως, από όλους. Ολη τη χρονιά πιστεύαμε ότι οι παιχταράδες μας είναι όλοι ενωμενοι στα αποδυτήρια και πως ειναι η καλύτερη παρέα, και τώρα καταλάβαμε ότι οι μισοί πήγαιναν στα μπαρ και τους άλλους δεν τους έπαιρναν ούτε τηλέφωνο. Επίσης, ότι κάποια από τα παιδιά δεν προσπαθούσαν τόσο για την ομάδα. Είναι δυνατόν; Ο Μπιρτς, που όλη τη σεζόν έκανε θέατρο ότι δήθεν είναι καλός παίκτης, τελικά έπρεπε να μείνει στην Ουσάκ να χαμε το κεφάλι μας ήσυχο. Ο Γκριν είναι γκρινιάρης, και όχι ο παίκτης που πιστεύαμε ότι δεν διαμαρτύρεται για το ρόλο του. Ο Παπαπέτρου και ο Αγραβάνης , δεν πάμε πουθενά με αυτούς, η ολυμπιακή ψυχή του Χάκετ κατατέθηκε ως θυσία στον μετρ του Ακάνθους και ο Λοτζέσκι ήταν απλά ένας αδιάφορος. Τι περιμένεις από Βέλγους, όλα έτοιμα τα χουν... Αμ, το άλλο. Ο Καλάθης, που όλη τη χρονιά δεν βλεπόταν, τώρα είναι ο αρχηγός που άξιζε στον ΠΑΟ, και ο εγωίσταρος Τζέιμς ο καλύτερος παίκτης των βάζελων. Γιατί τόσο δούλεμα τα παλιόπαιδια;
Τι να της πεις της κυρά Δέσποινας, δεν έχει και άδικο. Καθώς ο Ολυμπιακός έχασε απόλυτα δίκαια ένα πρωτάθλημα από τον Παναθηναϊκό, οι αφορισμοί δεξιά και αριστερά δίνουν και παίρνουν. Στη χώρα μας αυτό συμβαίνει κάθε χρόνο. Οι τελικοί του ελληνικού πρωταθλήματος, οι οποίοι διεξαγονται μονίμως σε κλίμα που χαρακτηριζεται από γραφικό εώς πολεμικό, έχουν την μοναδική ιδιότητα να μεταδίδουν στους ανθρώπους την αμνησία. Μόλις πριν από 20 μέρες ο Ολυμπιακός ήταν στον τελικό της Ευρωλίγκα και απολάμβανε της αναγνώρισης των πάντων. Σήμερα, μέχρι και η τακτική του Σφαιρόπουλου κρίνεται από βαρετή εώς αναχρονιστική, λες και μόλις τώρα διαπιστώθηκε το είδος μπάσκετ που (ήδη από την θητεία του στον Πανιώνιο) έπαιζε ο πολύ καλός κόουτς. Και μένα ίσως το στυλ του να μην μου ταιριάζει (είμαι με τα pace and space και δε συμμαζεύεται), όμως από την άλλη με αυτό έφτασε δυο φορές στον τελικό της Ευρώπης και πήρε άλλα δυο πρωταθλήματα. Επίσης, τα όσα σχεδίαζε, τα δούλευε στην εντέλεια μέχρι παρεξηγήσεως. Δεν ανακαλύψαμε κάτι, από όσο αντιλαμβάνομαι.
Παρακάτω λοιπόν, δεν θα διαβάσετε αφορισμούς, ούτε εξυπνάδες. Αχρηστος δεν πρόκειται να βγει κανείς, ούτε στην σεντρα. Ούτε φυσικά πρόκειται να αμφισβητηθει ένα πλάνο που παράγει αποτελέσματα σε βάθος χρόνου. Οι Αγγελόπουλοι είναι εκατό μέτρα οφσάιντ όταν απαξιώνουν τον τίτλο της Φενέρ, όμως από την άλλη κανένας οργανισμός δεν γίνεται να αλλάζει ρότα ξαφνικά. Για την επιτυχία χρειάζεται μια συνέχεια. Αυτη διαταράχθηκε κάπως με την πρόσληψη ενός κόουτς πολύ διαφορετικού από τον Ιβκοβιτς ή τον Μπαρτζώκα, αλλά εκείνος κατάφερε να προσδώσει στην ομάδα μια σταθερότητα, έστω και με άλλο παιχνίδι. Φέτος μάλιστα στην αρχή της χρονιάς προσπάθησε πάρα πολύ να εισάγει νέα στοιχεία, τα οποία αργότερα στην πορεία δεν υπερίσχυσαν έναντι παλαιών. Εξηγούμαστε όμως, παρακάτω ακολουθεί μόνο μπασκετ.
Ενα ελλειπές χρονικό
Το μπασκετ λέει ότι ο Ολυμπιακός ξεκίνησε την χρονιά με έναν έξτρα σουτέρ (ουσιαστικά δυο, αφού ο Λοτζέσκι ηταν εκτός πέρυσι) , με διάθεση να σουτάρει περισσότερο από απόσταση και να παίξει "εξυπν'ότερη άμυνα", με έμφαση στο μαρκάρισμα των σουτ και όχι στην διακοπή της κυκλοφορίας της μπάλας , όπως την προηγούμενη χρονιά. Επίσης, η σεζόν άρχισε με διάθεση για παιχνίδι στο ανοιχτό γήπεδο. Στην πορεία, ο τραυματισμός του Χάκετ αποδυνάμωσε κάπως το πλάνο, καθώς ο Ιταλός είχε drive και kick out παιχνίδι, ενώ επιπλέον ήταν εξαιρετικός στο να μεταφέρει την μπάλα από την μία άκρη του γηπέδου στην άλλη (transition). Ο αντικαταστάτης του ήρθε ως επιλογή χαμηλού ρίσκου, με πρωταρχικό σκοπό να μην διαταραχθούν οι ισορροπίες και οι κυρίαρχες επιθετικές λειτουργίες (πικ εν ρολ).
Καθώς αργότερα μπήκε στα πιτς και ο Λοτζέσκι, δηλαδή ο κατά τεκμήριο καλύτερος σουτέρ και ένας (επίσης) πολύ καλός παίκτης στο transition, ήταν μοιραία μία οπισθοχώρηση από το πλάνο των νεωτερισμών, ειδικά από την στιγμή που υπήρξαν και 'άλλοι τραυματισμοί στο δεύτερο μισό της αγωνιστικής σεζόν. Ο Σπανούλης φορτώθηκε με παραπάνω ευθύνες σε πλέι οφ, φάιναλ φορ και τελικούς, το rotation στην θέση 4 μίκρυνε, οι απειλές από το πλάι έγιναν λιγότερες, όπως και εκείνες στο transition. Συνολικά, σε όλη την σεζόν ο Ολυμπιακός δεν σούταρε καλύτερα από πέρυσι, παρά τις διακυρήξεις για γρηγορότερη εκτέλεση και πιο επιθετικό παιχνίδι. Από τον τραυματισμό του Χάκετ και έπειτα, μια τακτική οπισθοχώρηση ηταν φανερή, όπως και κάποιοι συμβιβασμοί για χάρη της αποτελεσματικότητας. Τα προηγμένα στατιστικά αποκάλυψαν του λόγου το αληθές. Σχετικά χαμηλός ρυθμός, μέτρια ποσοστά, αλλά ταυτόχρονα υψηλότατες επιδόσεις σε hustle κατηγορίες, όπως η άμυνα ή το επιθετικό ριμπάουντ.
Και όλο αυτό, λειτούργησε υπέροχα μέχρι και πριν από 20 ημέρες. Αν δεν το πιστεύετε ρωτήστε τον Περάσοβιτς ή τον Ιτούδη, που είχαν στα χέρια τους - θεωρητικά πάντα - όπλα τελευταίας τεχνολογίας. Ο Ουότερς έκανε την δουλίτσα του, ο Πρίντεζης έπαιζε μ.ο. 25 λεπτά (τα σπρωξίδια ειναι μεσα στο πρόγραμμα), οι Παπαπέτρου - Αγραβάνης έβρισκαν λεπτά και τρόπους να είναι χρήσιμοι. Ειδικά ο πρώτος αποτέλεσε το κρυφό κλειδί σε ένα ψηλό σχήμα που άλλαξε τις ισορροπίες απέναντι στην Εφές, και παρότι δεν βελτιώθηκε ιδιαίτερα κατά την μεταφορά του στην (εχμ...) "φυσική του θέση", το σύνολο λειτουργούσε και λειτουργούσε καλά. Ο Μπιρτς πήρε την θέση 5 στην πλάτη του για μεγαλο μέρος της σεζόν, ντεφορμαρίστηκε, και έκανε σούπερ τελικό απέναντι στην Φενέρ. Ο Μιλουτίνοφ παραλίγο να γίνει σύνθημα, και η επιστροφή από την Πόλη δεν έφερε το παραμικρό δάκρυ, παρά μόνο ένα παράπονο για έναν χαμένο τελικό σε κοχλάζουσα έδρα αντιπάλου. Όπως και το '15, έτσι και φέτος ο Ολυμπιακός ηττήθηκε από γηπεδούχο, και μάλιστα από ένα σύνολο του Ομπράντοβιτς που ήταν μάλλον ανώτερο από τον καθένα.
Σαφώς, η συμμετοχή στον τελικό της ευρωλίγκα συνοδεύτηκε από τα απαραίτητα τσιτάτα περί "τρυπήματος του ταβανιού" ή "υπέρβασης", όμως ας είμαστε ειλικρινείς. Δεν συνέβη κάτι τέτοιο, αυτά είναι όλα προσπάθεια για να δημιουργηθούν ωραίες ιστορίες. Οι ερυθρόλευκοι είχαν στα αλήθεια μια πάρα πολύ καλή ομάδα, δομημένη επάνω σε συγκεκριμένες και διαχρονικές αξίες, και σε ένα πλάνο αποφασισμένο από την κορυφή μέχρι τα νύχια του οργανισμού. Δεν ήταν η πρώτη φορά, ήταν η τέταρτη από το 2012 και ύστερα. Αν κάνω κάπου λάθος, δώστε μου ένα καζάν ντιμπί.
Τα βασικά προβλήματα
Αν η όλη ιστορία σταματούσε σε αυτό το σημείο, τότε όλοι θα ειχαμε βγάλει συμπεράσματα και θα μιλούσαμε για τρεις προσθήκες, οι οποίες θα οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια ξανά σε ένα φάιναλ φορ. Ομως δεν συνέβη αυτό. Αντίθετα, συνέβη το χειρότερο. Χάθηκε το πρωτάθλημα της καφρίλας από τον μισητό αντίπαλο, και τώρα λίγο εώς πολύ ακούγονται κατάρες για όλους, αν και όχι από όλους. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που παραμένουν ψύχραιμοι, και ενδεχομένως να βλεπουν ότι τα βασικά πρoβληματα του Ολυμπιακού είναι αυτά που ακολουθούν.
Καθώς η Φενέρ και ο Παναθηναϊκός κατάφεραν να σταματήσουν τον Σπανούλη και να τον κρατήσουν έξω από την ρακέτα, το επιθετικό παιχνίδι του Ολυμπιακού μπλόκαρε και δεν μπορούσε να βγάλει αυτοματισμούς σε δεύτερο χρόνο. Όταν απέναντι στους πράσινους ο Σφαιρόπουλος χρησιμοποίησε πλάγιους παίκτες ως σκαλοπάτι και έβαλε την μπάλα στα μις ματς στο ποστ, ο Πασκουάλ απάντησε με ένα σχήμα τριών ψηλών , που έκανε μία επιπλέον αλλαγή, έτσι ώστε το μειονέκτημα να μην είναι κραυγαλέο. Επίσης, ο Καλάθης με τον Τζέιμς και τον Ρίβερς πήγαν πολύ καλά στα σπρωξίματα στα σκριν, όταν έπαιζε ο Μπουρούσης με flash ή αλλαγές στο πλάι, και κάπως έτσι η επίθεση μπλόκαρε τελείως. Και εδώ είναι που έρχεται το δεύτερο πρόβλημα.
Ο Παναθηναϊκός, σε αντίθεση με την Φενέρ, δεν είχε Ούντο να πετάγεται από παντού στα μαρκαρίσματα της ρακέτας. Ετσι όσο να ναι θυσίασε κάποια σουτ των πλάγιων παικτών , και ειδικά των Παπαπέτρου-Παπανικολάου και Αγραβάνη. Από τα χέρια τους εκτοξεύθηκαν κυρίως τούβλα, με τα 11/42 τρίποντα να αναλογούν σε ένα ποσοστό 26,1%, από παίκτες που είχαν έστω και κάποιες ευκαιρίες. Και οι τρεις αυτοί, τυχαίνει να είναι Ελληνες, και μάλιστα πολύ χρήσιμοι για την ομάδα, μην παρεξηγηθούμε.
Τα προβλήματα συνεπώς συμπυκνώνονται εν πολλοίς στην επιθετική λειτουργία, όπου πολλές φορές δεν βγήκαν καλά ελεύθερα σουτ και που όταν βγήκαν, κατέληξαν στο σίδερο. Είναι προφανές πως σε αυτήν την κατάσταση ο μέτριος Ουότερς δεν μπορούσε να βοηθήσει σε κανένα από τα δύο σκέλη και πως η κούραση του Σπανούλη (ή η άμυνα του ΠΑΟ, μην τον αδικούμε) μετέτρεψε την ρακέτα σε άβατο πεδίο. Drive n kick παιχνίδι δεν υπήρξε ποτέ, την ώρα που ο ΠΑΟ έβρισκε την δημιουργία του κυρίως μέσα από τα ρήγματα που δημιουργούσαν οι (εσχάτως παιχταράδες) Καλάθης και Τζέιμς. Προβλήματα σαφώς υπήρξαν και αλλα (φορμάρισμα Πριντ, μικρό rotation στην περιφέρεια), όμως αυτά δεν τα θεωρω άξια λόγου, υπό την έννοια ότι δεν άπτονται των διορθώσεων που πρέπει να γίνουν ενόψει νέας χρονιάς. Το rotation θα μεγαλώσει έτσι κι αλλιώς, ο Πρίντεζης θα ξαναπαίξει πολύ καλά, είναι παιχταράς. Αντίθετα, είναι πασιφανές πως καθ'ολη την διάρκεια της σεζόν, και παρότι υπήρχαν plays για τους σουτέρ, η δημιουργία ήταν κυρίως στα χέρια ενός παίκτη και η αφοσίωση σε υπάρχοντες εναλλακτικές ήταν σχετικά μικρή.
Ανάγκες
Ετσι λοιπόν, έχω την γνώμη πως παρά την πραγματικά καλή σεζόν, και χωρίς την παραμικρή υποτίμηση του ρόλου του Σπανούλη, ο Ολυμπιακός χρειάζεται πρώτα από όλα ένα πλήρες γκαρντ, που θα αντικαθιστά επάξια τον αρχηγό και θα μοιράζεται μαζί του τον χρόνο. Το πάτημα μέσα στην ρακέτα μοιάζει απαραίτητο. Ο Χάκετ το είχε, αλλά καθαρά τακτικά ούτε εκείνος ούτε ο Γκριν είναι πλήρης. Η γραμμή των περιφερειακών πρέπει να αποκτήσει έξτρα δημιουργία, όπου δημιουργία εννοείται ο συνδυασμός σκορ, ασίστ και κερδισμένων βολών. Κακά τα ψέμματα, θα είναι πολύ δύσκολο για τον Σπανούλη να αποτελέσει ξανά το Α και το Ω, όπως έκανε με επιτυχία και φέτος. Ακόμη και αν το κάνει, στα λεπτά που θα λείπει από το παρκέ ο Ολυμπιακός δεν γίνεται να χάνει τόσο πολύ σε δημιουργία, και ο Γκριν δεν είναι πολυδιάστατος.
Επίσης, σαφώς χρειάζεται ικανότατος πλάγιος σουτέρ, είτε στην θέση 3 είτε στην θέση 4. Δεν θέλω να τσακωθούμε για την θέση, παντως. Σε κάθε περίπτωση, κανένα από τα δυο σενάρια δεν μοιάζει άσχημο, αρκεί να βρεθεί παίκτης που να απειλεί σταθερά από μακριά, και ο Παπαπέτρου να βελτιωθεί. Θα επιμείνω πως τα λεπτά του πρέπει να συνεχίσει να τα παίρνει, συνεπώς διαλέξτε ο,τι προτιμάτε.
Αντιλαμβάνομαι ότι για να βρεθούν αυτοί οι δύο παίκτες χρειάζονται λεφτά και έρχονται και ανανεώσεις. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι ερυθρόλευκοι θα χρειαστεί να εκτινάξουν το μπατζετ στα ύψη, ίσως απλώς χρειαστεί η όποια εξοικονόμηση χρημάτων από τους Γιανγκ - Χάκετ (;) να επενδυθεί σωστά, μαζί με μία μικρή αύξηση. Δεν ακούγεται απίθανο. Επίσης δεν ακούγεται απίθανο οι Μπιρτς και Μιλού να είναι πολύ καλύτεροι του χρόνου, και να μπορεί επάνω τους να στηριχθεί ο σχεδιασμός της φροντ λάιν, με ένα έξτρα κομμάτι χαμηλοτερου κόστους να τους πλαισιώνει. Με αυτούς, εξάλλου, η ομάδα έφτασε φέτος στον τελικό.
Δεν ξέρω τα εσωτερικά τoυ Ολυμπιακού στο ελάχιστο, ούτε αν σκοπεύει να κρατήσει τους ξένους του και ποιους. Εχω όμως την ταπεινή γνώμη πως σε κάθε περίπτωση οφείλει του χρόνου να ξαναπροσπαθήσει ό,τι προσπάθησε στις αρχές φέτος. Γρηγορότερο μπάσκετ, με περισσότερη έμφαση σε μακρινό σουτ και επίθεση, με το έξτρα στοιχείο του μοιράσματος της δημιουργίας στην περιφέρεια. Στην θαυμάσια φετινή ομάδα κάπου το φετινό πλάνο στράβωσε, χωρις όμως να έχει γίνει κάποια τρομερή ζημιά, και χωρίς να είναι όλοι άχρηστοι, αναχρονιστικοί ή και γω δεν ξέρω τι. Η ολική απαξίωση που γνωρίζουν οι δευτεραθλητές Ευρωπης σήμερα, είναι για τα σίδερα.
Σώπασε κυρά Δεσποινα και μην ξαναδακρύζεις. Θα πάρουμε γκαρντ.
Υ.Γ. Δειτε λίγο το πλαίσιο στο οποίο λειτουργεί η ευρωλίγκα. Ετσι όπως ειναι τα πραγματα, οι ελληνικές ομάδες δεν μπορούν να ανταγωνιστούν με όρους χρηματων. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την ανάπτυξη παικτών.
