Αλμπα

Τον Μακλίν τον ξέρουν όλοι λίγο εώς πολύ και δεξιά και αριστερά τα χαρακτηριστικά του θα τα βρείτε παντού, και μάλιστα υπό πληρέστατες περιγραφές. Στην Άλμπα έπαιζε κάμποσο στην θέση 4, όπως ήταν λογικό ερχόταν αντιμέτωπος με κοντύτερους και ελαφρύτερους αντιπάλους, και τους έπαιρνε φάουλ με την σέσουλα. Αμυνα έπαιζε καλή, χωρίς όμως πολλές υποχρεώσεις, κυρίως λόγω θέσης. Δεν ανεβοκατεβαινε εκείνος στα πικ εν ρολ, τουλάχιστον τις περισσότερες φορές. Επίσης, έπαιρνε πολλές μπάλες στα χέρια του, όντας τρίτος σε κατοχές πίσω από τους δυο βασικούς γκαρντ, Ρενφρο και Ρέντινγκ. Μισό λεπτό να σας δείξω με ποιο τρόπο τροφοδοτούνταν κυρίως, τα εχω πρόχειρα από ένα άρθρο του παλιού μπλογκ.

O σέντερ (Ραντόσεβιτς) έκανε το σκριν , τράβαγε τον άλλον σεντερ ψηλά, ο Μακλίν έβαζε πλάτη τα τεσσάρια. So simple. Ηταν η πιο κλασική συνταγή που χρησιμοποιούσε τότε ο Ομπράντοβιτς στο παιχνίδι μισού γηπέδου, με τον Αμερικάνο να διακρίνεται ιδιαίτερα με τον τρόπο αυτόν. Ο καθοριστικός παράγοντας , όπως είπαμε, ήταν το είδος των αντιπάλων. Και φυσικά το ότι ο παίκτης έχει έτσι κι αλλιώς καλό επιθετικό ρεπερτόριο. Μπορούσε άνετα και να σπρώξει λίγο, να δημιουργήσει χώρο και να σουτάρει από τα 3-4 μέτρα.

Σημαντική λεπτομέρεια αποτελεί ακόμη και το γεγονός ότι τότε η Αλμπα έπαιζε αργά, πολύ αργά, σε ένα pace της τάξης των 70 περίπου κατοχών, κάτι που την έφερε την περίοδο 14-15 στην προτελευταία θέση της σχετικής κατάταξης. Τέλος, η γερμανική ομάδα εκτελούσε τρίποντα once in a blue moon, μόλις 17 ανά αγώνα, μακράν τα λιγότερα από οποιαδήποτε ομάδα της ευρωλίγκα εκείνη την σεζόν. Το παιχνίδι της περιστρεφόταν γύρω από τους άξονες άμυνα και σπρωξιδάκια μέσα στην ρακέτα, εκεί όπου οι συνεργασίες μεταξύ των ψηλών έδιναν και έπαιρναν. Σε αυτό το πλαίσιο ο Μακλίν όχι μόνο σκόραρε, αλλά έδινε και κάποιες ασίστ (1,6). Not bad, not bad at all.

Μιλάνο

Τον παίκτη τότε τον είχα δει πολύ, και ήταν από τις συμπάθειες μου, όπως άλλωστε και το σύνολο του Ομπράντοβιτς. Ηταν μία die hard ομαδα εκείνη η Αλμπα, πάντα για τα δικά της δεδομένα, καθώς είχε περιφερειακούς που έπαιζαν άμυνα και έναν προπονητή που έβαζε την ομαδική δουλειά πάνω από όλα. Ηδη από το καλοκαίρι του 15 τον Μακλίν τον λιγουρεύονταν πολλοί, αλλά εκείνος κατέληξε στην Αρμάνι Μιλάνο, σε μία πεντάδα ψηλών που δεν προκαθόριζε την θέση στην οποία θα παίζει (Χούμελ, Μάτσβαν, Λαβάλ και το τέρας Μπάρατς). Οταν έγινε πλέον ξεκάθαρο πως ο Λαβάλ δεν θα μπορούσε να προσφέρει, ο Μακλίν μετακινήθηκε οριστικά και αμετάκλητα στην θέση του σέντερ. Και ακολούθησε κατηφόρα. Η Μιλάνο έπαιζε άμυνα με τα μάτια (110π/100 κατοχές), και στην επίθεση δεν λειτουργούσε απολύτως τίποτα, πέραν του ... Τζεντίλε, ο οποίος όμως στα έξι παιχνίδια που αγωνίστηκε πρόλαβε να τα κάνει σχεδόν όλα μόνος του. Ο Ρεπεσα έδωσε μπάλες στον Μακλίν όσο μπορούσε, παρόλα αυτά η ομάδα έπαιζε χωρίς καθαρό σχέδιο και ο ίδιος ήταν σαφώς λιγότερο απειλητικός, παίζοντας κυρίως απέναντι σε θηρία. Η Μιλάνο έγινε σιγά σιγά ομάδα προς το τέλος της σεζόν, εκείνος προσαρμόστηκε κάπως στα νέα καθήκοντα, και στο ελλειπές από ανταγωνισμό ιταλικό πρωτάθλημα τελείωσε την σεζόν καλά.

Οσο για πέρυσι , τα ξέρετε. Η φρενίτιδα των Ντράγκιτς, Σίμον και Καλνιέτις παρέσυρε ένα σύνολο σε κούρσα με σπασμένα φρένα. Συνεχές γρήγορο transition, κακό αμυντικά και καλούτσικο επιθετικά, pace στην κορυφη της ευρωλίγκα μαζί με την ΤΣΣΚΑ, λίγα αμυντικά ριμπάουντ, κάμποσα λάθη και, κυρίως, ουδείς άλλος αθλητικός παίχτης στην φροντ λάιν. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ο Μακλίν παρουσίασε ακόμη χειρότερη απόδοση, χωρίς να είναι φυσικά ζημιογόνος, αλλά μάλλον εκ των σταθερότερων μονάδων, εστω και μεσα στην μετριότητα του. Παρά όλα αυτά, θα ηταν κατά την γνώμη μου κάπως κοντόφθαλμο να ρίξουμε τα πάντα στο σύστημα. Οταν ένας παίκτης δεν παίζει καλα, πολλές φορές είναι επειδή δεν παίζει καλά. Και ο Μακλίν, όταν είναι αποκομμένος από την επιθετική λειτουργία, δυσκολεύεται να προσφέρει με πολλούς άλλους τρόπους. Ή μάλλον να το πω καλύτερα: Ο Μακλίν θα πάρει κάποια ριμπάουντ (πιο καλός στα επιθετικά), θα παίξει σοβαρή άμυνα σε κοντούς αν υπάρχει σωματική επαφή, αλλά θα καταστεί αληθινά χρήσιμος για μια ομάδα αν μπορεί να γίνει επιθετικά απειλητικός.

Ολυμπιακός

Which brings us to my next point... Δεν σας κρύβω ότι η περυσινή βερσιόν της άμυνας του Ολυμπιακού ήταν η αγαπημένη μου. Λίγες θυσίες σε κενούς χώρους και όσο το δυνατόν καλύτερο μαρκάρισμα των σουτ. Για να καταστει το πλάνο λειτουργικό και οι ερυθρόλευκοι να αναδειχθούν ως η καλύτερη αμυντική ομάδα, ο παίκτης κλειδί στην στρατηγική ήταν - κακά τα ψεμματα - ο Κεμ Μπιρτς, ο οποίος έδινε έξτρα βοήθειες και σταματούσε τις μπάλες στον άερα , ή εν πάσει περιπτώσει έκοβε το πεδίο ενός γκαρντ αν επιχειρούσε να πάει στην μέση απόσταση. Ο Μπιρτς ήταν γενικώς καταπληκτικός πάνω από την στεφάνη, για αυτό και η πτώση του προς το τέλος της σεζόν σήμανε και αστάθεια στην άμυνα, ειδικά στους τελικούς της Α1, όπου Καλάθης και Τζέιμς αναγεννήθηκαν από τον κεντρικό διάδρομο. Ιδανικά, και καθώς ο Πρίντεζης είναι κέρβερος στο ποστ, ο Μιλού έχει πλέον καλό ρεπερτόριο και ο Τιλί κινείται γρήγορα στα όρια της ρακέτας, θα ήθελα έναν ανάλογου τύπου παίκτη.

Δεν τον πήρα, αλλά στην τελική χέστηκε η Φατμέ στο Γενί Τζαμί για το τι πήρα εγώ ή οχι. Ο Ολυμπιακός πρόσθεσε στο ρόστερ του έναν ακόμη καθαρό παίκτη ρακέτας, και έτσι πλέον οι ευκαιρίες να ακουμπάει η μπάλα στο ποστ πολλαπλασιάζονται. Συνεπώς, έγκειται στην προπονητική προσέγγιση εάν τα όσα πολύτιμα χάνονται με την φυγή του Καναδού, θα κερδηθούν μέσω μιας άλλης τακτικής. Ο Σφαιρόπουλος δεν είναι προπονητής που θα λησμονήσει το παιχνίδι χαμηλά, πάντως, και στην τελική η στελέχωση στους ψηλούς φωνάζει πως η ρακέτα φέτος θα αποτελέσει σημείο αναφοράς.

Απο εκεί και πέρα, το με ποιον θα ταιριάξει το νέο απόκτημα δεν μπορεί αμέσως να εκτιμηθεί. Θεωρητικά ο Τιλί , έχοντας ύψος και αλτικότητα θα βοηθούσε να καλυφθούν τα όποια αμυντικά μειονεκτήματα στο (πολύ) χαμηλό ποστ, όμως από την άλλη στην επιθεση ο Μακλίν θα αγωνιζόταν απέναντι στα θηρία. Η "φάση Αλμπα" μοιάζει πιο πιθανή με παρτενέρ τον Μιλουτίνοφ. Ο Γάλλος θα έχει τον πρώτο λόγο, αλλά θα περίμενα να δω τον προπονητή να δοκιμάζει και άλλα πράγματα, καθώς η φροντ λάιν έχει πλέον τέσσερα αξιόλογα επιθετικά όπλα. Δυο δίδυμα μονίμως "στανταρισμένα" δεν δείχνουν σαν η σοφότερη επιλογή. 

Θα δούμε. Ο Ολυμπιακός είναι ομάδα πιο πλουραλιστική από την Αλμπα, με άλλα πρώτα βιολιά. Από την άλλη, παίζει πολύ παραπάνω με την δύναμη σε σχέση με την Μιλάνο και σαφώς πιο προγραμματισμένα. Ο Μακλίν είναι καλός παίχτης, με εμπειρία στην διοργάνωση. Αυτά. Η παρουσία του με γεμίζει με ίντριγκα, καθώς ακολουθεί το "κάτι διαφορετικό" της φετινής στελέχωσης.

Υ.Γ. Κατω απο το κείμενο περί μπασκετικής γραφής έγινε ένας υπέροχος διάλογος. Ευχαριστώ και ευχαριστουμε. Ηταν το κάτι άλλο, ένας καλός λόγος να πάει το εγχείρημα μισό βήμα πιο πέρα. Αν δεν διαβάζουν ωραίοι τύποι, δεν πάμε πουθενά.