Η συζήτηση ξεκινάει μετά από το κύμα ενθουσιασμού ανάμεσα στους φίλους του Ολυμπιακού που προκάλεσε η ανακοίνωση της μεταγραφής του Hollis Thompson. Ειλικρινά δεν θυμάμαι τα τελευταία χρόνια μια τόσο θετικά ομόθυμη αντίδραση στις τάξεις των οπαδών του Ολυμπιακού: καλός σουτέρ, καλό παιδί, καλή τιμή, καλά όλα.
Ευκαιρία λοιπόν να φωνάξω δυνατά “DIBS” την ώρα που είμαι μόνος μου στο γραφείο τον Αύγουστο, ώστε να πετύχω ένα διπλό στόχο: αφ’ ενός, να προλάβω να γράψω μερικές αράδες και σκέψεις για τον Ολυμπιακό του 2017-18 και αφ’ ετέρου, να μπορώ να φωνάξω επιτέλους κάπου “DIBS” με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, χωρίς να με κοιτάει κανείς περίεργα.
Ο Ολυμπιακός παίζει και φέτος σε έναν μαραθώνιο Euroleague, ο οποίος έχει min 30 παιχνίδια (τα περισσότερα εκ των οποίων αδυσώπητα) και max 37. Μαζί με ένα πλήρες πρόγραμμα σε πρωτάθλημα και κύπελλο κοντά στα 75 παιχνίδια. Είναι πάρα πολλά τα 75 παιχνίδια σε οκτώ μήνες για να τα παίζουν ομάδες με μικρό ρόστερ. Μην γελιέστε: αν ο Ομπράντοβιτς είχε πέρυσι τους “hateful eight” του να παίζουν τόσα παιχνίδια, η διοργάνωση ίσως να μην είχε την ίδια κατάληξη (οπότε, με αυτή την έννοια, ευτυχώς για αυτόν, που κάποιοι πρόλαβαν το τρένο από τη μέση και ταυτόχρονα, η Fener επιβίωσε των απουσιών).
Τι σημαίνει αυτό για τον Ολυμπιακό; Ότι στη φετινή σεζόν κατεβαίνει, οφείλοντας να έχει επίγνωση δύο πραγμάτων: πρώτον, ότι για να φτάσει στο τέλος, πρέπει η προσφορά να φτάνει όντως – τρόπος του λέγειν ή όχι – μέχρι το δωδέκατο παίκτη, την άκρη του πάγκου και δεύτερον, ότι σε κανονικές συνθήκες, ο αντικειμενικός του στόχος είναι τα προημιτελικά και βλέπουμε. Με λίγα λόγια, ο Ολυμπιακός οφείλει να ξέρει πως και μέχρι που μπορεί να μαξιμάρει τις πραγματικές του δυνατότητες.
Παρότι είμαι αμετανόητος φαν του Γιώργου Μπαρτζώκα, ο Σφαιρόπουλος είναι σοβαρός προπονητής, σέβεται τον εαυτό του, το παιχνίδι και τους παίκτες και οι τελευταίοι «δεν τον καβαλάνε». Παράλληλα, είναι πραγματιστής, τόσο ώστε να μπορεί να εμβολιάσει την ομάδα με αυτή τη γειωμένη αντίληψη της δυναμικής της και να την πλοηγήσει με αρκετή ασφάλεια τουλάχιστον μέχρι εκεί.
Πως σκοπεύει να το κάνει αυτό; Ο Ολυμπιακός του χρόνου «αλλάζει πρόσωπο», σύμφωνα με δηλώσεις των ιθυνόντων του. Τέρμα στο defense – oriented παιχνίδι που χαρακτήρισε την ομάδα του ’16-‘17 και φαίνεται να την εξουθένωσε τόσο πολύ. Ο Ολυμπιακός χρειάζεται ξεκούραστους πόντους σε όλη τη διάρκεια της σεζόν και σίγουρα αυτούς δεν μπορούν να του προσφέρουν τα εκτός ισορροπίας τρίποντα του Σπανούλη ή το ποστάρισμα που αντέχει το ξύλο του Πρίντεζη (χώρια του ότι το κοντέρ αμφότερων έχει γράψει άπειρα χιλιόμετρα). Πέρυσι, σε συνδυασμό με τους τραυματισμούς των «κοντών», ο Ολυμπιακός ζούσε και πέθαινε με τα iso του Σπανούλη, του Πρίντεζη και του Green – κάπου στα μέσα, άρχισε να ταΐζει και τον Milutinov – με τα τρίποντα και με τα pick’n’roll. Κλειστοί διάδρομοι, αργές επιθέσεις, μικρή δημιουργία (μηδενική βασικά, αν βγάλουμε το Σπανούλη), μικρότερη ταχύτητα. Ό,τι του στερούσαν οι τραυματισμοί και ένα αποτυχημένο εν τη εξελίξει του αγωνιστικό πλάνο, το αναπλήρωνε με την ψύχωση για την άμυνα και την εμπειρία/προσωπικότητα ορισμένων αθλητών. Και εκεί που έφτασε, θαύμα ήταν. Στατιστικό λάθος και εξαίρεση, όχι κανόνας.
Θα καταφέρει ο Ολυμπιακός να γίνει ομάδα των 80+ πόντων, όπως διατρανώνεται, δηλαδή να αυξήσει την παραγωγικότητα του κατά τουλάχιστον δύο εύστοχα σουτ ανά αγώνα; Θεωρητικά, όλα τα κομμάτια υπάρχουν. Η frontline είναι στα χαρτιά καλύτερη από την περυσινή: οι βασικοί Πρίντεζης – Milutinov παρέμειναν, ο Birch με τα 2/3 καλής σεζόν και ο Young με τα 2/30 καλής σεζόν έφυγαν και στη θέση τους ήρθαν οι Tillie – McLean, ενώ ο «νέος» Μπόγρης με τον «παλιό» Αγραβάνη θα στριμώχνονται για την τελευταία θέση σε μια – υγιή – δωδεκάδα. Παράλληλα, αν τις δυνατότητες του βασικού διδύμου ψηλών τις ξέρουμε και τις σεβόμαστε, οι Tillie – McLean φτιάχνουν θεωρητικά επίσης ένα διαφορετικό και ενδιαφέρον δίδυμο. Παρότι ο McLean προορίζεται για backup «πεντάρι», στο μυαλό μου είναι ιδιαίτερα ερεθιστική η σκέψη να είναι ο - έτσι κι αλλιώς ψηλότερος και με καλό σουτ - Tillie ένα ωραιότατο “stretch five”1, ανοίγοντας το spacing και αδειάζοντας χώρο στον McLean για να κάνει χορταστικά ποσταρίσματα, σπρώχνοντας με πλάτη, χέρια και κώλο τον αντίπαλο του μέχρι το καλάθι, το οποίο έτσι κι αλλιώς φαίνεται να συναντά υπέροχα συχνά2.
Στο βασίλειο του Βασίλη Σπανούλη Στην περιφέρεια, τα πράγματα είναι πιο σύνθετα, αν και η βάση τους παραμένει η ίδια3 . Βασικοί οι Σπανούλης – Μάντζαρης, ακροβολισμένος ο Γιάννης ο Strēlnieks στη γωνία για σουτ, συμπληρωματικός δημιουργός ο Roberts, Παπανικολάου – Παπαπέτρου οι κλασικοί «μπαλαντέρ» που θεωρητικά θα βλέπουν τον χρόνο τους συμπιεσμένο, αλλά στην πράξη όλο και κάπου θα βρουν το εικοσάλεπτο τους, με τους τραυματισμούς που πλέον μοιάζουν νομοτελειακοί και φέτος και φυσικά, ο Hollis Thompson.
Εδώ εντοπίζω και την μεγαλύτερη ανησυχία μου για το «μέλλει γενέσθαι». Παρότι o Lojeski έπαιζε καλύτερα το ρόλο του Strēlnieks (του «οικονομικού» “catch & shoot” σουτέρ) και ο Hackett καλύτερα το ρόλο του Roberts (του αμυντικοστραφούς δημιουργού) και φυσικά ο Waters έκανε για τον Ολυμπιακό μόνο όσο ήταν παραγωγική η συνύπαρξη του με τον Green, δεν μπορούμε να αποκωδικοποιήσουμε με ασφάλεια τις φετινές προσθήκες σε ένα περιβάλλον «νέας λογικής Ολυμπιακού». Με αυτό εννοώ πως για να γίνει επιθετικότερος ο Ολυμπιακός, όσο κι αν «ζμπρώχνει» ο κώλος του McLean τον αντίπαλο, χρειάζεται αναπόφευκτα μια πολυδιάστατη δημιουργία, την οποία ελπίζει ότι θα βρει στους Roberts – Strēlnieks4 . Ταυτόχρονα, προσδοκεί και μια παραγωγικότητα μεγαλύτερη από του Green στο πρόσωπο του Thompson, έχοντας ωστόσο κερδίσει σχεδόν από τα αποδυτήρια δύο άσχετες με αυτήν παραμέτρους: ότι ο Thompson δεν θα είναι ένα κινητό φυσικό “miss match” όπως o «κοντοπίθαρος» Erick και ότι δεν θα ρουφάει την ενέργεια της ομάδας σε ατέρμονα (παρότι συχνά εντυπωσιακά αποτελεσματικά) iso, προκειμένου να δικαιώσει την επιλογή του5 .
Αντιπαρέρχομαι την απλουστευτική, πλην όμως τίμια εξίσωση:
Strēlnieks + Roberts + “iso Green που γλιτώσαμε” – Hackett – “ό,τι έδινε στη δημιουργία πρωτίστως ο Lojeski και δευτερευόντως οι Green και Waters” = περισσότερες assists και assist ratio.
Επίσης, αντιπαρέρχομαι και την αυτονόητη ερώτηση «ποιος θα παίζει άμυνα στην περιφέρεια ρε παιδιά;», όταν, πλην του Μάντζαρη, και στο μπλέντερ να μπουν οι Thompson – Roberts – Strēlnieks – Σπανούλης, δύσκολα βγάζουν έστω την άμυνα Hackett – Lojeski. Φαντάζομαι ότι οι δύο «Παπ» θα ρίξουν έξτρα «μαύρα μεροκάματα» σε αυτό τον τομέα.
Μολαταύτα, ο Σφαιρόπουλος πρέπει να δώσει απαντήσεις στο πως ακριβώς σκέφτεται να αξιοποιήσει τον Hollis Thompson, αφού στη μέχρι σήμερα θητεία του στο λιμάνι, δεν έχουμε δει κάτι παρόμοιο – έναν παίκτη δηλαδή που προορίζεται για 20 mpg / 10 ppg από τον πάγκο, αφοπλισμένο από κάποια ισχυρή προδιάθεση για το drive, την άμυνα ή τη συμμετοχή στη δημιουργία. Δεν είναι εκρηκτικός, δεν πολυαγαπάει την επαφή6 και παρότι το σώμα του (2,03 μέτρα και 96 κιλά) και η ηλικία του (26 μισό όταν αρχίσει η σεζόν) είναι εξαιρετικά, προτιμά να μαρκάρει στην περιφέρεια, οπότε μάλλον μην τον υπολογίζετε για «τεσσάρι», όπως αναφέρουν ήδη οι ελληνικές αθλητικές εφημερίδες.
Άρα; Αν υπολογίσουμε την λατρεία του σε “catch & shoot” και τα κοψίματα του κατά μήκος της baseline για να πάρει, ας πούμε, την πάσα στη γωνία από τον Σπανούλη, τι παραπάνω μπορεί να δώσει στον Ολυμπιακό από έναν παίκτη τύπου Lojeski, για παράδειγμα, απλώς με χειρότερη άμυνα και καλύτερο ιατρικό ιστορικό;
Το πρόβλημα, βεβαίως, δεν είναι του Thompson. Η ερώτηση επιστρέφει στον Σφαιρόπουλο και δεν είναι σε καμία περίπτωση, προβοκατόρικη. Δέχομαι απόλυτα ότι ο Ολυμπιακός γέμισε την περιφέρεια με σουτέρ και σε γενικές γραμμές, κάπως καλύτερους δημιουργούς, τις αμυντικές ατέλειες των οποίων, θα τις καλύψει με «Παπ x 2» και περιστροφές. Δέχομαι επίσης πως το ρόστερ, σε κατάσταση συλλογικής υγείας, είναι πιο «γεμάτο», εξασφαλίζοντας ξεκούραση για τους Σπανούλη – Πρίντεζη και πραγματικά δεν ξέρω από πού προκύπτει ο «ταχύτερος» Ολυμπιακός, που γράφουν οι ρεπόρτερ του.
Όμως, αυτό που θα ρωτούσα, διότι πραγματικά δηλώνω άγνοια και απορία, αντίστοιχη με το αν υπάρχουν όντως άνθρωποι στο Λιχτενστάιν ή είναι ένα μυθικό βασίλειο με μονόκερους και νεράιδες, είναι ποια είναι εκείνα τα επιθετικά plays, τα οποία απελευθερώνουν ένα εξαιρετικό επιθετικό όπλο, elite για επίπεδα Euroleague, σε κάτι παραπάνω από έναν Matt Lojeski.
Αφήνω λοιπόν αυτό εδώ και η συνέχεια στον αναγκαίο preseason διάλογο, που ελπίζω να αναπτυχθεί...
Σημειώσεις:
1. Ο Tillie συνεχίζει την παράδοση των «αρκετά-versatile-για-αυστηρά-λευκοί» ψηλών από όλο τον κόσμο που έχει χτίσει εδώ και δεκαετίες το κολέγιο της Utah: Andrew Bogut, Keith Van Horn, Tom Chambers, Hanno Möttölä, Jakob Pöltl, Michael Doleac και οι «γνωστοί» μας Josh Grant και Danny Vranes.
2. 59,7% στα δίποντα σε δύο χρονιές στο ιταλικό πρωτάθλημα, 58% σε τρεις χρονιές Euroleague, 53% σε τρεις χρονιές Eurocup, 55% σε τέσσερα χρόνια κολέγιο.
3. Κακώς, κατά την άποψη μου και εδώ έγκειται και η μεγαλύτερη αποτυχία του μεταγραφικού καλοκαιριού: η εξασφάλιση της υπογραφής του Κώστα Σλούκα και της φυσικής διαδοχής στην «μετά-Σπανούλη» εποχή.
4. Σταθερά πάνω από τρεις apg σχεδόν σε όλη την καριέρα του ο Λετονός, κοντά στις 3,5 πέρυσι με την Bamberg σε Γερμανία και Euroleague.
5. Για την ακρίβεια, με ύψος 1,88 και 78 κιλά, ο απλώς συμπαθητικός δημιουργός, μέτριος αμυντικός και εγκλωβισμένος SG σε σώμα «άσου» Roberts, φαίνεται να λαμβάνει από τον Green τη θέση του «κώνου» για την αντίπαλη επίθεση. Κατά τα άλλα, καλώς όρισες στον Ολυμπιακό Brian!!!
6. Φαντάζομαι από τώρα τον Thompson να βλέπει το σωματικά αυτοτιμωρητικό παιχνίδι του Σπανούλη και να λιποθυμάει στον πάγκο!
