Βασικά
Πριν αναφερθεί κάποιος σε δημοφιλή ζητήματα, νομίζω είναι σωστό να γίνει μια αναφορά στα βασικά. Απέναντι στους Ισραηλινούς, το πρώτο που πράγμα που έλλειψε ήταν η προσήλωση και η αμυντική ένταση. Ανεξαρτήτως τακτικής ή επιλογών στελέχωσης, οι παίκτες του Ολυμπιακού βρέθηκαν πάρα πολλές φορές εκτεθειμένοι στο προσωπικό μαρκάρισμα. Ήταν μακριά από τους αντιπάλους τους, δεν έβαζαν χέρια επάνω στην μπάλα και γενικά η συμπεριφορά τους στα μετόπισθεν δεν είχε καμμία σχέση με εκείνη που επέδειξαν στα δύο παιχνίδια της προηγούμενης εβδομάδας. Έχω την ταπεινή άποψη πως οι παίκτες θα πρέπει πρώτα να αξιλογήσουν εαυτούς στον τομέα αυτό, και να δουν με ποιο τρόπο θα μπορέσουν οι ίδιοι να ανεβάσουν την ένταση στις προσωπικές μονομαχίες και διεκδικήσεις. Αυτή η ένταση ήταν απούσα όχι μόνο εχθές, αλλά και στο παιχνίδι με την Γαλατά στην Πόλη, όταν οι Τούρκοι έκαναν εκείνο το τρομερό 19-0. Δείτε την χθεσινή συμπεριφορά του Γκριν σε προσωπική άμυνα και περιστροφές και θα το καταλάβετε.
Το ίδιο πάνω κάτω ισχύει και στην επίθεση. Πέραν των ελεύθερων τριπόντων, οι ερυθρόλευκοι έχασαν και κάμποσα λέι απ στο πρώτο ημίχρονο, κάτι που επίσης έχει ξανασυμβεί. Είναι λες και σε κάποια παιχνίδια η συγκέντρωση πηγαίνει περίπατο και η πνευματική προετοιμασία είναι ελλειπής. Δεν συμβαίνει μονίμως, για αυτό και ο Ολυμπιακός έχει ήδη πετύχει δύο μεγάλες εκτός έδρας νίκες. Όμως συμβαίνει, και σίγουρα χρήζει προσοχής. Απέναντι στους Τούρκους οι επιθετικές επιλογές ήταν βιαστικές, κάτι που συνέβη κυρίως στο πρώτο δεκάλεπτο χθες βράδυ στο ΣΕΦ. Γενικώς, και για να κλείσουμε αυτή την ενότητα, με κάποιο τρόπο οι ερυθρόλευκοι οφείλουν να παίζουν πάντα με την ίδια προσήλωση, η οποία ανεξαρτήτως όλων των όλων θα εξασφαλίζει πως θα είναι τουλάχιστον μονίμως ανταγωνιστικοί. Τα "πνευματικά κενά" καλό είναι να εξαλειφθούν, έτσι ώστε να ασχολείται η ομάδα με τα αμιγώς αγωνιστικά, τα οποία όσο να ναι είναι και θεμιτά.
Plan A
Σε ο,τι αφορά αυτά, το πρώτο πράγμα που πρόσεξα χθες ήταν πως η Μακάμπι στόχευε με τα σκριν της τον Γιώργο Πρίντεζη. Σχεδόν όλες οι προσπάθειες που της έδωσαν ρυθμό στην αρχή είναι επάνω στην άμυνα του βασικού πάουερ φόργουορντ των ερυθρόλευκων. Ενα σκριν του Σμιθ στον Ουίμς , στον Σίλει ή στον Γκάουντλοκ, μία αλλαγή, ένα καλάθι. Δεν είναι η πρώτη φορά. Η ΤΣΣΚΑ στόχευσε σε αυτή ακριβώς την αλλαγή για να κρατηθεί στο παιχνίδι, ενώ η αμυντική απόδοση του Πρίντεζη ήταν μέτρια τόσο στη Βασκονία, όσο και στην Τουρκία. Οι Ισραηλινοί αποδείχθηκαν πολύ στοχευμένοι στο scouting σε αυτό τον τομέα, και έδειξαν να έχουν κάνει βήματα μπροστά σε σχέση με το παιχνίδι του ΟΑΚΑ απέναντι στον ΠΑΟ. Αντίστοιχα προετοιμασμένοι έδειξαν και στο σχέδιο τους για αναχαίτιση του Σπανούλη. Με τον Ουίμς ως βασικό αμυντικό και με τους ψηλούς να έρχονται για στιγμιαία κάλυψη και επαναφορά, πέτυχαν να κλείσουν τους διαδρόμους για τον αρχηγό και να μην αφήσουν την μπάλα να σπάσει στο πλάι. Ο Αμερικάνος σμολ φόργουορντ έκανε εξαιρετική δουλειά στο να μείνει κοντά στον V Span , προκαλώντας στην επίθεση του Ολυμπιακού την κλασική δυσλειτουργία μετά το κεντρικό πικ εν ρολ. Ως γνωστόν, τα set plays των ερυθόλευκων συχνά δεν έχουν συνέχεια όταν η αρχική ενέργεια δεν φέρνει κάποια ανισορροπία.
Τα παραπάνω παρόλα αυτά, και αν μου επιρέπετε, είναι δευτερεύουσας σημασίας. Πρίντεζης και Σπανούλης είναι γενικά πολύ περισσότερο ωφέλιμοι , παρά βλαπτικοί. Το θέμα είναι τι συμβαίνει σε κάποιους άλλους τομείς, οι οποίοι θεωρητικά θα αποτελούσαν ασφαλιστικές δικλείδες όταν το αρχικό πλάνο της γρήγορης εκτέλεσης και της εκμετάλλευσης των δυνατών όπλων πηγαίνει στο βρόντο. Τις φορές που ο Ολυμπιακός κατάφερε να ανοιχτεί στο πλάτος του γηπέδου γρήγορα στον χρόνο επίθεσης (Εφές, Μιλάνο, Μπασκόνια) έκανε θαύματα, ενώ επιτυχίες ήρθαν και όταν οι δύο του παιχταράδες ανέλαβαν τα ηνία (ΠΑΟ, Μπαρτσελόνα). Και θα έρθουν κι άλλες.
Aμυντική προσαρμογή
Πηγαίνοντας λοιπόν στα υπόλοιπα, παρατηρούμε πως οι ερυθρόλευκοι αντιμετωπίζουν ζητήματα αμυντικής προσαρμογής. Οι αντίπαλοι τους σκοράρουν κάμποσο και (κυρίως) έχουν συνεχώς καλά ποσοστά πίσω από τη γραμμή των 6,75. Το 43% του ΠΑΟ, διαδέχθηκε το 40% της Μακάμπι, και μάλιστα με έναν τρόπο που θύμιζε τα τρίποντα που οι Πειραιώτες δέχθηκαν από τον Ντέντμον. Ο Ολυμπιακός αδυνατούσε να βρει την τακτική που θα εμπόδιζε τους Ουίμς και Σίλει να σουτάρουν με καλές προϋποθέσεις στο ένας εναντίον ενός. Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, ας δούμε ένα παράδειγμα και μιλάμε επάνω σε αυτό. Αφορά ένα inbound play της Μακάμπι, στο οποίο αξίζει κανείς να παρακολουθήσει, εκτός από την ωραία κίνηση, ποια ακριβώς είναι τα προσωπικά μαρκαρίσματα.
Εδώ παρατηρεί κανείς τον τρόπο με τον οποίο το ψηλό σχήμα του Χαντάρ προβλημάτισε όλο το βράδυ τους ερυθρόλευκους, καθώς εξ'ορισμού δημιουργούσε δύο μις ματς από την αρχή κάθε επίθεσης. Ο Λοτζέσκι είναι στον Σμιθ, κάτι που δύσκολα βγαίνει, όπως εξίσου δύσκολα βγαίνει και το ματς απ Ουίμς - Μάντζαρη. Η φάση είναι από το δεύτερο ημίχρονο, όμως αντίστοιχα προβλήματα παρατηρήθηκαν και στο πρώτο. Οι Ισραηλινοί χτύπησαν τέτοιου είδους μαρκαρίσματα όλο το βράδυ , με τον Ολυμπιακό να μην επιχειρεί τίποτε απολύτως για να αλλάξει αυτή την κατάσταση. Στο δεύτερο δεκάλεπτο δε, ήταν ομολογουμένως περίεργο να βλέπει κανείς τον "Βέλγο" να πηγαίνει πάνω στον Σμιθ , την ώρα που ο Παπαπέτρου έστρεφε την προσοχή του στον σαφώς πιο ακίνδυνο Πνίνι. Όταν η Μακάμπι δεν έβρισκε τόσο εύκολα το μις ματς, τότε το δημιουργούσε με ένα απλό σκριν και συνέχιζε από εκεί και πέρα την στοχευμένη της επίθεση.
Το πρόβλημα δεν αφορά την τακτική, αλλά την μη προσαρμογή της. Πέρυσι π.χ. η Μπάμπεργκ έκανε πάρτι στο ΣΕΦ απέναντι στις hedge out άμυνες των ερυθρολεύκων, διότι ήταν μία ομάδα που κυκλοφορούσε εξαιρετικά τη μπάλα. Ο Ολυμπιακός δεν σκέφτηκε ποτέ διαφορετικά απέναντι της και το πλήρωσε. Απέναντι στην Μακάμπι όμως, η οποία δεν διαπρέπει ακριβώς στην ταχεία σκέψη και το passing game, ίσως η περιφερειακή πίεση με διπλά μαρκαρίσματα να μπορούσε να προσφέρει κάτι διαφορετικό. 'Ισως και όχι, και ίσως μία τρίτη προσέγγιση να ήταν τελικα η ενδεδειγμένη. Η ουσία είναι πως οπως και πέρυσι, έτσι και φέτος οι Πειραιώτες δείχνουν μία αδυναμία να κατανοήσουν ποια τακτική είναι πιο ωφέλιμη ανάλογα την περισταση ή τον αντίπαλο. Αυτό, σε συνδυασμό με την κακή αμυντική συμπεριφορά παικτών όπως οι Γκριν, Μιλουτίνοφ ή Παπανικολάου (μακριά από τη μπαλα και στις βοήθειες) έχουν φέρει και τα αρνητικά αποτελέσματα. Τέλος, και αυτό αξίζει μιας μικρής μόνο αναφοράς, ο πολύ ωφέλιμος Μπιρτς υστερεί σε ένα τομέα: στις τοποθετήσεις του στο μέσον της απόστασης.
Παπανικολάου , αποστάσεις και rotation
Ας μην τα βάζουμε με τον Μπιρτς βέβαια. Εκτενέστερης αναφοράς χρίζει ο ρόλος και η απόδοση του Παπανικολάου, ο οποίος όταν δεν αναλαμβάνει χρέη αναχαίτισης του αντίπαλου γκαρντ, τότε δυσκολεύεται να προσφέρει επιθετικά στην ομάδα του. Το ζήτημα είναι άμεσα συνδεδεμένο και με εκείνο του rotation . Ας το πάρουμε όμως από την αρχή.
Ο Παπανικολάου έχει 2/24 τρίποντα στη διοργάνωση μέχρι στιγμής, και η παρουσία του κάνει το spacing της ομάδας να υποφέρει. Οι αντίπαλοι τον παίζουν από απόσταση και δίνουν βοήθειες μέσα στη ρακέτα, δημιουργώντας μποτιλιάρισμα για τους Σπανούλη και Πρίντεζη. Κάποιες φάσεις στην αρχή του δευτέρου ημιχρόνου χθες βράδυ είναι χαρακτηριστικές, όμως καμμία δεν περιγράφει το πρόβλημα καλύτερα από αυτή που ακολουθεί. Σε αυτήν θα παρατηρήσετε πως τα base line cuts του Παπανικολάου από την δυνατή πλευρά, ουσιαστικά αφήνουν τον Σπανούλη αβοήθητο απέναντι σε πολλούς αντιπάλους , φέρνουν επιπλέον αμυντικούς στη ρακέτα και μικραίνουν τους χώρους για πιθανό ελεύθερο σουτ, καθώς ο Πρίντεζης δεν κινείται γενικά σαν stretch four.
