Μια πρώτη ανάγνωση της ήττας του Ολυμπιακού σίγουρα ξεκινά από την άμυνα. Αναφέραμε ήδη τα κάκιστα νούμερα των Τούρκων στα ποσοστά που δίνει στον αντίπαλο, αλλά και ο Ολυμπιακός δεν πάει πίσω. Οι αντίπαλοι του σουτάρουν τρίποντα με 45% , ένα νούμερο που σίγουρα πήρε αυτό το μέγεθος μετά και το χθεσινό κρεσέντο των παικτών του Αταμάν. Οι ερυθρόλευκοι δεν μπόρεσαν να αμυνθούν σωστά απέναντι σε δύο τύπου σουτ. Εκείνα του Ντέντμον στο ένας εναντίον ενός, είτε είχε μπροστά του τον προσωπικό του αντίπαλο (Παπ) ή όποιον προέκυπτε μετά από την αλλαγή, και εκείνα του Ντίμπλερ, τα οποία ήταν προϊόντα διαφόρων ειδών σκριν (flare, curl κ.ο.κ.). O τελευταίος σκόραρε το τρίποντο για το 77-68 αφού δέχτηκε πρώτα ένα σκριν χαμηλά και ύστερα ένα ακόμη διπλό (elevator) στην κορυφή, αφήνοντας τον Γκριν μερικά μέτρα πίσω. Αντίστοιχα και λίγο πιο πριν, το τρίποντο για το 68 - 61 ήταν αποτέλεσμα μία παρόμοιας κίνησης, με τον Σπανούλη να πρέπει να παλέψει πίσω από τρία διαδοχικά σκριν , και τον Αμερικάνο να μένει ολομόναχος. Ο Ολυμπιακός δεν προσάρμοσε την τακτική του, χάθηκε στις περιστροφές και τις αλλαγές μακριά από τη μπάλα, ενώ παράλληλα πληγώθηκε και από το κλασικό πικ εν ρολ. Γκιουλέρ, Τάιους και Ντέντμον έκαναν πάρτι όταν είδαν τον Μπιρτς να μένει στο μέσο της απόστασης. Η Γαλατά, η οποία σε όλα αυτά ενέπλεκε σταθερά τους πιο αδύναμους αμυντικά παίκτες των ερυθρόλευκων (Σπανούλη, Λοτζέσκι, Γκριν) , δεν προβληματίστηκε ούτε από την τοποθέτηση του Παπανικολάου απ'ευθείας στον Ντέντμον. Ο τρόπος με τον οποίον έβγαλε τους σουτέρ της ελεύθερους, είναι παράδειγμα προς μίμηση για τους ερυθρόλευκους.
Για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο βέβαια, έπρεπε να συμβούν πρώτα σημεία και τέρατα. Ο Σφαιρόπουλος σίγουρα δεν φρέσκαρε την ομάδα όταν χρειαζόταν αμυντική ενέργεια, δεν διάβασε πιθανώς έγκαιρα κάποιες κινήσεις, όμως από την άλλη δύσκολα τον στήνει κανείς στον τοίχο για το χθεσινό συρρικνωμένο rotation. Αν κάποιος δικαιούται να αισθάνεται αδικημένος είναι ο Παπαπέτρου, οι υπόλοιποι σίγουρα όχι. Το διάστημα στο οποίο οι ερυθρόλευκοι δέχτηκαν το 19 - 0 και τελικά το 27 - 2 ως τα μέσα της δεύτερης περιόδου ήταν το πλέον καθοριστικό, και για αυτό ευθύνονται βασικά οι παίκτες που ήταν στο παρκέ. Ο τρόπος που εκείνοι χαράμισαν ο,τι οι άλλοι είχαν χτίσει με κόπο, ήταν λογικό να επηρεάσει και τον προπονητή στην μετέπειτα εξέλιξη του παιχνιδιού. Οχι, δεν ήταν η άμυνα που κυρίως στοίχισε στους Πειραιώτες. Ήταν η απαράδεκτη νοοτροπία με την οποία η "δευτερη" πεντάδα τους προσέγγισε το παιχνίδι. Επιπόλαια λάθη στην επίθεση, κάκιστες επιστροφές στην άμυνα και έλλειψη μαχητικότητας, στέρησαν από την ομάδα τους ένα προβάδισμα που κανονικά δεν έπρεπε να είχε χάσει. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς βαθύς γνώστης του μπάσκετ για να καταλάβει τι έγινε. Οι Τούρκοι βρήκαν ρυθμό ακριβώς σε εκείνο το διάστημα, κάτι που άλλαξε στη συνέχεια όλη τους την ψυχολογία και στάση απέναντι στο παιχνίδι.
Αν θέλουμε να εστιάσουμε λίγο περισσότερο σε αυτό ειδικά το διάστημα, ίσως το πρώτο πράγμα που συναντάμε είναι η κακή επίθεση. Λοτζέσκι και Γκριν έπαιρναν τα σκριν, η μπάλα έφτανε στα χέρια τους, αλλά μετά δεν συνέχιζαν την κίνηση τους αν οι αντίπαλοι τους έκοβαν το σουτ και τραβιόντουσαν προς τα έξω. Ο δε Χάκετ, δεν επιχείρησε ποτέ να δημιουργήσει ρήγματα με κάποιο drive. Οι ερυθρόλευκοι ακροβολίστηκαν στην περιφέρεια, χωρίς όμως να δημιουργήσουν τις ικανές συνθήκες για να φτάσει η μπάλα στους σουτέρ, δηλαδή αυτό που οι Αμερικάνοι ονομάζουν penetration. Με τη μπάλα να γυρνά ακατάσχετα από χέρι σε χέρι, ήταν λογικό να έρθουν και τα λάθη (11 στο ημίχρονο). Όταν το αρχικό σχήμα επανήλθε άρον άρον, δεν μπόρεσε ούτε εκείνο να αλλάξει αμέσως την κατάσταση. Οι Τούρκοι είχαν πάρει την ψυχολογία, και ο Ολυμπιακός τα περίμενε όλα από το κεντρικό πικ εν ρολ, γύρω από το οποίο δεν κινιόταν κανένας. Συμπερασματικά, θα έλεγε κανείς πως το κακό ξεκίνησε πρώτα από την επίθεση, και αργότερα στο δεύτερο ημίχρονο οι ευθύνες μετατοπίστηκαν στην ανασταλτική λειτουργία, η οποία ήταν πράγματι κάκιστη.
Ο Σφαιρόπουλος, αν και όχι κύρια υπευθυνος για τα χθεσινά, ίσως αδικεί σε στιγμές κάποιες ορθότατες επιλογές του. Σε μέρα που ο Παπανικολάου ήταν αληθινά μέτριος, το να παίρνει εκείνος λεπτά στη θέση 4 αντί του Πάπι είναι αν μη τι άλλο περίεργο. Τέλος πάντων, σε αυτά δεν θέλω να μπαίνω και πάρα πολύ, γιατί αποτελούν "ευκολη" κριτική. Αν είναι κάτι που έρχεται στο μυαλό ως μια πιθανή καινοτομία, αυτό είναι το να αγωνίζεται παραπάνω λεπτά ο Πρίντεζης με την second unit, η οποία κατά τα άλλα συνεχίζει να αποτελεί μια πολύ ενδιαφέρουσα σύνθεση. Σε αυτή την ιδέα ίσως επανέλθουμε.
Προς το παρόν, καλό Σαββατοκύριακο, take it easy.
