Ειναι φυσικά αναμενόμενο. Τα ρόστερ έχουν αλλάξει. Στο τριφύλλι έχουν μαζευτεί πλάγιοι παίκτες που έχουν ως κύριο επιθετικό χαρακτηριστικό την τρίποντη εκτέλεση (Φελντέιν, Νίκολς, Ρίβερς) , την στιγμή που και οι δυο παίκτες της θέσης 5 (Μπορούσης, Σίγκλετον) αρέσκονται να σουτάρουν από μακριά και ανοίγουν το γήπεδο. Η στελέχωση δεν έχει καμμία σχέση με την περυσινή και παρέχει από μόνη της την δυνατότητα, ανεξαρτήτως σχεδίου. Στον Ολυμπιακό από την άλλη, σε σχέση με το περυσινό τοπ-16 υπάρχουν δύο έξτρα σουτέρ. O Λοτζέσκι και ο Γκριν είναι οι πιο κλασικοί σουτέρ των ερυθρόλευκων , με την απουσία του "Βέλγου" την περίοδο '15-'16 να γίνεται κάτι παραπάνω από αισθητή.

Οι δύο αιώνιοι δεν έχουν δρέψει ακόμη καρπούς από την συγκεκριμένη μεταστροφή στον τρόπο παιχνιδιού. Και αν για τον Παναθηναϊκό κάτι τέτοιο είναι αναμενόμενο , για τους Πειραιώτες οι αριθμοί αποκαλύπτουν πράγματα που αν μη τι άλλο πρέπει να προβληματίζουν. Εννέα παιχνίδια δεν είναι μεγάλο δείγμα, δεν είναι όμως ούτε μικρό.

ΠΑΟ - "απλή" περίπτωση

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα βήμα βήμα, και ας ξεκινήσουμε με έναν πίνακα - οδηγό της ανάλυσης μας. Εν αρχήν το τριφύλλι, και για να συγκρίνουμε μήλα με μήλα, τα νούμερα της σεζόν 15-16 αφορούν το τοπ-16.

Η αύξηση των προσπαθειών του ΠΑΟ από το τρίποντο είναι αληθινά μεγάλη, πάνω από έξι προσπάθειες ανά παιχνίδι. Επίσης, η αύξηση του ποσοστού είναι σημαντική , της τάξης του 4%, άσχετα αν το φετινό νούμερο δεν φέρνει τους πράσινους στις κορυφαίες ομάδες σε αυτή την στατιστική κατηγορία. Γενικά, το τριφύλλι έχει πετύχει να αυξήσει την παραγωγικότητα του (αν και το true shooting είναι γενικά λίγο χειρότερο) , και αυτό που δείχνει να του στοιχίζει μέχρι στιγμής είναι η χειρότερη άμυνα, η οποία δεν έχει επιτρέψει κάτι καλύτερο από το 5-4.

Η εξήγηση βρίσκεται κατά την ταπεινή μου άποψη στα παρακάτω. Πρώτον, όπως είπαμε, η στελέχωση έχει σημασία, ειδικά αν οι σέντερ σουτάρουν. Σημασία έχει και η απουσία του Τζέιμς, ενός παίκτη που μπορεί να χαρακτηριστεί ως slasher (δηλαδή με ικανότητα να δημιουργεί ρήγματα με τρίπλα). Οσοι έπαιζαν μέχρι στιγμής - πλην Καλάθη και Παππά - είχαν ως πρώτο μέλημα το καλό σουτ και λιγότερο την διείσδυση, ακόμη και ο Ρίβερς. Eπειτα, και αυτό χρήζει αναφοράς, ο Καλάθης παίρνει 4,5 προσπάθειες έξω από τη γραμμή, αριθμός που βάσει ποσοστών (29%) προξενεί μία κάποια έκπληξη, δεδομένου και του γεγονότος ότι πέρυσι επιχειρούσε 3 τρίποντα ανά αγώνα.

Ο Πασκουάλ είναι προπονητής που θέλει το σουτ και το ενθαρρύνει εφ'οσον είναι ελεύθερο. Στήνει κάμποσα σκριν για τους σουτέρ του, προσπαθεί να βρίσκει προσπάθειες υπό τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις. Όμως την ομάδα δεν την ξέρει ακόμη και δεν έχει καταφέρει να αυτοματοποιήσει τις συνεργασίες της και στις δύο άκρες του παρκέ. Ουσιαστικά όλο αυτό τον καιρό παίρνει ο,τι του δίνουν οι δυνατότητες των παικτών, για αυτό και στην άμυνα είναι ακόμη δέσμιος των αδυναμιών του Γιάννη Μπουρούση. Με την προσθήκη του Τζέιμς κάτι θα αλλάξει, και αυτό είναι σίγουρο. Οι πράσινοι θα βρουν κάποιον που θα προσφέρει έξτρα πράγματα στην μάχη των σκριν στην περίμετρο και που θα έχει διαρκώς τις άμυνες να τον προσέχουν σε κάθε του κίνηση, ειδικά εάν πηγαίνει με ορμή στην ρακέτα. Το λογικό είναι πως θα βρεθούν ακόμη καλύτερες συνθήκες για σουτ, και πως οι αντίπαλοι γκαρντ θα παίρνουν δυσκολότερα τον κεντρικό διάδρομο προς τον ψηλό.

Ο Παναθηναϊκός είναι work in progress , ακόμη. Το ο,τι έχει καταφέρει να παρουσιάζεται απειλητικός από απόσταση και να αυξήσει την παραγωγή σε πόντους είναι θετικό. Με δεδομένη την περαιτέρω προσαρμογή του προπονητή, του Τζέιμς, και μία στοιχειώδη άνοδο της απόδοσης του Μπουρούση στην επίθεση , το λογικό είναι η τρίποντη βελτίωση του τριφυλλιού κάποια στιγμή να κεφαλοποιηθεί. Αν θέλετε την πρόβλεψη μου, σιγά σιγά οι προσπάθειες από απόσταση θα μειωθούν, τα ποσοστά θα ανέβουν κι αλλο, ο Ελληνας σέντερ θα βρει τα cuts του Τζέιμς, και η ανασταλτική λειτουργία θα παρουσιάσει καλύτερη εικόνα, παρά την απουσία του Γκιστ, ο οποίος άλλωστε δεν αμυνόταν τόσο στον κεντρικό άξονα.

Με λίγα λόγια, το τριφύλλι θα αποκτήσει περισσότερη ισορροπία, κάτι που λόγω απουσιών και έλευσης νέου προπονητή σε ρόστερ που δεν σχεδίασε, δεν είναι εύκολο να συμβεί.

ΟΣΦΠ - όχι τόσο απλή περίπτωση. Γιατί ο Ολυμπιακός δεν παρουσιάζει αυξημένα ποσοστά στα τρίποντα;

Στον Ολυμπιακό τώρα, δύσκολα μπορεί κανείς ότι η ομάδα βρίσκεται σε διαδικασία "χτισίματος". Οι αδυναμίες έχουν προκύψει από πέρυσι, και παρά την ορθή προσθετική κίνηση του Γκριν και την επιστροφή του Λοτζέσκι, η εικόνα είναι αυτή που βλέπετε παρακάτω.

Συγγνώμη, εδώ θα είμαι αναλυτικότερος, καθώς ο Ολυμπιακός δεν είναι αποτελεσματικότερος από πέρυσι. Οι ερυθρόλευκοι έχουν προσπαθήσει σίγουρα να αλλάξουν το παιχνίδι τους, κάτι που έγινε φανερό στα καλά τους βράδυα με Εφές, Μιλάνο και Μπασκόνια.  Εβαλαν στο ρεπερτόριο τους plays για γρήγορες επιθέσεις, δίνοντας την μπάλα γρηγορότερα στον Σπανούλη και φυσικά, όπως βλεπετε, σουτάρουν περισσότερα τρίποντα.  Ε και; Συνολικά τα ποσοστά πίσω από τη γραμμή (όπως και το γενικό ποσοστό ευστοχίας) παραμένουν ολόιδια με πέρυσι , παρα΄τις προσθήκες δύο πολύ καλών σουτέρ, και ενώ οι Λοτζέσκι και Γκριν δεν σουτάρουν καθόλου άσχημα. Ο πρώτος βάζει τρίποντα με 48% και ο δεύτερος με 41,5%, ακριβώς δηλαδή ο,τι θα περίμενε κανείς από εκείνους.
Με μία πρόταση; Ο Ολυμπιακός, με την προσθήκη δύο περιφερειακών που σουτάρουν καλά, δεν έχει βελτιώσει την αποτελεσματικότητα του.

Παράνοια; Οχι ακριβώς. Κάτι δεν δουλεύει όπως πρέπει. Υποτίθεται πως το καλοκαίρι ο στόχος της στελέχωσης ήταν να αυξηθεί η επιθετική αποτελεσματικότητα. Από την στιγμή που τα όπλα υπάρχουν και αυτό δεν συμβαίνει, τότε ο φίλαθλος-επιστήμονας οφείλει να ψάξει τα αίτια στον τρόπο παιχνιδιού και τις συνθήκες που εκείνος δημιουργεί. Και ας ψάχνουν οι περισσότεροι στο υπόγειο με τα τεσσάρια ή στο ρολόι του Χάκετ. Η πλάκα είναι επίσης πως με Γκριν και Λοτζέσκι να σουτάρουν όντως καλά, δύσκολα μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι δεν βγαίνουν τα σωστά σουτ. Όχι, κάτι άλλο συμβαίνει, και χωρίς advanced analytics κάποιος έχει ως όπλο μόνο την παρατήρηση. (Σ.σ. ο,τι παράδειγμα δείτε παρακάτω, έχετε το λόγο μου πως δεν είναι "μεμονωμένο". Εχει εμφανιστεί κάμποσες φορές).

Πρίντεζης και post-up

Αυτή μας πάει πρώτα στον Γιώργο Πρίντεζη, ο οποίος φέτος έχει ξαναγυρίσει στις αναλογίες διπόντων/τριπόντων που είχε σε παλαιότερες περιόδους της καριέρας του. O power forward του Ολυμπιακού τοποθετείται από τον Σφαιρόπουλο πολύ κοντά στο καλάθι, εκεί όπου είναι τρομερά επικίνδυνος για δύο βασικούς λόγους : πρώτον διότι μπορεί εύκολα να σκοράρει, και δεύτερον διότι αυτή η ευκολία αναγκάζει τους αντιπάλους να στείλουν δεύτερο παίκτη πάνω του, κάτι που ως συνέπεια έχει να μπορεί να κυκλοφορήσει η μπάλα από το ποστ. Ε, αυτό το δεύτερο δεν το βλέπουμε. Ενας λόγος είναι πως ο Πρίντεζης δεν ποστάρει και τόσο συχνά (συνήθως υποδέχεται τη μπάλα για τελείωμα) και ένας άλλος πως όταν ποστάρει, δεν υπάρχουν γύρω του οι συνθήκες για να κυκλοφορήσει σωστά η μπάλα. Συνήθως στην πεντάδα βρίσκεται ο Παπανικολάου, από την πλευρά του οποίου η βοήθεια πάει στον Πρίντεζη και δεν ξαναγυρνά πίσω. Επίσης, δεν υπάρχει ψηλός με έστω υποφερτό σουτάκι από μέση απόσταση, και τέλος οι τοποθετήσεις γύρω γύρω γύρω δεν είναι πάντα σωστές. Όταν όλα αυτά συμβαίνουν μαζί , η εικόνα είναι η ακόλουθη.

Με τον Μπιρτς στο high post , τον Σπανούλη στην κορυφή και τον Παπανικολάου στην αδύνατη πλευρά, η Μακάμπι έχει όλη την άνεση να βάλει κορμιά στη ρακέτα και να στείλει βοήθειες στο ποστάρισμα, ελέγχοντας απόλυτα κάθε άλλο ενδεχόμενο πλην του σουτ του ίδιου του Πρίντεζη. Ο Σπανούλης και ο Μάντζαρης έχουν παίκτες κοντά τους, η πάσα προς την γωνία είναι πολύ δύσκολο να βγει χωρίς ο Σίλει να πεταχτεί να την κόψει. Η επίθεση απλώς σταματά. Εκτός από το να υπάρχουν προσεκτικότερες τοποθετήσεις, μια λύση θα ήταν ο Παπανικολάου να άρχιζε επιτέλους να σουτάρει καλύτερα 8% στα τρίποντα. Μία άλλη θα ήταν πιθανώς να περικυκλωθεί ο Πρίντεζης από καλύτερους σουτέρ, εξ'ού και να παίζει κάπως περισσότερο με το δεύτερο σχήμα της ομάδας. Και τέλος, και για ευνόητους λόγους, να έπαιζε μπάσκετ ο Γιανγκ. Ετσι όπως είναι τα πράγματα μέχρι στιγμής, ο Ολυμπιακός παίρνει ελάχιστα από ένα όπλο που στον ΠΑΟ εκματαλλεύονται δεόντως. Τα νταμπλ τιμ των αντιπάλων στον Πρίντεζη δεν οδηγούν πουθενά και παιχνίδι στο low post βλέπουμε σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις.

Κόφτο ρε μαλάκα, δεν έχουμε δεύτερο τεσσάρι!! Οκ, δεν έχουμε.

Λοτζέσκι - Γκριν - Χάκετ

Πάμε παρακάτω. Λοτζέσκι και Γκριν παίρνουν (από τις 26 τις) επτά προσπάθειες για τρίποντο, για την ακρίβεια 6,8. Τα ποσοστά τους, όπως προείπαμε, δεν είναι καθόλου άσχημα, και τα σουτ που παίρνουν δεν είναι κακά. Απλά δεν συμβαίνει και τόσο συχνά. Ενας λόγος για αυτό είναι ότι οι δυο τους, μην μπορώντας εύκολα να δημιουργήσουν πολλά με τη μπάλα κάτω, δεν έχουν γύρω τους τους παίκτες που θα κάνουν την άμυνα να τους αφήσει έστω και λίγο ελεύθερους. Κανονικά ο Χάκετ θα έπρεπε να παίζει αυτό τον ρόλο, ενδεχομένα μαζί με τον ... Γιανγκ ή τον ... Πρίντεζη. It's gettting complicated, δείτε όμως κάτι.