Σκούρα τα πράγματα. Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός βρίσκονται στο 1-2, έχοντας να σπάσουν έδρες ομάδων που δείχνουν να βελτιώνονται. Οι πράσινοι μοιάζουν πιο ικανοί, όμως ο Γιουλ πήρε ήδη το παιχνίδι που ήθελε για να ξεσκουριάσει. Οι ερυθρόλευκοι σίγουρα έχουν τις δυνατότητες, όμως οι δυνάμεις και το μυαλό τους φάνηκε να τους εγκαταλείπουν. Την ίδια στιγμή, Χίμκι και Μπασκόνια αντιστάθηκαν σθεναρά στα δύο μεγάλα φαβορί, με το 2-2 να μη μοιάζει απίθανο στις σειρές που δεν μας αφορούν. Ας δούμε τις κατηγορίες ενός "γρήγορου" ριμπάουντ.

Θα μιλήσουμε σήμερα για το τρίτο παιχνίδι της σειράς Ζαλγκίρις - Ολυμπιακός, προκειμένου να δούμε αν μπορεί να σωθεί η παρτίδα στο τέταρτο. Δεν θα μιλήσουμε για τον Σφαιρόπουλο γενικά , ούτε για τον Ολυμπιακό γενικά, διότι όλοι το λένε από την αρχή της χρονιάς ότι ο προπονητής πρέπει να φύγει και η ομάδα να αλλάξει τελείως πορεία. Συνεπώς, αυτά τα ζητήματα είναι λυμένα, πάμε παρακάτω.

H Ζαλγκίρις ήταν η φυσικά η μεγάλη κερδισμένη της πρώτης αγωνιστικής των πλέι όφ, καθώς επέστρεψε εκ νέου από καλή διαφορά του αντιπάλου και κατάφερε στην παράταση να αλώσει το εκνευρισμένο ΣΕΦ. Το παιχνίδι είχε τόση αγωνία, που μέχρι και ο διπλανός μου ενέδωσε και συναίνεσε στο να καπνίσω το τελευταίο μου μάλμπορο δίπλα του, μήπως και αλλάξει το γούρι. Συνήθως βγαίνω έξω, αλλάξαν οι εποχές. Βέβαια ο Σπανούλης παρέμεινε Σπανούλης, από κάθε άποψη. Η εμφατική νίκη του Παναθηναϊκού επί της Ρεάλ ήταν το δεύτερο μεγάλο αποτέλεσμα, με την επικράτηση της Φενέρ να έρχεται εξίσου προβλέψιμα με εκείνη της ΤΣΣΚΑ επί της Χίμκι. Μεθοδικά κέρδισε η πρώτη, με την κλασική αρωγή της διαιτησίας η δεύτερη. Πάμε να δούμε τις κατηγορίες του πρώτου "μακρινού ριμπάουντ" των πλέι οφ.

Κάτι τέτοιες περιπτώσεις είναι που σε κάνουν να αναρωτιέσαι κατά πόσο είχε δίκιο ο Καβάφης για την αξία του ταξιδιού και του προορισμού. Σημασία τι έχει τελικά; Το ταξίδι; Ο προορισμός; Στη συγκεκριμένη περίπτωση η απάντηση αλλάζει. Ο προορισμός, το Βελιγράδι, είναι τρεις νίκες μακριά από τις οκτώ ομάδες των προημιτελικών. Στο τέλος της ημέρας - πλην ελαχίστων περιπτώσεων - κανείς δε θα θυμάται το ταξίδι, όσο την αποτυχία να φτάσουν οι ομάδες στον προορισμό. Στο τελευταίο μας preview θα ασχοληθούμε με τις αναμετρήσεις των πρωταθλητών Ευρώπης με τους Βάσκους της Μπασκόνια και την προσδοκία αυτών να φτάσουν στη δικιά τους Ιθάκη. Μια αναμέτρηση που έχει μεγάλο φαβορί αλλά και ένα δυνατό αουτσάιντερ κατά την ταπεινή μου άποψη. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν.

Καλησπέρα σας, πως είστε; Ελπίζω καλά. Αρκετοί από εσάς θα έχετε ακούσει τις καμπάνες να χτυπούν από το πρωί σε ρυθμούς πλέι οφς Ευρωλίγκα και καθότι εμείς δεν έχουμε κάποια καμπάνα να χτυπήσουμε, θα αρκεστούμε σε μία μέτριας ποιότητας ανάλυση του ζευγαριού Παναθηναϊκός - Ρεάλ Μαδρίτης, την οποία και συνεπώς, λόγω της μετριότητάς της, θα σας προσφέρουμε σε προνομιακή τιμή. Το πλεονέκτημα έδρας "έκατσε" στο ΟΑΚΑ μετά από μία "καραμπόλα" αποτελεσμάτων την τελευταία αγωνιστική, η οποία δεν ήρθε μόνο από την βοήθεια της Αθηνάς, αλλά και από το χεράκι του Παναθηναϊκού, ο οποίος συμμορφώθηκε απόλυτα με τις επιταγές του αρχαίου ρητού, το οποίο προσωπικά προτιμώ να αποδίδω στον Αίσωπο, αλλά εσείς μπορείτε, αν προτιμάτε, να το αποδώσετε στον Ευριπίδη.

Η μεγάλη στιγμή των play off της Euroleague έφτασε, με την αρχή να κάνει το μοναδικό ζευγάρι από τα τέσσερα, στο οποίο τίθενται αντιμέτωπες ομάδες από την ίδια χώρα και πόλη. Στην ανασκόπηση που θα κάνουμε το ντέρμπι της Ρωσίας έχει ξεκάθαρα ένα φαβορί και ένα αουτσάιντερ. Η ΤΣΣΚΑ Μόσχας θέλει να επιστρέψει στην κορυφή της Ευρώπης μετά την εύκολη κατάκτηση της πρώτης θέσης στην κανονική περίοδο, όπου έπαιξε ομολογουμένως το καλύτερο μπάσκετ σε διάρκεια, εναντίον της Χίμκι, που πέτυχε τον πρώτο στόχο που είχαν θέσει ο κόουτς Μπαρτζώκας με τους διοικούντες,  με το πλασάρισμα όμως να μην είναι χαρακτηρίζεται ευνοϊκό για πρόκριση στο final four. Ας δούμε πρώτα μια στατιστική απεικόνιση των πεπραγμένων των ομάδων σε μερικές κατηγορίες.

Μετά από παιχνίδια όπως το game 5 απέναντι στην Εφές , η διάθεση για ανάλυση δεν είναι μεγάλη, συνεπώς ελπίζω να μου συγχωρήσετε την σχετικά μικρή αναφορά στο ματς. Μία πρόκριση στο φάιναλ φορ περισσότερο καλεί για έναν απολογισμό, υπό την έννοια του ότι αποτελεί την σαφή διαχωριστική γραμμή μεταξύ μιας καλής και μία αληθινά επιτυχημένης σεζόν. Ελπίζω πως δεν είναι πολλοί αυτοί που περιμένουν να κρίνουν τον Ολυμπιακό (ή τον ΠΑΟ) από το αν θα κερδίσει και τα δυο παιχνίδια της τελικής φάσης ή από τα αν θα επικρατήσει στους τελικούς του πρωταθλήματος-κωμωδια. Στην ουσία του , το χθεσινό παιχνίδι απέναντι στην πολύ καλή ομάδα του Περάσοβιτς αποτελεί την δικαίωση του καλοκαιρινού σχεδιασμού του προπονητή, ενός σχεδιασμού που υπέστη αναγκαστικές, και εξίσου, επιτυχημένες διαφοροποιήσεις στην διάρκεια της αγωνιστικής χρονιάς. Παρά μάλιστα την (σε πολλές φορές δίκαιη) κριτική, το τιμ των ερυθρόλευκων επέμεινε με μεγάλη προσηλωση στα όσα ήθελε να παρουσιάσει στο παρκέ, καταφέρνοντας εν πολλοίς να διαφοροποιηθεί από την περυσινή του εικόνα σε καίρια σημεία.

Θα σας τα γράψω όπως μου έρχονται. Υπάρχουμε διάφοροι αναλυτές στο διαδίκτυο και όλοι έχουμε κάνει ένα λαθάκι αυτές τις μέρες. Σταθήκαμε κάμποσο στην απαραίτητη επιθετική βελτίωση που έπρεπε να παρουσιάσει ο Ολυμπιακός, μάλλον δίκαια. Από την άλλη όμως, ξεχάσαμε και ξεχναμε να αναφέρουμε πόσο διαρκώς σημαντική είναι η ερυθρόλευκη άμυνα, λες και είναι δεδομένο ότι κάθε φορά ο Ολυμπιακός θα δαγκώνει. Για τον προπονητή του φυσικά , τίοτε δεν είναι δεδομένο. Ετσι, για να διατηρήσει η ομάδα του τις πολύ καλές αμυντικές επιδόσεις χρειάστηκε (και) σε αυτό τον τομέα να δουλευτούν πολύ σημαντικές λεπτομέρειες από παιχνίδι σε παιχνίδι. Θα αρχίσουμε λοιπόν από εκεί σήμερα, και μετά θα περάσουμε και σε αυτό που θέλει ο λαός.

Φενέρ και ΤΣΣΚΑ είναι οι πρώτες ομάδες που προκρίθηκαν στο φάιναλ φορ. Αλλιώς το έκανε η πρώτη και αλλιώς η δεύτερη. H Ρεάλ θα είναι και εκείνη εκεί. Η σειρά της δεν έχει τελειώσει, αλλά είναι η καλύτερη ομάδα από τις δύο. Κανονικά η καλύτερη ομάδα θα έπρεπε να είναι και ο Ολυμπιακός, όμως η Εφές έχει βρει τα κουμπιά του και τον έχει αναγκάσει σε ένα μπάσκετ που παραπέμπει σε προηγούμενα χρόνια. Ολα αυτά, τα επισκιάζει το πούλμαν στην δική μας επικαιρότητα, αλλά αυτό δεν είναι ένα σημείωμα για το πούλμαν. Είναι το "μακρινό ριμπάουντ" και έχει τις αγωνιστικές κατηγορίες του.

Ενα γαμημένο side pick που οδηγούσε σε post up μετά από switch έκανε όλη την ζημιά στον Ολυμπιακό στο πιο κρίσιμο σημείο της δεύτερης αναμέτρησης με την Εφές. Ο Περάσοβιτς, έβγαζε τον Γκρέιντζερ μέσα από σκριν στο πλάι, ο Μπράουν σκρίναρε και κατόπιν έβαζε τον Σπανούλη στην πλάτη και διάβαζε την άμυνα. Το 65 - 58 του Ολυμπιακού έγινε με δύο τρίποντα και ένα δίποντο 65 - 66 και το παιχνίδι έγινε ντέρμπι. Όχι ότι δεν ήταν πιο πριν, απλώς οι ερυθρόλευκοι έδειχναν να είχαν βρει τον τρόπο να ξεφύγουν με την νίκη. Οι φάσεις αυτές όμως ήταν καθοριστικές, καθώς η άμυνα δεν μπόρεσε να τις διαβάσει σωστά. Πρώτα έστελνε βαθειές βοήθειες που άφηναν παίκτες ελεύθερους στο τρίποντο, και έπειτα άφησε τον Σπανούλη να παίξει μόνος, με αποτέλεσμα το κάρφωμα του Μπράουν. Γιατί άραγε δεν ακολουθήθηκε η τακτική του πρώτου αγώνα και ο Γκρέιντζερ δεν αφέθηκε να σουτάρει; Ακούγεται εύκολο, αλλά καμμιά φορά η επίθεση μπορεί να αναγκάσει στην αλλαγή, να κάνει force the switch που λένε.