Four Factors
1. Zέλικο Ομπράντοβιτς. Ο άνθρωπος που έχει χάσει μόλις μία σειρά πλέι οφ στην καριέρα του εμφάνισε την ομάδα του απόλυτα έτοιμη στις ανάγκες της σειράς απέναντι στον ΠΑΟ. Η διαστημική απόδοση του Μπογκντάνοβιτς ήταν εκείνη που έδωσε τις νίκες στην Αθήνα, αλλά όπως φανηκε ο Ζοτς είχε όλη την ομάδα ετοιμοπόλεμη και τα εναλλακτικά σχεδια στο τσεπάκι. Ο Μπογκντάνοβιτς ήταν ουσιαστικά non factor στην άνετη επικράτηση των Τούρκων , όμως εκείνοι έπαιξαν ακόμη καλύτερα, στηριζόμενοι στις εξαιρετικές επιδόσεις των υπόλοιπων περιφερειακών και σε 22 ποιοτικότατα λεπτά του Τζέιμς Νάναλι. Σε όλη την σειρά βέβαια, η άμυνα και η συγκέντρωση σε αυτήν έκαναν την διαφορά , με τους Ούντο (κυρίως) και Βέσελι να αποτελούν απροσπέλαστα εμπόδια, σε όποιο σημείο του γηπέδου χρειάστηκε να μαρκάρουν. Επί της ουσίας οι πράσινοι δεν βρήκαν ποτέ τρόπο να πλησιάσουν κοντά στο καλάθι με ευνοϊκές προϋποθέσεις, καθώς η βασική τριάδα ψηλών τους και ο Καλάθης αναχαιτίστηκαν πλήρως. Ο Ομπράντοβιτς , από εκεί που έβλεπε την ομάδα του να είναι μια του ύψους και μια του βάθους, πλέον δικαιούται να νιώθει φαβορί για το τρόπαιο. Οι λετουργίες της Φενέρ είναι σε θαυμάσιο επίπεδο, το ρόστερ επιτέλους πλήρες και το φάιναλ φορ γίνεται στην έδρα της.
2. Το τρίο των διαιτητων στην Βασκονία. Ως γνωστόν, ο ιστότοπος που διαβάζετε δεν ασχολείται ποτέ με την διαιτησία, με μία και μοναδική διαχρονικά εξαίρεση. Την ΤΣΣΚΑ. Είναι η δεύτερη φορά μέσα σε λίγα χρόνια που η Μπασκόνια πέφτει θύμα της διαιτητικής έυνοιας των Ρώσων σε σειρά πλέι οφ. Το τέταρτο φάουλ του αφιονισμένου Σενγκέλια (που οδήγησε στην πρώιμη αντικατάσταση του) δεν συνέβη ποτέ. Στην τελευταία φάση υπάρχουν δυο παραβάσεις ακριβώς στα μάτια των διαιτητών, οι οποίοι επιλέγουν να τα κλεισουν ερμητικά. Όποιος διάβασε μια πρόσφατη συνέντευξη του Βατούτιν που αναδημοσιεύτηκε στο Eurohoops, καταλαβαίνει τι συμβαίνει. Ο πρόεδρος της ΤΣΚΚΑ ουσιαστικά υποδεικνύει ποιες ομάδες πρέπει να επιλεγούν στην διοργάνωση και ποιες όχι. Σύντομα θα έχουμε ένα άρθρο για όλα αυτά. Για να μην παραβιάζουμε τις αρχές μας πάντως, η ομάδα του Ιτούδη είναι η καλύτερη από τις δύο. Απλώς δεν χρειάζεται αυτή η εικόνα.
3. Τζει Σι Κάρολ. Στην ολική (μην βλέπετε το σκορ) επικράτηση των Μαδριλένων στην έδρα της Νταρουσάφακα, ο Κάρολ ήταν ο παίκτης που άναψε την σπίθα της εύκολης επικράτησης. Το τρομερό του σουτ και η αδιάκοπη κίνηση ήταν κάτι που οι Τούρκοι δεν μπόρεσαν αυτή την φορά να αναχαιτίσουν. 21 πόντοι με 5/8 τρίποντα ο απολογισμός του X factor της αναμέτρησης, ο οποίος έδωσε το κάτι παραπάνω ως συμπλήρωμα στην σταθερά καλή παρουσία των Αγιόν και Ντόνττσιτς. Η Ρεάλ πάντως έπαιξε μπάσκετ. Μπήκε μέσα για να σκοράρει, να τρέξει και να συνθλίψει με την επίθεση της τον αντίπαλο.
4. Τάιλερ Χάνικατ. Ο Ντάνστον ήταν ο κορυφαίος της νίκης της Εφές, αλλά στην οικονομία του παιχνιδιού το επιθετικό ριμπάουντ και καλάθι του Χάνικατ 31'' πριν το τέλος ήταν ο,τι πιο καθοριστικό. Ο Χάνικατ δεν πλήγωσε αυτή την φορά τον Ολυμπιακο με τον ίδιο τρόπο, αλλά ηταν τρομερός στην άμυνα κάνοντας 4 κλεψίματα και 1 μπλοκ και κερδίζοντας την μάχη με τον Παπανικολάου στην κατηγορία τα-κάνω-όλα. Για πιο αναλυτικά, δείτε μόλις λίγο παρακάτω.
Το avatar
O Γιάννης Μπουρούσης δεν εμφανίστηκε πάνω απο 3,5 λεπτά στο παρκέ απέναντι στην Φενέρ. Το ανάθεμα έπεσε την επόμενη μέρα στον Πασκουάλ απο διάφορες πηγές της αρθογραφίας. Παρόλα αυτά η αλήθεια είναι πως , με εξαίρεση το καλό σερί του ΠΑΟ στο πρώτο παιχνίδι, ο Ελληνας σέντερ ηττήθηκε κατά κράτος στις μονομαχίες κάτω από το καλάθι και στην πικ εν ρολ άμυνα. Ειδικά στο προχθεσινό, η Φενέρ έδειξε διάθεση να παίξει συνεχώς επάνω του. Ήταν ένα εκ των τεσσάρων βαριών χαρτιών (Καλάθης, Γκιστ, Σίγκλετον) που υστέρησαν συνολικά στην σειρά.
Ο Ολυμπιακός
Δεν σας κρύβω πως το τρίτο παιχνίδι της σειράς ήταν σαν ένα τρομερό κόκκινο κρασί. Γεύση γεμάτη δυνατό συναίσθημα και ταυτόχρονα μακρά επίγευση , στο σβήσιμο της οποίας βλέπει κανείς την αλήθεια. Ετσι είναι οι κρασάρες, πολυπλοκες στην εμπειρία. Η γεύση λοιπόν που πλημμύρισε το στόμα αμέσως μετά την ήττα ήταν η εξής : Αν αυτός ο Ολυμπιακός έχασε με αυτό τον τρόπο αυτό το παιχνίδι, τότε μεθαύριο έχει την δυνατότητα να μπει μέσα και να πάρει τα κεφάλια των αντιπάλων του. Επαιξε μέτρια και κόντεψε να κερδίσει, αν παίξει καλύτερα τοτε θα το καταφέρει.
Μια ψυχραιμότερη ματιά, παρόλα αυτά, δείχνει πως αυτό ίσως και να μην είσαι έτσι απλό. Η Εφές δεν έκανε και η ίδια κάποια τρομερή εμφάνιση και σε δυο μέρες θα είναι συγκριτικά πιο φρέσκια. Οι ερυθρόλευκοι στερούνται τις υπηρεσίες του Λοτζέσκι, ο οποίος στην σειρά θα ήταν πολύτιμος, ενώ και οι τρεις ψηλοί τους είναι καταπονημένοι, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο. Η επιλογή να περιμένουν όλη την χρονιά τον Γιανγκ κρίνεται τελικά σε ένα και μόνο παιχνίδι, το επόμενο. Ο Μιλουτίνοφ παίζει ημι-τραυματίας και ο πολύτιμος Μπιρτς στο πιο κρίσιμο σημείο της σεζόν δείχνει να μην ξέρει πού πατά και πού βρίσκεται. Το πάρτι που κάνει στα δυο τελευταία παιχνίδια ο Ντάνστον δεν είναι τυχαίο, με τους σέντερ της ομάδας να αδυνατούν να αναχαιτίσουν την δράση του στην επίθεση και (κυρίως) να μην μπορούν με τίποτα να τον φθείρουν στην άλλη άκρη του παρκέ. Πότε ήταν έτσι εύκολο για τον Αμερικάνο να αγωνίζεται πάνω από 30 λεπτά και να μην φορτώνεται με φάουλ; Ο μοναδικός αξιόπιστος σέντερ των Τούρκων σουλατσάρει ανενόχλητος. Αν έβγαινε από την εξίσωση τα πάντα θα ήταν αλλιώς.
Ο Περάσοβιτς έχει αλλάξει τον χαρακτήρα της ομάδας του μέσα σε λίγες μέρες. Λίγο με απασχολούν τα ποσοστά της Εφές πίσω από το τρίποντο, αυτά ήταν χαμηλά όλη την σεζόν. Αυτό που όμως βγάζει μάτι είναι η κατανομή των προσπαθειών. Μόλις 18 τρίποντα σούταραν οι παίκτες της χθες, μεταφέροντας ακόμη περισσότερο το παιχνίδι τους κοντά στο καλάθι, εκεί όπου το έλειμμα κορμιών από πλευράς Ολυμπιακού είναι ξεκάθαρο. Ο χαμηλός ρυθμος βοηθά στο να γίνονται περισσότερες μονομαχίες σώμα με σώμα, και στον τομέα αυτό κερδισμένοι βγαίνουν οι Τούρκοι. Τα παραπάνω ήταν περίπου αναμενόμενα στην αρχή της σειράς, όταν και είχε επισημανθεί η δυνατότητα των Τούρκων να κατεβάζουν επιθετικά ριμπάουντ και να σκοράρουν με καλύτερα ποσοστά όταν επιτίθενται στην στεφάνη.
Ετσω κι ετσι όμως, οι ερυθρόλευκοι θα μπορούσαν να είχαν κερδίσει, αν κατάφερναν να παίξουν καλύτερα στην επίθεση. Το συνολικό ζύγι των ριμπάουντ, εξάλλου, ήρθε στα ίσα, καθώς ο Μπιρτς με τους φόργουορντ τα πήγαν καλά στην ανανέωση των κατοχών. Εκεί που αληθινά υστέρησε ο Ολυμπιακός ήταν στο σκορ. Κακά τα ψέμματα, αν δεν βελτιωθούν οι Πειραιώτες σε αυτό το κομμάτι, θα γυρίσουν πίσω με το ... αεροπλάνο αποκλεισμένοι. Η εικόνα τους για 35 λεπτά ήταν επιεικώς τραγική, με το hero ball του Σπανούλη να σώζει απλώς τα προσχήματα. Να σας πω την αλήθεια, δεν έχω ιδέα για ποιο λόγο η ομάδα έχει γυρίσει πίσω στο Spanball, αλλά αυτό δεν γίνεται να συνεχιστεί. Ο αρχηγός είναι παιχταράς και απόλυτα ωφέλιμος, παρόλα αυτά δεν είναι σωστό να περνάνε τόσες κατοχές από τα χέρια του με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Ενα κεντρικό πικ εν ρολ ή ένα handoff στο πλάι πριν από την ίδια ενέργεια, δεν συνιστούν επιθετική ποικιλία. Οι Τούρκοι δεν έχουν κανένα πρόβλημα να σπρώξουν αυτούς τους συνδυασμούς στην άκρη και να μεγαλώσουν τις διαδρομές της πάσας. Δεν πολυφοβούνται τους παίκτες της αδύνατης πλευράς και προτιμούν να ρισκάρουν να πεταχτούν για το κλέψιμο. 18 ολόκληρα λάθη έκανε ο Ολυμπιακός, το οποία οδήγησαν μεταξύ άλλων και σε 10 κλεψίματα από περίπου την ίδια αφετηρία.
Ο Μίλαν Τόμιτς στάθηκε στην ανάγκη βελτίωσης της επίθεσης στις δηλώσεις του μετά το ματς , πολύ εύλογα. Πώς όμως θα καταφέρει η ομάδα του να ξεκολλήσει από ένα μπλοκάρισμα που χθες έμοιαζε αλυτος γρίφος; Την απάντηση την ξέρουν οι ίδιοι καλύτερα. Στα δικά μου μάτια χρειάζεται ένα κάποιο ρίσκο, ώστε να οδηγηθεί επιτέλους η Εφές να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό. Όσο ο Ολυμπιακός πάει στη σετ επίθεση, οι Τούρκοι δεν έχουν κανένα πρόβλημα να μείνουν στα αρχικά μαρκαρίσματα, ακόμη και μετά απο σκριν. Τα πάντα συμβαίνουν μια ταχύτητα κάτω, οι γκαρντ δεν δημιουργούν ρήγματα και οι φόργουορντ δύσκολα περνάνε οποιονδήποτε στα πόδια μετά από close out (κάτι που κάνει ο Λοτζέσκι). Μια λύση μοιάζει η άμεση εκτέλεση, όπως έκανε ο Σπανούλης στο τέλος. Μια άλλη, το μοίρασμα του παιχνιδιού έτσι ώστε να στοχευτεί συστηματικότερα ο Ερτέλ. Και μία τρίτη, να παίξουν όλοι τους καλύτερα, ο καθένας ξεχωριστά
Στην πιο κρίσιμη καμπή της σεζόν, ο Ολυμπιακός των διακυρήξεων του μοντέρνου μπάσκετ και του επιθετικού transition παλεύει με τον περυσινό (και προπέρυσινο) εαυτό του. Η πάλη συμβαίνει όλη την χρονιά και τελειώνει μεθαύριο (ή την Τρίτη), όταν θα ξέρουμε τον oριστικό νικητή.
Και κάτι ακόμη...
Ο Ιωάννης Παπαπέτρου καλείται να παίξει έναν ρόλο πασπαρτού. Χθες αγωνίστηκε σε τρεις θέσεις. Αναμενόμενα ως τριάρι και ως stretch four (απάντηση στο σχημα των δυο ψηλών) και , λιγότερο αναμενόμενα, στην θέση 2, σε μία προσπάθεια να μην δημιουργηθεί παραπάνω από ένα μις ματς στην crunch time. Το σχήμα αυτό απέδωσε και ο Τόμιτς μας προϊδέασε αργότερα πως μάλλον θα ξαναχρησιμοποιηθεί. Κοιτάξτε πώς ξεκίνησε με αυτή την συνθεση ο Ολυμπιακός την πιο κρίσιμη άμυνα του αγώνα, η οποία οδήγησε και στο επιθετικό ριμπάουντ του Χάνικατ. Ο Σπανούλης πάει κατ'ευθείαν επάνω του, χωρίς πολλά πολλά. Η τακτική έπιασε, αλλά πολύ απλά δεν λειτούργησαν σωστά δυο μπλοκ άουτ από Μπιρτς και Πρίντεζη.
Α, ο Περάσοβιτς επέλεξε να μην κάνει φάουλ στο τελος, κάτι που μάλλον δεν περιμεναν στον Ολυμπιακό. Αν το είχαν στο νου τους ως πιθανή εκδοχή, ίσως έτρεχαν μια κάπως καλύτερη κατοχή.
Aυτό ήταν και το προτελευταίο μακρινό ριμπάουντ της σεζόν. Θα ακολουθήσει άλλο ένα, σε Final Four edition.
