Όλα τα παραπάνω φυσικά, διαδραματίζονται μέσα σε ένα "σύννεφο" γκρίνιας και δυσπιστίας, αλλά και αδιαφανών διαδικασιών, ακατανόητων διαιτητικών φιλοσοφιών και αποφάσεων και εκδικητικών συμπεριφορών ένθεν κι ένθεν. Η φιλοσοφία μας εδώ είναι να μένουμε στην ουσία του μπάσκετ, αλλά δεν είναι πάντα εύκολο να αγνοείς το "δηλητήριο" που μυρίζεις στην ατμόσφαιρα. Ίσως μετά το τέλος του φάιναλ φορ συζητήσουμε λίγο αναλυτικότερα επ' αυτών, καθώς όσο και να το παίζουμε "Κινέζοι", η ατμόσφαιρα στην Ευρωλίγκα μυρίζει "μπαρούτι" και η έκρηξη θα έρθει, αργά η γρήγορα.
H πρώτη πεντάδα
1. Κέβιν Πάνγκος. Ο Καναδός γκαρντ έκανε φέτος ότι περνούσε από το χέρι του για να βάλει τον εαυτό στο ράφι με τα πολυτελή πόιντ γκαρντς της διοργάνωσης και τα κατάφερε πανηγυρικά. Βρήκε τον δάσκαλό του στον Σάρας και μέσα σε μία σεζόν, έδειξε να κεφαλαιοποιεί ακόμα και το τελευταίο ίχνος προοπτικής που κρυβόταν μέσα του ανεκμετάλλευτο. Στο game 4 του Κάουνας ήταν καθοριστικός, πετυχαίνοντας 21π, 4/6διπ, 2/5τρ, 7/7β, 2ριμπ, 4ασ, 1κλ. Έπαιξε 24:15 και συγκέντρωσε 24 βαθμούς στην κλίμακα αξιολόγησης.
2. Αλεξέι Σβεντ. Είναι πραγματικά κρίμα που η εξωπραγματική απόδοση του Σβεντ, κόλλησε στην "γραφειοκρατία" και πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων, όπως όλο και συχνότερα συμβαίνει σε μία λίγκα όπου οι διαιτητές είναι πια πιο σταρζ από τους σταρζ. Ο χαρισματικός Ρώσος έκανε ένα συγκλονιστικό παιχνίδι, αλλά δεν κατάφερε να οδηγήσει την ομάδα του σε πέμπτο παιχνίδι παρά τους 36 του πόντους, με 3/5διπ, 8/12τρ, 6/9β, 5ριμπ, 6ασ, 4λ, 37PIR σε 35:00 συμμετοχής. Πραγματικός one man army, του αξίζει ένα tribute.
3. 15/16. Το ποσοστό της Ρεάλ στα δίποντα στο πρώτο ημίχρονο, είναι εξωφρενικό. Δεν θυμάμαι να έχω δει κάτι ανάλογο σε παιχνίδι τέτοιας δυσκολίας. Η αλήθεια είναι ότι η επικράτηση της Ρεάλ στην ρακέτα ήταν καθολική καθώς Γκίστ, Σίνγκλετον και Βουγιούκας δυσκολεύονταν να κερδίσουν οποιαδήποτε μονομαχία στην άμυνα ενώ τα box άουτ δε λειτουργούσαν ούτε στις βολές, όχι στο game 4, αλλά στο μεγαλύτερο κομμάτι της σειράς. Μερίδιο στην ευθύνη έχει φυσικά και η περιφερειακή άμυνα, καθώς είδαμε ακόμα και παίκτες με έφεση στην άμυνα 1vs1 να εκτίθενται εύκολα στα ντράιβ των προσωπικών τους αντιπάλων (Καλάθης, Τζέημς). . Δείτε πόσο αργά και άσχημα επανέρχεται ο Νικ από ένα fake screen του Τέιλορ.
4. Kόρι Χίγκινς. Με βαριά καρδιά, μπαίνει στην πεντάδα όχι τόσο για τίποτα εξωπραγματικά πράματα, αλλά γιατί απόντος του Ντε Κολό και σε ένα ματς που η ΤΣΣΚΑ χρειάστηκε να βρει λίγο θράσος, ήταν αυτός που βγήκε μπροστά. Αποτέλεσε τον απόλυτο άξονα των επιθετικών προσπαθειών της ΤΣΣΚΑ και τα πήγε αρκετά καλά με 20π, 6/12διπ, 2/6τρ, 2/4β, 4ριμπ, 2ασ, 2κλ, 3λ, ενώ πέτυχε και κάποια κρίσιμα καλάθια στην τελευταία περίοδο, όπως και ο επίσης πολύ καλός Βοροντσέβιτς.
5. Γκουστάβο Αγιόν. Ο ένας από τους δύο καλύτερους σέντερ της ηπείρου, αποτέλεσε ασήκωτο βάρος. Από την άλλη πλευρά του ζυγού αντίβαρο στην φροντλάιν δεν υπήρχε και έτσι έγειρε αμετάκλητα προς Ισπανία. Οι εμφανίσεις του Αγιόν συνολικά στη σειρά ήταν καθοριστικές, με την Ρεάλ να στηρίζετε σε πολλά σημεία κατά τη διάρκειά της πάνω του. Ο Γκιστ στα καλά του θα του είχε βάλει δυσκολότερα, αλλά τώρα έμοιαζε παιχνιδάκι. Στο τελευταίο παιχνίδι της σειράς είχε 12π, 5/6διπ, 2/2β, 6ριμπ, 4ασ, 3κλ, 3λ, 23PIR σε 29'.
MVP:
Εντγκάρας Ουλανόβας. Λούκα Ντονσιτς. Ο πρώτος είναι ο πραγματικός MVP των τέταρτων παιχνιδιών της σειράς, καθώς στο τελευταίο παιχνίδι του Κάουνας ήταν η προσωποποίηση της πνευματικής κατάστασης της ομάδας. Έβγαλε τρομερή ενέργεια και αυτοπεποίθηση και στις δύο άκρες του παρκέ και συχνά δεν χρειάζονται πάνω από 2-3 παίκτες σε τέτοιο μομέντουμ, για να κερδίσει μια ομάδα ένα τέτοιο ματς. Ο Ολυμπιακός σε αυτή τη "ζώνη" δεν είχε τόσους. Ο φόργουορντ της Ζαλγκίρις πέτυχε 20π, 4/8διπ, 3/4τρ, 3/4β, 9ριμπ, 2ασ, 1κλ, 27PIR σε 33'. Ο Ντόντσιτς είχε σημαντική συνεισφορά στη νίκη -πρόκριση της Ρεάλ καταφέρνοντας για πρώτη φορά στη σειρά να φανεί τόσο δραστήριος δημιουργικά. Απαλλαγμένος από τα άγχη του σκεπτικού "νικάμε ή χανόμαστε", κατάφερε να ξεδιπλώσει το ταλέντο του πετυχαίνοντας 17π, με 4/8τρ, 3/4β, 4ριμπ, 5ασ, 1λ, 29' συμμετοχής και 24PIR. Θα τον βρείτε και στην φάση της αγωνιστικής, τον κωλόφαρδο.
Το άβαταρ:
Βαγγέλης Μάντζαρης, Τζέιμς Γκιστ. Ο πρώτος άφησε κάποιες ελπίδες εσχάτως ότι θα μπορούσε να αναδυθεί μέσα από τον τυφώνα προβλημάτων του Ολυμπιακού, πιάνοντας παλιότερα και καλύτερα στάνταρντς απόδοσης, αλλά δεν τα κατάφερε στο Κάουνας. Δεν βοήθησε σε τίποτα τον Ολυμπιακό, ως εκ τούτου έπαιξε μόλις 8:10 και είχε 0/2τρ, 1ασ, 3 φάουλ και -4PIR. Ο δε Γκιστ για άλλο ένα ματς ήταν εκτός κλίματος. Να μη λέμε βλακείες, ο Γκιστ είναι χρόνια στην ομάδα, ξέρουμε το μαχητικό αγωνιστικό του στυλ, επίσης ξέρουμε και το τεράστιο κίνητρό του για ένα φάιναλ φορ, ενώ είναι και ένας παίκτης που ξέρει να προετοιμάζει αρκετά καλά τον εαυτό του πνευματικά. Συνεπώς η πιθανότερη εξήγηση είναι πως δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί σωματικά στη σειρά και ακολούθως κατέρρευσε φυσικά και η αυτοπεποίθησή του. Ήταν παντελώς άτολμος στη Μαδρίτη, σε 20:34 πέτυχε μόλις ένα καλάθι με 1/2διπ, 0/1τρ, 4ριμπ. Για τον Παναθηναϊκό θα τα πούμε όμως σε ειδικό κομμάτι τις επόμενες μέρες.
Η φάση της αγωνιστικής.
Το παιχνίδι της Μόσχας κρίθηκε από ένα καλάθι που για κάποιον λόγο δε μέτρησε. Η Χίμκι έκανε γρήγορη επαναφορά μετά από καλάθι του Χίγκινς με το οποίο η ΤΣΣΚΑ προσπέρασε με 88-89 και με 5'' στη διάθεσή της κατάφερε να βρει καλάθι από τον Τζένκινς στο τρανζίσιον. Για κάποιο λόγο, τον οποίο αρχικά ο καθένας υπέθεσε ελεύθερα, το καλάθι ακυρώθηκε και η επαναφορά επαναλήφθηκε, με την ΤΣΣΚΑ φυσικά να έχει επιστρέψει σε οργανωμένη άμυνα. Η εκπομπή της NOVA ηρθε και έλυσε το μυστηριο. Ο Χάνικατ είχε παραμείνει στην καρέκλα της αλλαγής από μόνος του και έτσι η "ακύρωση" της από τον πάγκο της Χίμκι ήταν ουσιαστικά ως μη γενόμενη. Τελικά δεν έφταιγε η Ευρωλίγκα...
Η δεύτερη φάση της αγωνιστικής είναι φυσικά το τρίποντο του Ντόντσιτς με ταμπλό και εν πλήρη... ανισορροπία, που ουσιαστικά "σκότωσε" τις ελπίδες του Παναθηναϊκού, με τους Ισπανούς να περνάνε 5 πόντους μπροστά 1:09 πριν το τέλος.
O μάγος
Πέρυσι οι Μπογκντάνοβιτς και Ούντο ήταν αφηνιασμένοι και ομολογουμένως η Φενέρ ασταμάτητη με εκείνους στην μηχανή. Ενα χρόνο μετά, οι δυο καλύτεροι παίκτες του Ζοτς στο παιχνίδι - πρόκρισης στο φάιναλ φορ ήταν οι ... Γκούντουριτς και Μέλι, δύο νεοαποκτηθέντες που αποκτήθηκαν ακριβώς στις θέσεις των δύο παιχταράδων. Θέμα σύγκρισης της τετράδας δεν τίθεται, όμως κανείς δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει εκ νέου στον Ζοτς ότι δημιούργησε ξανά κάτι νέο μέσα από το παλιό. Όπως έκανε ιδανικά τις εποχές που ήταν στον ΠΑΟ, έτσι και τώρα ο μεγάλος κόουτς εξασφάλισε την συνέχεια του κλαμπ στο οποίο εργάζεται, μέσα από την απαράμιλλη ικανότητα του να εντάσσει νεους παίκτες στον δικό του τρόπο παιχνιδιού. Και πες ο Μέλι είχε ήδη αναβαθμιστεί παικτικά από τον Τρινκιέρι. Ο Γκούντουριτς όμως; Ποσοστά στην στρατόσφαιρα (69,2% τρίποντα στην σειρά με 9/13) και μόλις 0,8 λάθη πιστοποίησαν για ακόμη μια φορά την ολική μεταστροφή στην φυσιογνωμία του. Που να τον δείτε του χρόνου...
Ο γκαντέμης της υπόθεσης:
O Λούκας Λεκαβίτσιους έφευγε το καλοκαίρι από την Ζαλγκίρις για να κάνει το παραπάνω βήμα στην καριέρα του και να πάει σε μία ομάδα υπαρκτών πιθανοτήτων ως προς τη συμμετοχή της στο φάιναλ φορ. Που να το φανταζόταν ο καημένος ότι η αγαπημένη του Ζαλγκίρις θα επέστρεφε χωρίς αυτόν στο φάιναλ φορ μετά από 18 χρόνια. Σύμπτωση ή όχι, με την αποχώρηση του Λούκας (ο οποίος ήταν ένα σημαντικό πρόσπεκτ για τη Ζαλγκίρις), ο Πάνγκος βρήκε ακόμα περισσότερο να αναπτυχθεί και να κάνει τη φοβερή φετινή σεζόν.
