Μόλις πριν τρεις ημέρες, σε ένα από τα ωραιότερα guest κείμενα που φιλοξενήσαμε σε αυτό τον ιστότοπο, ο Βαγγέλης Δούρος έγραψε για την πιθανότητα κάποιες ομάδες να παίζουν καλύτερα όταν λείπουν οι κατά τεκμήριο καλύτεροι παίκτες τους. Η συλλογιστική του ήταν μέσες άκρες η εξής: με την απουσία του παιχταρά, η ομάδα αναγκάζεται να αναζητήσει άλλους δρόμους, οι οποίοι είναι πρώτον περισσότεροι και δεύτερον πιο απροβλεπτοι. Ο Σπανούλης είναι σαν δρόμος ταχείας κυκλοφορίας, τον οποίον όλοι θέλουν να πάρουν, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα κάποιο μποτιλιάρισμα.  Φυσικα, αυτό δεν είναι κανόνας, και μια ιστορική αναδρομή στις περιόδους '13-'14 και '15-'16 δείχνει πως ο Ολυμπιακός χρειάζεται τα βαριά του χαρτιά. Πέρυσι π.χ. η απουσία του Λοτζέσκι ήταν καθοριστική, καθώς οι αποστάσεις στο παιχνίδι του Ολυμπιακού υπέφεραν και (ελέω Στρόμπερι, Χάκετ) δημιουργόταν συνωστισμός. Το ίδιο και εκείνες των Σπανούλη - Πρίντεζη στο τοπ-16 της δεύτερης "μπαρτζωκικής χρονιάς".

Ξεκινώντας κανείς την ανάλυση του χθεσινού ντέρμπι είναι δύσκολο να πρωτοτυπήσει, όσο και αν θα το προσπαθήσουμε φιλότιμα στην συνέχεια. Ο Ολυμπιακός , σε ένα παιχνίδι το οποίο ήταν "στεγνό" από σκορ και ανοιχτό σε κάθε αποτέλεσμα, πήρε την πολύτιμη νίκη γιατί μπόρεσε να βρει λύσεις από τον πάγκο του, και να πάρει ένα σωρό πράγματα από παίκτες που δεν ανήκουν στους συνήθεις πρωταγωνιστές. O "δευτερη" σύνθεση του Γιάννη Σφαιρόπουλου μπήκε στο 45 - 48 και έφτασε τους ερυθρόλευκους στο 57 - 50, κάνοντας ακριβώς τα πράγματα για τα οποία είναι έτσι καταρτισμένη. Άνοιξε το γήπεδο σε πλάτος , ανέβασε τους ρυθμούς και σούταρε από απόσταση. Είναι άλλωστε μία σύνθεση με δυο σουτέρ και τον "παίκτη πίσω από τον Πρίντεζη", ο οποίος εξ ορισμού θα έπρεπε να κάνει εκείνα τα λίγα συμπληρωματικά που δεν μπορεί να κάνει ο πιο γνωστός μπασκετικός άγιος.

Ο Δεκέμβρης ήταν ο μήνας κατά τον οποίο ο καυτός φάκελος με την ετικέτα Πάτρικ Γιανγκ στο εξωτερικό του είχε μέσα τα περισσότερα και πιο ουσιαστικά περιεχόμενα από ποτέ άλλοτε κατά την διάρκεια του έτους που αποχαιρετίσαμε.

Οι πρώτοι οκτώ μήνες του 2016 δεν παρουσίασαν καμία αγωνιστική δραστηριότητα όσον αφορά τον μεγάλο άτυχο της περσινής περιόδου του Ολυμπιακού, Πάτρικ Γιανγκ. Λογικό άλλωστε, αφού ήταν... παροπλισμένος. Πέρασαν εξ'ολοκλήρου με έντονη κινητικότητα σε ιατρικά ζητήματα (εξετάσεις, αποθεραπείες κτλ.) κι ατομικές προπονήσεις από ένα σημείο κι ύστερα, μέχρι και την έναρξη της προετοιμασίας των Πειραιωτών.

Μία διαφορετική ανάλυση του Καναδού σέντερ του Θρύλου μέσα από μία ενδιαφέρουσα παρομοίωση με τερματοφύλακα του χόκεϊ. To κείμενο αναδημοσιεύεται από την ιστοσελίδα gavros.gr

Στο χόκεϊ επί πάγου, εκτός από τους αμυνόμενους-μέσους-επιθετικούς, ο εκάστοτε προπονητής έχει στην πλευρά που έχουν στηθεί τα δοκάρια (ως είθισται σε κάθε άθλημα που έχει τέρμα) έναν γκολκίπερ. Στο εν λόγω άθλημα λοιπόν, ο «goalie» (σ.σ. έτσι ονομάζεται ο τερματοφύλακας στο χόκεϊ) είναι ένας πιο μυώδης αθλητής, ο οποίος έχει ενισχυθεί και με το παραπάνω με προστατευτικά, ένα μπαστούνι και ένα γάντι, για να καλύπτει το τέρμα. Το οποίο ειρήσθω εν παρόδω, είναι κατά πολύ μικρότερο από τα συνηθισμένα γκολ ποστ που έχουμε συνηθίσει, όπως στο ποδόσφαιρο.

Ο καιρός ήταν απολαυστικά χειμωνιάτικος χθες το μεσημέρι στην πλατεία Φιλικής Εταιρείας, με λίγο ψιλόβροχο slash χιονόνερο. Απολάμβανα στα όρθια, έτσι όπως πρέπει, μία tarte tatin, και ένιωθα τον ζεστό αέρα από την patisserie να έρχεται στο πεζοδρόμιο περίπου σαν το ρεύμα του Κόλπου του Μεξικού. Το Κολωνάκι με τα χρόνια έχει αλλάξει, τουλάχιστον σε σχέση με το πώς το θυμάμαι εγώ. Όταν ήμουν στα 16-17, η κολλητή μου με τραβολογούσε για ψώνια , και μετά για μπύρες στην Μιλιόνη με κάτι περίεργους και κάτι περίεργες, που μιλούσαν συνέχεια για καλλυντικά και αυτοκίνητα. Η συνοικία ήταν , πως το λένε, in, και μάζευε ένα σωρό σιχάματα, που δεν είχαν καμμία με την κλάση των παλαιότερων. Ενας ποπ βούρκος , που ήταν επιτακτικό να πάει στα τσακίδια.

Πηγαίνοντας στο Κάουνας για πρώτη φορά χωρίς τον Ντάνιελ Χάκετ, ο Ολυμπιακός και ο Σφαιρόπουλος είχαν να αντιμετωπίσουν μία βασική πρόκληση. Η Ζαλγκίρις του Σάρας βασίζεται πολύ περισσότερο στο καλό playmaking σε σχέση με τις προηγούμενες εκδόσεις της, και έχει τις ενέργειες των Βέστερμαν και Λεκαβίτσιους σημαία. Οι Λιθουανοί, παρά την δεινή βαθμολογική θέση τους, είναι μία ομάδα ανταγωνιστική , που μοιράζει πολλές ασίστ, ερχόμενη τέταρτη μεταξύ των 16 ομάδων. Στα λεπτά που δεν θα αγωνιζόταν ο Μάντζαρης - 18 τον αριθμό - οι ερυθρόλευκοι ήταν δεδομένο πως δεν θα είχαν τον παίκτη που θα παλέψει εξίσου καλά πίσω από τα σκριν, και πως θα έπρεπε να καλύψουν το κενό είτε με άλλους παίκτες, είτε με άλλους τρόπους.

Οι Seizis Brothers είναι, μεταξύ άλλων, αναγνώστες της ιστοσελίδας για μπάσκετ, Basketball Guru.

Κάποια από τα μεγαλύτερα ερωτήματα στη ζωή ενός ανθρώπου είναι "τι υπήρξε πριν το big bang;", "το χαρτί στην τουαλέτα από ποια πλευρά πρέπει να είναι", "Μπουζούκια ή Clubs", "καλαμάκι ή σουβλάκι", "είναι ή δεν είναι ο Μίλος Τεόντοσιτς looser;". Ε, πήραμε απόφαση να απαντήσουμε στο τελευταίο.

ο Μίλος είναι ενας αθλητής με τον οποίο είναι εύκολο να ταυτιστείς βλέποντας τον να αγωνίζεται, καθώς στο πρόσωπο του εμφανίζεται η εικόνα σου να παίζεις με την παρέα σου στα αγαπημένα μας 3on3.. Να προσπαθείς παίζοντας με αυτό το τεμπέλικο στυλ να κερδίσεις, να ψάχνεις την πάσα που θα αφήσει άναυδους τα φιλαράκια σου, που θα τσακωθείς στον τελευταίο πόντο για ένα αμφισβητούμενο καλάθι, και που θα απαιτήσεις να πάρεις το τελευταίο σουτ ότι και αν γίνει.

Ο Νίκος Μυγδάλης έχει θητεία στον Red on Air και στην εφημερίδα «Η ΑΞΙΑ».

Πόσο κρίμα για τον Χάκετ και την ομάδα...
Άλλη μια σεζόν που συμβαίνει πολύ σοβαρός τραυματισμός στον Ολυμπιακό.
Το θέμα τείνει να εξελιχτεί σε κατάρα...

Υπέροχα παλαιοΠΑΣΟΚικός ο τίτλος σήμερα, δεν βρίσκετε;

Ο Ολυμπιακός από την αρχή μέχρι το τέλος του αγώνα με την Νταρουσάφακα ήταν η καλύτερη ομάδα, παρουσιάζοντας πιθανώς το πιο μυαλωμένο πρόσωπο του στη σεζόν. Η ήττα από την Μακάμπι, και ειδικα ο τρόπος που αυτή ήρθε, ταρακούνησε σίγουρα τους ερυθρόλευκους, οι οποίοι έδειξαν τρομερή προσήλωση στις τακτικές στοχεύσεις του προπονητή από την αρχή μέχρι το τέλος. Βέβαια, και η Νταρουσάφακα είναι ένα σύνολο με στοιχεία που ταιριάζουν στο μπάσκετ των Πειραιωτών, αλλά αυτά ακριβώς είναι που αναδεικνύουν ακόμη περισσότερο τον προσεκτικό σχεδιασμό του προπονητικού τιμ και την άψογη εκτέλεση των παικτών στο παρκέ.

Με την ευρωλίγκα να έχει φτάσει περίπου στο 1/3 της κανονικής διάρκειας , και με τον Ολυμπιακό να έχει κάνει δύο ήττες από εκείνες που "δεν είναι στο πρόγραμμα"΄, ίσως έχει φτάσει η στιγμή για ένα κομμάτι που θα καταγράφει λίγο αναλυτικότερα κάποιες αδυναμίες. Ίσως, δηλαδή, ήρθε η ώρα για μια κάποια κριτική, η οποία αφορά τόσο την ήττα από τη Μακάμπι , όσο και κάποια γενικότερα ζητήματα γύρω από το παιχνίδι της ομάδας, το οποίο - να επαναλάβουμε - έχει σαφώς προσθέσει φέτος νέα στοιχεία. Αυτά τα έχουμε ήδη απαριθμήσει, συνεπώς ας προχωρήσουμε απ'ευθείας στο κυρίως θέμα.