Σε συνάρτηση λοιπόν με το μικρό τέρμα, ο «goalie» κλείνει κάθε γωνία του και προσπαθεί να σταματήσει όποιον επιτιθέμενο προσπαθεί να σκοράρει με το πακ (σ.σ. η… μπάλα στο χόκεϊ, που δεν θυμίζει και μπάλα βέβαια).
Πέρα από τα αντανακλαστικά του, ένας καλός «goalie» δεν χρειάζεται και τόσο να έχει ικανότητα στο πατινάρισμα αλλά οφείλει να διαθέτει σωστές τοποθετήσεις ώστε να «μικρύνει» κι άλλο το ήδη μικρό τέρμα, δηλαδή το οπτικό πεδίο του παίκτη, που θέλει να σκοράρει. Ταυτόχρονα, όσο ογκώδης είναι, τόσο και δίχως κόπο, πραγματοποιεί την παραπάνω δουλειά. Σε όλα αυτά, βάλτε μέσα πως η ταχύτητα που εκσφενδονίζεται το πακ από τον παίκτη προς το τέρμα είναι ιλιγγιώδη άρα η μυϊκή μάζα του τερματοφύλακα του δίνει ένα ακόμη πλεονέκτημα (και η θέση του) για να σταματήσει την ορμή του προς το τέρμα, ώστε να αποσοβήσει το γκολ.
Κάπου εδώ αφήνουμε το άθλημα του παγοδρομίου και πάει σε εκείνο του παρκέ. Που κολλούν όμως όλα αυτά που σας αραδιάζουμε τόση ώρα με το μπάσκετ και δη με τον Ολυμπιακό; Στον Κεμ Μπιρτς.
Ο Καναδός σέντερ είναι ο… goalie των «ερυθρόλευκων» την σεζόν που διανύουμε. Είναι ο αθλητής του Σφαιρόπουλου, ο οποίος καλύπτει κάθε τρύπα στην αναλογία της αμυντικής γραμμής των Πειραιωτών. Η παρουσία του στην ρακέτα είναι τόσο γεμάτη, που δεν αφήνει περιθώριο σε κανέναν να περάσει πάσα κοντά στα χέρια του. Το άνοιγμά των άκρων του σε συνδυασμό με τις τοποθετήσεις του και τον εμπλουτισμό παραστάσεων με εμπειρίες στην καριέρα του, «μικραίνουν» το οπτικό πεδίο του επιτιθέμενου. Το τέρμα του (αλλιώς η ρακέτα του Ολυμπιακού) πάντα είναι υπερκαλυμμένο, το… διχτάκι (το καλάθι εν προκειμένω) παραμένει δυσπρόσιτο και οι Πειραιώτες ήρεμοι στα μετόπισθεν. Τα παραδείγματα πολλά. Το πιο τρανό, αυτό της Πέμπτης που μας πέρασε στο Φάληρο, όπου Σλούκας και Ντίξον διαπίστωσαν αυτά που προλογίσαμε.
Το… πακ (η «σπυριάρα» μας στο μπάσκετ), δεν περνούσε με τίποτα όταν ο.. goalie των «ερυθρόλευκων» ήταν μέλος της πεντάδας του Ολυμπιακού. Και δεν ήταν μόνο τις στιγμές που όρθωνε το κορμί του μπροστά στους γκαρντ της Φενέρ που συνέβη αυτό. Σε οποιαδήποτε περιστροφή, στα πλάγια βήματά του, ο Μπιρτς σταματούσε κάθε υποψία πικ εν ρολ, περιορίζοντας μακριά από τον Ούντοχ την υποψία ασίστ. Ούτε με λόμπα (αγαπημένος τρόπος τροφοδότησης του Σλούκα) ούτε με άμεση πάσα ή ακόμα και σκαστή. Ο Καναδός σέντερ, μερίμνησε έτσι ώστε να ανακόψει την δημιουργία των γκαρντ της Φενέρ, ενώ παράλληλα καθάρισε κάθε «μάχη» στους αιθέρες. Η αλήθεια είναι πως όσο ο Ούντοχ δεν έβρισκε έτοιμα καλάθια, τόσο εγκλωβιζόταν στον οίστρο του Μπιρτς (ή Μπερτς όπως προφέρει ο ίδιος το όνομά του) και έχανε και την ψυχραιμία για να τοποθετηθεί ιδανικά ώστε να διεκδικήσει το ριμπάουντ. Αν και εκεί, υπήρχε η καρδιά του Κεμ αλλά και τα άκρα του, που δεν του έδωσαν και το δικαίωμα για να κερδίσει έξτρα κατοχές και να τελειώσει φάσεις κοντά στο καλάθι.
Ο Καναδός σέντερ λοιπόν τελείωσε το ματς με την Φενέρμπαχτσε έχοντας 10 πόντους με 13 ριμπάουντ (εφτά επιθετικά και έξι αμυντικά), αριθμός που δεν αποτυπώνει βέβαια την πλήρη αλήθεια, αφού οι φορές που έδιωξε την μπάλα με τα ακροδάχτυλά του ή απλά ανάγκασε τον αντίπαλο ψηλό να μην έχει πεδίο προς την διεκδίκηση ενός ριμπάουντ ήταν αμέτρητες.
Το σημαντικότερο όλων που και πάλι το στατιστικό του ματς μας κρύβει, είναι οι αλλοιώσεις και παρεμποδίσεις του σε πάσες και σουτ και ο εγκλωβισμός ή το traffic που δημιούργησε στους αντιπάλους του όταν ήταν στο παρκέ. Εκλεψε δύο φορές την μπάλα, βάζοντας τα χέρια του ιδανικά στην μπάλα, ενώ φιλοδώρησε την 18η τάπα του στην Ευρωλίγκα στον κακόμοιρο Σλούκα.
Ο Ομπράντοβιτς έβλεπε διαρκώς τους ψηλούς των εκατομμυρίων δολαρίων του να κατατροπώνονται στο ματς από τον μόλις 450 χιλιάδων Καναδό, αποδεικνύοντας περίτρανα ένα πράγμα. Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά και τα χρήματα δεν φτιάχνουν ομάδες, παρά μόνο ρόστερ. Την ομάδα την φτιάχνουν οι ρόλοι και αν αυτοί δεν υπάρχουν, τότε η επιτυχία απέχει όσο το κλειστό του Φαλήρου από την έδρα της Φενέρ.
