Κάποια στιγμή στα γνωστά μίζερα χρόνια της εφηβείας, ξεφυλλίζοντας ένα «Τρίποντο», έπεσα πάνω σε ένα αφιέρωμα για τον Grant Hill. Βλέπετε, τότε, το σωτήριο έτος 1998, παρουσιάζονταν ένας προς ένας οι παίκτες που θα στελέχωναν την τέταρτη εκδοχή της Dream Team/Team USA, που θα αγωνιζόταν στο Μουντομπάσκετ της Αθήνας . Τελικά, η ομάδα δεν αγωνίστηκε ποτέ λόγω του lockout που είχε ήδη αποφασιστεί, οπότε στην Αθήνα κατέβηκε ένα συνοθύλευμα κολεγιόπαιδων τύπου Brad Miller και τίμιων βετεράνων που αγωνίζονταν στην Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένων των Wendell Alexis της Άλμπα Βερολίνου και Michael Hawkins του Ολυμπιακού.

Ας μπούμε κατ΄ευθείαν στο θέμα, καθώς το παρακάτω κείμενο δεν είναι ένα αναλυτικό pre-game, αλλά επικεντρώνεται κυρίως σε μία πολύ σημαντική πτυχή του παιχνιδιου της αντιπάλου του Ολυμπιακού.

Η ΤΣΣΚΑ είναι πιθανώς η καλύτερη επιθετική ομάδα της Ευρωλίγκα, μαζί με την Ρεάλ. Σε άλλες στατιστικές κατηγορίες υπερισχύει η μία και σε άλλες η άλλη. Οι Ρώσοι πάνε τα παιχνίδια τους σε υψηλό σκορ, και ακόμη και αν δυσκολεύονται, υπό αυτή την συνθήκη συνήθως κερδίζουν. Σίγουρα ακούγεται κλισέ, όμως η άμυνα του Ολυμπιακού είναι επιφορτισμένη με περισσότερες ευθύνες από την επίθεση, όσο και αν η δεύτερη είναι εξίσου (ή και περισσότερο) απαραίτητη για να κερδηθεί ένα παιχνίδι μπάσκετ. Όταν απέναντι βρίσκεται ένας αντίπαλος που σκοράρει πολύ και σκοράρει αποτελεσματικά, τότε κάθε καλή αμυντική προσπάθεια μετράει.

Οφείλω να παραδεχτώ δημοσίως πως ήμουν από αυτούς που σχολίαζαν αρνητικά την απόφαση του coach Bullet να πάει για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά με τρεις ξένους στη θέση του σέντερ. Ο γεννηθείς στις 30 Δεκεμβρίου του 1994 στο Νόβι Σαντ της Σερβίας , πρώην σέντερ της Παρτίζαν Νίκολα Μιλουτίνοφ, βρίσκεται στη δεύτερη χρονιά του στην ομάδα του Πειραιά, και με την παρουσία του φέτος δικαιώνει την επιλογή του προπονητή να κλείσει τα αυτιά του στις σειρήνες και στους «ειδικούς». Αυτό φαίνεται άλλωστε και από τον τρόπο που χρησιμοποιεί φέτος το Σέρβο «δεινόσαυρο» ο Σφαιρόπουλος, καθώς δεν τον ματσάρει μόνο με ισοϋψείς σέντερ αλλά και με πιο αθλητικούς.

Μετά από παιχνίδια όπως το game 5 απέναντι στην Εφές , η διάθεση για ανάλυση δεν είναι μεγάλη, συνεπώς ελπίζω να μου συγχωρήσετε την σχετικά μικρή αναφορά στο ματς. Μία πρόκριση στο φάιναλ φορ περισσότερο καλεί για έναν απολογισμό, υπό την έννοια του ότι αποτελεί την σαφή διαχωριστική γραμμή μεταξύ μιας καλής και μία αληθινά επιτυχημένης σεζόν. Ελπίζω πως δεν είναι πολλοί αυτοί που περιμένουν να κρίνουν τον Ολυμπιακό (ή τον ΠΑΟ) από το αν θα κερδίσει και τα δυο παιχνίδια της τελικής φάσης ή από τα αν θα επικρατήσει στους τελικούς του πρωταθλήματος-κωμωδια. Στην ουσία του , το χθεσινό παιχνίδι απέναντι στην πολύ καλή ομάδα του Περάσοβιτς αποτελεί την δικαίωση του καλοκαιρινού σχεδιασμού του προπονητή, ενός σχεδιασμού που υπέστη αναγκαστικές, και εξίσου, επιτυχημένες διαφοροποιήσεις στην διάρκεια της αγωνιστικής χρονιάς. Παρά μάλιστα την (σε πολλές φορές δίκαιη) κριτική, το τιμ των ερυθρόλευκων επέμεινε με μεγάλη προσηλωση στα όσα ήθελε να παρουσιάσει στο παρκέ, καταφέρνοντας εν πολλοίς να διαφοροποιηθεί από την περυσινή του εικόνα σε καίρια σημεία.

Θα σας τα γράψω όπως μου έρχονται. Υπάρχουμε διάφοροι αναλυτές στο διαδίκτυο και όλοι έχουμε κάνει ένα λαθάκι αυτές τις μέρες. Σταθήκαμε κάμποσο στην απαραίτητη επιθετική βελτίωση που έπρεπε να παρουσιάσει ο Ολυμπιακός, μάλλον δίκαια. Από την άλλη όμως, ξεχάσαμε και ξεχναμε να αναφέρουμε πόσο διαρκώς σημαντική είναι η ερυθρόλευκη άμυνα, λες και είναι δεδομένο ότι κάθε φορά ο Ολυμπιακός θα δαγκώνει. Για τον προπονητή του φυσικά , τίοτε δεν είναι δεδομένο. Ετσι, για να διατηρήσει η ομάδα του τις πολύ καλές αμυντικές επιδόσεις χρειάστηκε (και) σε αυτό τον τομέα να δουλευτούν πολύ σημαντικές λεπτομέρειες από παιχνίδι σε παιχνίδι. Θα αρχίσουμε λοιπόν από εκεί σήμερα, και μετά θα περάσουμε και σε αυτό που θέλει ο λαός.

Ενα γαμημένο side pick που οδηγούσε σε post up μετά από switch έκανε όλη την ζημιά στον Ολυμπιακό στο πιο κρίσιμο σημείο της δεύτερης αναμέτρησης με την Εφές. Ο Περάσοβιτς, έβγαζε τον Γκρέιντζερ μέσα από σκριν στο πλάι, ο Μπράουν σκρίναρε και κατόπιν έβαζε τον Σπανούλη στην πλάτη και διάβαζε την άμυνα. Το 65 - 58 του Ολυμπιακού έγινε με δύο τρίποντα και ένα δίποντο 65 - 66 και το παιχνίδι έγινε ντέρμπι. Όχι ότι δεν ήταν πιο πριν, απλώς οι ερυθρόλευκοι έδειχναν να είχαν βρει τον τρόπο να ξεφύγουν με την νίκη. Οι φάσεις αυτές όμως ήταν καθοριστικές, καθώς η άμυνα δεν μπόρεσε να τις διαβάσει σωστά. Πρώτα έστελνε βαθειές βοήθειες που άφηναν παίκτες ελεύθερους στο τρίποντο, και έπειτα άφησε τον Σπανούλη να παίξει μόνος, με αποτέλεσμα το κάρφωμα του Μπράουν. Γιατί άραγε δεν ακολουθήθηκε η τακτική του πρώτου αγώνα και ο Γκρέιντζερ δεν αφέθηκε να σουτάρει; Ακούγεται εύκολο, αλλά καμμιά φορά η επίθεση μπορεί να αναγκάσει στην αλλαγή, να κάνει force the switch που λένε.

Ο Ολυμπιακός είναι το φαβορί στην σειρά που ξεκινά απόψε το βράδυ στο ΣΕΦ. Είναι μία από τις καλύτερες ομάδες της Ευρωλίγκα, ήρθε τρίτος σε ένα δύσκολο πρωτάθλημα, έχει μια άμυνα που δαγκώνει και παίκτες με εμπειρία να διαχειριστούν τέτοιου είδους καταστάσεις. Απέναντι του δεν θα βρει έναν εύκολο αντίπαλο, αντιθέτως. Η Αναντολού Εφές του Βέλιμιρ Περάσοβιτς ξεκίνησε μέτρια στην διοργάνωση, αλλά στην συνέχεια βρήκε χημεία και βελτιώθηκε , κυρίως διότι ο Κροάτης κόουτς κατάλαβε πως δεν μπορούσε να εφαρμόσει ακριβώς τις τακτικές που τον πήγαν πέρυσι σχεδόν μέχρι το τέλος. Ο Μπουρούσης και ο Ντάνστον είναι δύο διαφορετικοί παίκτες, όπως διαφορετικό είναι και το φετινό δίδυμο στα γκαρντ σε σχέση με το περυσινό. Σιγά σιγά, και με τον χρόνο μίας μακράς περιόδου σύμμαχο, η Εφές απέκτησε ταυτότητα και έκανε έναν δεύτερο γύρο που κανονικά κάνουν οι ομάδες που κυνηγούν πλεονέκτημα, όχι μία απλή πρόκριση. Οι Τούρκοι έχρονται λοιπόν με ορμή , όμως ταυτόχρονα φέρνουν μαζί και στοιχεία που θεωρητικά μπορεί να αντιμετωπιστούν επαρκώς από το ερυθρόλευκο παιχνίδι. Παρακάτω θα δούμε αναλυτικά κυρίως την αντίπαλο του Ολυμπιακού, καθώς τον ίδιον τον έχουμε αναλύσει ήδη πολλές φορές μέσα στην σεζόν.

Τελείως γρουσούζης να είναι κανείς, δεν μπορεί, μία βελτίωση στον φετινό Ολυμπιακό σε σχέση με πέρυσι θα την βλέπει. Οι ερυθρόλευκοι ήταν την προηγούμενη σεζόν τέτοια εποχή αποκλεισμένοι, τώρα πάνε με πλεονέκτημα έδρας στα πλέι οφ, όντας φαβορί για πρόκριση στο φάιναλ φορ. Ακόμη πιο σημαντικό είναι ότι έβγαλαν ένα πρωτάθλημα-μαραθώνιο τερματίζοντας τρίτοι, ένα επίτευγμα διόλου ευκαταφρόνητο. Από τα αποτελεσματα, ο σχεδιασμός του Σφαιρόπουλου κρίνεται επιτυχημένος, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την ομαδα. Σωστά δεν αποκτήθηκε τεσσάρι το καλοκαίρι, σωστά ο Ολυμπιακός επένδυσε στον Μιλουτίνοφ, όπως επίσης σωστά μετέγραψε τον Ουότερς μέσα στην σεζόν. Με αυτές τις αποφάσεις η ομάδα πήγε μια χαρά και το αν θα καταφέρει να φτάσει στον στόχο του φάιναλ φορ δεν εξαρτάται πλέον από τίποτε από αυτά. Αν ήταν τόσο σημαντικά όλα αυτά μαζί, τότε δεν θα τερματιζε τρίτος. Αστερίσκοι υπάρχουν, όμως επαναλαμβάνω, μην είστε γρουσούζηδες.

Με αφορμή το νικητήριο καλάθι του Γιώργου Πρίντεζη μέσα στο Βελιγράδι, η στήλη 3 οn 3 βάζει να παίξουν μονό τις τρεις καλύτερες στιγμές των δύο μεγάλων παικτών του Ολυμπιακού στο τέλος των παιχνιδιών, και βγάζει τον νικητή τους. Οχι απλώς μία περιγραφή, αλλά και μία ανάλυση των φάσεων ακολουθεί. Αυτές δεν αφορούν την καριέρα τους στην εθνική, ούτε το ελληνικό πρωτάθλημα, αλλά μόνο τις ευρωπαϊκές ερυθρόλευκες στιγμές τους.

14 επιθετικά ριμπάουντ κατέληξαν χθες βράδυ στα χέρια των παικτών της Φενέρμπαχτσε, έναντι μόλις 6 εκείνων του Ολυμπιακού. Οι Τούρκοι έκαναν επιπλέον τρία λιγότερα λάθη, τα οποία αν μπουν και αυτά στο μίξερ βγάζουν στο σύνολο 11 παραπάνω κατοχες για την ομάδα του Ομπράντοβιτς. Είναι πολύ δύσκολο να κερδίσει κάποιος εκεί υπό αυτές τις στατιστικές συνθήκες, αν και όχι απίθανο. Για να το πετύχει, θα πρέπει να σουτάρει πολύ καλύτερα από τον αντίπαλο. Ο Ολυμπιακός το κατέφερε , για αυτό και έμεινε ανταγωνιστικός μέχρι το τέλος, όταν και υπέκυψε πλέον στην τρομερή πίεση της Φενέρ , σε ένα σημείο που η απουσία του Σπανούλη φάνηκε περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή στην σεζόν. Αν οι ερυθρόλευκοι είχαν στο παρκέ τον αρχηγό τους μόνο για τα τελευταία λεπτά, τότε θα είχαν φύγει νικητές και με το πλεονέκτημα έδρας στο τσεπάκι. Δεν τον είχαν.