Ευτυχώς, αυτό συνέβη. Παρατηρούσα χθες τους περαστικούς, και δεν υπήρχε τίποτα της μόδας γύρω μου. Οι κυρίες με τα οικολογικώς γούνινα καπέλα, τα μακριά παλτό και τα βαριά κολιέ έχουν κάνει ανακατάληψη στον χώρο , και τα πάντα έχουν επανέλθει στην ισορροπία τους. Η πιτσιρικαρία περνάει μια βόλτα, ψωνίζει, αλλά δεν κάνει θόρυβο, και κατηφορίζει προς την Σκουφά ή το Σύνταγμα. Η ρουστίκ πνευματικότητα έχει επιστρέψει, και οι αξιοπρεπείς κύριοι μπορούν να απολαύσουν ξανά έναν ήσυχο καφέ παρέα με την εφημερίδα ή το τάμπλετ τους. Είμαι σίγουρος πως στο Κολωνάκι οι συζητήσεις δίπλα από τη σόμπα έχουν επίπεδο, το οποίο ακολουθεί αντίστροφη πορεία με τον υδράργυρο. Όσο εκείνος πέφτει, αυτό ανεβαίνει. Είναι σαφώς καλύτερα έτσι. Πριν 20 χρόνια ήμασαν στον πάτο του βαρελιού, τώρα κολυμπάμε στα σκατά με άνεση και στυλ δυονών (sic) Φελπς μαζί.
Είναι η ακριβώς κατάλληλη στιγμή για τον Αντρέα Τρινκιέρι να επιστρέψει, έστω και για λίγο. Το περιβάλλον του ταιριάζει, πολύ περισσότερο από την ξενέρωτη Βαμβέργη. Κρίμα που δεν έχει κλειστό στην Τσακάλωφ. Ο Ιταλός έχει μεταδώσει στην Μπάμπεργκ έναν αέρα ανωτερότητας , που είναι άσχετος με το αν η ομάδα κερδίζει ή χάνει. Θα παίξει με συγκεκριμένο τρόπο, θα κάνει τα σκριν της, θα βγάλει ελεύθερους τους σουτέρ, και δεν θα αμφισβητήσει το πλάνο της ούτε στιγμή, άσχετα αν με αυτό έχει χάσει ένα σωρό παιχνίδια. Το αποτέλεσμα συχνά εξαρτάται μόνο από τον αντίπαλο. Είναι καταχρηστικά αφοριστικό αυτό βέβαια, το παραδεχομαι, όμως δείτε και το Κολωνάκι. Τόσα χρόνια υπέφερε από την βλακεία της ποπ, αλλά στο τέλος ξανακέρδισε με την δική του αύρα.
Η Μπάμπεργκ δεν έκανε απέναντι στον Ολυμπιακό τίποτε διαφορετικό σε σχέση με αυτά που έκανε πέρυσι, κερδίζοντας με την ίδια ακριβώς συνταγή. Ενα καλό σκριν στην μπάλα, μία ντεμι-διείσδυση του κοντού, και ταυτόχρονα κάποια flare screens (μακριά) ή κάποιες έξυπνες τοποθετήσεις, που έδιναν χώρο στους σουτέρ. Aν η άμυνα αργούσε στο close out, το ελεύθερο σουτ πήγαινε μέσα. Αν ήταν στην ώρα της, τότε η επίθεση συνέχιζε μέχρι να περάσει την μπάλα κοντά στο καλάθι. Συνήθως συνέβαινε το πρώτο, ειδικά στο πολύ κακό πρώτο ημίχρονο. Οι ερυθρόλευκοι έκλειναν με δύο παίκτες επάνω σε έναν, και από εκεί και έπειτα η ροή ήταν σχεδόν αυτόματη. Όπως με την Γαλατασαράι ή το πρώτο ημίχρονο στο Κάουνας, έτσι και χθες οι βοήθειες ήταν πολύ βαθειές και οι περιστροφές χωρίς συντονισμό. Overhelping που λένε. Εξίσου αυτόματη ήταν η λειτουργία των Γερμανών όταν ο Κοζέρ στόχευε τον ταλαιπωρημένο Σπανούλη.
Για πρώτη φορά φέτος, οι παίκτες του Σφαιρόπουλου έμοιαζαν να παίζουν χωρίς δυνάμεις. Ήταν στην άμυνα μονίμως ένα βήμα πιο αργοί, μην μπορώντας συχνά ούτε καν να σετάρουν τα μαρκαρίσματα. Η παρακάτω είναι επίθεση πέντε εναντίον πεντε, η αλλιώς μια σετ επίθεση που λένε. Ας δούμε τον Σπανούλη και τον Λοτζέσκι.
Σε αυτό συμπυκνώνονται όσα είδαμε στα 20 λεπτά της απόλυτης αδράνειας. Καμμιά φορά συμβαίνει. Η ομάδα απλώς δεν έχει ενέργεια, και ο αντίπαλος παίζει πολύ καλύτερα.
Από εκεί και πέρα, η Μπάμπεργκ έτσι κι αλλιώς δεν ταιριάζει στον Ολυμπιακό. Εχει δύο ψηλούς που αμύνονται μετά το σκριν ακριβώς με τον τρόπο που δυσκολεύει τον Σπανούλη, ειδικά ο Τάις, που δεν φοβάται να δώσει στοχευμένα τον δεξί διάδρομο. Και αυτός και ο Ραντόσεβιτς, ακολουθούν πολύ σωστά το drive μέχρι μέσα και απλώνουν τεράστια χέρια την ώρα της πάσας, κλείνοντας το οπτικό πεδίο, και δυσκολεύοντας την κυκλοφορία. Αυτή θα ήταν σαφώς καλύτερη αν οι ερυθρόλευκοι α) είχαν τον Πρίντεζη, β) είχαν έναν γκαρντ ακόμη. Ο Σφαιρόπουλος στην πράξη δεν εμπιστεύεται τόσο τον Αθηναίου και προτιμά να τοποθετεί μαζί στις θέσεις των γκαρντ τους Γκριν - Λοτζέσκι. Μόνο που ο πρώτος δεν έχει τόσο καλή αντίληψη των θέσεων των υπολοίπων, και ο δεύτερος δεν διακρίνεται στον χειρισμό της μπάλας όσο χρειάζεται για να δημιουργήσει ρήγματα από τον κεντρικό διάδρομο. Ο Χάκετ έχει αφήσει πίσω του και αυτό το κενό, το οποίο χρειάζεται να καλυφθεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Για να μην μιλάμε μόνο για τους απόντες, αυτό που κυρίως ενδιαφέρει είναι τι κάνουν όσοι παίζουν, διότι έχει περισσοτερη αξία μακροπρόθεσμα. Στο πλαίσιο αυτό, δεν σας κρύβω πως έστω κάπως προβληματίζει η απόδοση του Ιωάννη Παπαπέτρου, στον οποίο δίνεται φέτος μια τεράστια ευκαιρία. Ο Πάπι σουτάρει τρίποντα με τα ποσοστά του Παπανικολάου , χωρίς να προσφέρει ιδιαίτερα στους υπόλοιπους τομείς, ειδικά στις αμυντικές καλύψεις μακριά από τη μπάλα. Η πλάκα είναι πως δεν έχει κανένα πρόβλημα να μαρκάρει σώμα με σώμα δυνατότερους αντιπάλους, ούτε να μπει στις διεκδικήσεις, κάτι που οι καχύποπτοι με την μετακίνηση θέσης φοβούνταν. Αντίθετα, εκεί που ο νεαρός δεν διακρίνεται όσο ίσως θα θέλαμε , είναι σε τομείς που έχουν να κάνουν με πράγματα που είναι κοινά σε έναν small forward και σε ένα stretch four: το σουτ από απόσταση, η επίθεση στο close out, η κυκλοφορία της μπάλας. Δεν φταίει η θέση, φταίει απλώς ότι ο Ιωάννης δεν παίζει καλα.
Τέλος πάντων, δεν είναι για να σκάει κανείς και ιδιαίτερα, ειδικά αν παρατηρήσει και τις απώλειες των υπολοίπων. Ερχονται και γιορτές, πάμε να πάρουμε τα κρασάκια μας, να βρούμε τις συνταγές μας και να βολτάρουμε στις ωραίες συνοικίες της Αθήνας. Κάπου θα καπνίζει την πίπα του ο Βασίλης Βασιλικός και θα προσπαθεί να γαμήσει ο Μαραβέγιας. Μάταια.
