Έχει ξεκινήσει ένας από τους πιο καυτούς Ιούλιους στην ιστορία του μπάσκετ και ο κύριος λόγος για αυτό είναι το NBA και το Salary Cap που εκτοξεύθηκε 20+ εκατομμύρια από την προηγούμενη χρονιά. Τα χρήματα αυτά για να καταλάβει κάποιος πως θα μπορούσε να ενισχυθεί μια ομάδα, είναι τα χρήματα που παίρνει ο Curry, ο Αντετοκούμπο και ο Anthony Davis μαζί!

(Φωτό από το elconfidencial.com)

Φτάσαμε σχεδόν στα μέσα Ιούνη και με εξαίρεση τους τελικούς σε μερικές χώρες όπως η Ισπανία και η Ιταλία, οι υπόλοιπες ομάδες στην Ευρώπη ήδη κάνουν τον απολογισμό της χρονιάς που πέρασε, και παράλληλα μελετάνε τις επόμενες κινήσεις που θα κάνουν. Είμαστε στην περίοδο που οι ατζέντηδες προσπαθούν να βρούνε ομάδες για τους πελάτες τους, οι υπεύθυνοι μεταγραφών στις ομάδες ξεσκονίζουν τις σημειώσεις και τα βίντεο ώστε να βρουν τον κατάλληλο παίκτη και οι οπαδοί μέσα από twitter, φόρουμ και αθλητικά σάιτ προσπαθούν να μάθουν όσο νωρίτερα την επόμενη κίνηση της αγαπημένης τους ομάδας κάνοντας όνειρα για τίτλους και θέαμα . Στα πλαίσια αυτά και με αφορμή ένα άρθρο του Ian Levy που είχα διαβάσει πριν από καιρό σχετικά με το προφίλ των PGs του επερχόμενου Draft^₁, σκέφτηκα να κάνω κάτι παραπλήσιο για τους καλύτερους γκαρντ της Ευρωλίγκα. Μάλιστα, σε μια προσπάθεια να θυμηθώ τα φοιτητικά μου χρόνια και τις ωραίες αναμνήσεις, το σημερινό κείμενο θα έχει τη δομή μιας επιστημονικής δημοσίευσης.

Η τελευταία χρονιά της Ευρωλίγκας με τη μορφή που την ξέραμε τις περασμένες σεζόν, ολοκλήρώθηκε με έναν ιδανικό τρόπο για την διοργάνωση και για το ίδιο το άθλημα. Ο καλύτερος ίσως τελικός που έχουμε δει ποτέ, τολάχιστον στη σύγχρονη ιστορία της Ευρωλίγκας, αλλά και ο συναρπαστικός ημιτελικός μεταξύ Φενέρμπαχτσε και Λαμποράλ Κούτσα αποτελούν ζωντανή διαφήμιση για τον θεσμό και θα μνημονεύονται για χρόνια. Αφού διαβάσατε το κείμενο του Giorgos για τα πολύ σημαντικά πράγματα που πέτυχε φέτος η ΤΣΣΚΑ με τον Δημήτρη Ιτούδη, πάμε να δούμε κάποιες σκόρπιες σημειώσεις από το τριήμερο του Final 4.

Είδαμε την γενική ανάλυση του τελικού σε προηγούμενο σημείωμα, αλλά νομίζω αξίζει να σταθούμε με τη βοήθεια των screenshots και των βίντεο σε ένα δύο χαρακτηριστικά του παιχνιδιού της ΤΣΣΚΑ, τα οποία συνέβαλαν πολύ τόσο στη διαμόρφωση της φετινής αγωνιστικής της ταυτότητας, όσο και στο προχθεσινό νικηφόρο αποτέλεσμα. Αυτά αφορούν την άμυνα, και συγκεκριμένα κάποιες προσεγγίσεις που έχουν να κάνουν με το "πείραγμα" των κανονικών μαρκαρισμάτων, είτε σε μαν του μαν, είτε σε κάτι που μοιάζει με ματς απ ζώνη. Ο σκοπός αυτών των διατάξεων είναι διττός. Πρώτον, θέλουν να προστατεύσουν από τη δημιουργία κάποιων μις ματς που έχουν να κάνουν με τα ατομικά αμυντικά χαρακτηριστικά των παικτών (π.χ. Τεόντοσιτς) και δεύτερον, θέλουν να είναι έτοιμες για ό,τι παρουσιάσει η επίθεση μετά το σκριν στη μπάλα. Για να το πούμε πιο απλά, σκοπός είναι η προστασία και η πρόβλεψη.

Aυτά που κατάφερε φέτος ο Δημήτρης Ιτούδης με την ΤΣΣΚΑ και η ΤΣΣΚΑ με τον Ιτούδη είναι πολύ σημαντικά πράγματα.

Πρώτα απ'ολα οι Ρώσοι έδωσαν ένα καλό μάθημα σε όσους βλέπουν το μπάσκετ ως ένα παιχνίδι με απαράβατους κανόνες και αδιαμφισβήτητες αρχές που συνοδεύονται από βαρύγδουπες μεγαλοστομίες. Μέσα σε όλα αυτά ανήκει και η θεώρηση πως η άμυνα κερδίζει τα πρωταθλήματα. Η πρόσφατη πρωταθλήτρια Ευρώπης δέχτηκε φέτος στο τοπ-16 περισσότερους πόντους ανά αγώνα σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη ομάδα. Κάποιος θα μπορούσε να πει (αν και δεν είναι ακριβώς έτσι) πως η ΤΣΣΚΑ είχε τη χειρότερη άμυνα της διοργάνωσης, και πως το δίδυμο Τεόντοσιτς-Ντε Κολό θα ήταν μαύρη τρύπα για όποιον είχε βλέψεις να φτάσει μέχρι την κορυφή. Αυτό ίσχυε μέχρι πέρυσι, όταν δίπλα τους υπήρχαν άλλοι συμπαίκτες. Την φετινή χρονιά , ο κοουτς της αρκούδας είχε την άνεση να κάνει τις αλλαγές του όπως ακριβώς ήθελε, ώστε να φτιάξει ένα σύνολο που θα στηρίζεται στην επιθετική δημιουργία και ακρίβεια σε τέτοιο βαθμό , ώστε η ανασταλτική του λειτουργία να προσφέρει απλά ένα κατιτίς παραπάνω, αν αυτό θα ήταν απαραίτητο. Όπως π.χ. μία άμυνα βοήθειας ψηλά από τον Βίκτορ Χριάπα, ή ένα κόψιμο του Τεόντοσιτς στον Ούντο.

Η ΤΣΣΚΑ ήρθε αντιμέτωπη με τους εφιάλτες της κι όμως επιβίωσε, με τον Nando De Colo να της δίνει το... φιλί της ζωής και μαζί το εισιτήριο για τον τελικό της Κυριακής.
Αλήθεια, πριν ξεκινήσει το παιχνίδι, είχα αρκετές απορίες για το πως θα επιλέξουν οι δύο προπονητές να παραταχθούν αυτή τη φορά. Εξάλλου, ΤΣΣΚΑ και Λοκομοτίβ είναι αντίπαλες και στη VTB league και πάνω κάτω ξέρει καλά η μία το παιχνίδι της άλλης. Είναι δύο διαφορετικές ομάδες κι ας ανήκουν στη "Ρωσική σχολή" (που μάλλον δεν υπάρχει). Όπως ήταν λογικό, δεν εξεπλάγην και πολύ, με την ΤΣΣΚΑ να ακολουθεί πιστά ένα πλάνο που εξουθένωσε την ομάδα του Μπαρτζώκα.

Δεν σας κρύβω οτι στενοχωρήθηκα. Η Λαμποράλ έφτασε μισή ανάσα από το να ολοκληρώσει μία ιστορία αουτσάιντερ από αυτές που μπαίνουν στο πάνθεον των παραμυθιών του αθλήματος, όμοια με εκείνες των Παρτίζαν, Γιουγκοπλάστικα, Ζαλγκίρις ή αν θέλετε και του Ολυμπιακού του 2012. Δεν τα κατάφερε, ενώ όλα στο τέλος έδειχναν ότι ίσως να τα καταφέρει. Δύο χαμένες βολές σε σημεία που ο Ομπράντοβιτς ήθελε το φάουλ, μαζί με τρεις πικ εν ρολ άμυνες που ήταν αποτέλεσμα κούρασης, επέτρεψαν στην γεμάτη βάθος Φενέρ να είναι εκείνη που θα διεκδικήσει το τρόπαιο.

Αγαπητοί αναγνώστες, όπως είναι ήδη γνωστό, άλλη μία Ευρωπαϊκή σεζόν φτάνει στο τέλος της. Γνωρίζοντας ότι το φορμάτ της διοργάνωσης πρόκειται να αλλάξει άρδην από του χρόνου, αναπολώ με λίγη περισσότερη νοσταλγία όσα ζήσαμε σε μπασκετικό επίπεδο φέτος. Άλλα ήταν ευχάριστες εκπλήξεις, ενώ ορισμένα με έκαναν να απορήσω. Όπως και να 'χει, έχουμε να θυμόμαστε πολλά από τη σεζόν 2015-16.

Οι δύο ημιτελικοί τελείωσαν αλλά αυτό δεν αλλάζει τις καλύτερες πεντάδες που ανέδειξε για φέτος η ευρωλίγκα. Αλλωστε αυτές αποφασίζονται πριν τα τελευταία δύο παιχνίδια. Η ομάδα του BG έχει συλλογικά τη δική της άποψη επί του ποιοι ήταν για φέτος οι καλύτεροι της σεζόν και θα ήθελε να τη μοιραστεί μαζί σας. Ανέλαβα να γράψω το κείμενο, αλλά οι επιλογές έχουν έρθει μετά από ψηφοφορία. Το πιο σωστό βέβαια θα ήταν να είχαμε κάνει συνέλευση. Ιδού ποιους επιλέξαμε.

Μετά από μια μεγάλη και εξουθενωτική σεζόν για τις ομάδες, επιτέλους φτάσαμε στην τελική ευθεία. Σε λίγες μέρες ξεκινάει το Final Four της Ευρωλίγκα στο Βερολίνο και πλέον οι τέσσερις μονομάχοι κάνουν τα σχέδιά τους για τους ημιτελκούς. Οι προπονητές ψάχνουν να βρουν τρόπους για να νικήσει η ομάδα τους αναλύοντας τους αντιπάλους και ετοιμάζοντας ψυχολογικά τους παίκτες. Εγώ από τη μεριά μου, λίγες μέρες πριν μπω στο αεροπλάνο για Βερολίνο, θα κάνω μια απόπειρα να αποκρυπτογραφήσω το τι μας λένε τα νούμερα για εκείνους.