Προσοχή! Σήμερα είπαμε να γράψουμε και λίγο οπαδικά, να κάνουμε και λίγο πλάκα. Μέσα στο παιχνίδι είναι και αυτό, και δεν υπονοούμε πως είναι όλοι μπασκετικά αλήτες σαν τον Ρούντι.
Bill Nessis
Πολλοί οι υποψήφιοι που παλεύουν γι’ αυτή την τιμητική διάκριση κι απ’ ότι φαίνεται ένα βάθρο είναι αδύνατον να τους χωρέσει όλους. Αν και αισθάνομαι ότι θα αδικήσω πολλούς με την επιλογή μου, τελικά - και ύστερα από σκληρό ντέρμπι- νικητής αναδεικνύεται ο Πέρο Άντιτς. Ναι αυτό το ψηλό καραφλό αγόρι που ειδικεύται στις μανούρες με τους αντιπάλους, ειδικά κάθε φορά που οι ομάδες του παίζουν χάλια. Έχει όλο το πακέτο μιας και το χαρακτηριστικό του βλαχοκουραδομάγκικο στυλάκι σε συνδυασμό με το αντιαισθητικά του τατουαζ αλλά και το ανεκδιήγητο μουσάκι, έρχονται και δένουν όλα μαζί. Πήγε να το σώσει κάπως όταν δήλωσε πως “είμαι 34 χρονών αλλά με τον Ομπράντοβιτς ακόμη μαθάινω μπάσκετ”, αλλά όχι. Νεαρός Άντιτς > Borat
Panos Roumpas
Α! Τι ωραίο θέμα, η αλήθεια είναι ότι στην αρχή προτάθηκε ως αστείο στο τραπέζι του Basketball Guru, ανάμεσα στα χοιρινά μάγουλα, τις κολοκυθόσουπες, τα κράσακια και το γιουβέτσι σοκολάτας (σ.σ. editor. Βασικά ο Μπιλ το πρότεινε στο chat). Τελικά όμως αποφασίσαμε να το προχωρήσουμε και είμαι σίγουρος ότι θα έχει πολύ γούστο. Αφού πολύ δημοκρατικά αποφασίσαμε να αφήσουμε εκτός ψηφοφορίας τον Ρούντι Φερνάντεθ (ο τύπος ανήκει σε μία ιδιαίτερη κατηγορία, που μπορεί να εκνευρίσει ακόμα και λεμούριους που θα πάνε να παίξουν μαζί του, γιατί μπορεί να του χαλάσουν τη φράτζα), είπαμε να δούμε ποιος είναι ο πιο αντιπαθητικός παίκτης που αγωνίζεται στα παρκέ της Ευρωλίγκα.
Η αλήθεια είναι ότι μου έρχονται πολλοί στο μυαλό μου και αδυνατώ να ξεχωρίσω μόνο έναν, οπότε θα απονείμω μετάλλια όπως στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Στην τρίτη θέση, ο Δημήτρης Αγραβάνης! Πρέπει να καταλάβει ότι ένας επαγγελματίας παίκτης που αμείβεται και μάλιστα αδρά για τους δύσκολους καιρούς που ζούμε, πρέπει να φέρεται σαν αθλητής και όχι σαν ένα παιδάκι που του πήραν το παιχνίδι του. Τσακωμούς με τον προπονητή του, ψευτοτσαμπουκάδες με αντιπάλους, και γενικότερα ανωριμότητα, από ένα παιδί που μπορεί να παίξει σαφώς καλά. Τον παρακολουθώ από τον Πανιώνιο λόγω του ότι είναι ομάδα της γειτονιάς μου και δεν φαίνεται να έχει εξελιχτεί ακόμα σαν προσωπικότητα. Μακάρι να το καταφέρει, θα ανέβει επίπεδο.
Στη δεύτερη θέση, ο Γκάι Πνίνι. Βρώμικος, αντιαθλητικός, έτοιμος να αρπαχτεί σε κάθε ευκαιρία μέσα στο παιχνίδι. Το χειρότερο είναι ότι το παίζει αθώα περιστέρα τις περισσότερες φορές. Ας ευχαριστεί τον Ράις, τον Μπλούθενταλ, τον Σμιθ και όλους αυτούς που μια μέρα θα λέει στα παιδιά του ότι ήταν Πρωταθλητής Ευρώπης.
Στην πρώτη θέση, ο Αλεσάντρο Τζεντίλε. Παιδί του μπαμπά, πάντοτε ταλέντο που όμως έχει ήδη μεγαλώσει και δεν έχει καταφέρει πολλά. Θεωρήθηκε ηγέτης του Μιλάνου μετά τη φυγή του Λάνγκφορντ και σαν ηγέτης πάει με την ομάδα του κάθε χρόνο και χειρότερα. Χρήμα πέφτει, παίκτες πάνε και έρχονται και το Μιλάνο εξακολουθεί να παλεύει να πάρει το μέτριο Ιταλικό Πρωτάθλημα και Κύπελλο, ενώ στην Ευρωλίγκα είναι ένας θίασος με πλήρη αναρχία και ελάχιστες αρχές στο παιχνίδι του. Αλαζόνας, εγωπαθής, με αλλεργία στη δουλειά, την άμυνα και με εξεζητημένες επιλογές στην επίθεση. Δεν λέω, έχει ταλέντο, αλλά με το μυαλό που κουβαλάει δεν θα πετύχει τίποτα στην καριέρα του.
Giorgos P.
Φανταστείτε τώρα να είστε σε έναν ωραίο τσαμπουκά τέλος πάντων, και να έχετε τον τύπο με τον οποίο θέλετε να τις παίξετε face to face. Εχετε συμφωνήσει πως έχετε προηγούμενα και πως ήρθε η ώρα να τα λύσετε τίμια και ξηγημένα. Την ώρα λοιπόν που είστε έτοιμος/έτοιμη για τις πρώτες μπουνίτσες, έρχεται ένας ξεκάρφωτος και σας ρίχνει μία ύπουλη μπάτσα, έτσι για να υπερασπιστεί τον αντίπαλο σας. Τον κυνηγάς ή δεν τον κυνηγάς τον γελοίο; Ρούντι Φερνάντεθ και Βασίλης Σπανούλης είχαν λογαριασμούς ανοιχτούς μετά τον τελικό του 2013 , όταν ο Ισπανός κλωτσούσε και βαρούσε στο ψαχνό, όταν όλα είχαν τελειώσει. Είπαν να τις λύσουν δύο χρόνια αργότερα στον τελικό του 2015, επιδιδόμενοι σε ώριμο trash talking και μερικές ύπουλες κλωτσίτσες δεξιά και αριστερά. Κάπου εκεί, πετάχτηκε και ο ... Μασιούλις.
Όπα τι θέλεις και πετάγεσαι κομπάρσε; Κάτι τέτοια περίπου του είπε ο V-Span και όλα ήταν λογικό να λήξουν εκεί. Οχι όμως. Παραβιάζοντας έναν απαράβατο κανόνα πως 'whatever happens on court, stays in court' , ο κουτσομπόλης Λιθουανός είπε να μεταφέρει τις λεπτομέρειες ενός τίμιου trash talking στον Τύπο, μαζί με απαξιωτικά σχόλια για τον αντίπαλο του. "Ο Σπανούλης μου είπε πως είμαι ένα τίποτα στον κόσμο του μπάσκετ. Να απολαύσω την νίκη μου, αλλά δεν με ξέρει κανείς. Του είπα πως αυτός ξέρει και αυτά τα λέει, γιατί έχει χάσει όλους τους τελικούς απέναντί μου. Αυτό είναι ένα πρόβλημα". Μία μέρα αγότερα, στα μέσα της πατρίδας του το πήγε ακόμη παραπέρα : ""Μου αρέσει να βλέπω το θλιμμένο πρόσωπο του Σπανούλη ... Ο τελικός του Final Four έπρεπε να είναι Ρεάλ-ΤΣΣΚΑ. Ήταν άδικη η νίκη του Ολυμπιακού".
Eντάξει Γιόνας, θα σε παρακολουθούμε και φέτος να κουνάς πετσέτες από τον πάγκο της Ρεάλ, και θα κάνουμε στο τέλος τον απολογισμό. Ξεκάρφωτε.
Ιason Sekeris
Ζητήθηκε από τη γαυροδιοίκηση του site να αναφερθούμε στον πιο αντιπαθητικό παίχτη της Euroleague, με υποκειμενικά κριτήρια προφανώς και χωρίς κατ’ ουσία να έχουμε γνωρίσει κάποιον προσωπικά. Φοβερό roundtable αυτό και μπράβο. Καθότι γρουσούζης, μου είναι αδύνατον να αναφερθώ σε έναν παίχτη μόνο και θα το πάω ομάδα-ομάδα:
Εφές: Η πιο αδιάφορη ομάδα του κόσμου. Νερόβραστη και ανίκανη να δημιουργήσει είτε αντιπάθεια είτε συμπάθεια.
Μπασκόνια: Παραδόξως τους συμπαθώ όλους
Μπάμπεργκ: (Εδώ έπεσε λογοκρισία στο editing.)
Ερυθρός Αστέρας: Καμμία προσωπική αντιπάθεια, μόνο συλλογική.
ΤΣΣΚΑ: Μπασκε(τ)μπολίστας που στην άμυνα στο σουτ μπουγλουντιάζει με το χέρι τα παπάρια του αντιπάλου του, μόνο αντιπαθής μπορεί να είναι. Αλλά ξέχασα εδώ στην Ελλάδα πρέπει να τον αποθεώνουμε για τις μαγικές του πάσες. Ας αποθεώσουμε και τον Ρούντι για τα καρφώματά του και ας είναι καραγκιόζης.
Νταρουσάφακα: Σεμίχ Ερντέν δεν ντρέπεσαι να υπάρχεις ακόμα; (μπασκετικά)
Αρμάνι: Σας προτείνω να μπείτε στο προφίλ της ομάδας http://www.euroleague.net/competition/teams/showteam?clubcode=MIL&seasoncode=E2016 και να δείτε τις φωτογραφίες. Δηλαδή συγγνώμη ρε Αλεσάντρο, δε φτάνει που βγάζεις φωτογραφία που δείχνεις και καλά τα «ποντίκια» σου, πρέπει να τα κοιτάς κιόλας;
Μπαρτσελόνα: Τι να πεις για την ομάδα με τον καλύτερο προπονητή στην Ευρώπη...
Γαλατά, Oύνιξ: τίποτα
Μακάμπι: Η ομάδα του λαού έχει την τύχη να διαθέτει ένα παίχτη –τον Πνίνι- με μία από τις πιο ερεθιστικές φάτσες για τσακωμό. Αντιπαθέστατος και με βρώμικο τρόπο παιχνιδιού
Ολυμπιακός: Καλώς τα παιδιά. Παραδόξως οι περισσότεροι όχι απλά δεν μου είναι αντιπαθείς, αλλά συμπαθείς. Θα αγνοήσω τον Παπανικολάου που κάποτε είχε πάθει Φανή Χαλκιά και μίλαγε για τους Ελληνες, και που κάποια άλλη στιγμή έκανε την κίνηση με τα χέρια να ξεσηκωθεί ο κόσμος μετά από κάρφωμά του στο Denver. Know your audience. Θα αγνοήσω και τον (αγαπημένο μου μπασκετικά) Παπαπέτρου γιατί δε φταίει αυτός που τον φωνάζουν Ιωάννη. Το βραβείο Ρούντι το παίρνει ο Δημήτρης Αγραβάνης για δύο πολύ απλούς λόγους. Πρώτον για τη φράτζα στο μαλλί. Δεν μπορεί πιο συχνά να φτιάχνεις μαλλί από το να πηδάς για ριμπάουντ. Δεύτερον, ακόμα και ο Στεφ Κάρι με το που εκτελεί κάποιο τρίποντο σε κάποιες περιπτώσεις κάθεται να δει αν θα μπει ή δε θα μπει. Ο Δημήτρης Αγραβάνης δεν καταλαβαίνει από τέτοια. Με το που φύγει η μπάλα από τα χέρια του επιστρέφει στην άμυνα σίγουρος για το αποτέλεσμα.
Παναθηναϊκός: Για μέλη της διοίκησης λέμε; Όχι έ; Οκ. Μπουρούσης λοιπόν. Όχι ότι τον αντιπαθώ αλλά αυτό το στυλ «πήγα έξω, έμαθα και έγινα καλύτερος» δε με πείθει.
Ρεάλ Μαδρίτης: Είμαι πάντα προκατειλημμένος. Μου είναι όλη η ομάδα αντιπαθής. Που να αρχίσω και που να τελειώσω. Ρούντι, Ρέγιες, Νοτσιόνι; Έχω την αίσθηση πως ακόμα και οι Αμερικανοί που πάνε εκεί θα είναι ψηφοφόροι Τραμπ.
Φενέρ: Ποιος είμαι εγώ να κρίνω τον Αντιτς σαν παίχτη; Aφού αρέσει στον Ομπράντοβιτς πάσο, αλλά με τέτοιο μούσι όχι αγαπητέ, είσαι σαν ήρωας του Σειρηνάκη. Το μούσι που ξεκινάει απο καραφλό κεφάλι ποτε δεν το συμπάθησα. Ακόμα περισσότερο όταν είναι μούσι -Βαλαντη (στο ασανσέρ που συναντιόμαστε) και ειδικά όταν εκτός παρκέ συνοδεύεται με χαλκά στο αυτί δεκαετίας 80.
Ζαλγκίρις: Μου είναι αντιπαθείς όσοι παίχτες όλη τη χρονιά είναι παλτά και για δύο παιχνίδια το χρόνο παίζουν καλά, και μετά αποκτούν στυλ και αέρα Τζόρνταν. Η Ζαλγκίρις έχει θεωρώ ενάμιση τέτοιο παίχτη. Σεϊμπούτις και λίγο από Γιαφτόκας.
Petros Syd
Σόρι αλλα δεν θα είμαι politically correct αυτή τη φορά. H ερώτηση είναι ποιος είναι ο αντιπαθέστερος (για εμένα) παίκτης που παίζει στην ευρωλίγκα. Με βάση δηλαδή το προσωπικό μου θυμικό και παντελώς ανεξάρτητα από την αξία του «θύματος». Άλλωσε ο πιο αντιπαθητικός παίκτης, πάντα είτε είναι παικταράς, είτε πηδιέται με τις γυναίκες των συμπαικτών του (βλ. τη λίστα του Forbes, όπου στο 2 και στο 3 σε μία αντίστοιχη έρευνα του περιοδικού, βρίσκονται οι Λεμπρόν Τζέημς και Κόμπε Μπράιαντ, ενώ λίγο πιο κάτω βρίσκεται ο Τόνι Πάρκερ, για τους γνωστους λόγους). Με βάση επίσης το ότι είμαι Παναθηναϊκός, όπως ήδη θα ξέρει όλη η Ευρώπη, δε θα μπορούσα να μη δώσω την ψήφο μου στον άνθρωπο που όλοι οι Παναθηναϊκοί λατρεύουμε να μισούμε: Στον Βασίλαρο τον Σπανούλαρο! Αλήθεια τώρα, χρειάζεται να εξηγήσω και τους λόγους;
