Καθώς ο πρώτος γύρος της ευρωλίγκα ολοκληρώθηκε, έχει ενδιαφέρον να δούμε αν οι ομάδες μπορούν να γίνουν καλύτερες και με ποιους τρόπους. Το παρακάτω κομμάτι ξεχωρίζει την μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζει ο καθένας από τους ανταγωνιστές του πρωταθλήματος, προκειμένου είτε να σταθεροποιήσει την απόδοση του και να συνεχίσει να παίζει καλά, είτε να την βελτιώσει και να στοχεύσει υψηλότερα. Είναι ίσως και ένας τρόπος να δοθεί και μία περίληψη των όσων έχουμε δει εώς τώρα. Ιδού λοιπόν, 15 προκλήσεις για 16 ομάδες.

Δίχως αμφιβολία, κερδισμένοι της 13ης αγωνιστικης είναι οι δύο ελληνικοί εκπρόσωποι στην κορυφαία διοργάνωση. Όχι τόσο λόγω των νικών τους, όσο των νικών τους σε συνδυασμό με τις ήττες όλων των υπολοίπων «μεγαλοκαρχαριών», πλην της ΤΣΣΚΑ και της Ρεάλ. Η Εφές έχασε κι άλλο έδαφος από την «ρομαντική»Ζαλγκίρις, η Μπασκόνια, που προσωπικά δε με πολυπείθει ακόμα (Σόρι Πάνο), βύθισε ακόμα περισσότερο τη Μπαρτσελόνα η οποία απομακρύνεται επικίνδυνα, το ίδιο και η Μακάμπι που έχασε σ’ ένα οριακό ματς από την ΤΣΣΚΑ ενώ η Φενέρ έκανε δεύτερη ήττα στη σειρά και σε αντίθεση με την προηγούμενη, αυτή από τη μαχητική Νταρουσάφακα ήταν παντελώς εκτός προγράμματος. Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός συνέχισαν το καλό τους μομέντουμ, ο μεν αναγκάζοντας τη χειρότερη κατά τη γνώμη μου ως τώρα ομάδα της διοργάνωσης στην 6η συνεχόμενη ήττα της και ο δε, κερδίζοντας ένα παιχνίδι που θύμιζε αυτά τα ποδοσφαιρικά που «με ισοπαλία προκρίνονται και οι 2». Όπως και να ΄χει τα πράγματα δείχνουν όχι να ξεκαθαρίζουν, αλλά έστω να… σχηματοποιούνται σε πρώτο βαθμό σχετικά με το ποιοι μπορούν να τα καταφέρουν στην πρώτη οκτάδα. Παιχνίδι Ούνιξ – Γαλατασαράι δεν υπάρχει, καθώς χωρίς καν Λάνγκφορντ και με mvp τον Βορόνοφ, δεν είναι άξιο του χρόνου ενός τόσο έγκριτου αναλυτή.

Μία πολύ ενδιαφέρουσα αγωνιστική από πολλές απόψεις η 12η. Πολλές ομάδες είναι χτυπημένες από τραυματίζουν και μερικά αποτελέσματα είναι απόρροια των απουσιών, όπως εκείνο ανάμεσα στην Νταρουσάφακα και την Ρεάλ. Η ΤΣΣΚΑ και ο Ολυμπιακός δείχνουν να ανταπεξέρχονται καλύτερα στα δικά τους προβληματα. Η νίκη της αγωνιστικής ανήκει στον μαχητικότατο αμυντικά Παναθηναϊκό.

Πηγαίνοντας στο Κάουνας για πρώτη φορά χωρίς τον Ντάνιελ Χάκετ, ο Ολυμπιακός και ο Σφαιρόπουλος είχαν να αντιμετωπίσουν μία βασική πρόκληση. Η Ζαλγκίρις του Σάρας βασίζεται πολύ περισσότερο στο καλό playmaking σε σχέση με τις προηγούμενες εκδόσεις της, και έχει τις ενέργειες των Βέστερμαν και Λεκαβίτσιους σημαία. Οι Λιθουανοί, παρά την δεινή βαθμολογική θέση τους, είναι μία ομάδα ανταγωνιστική , που μοιράζει πολλές ασίστ, ερχόμενη τέταρτη μεταξύ των 16 ομάδων. Στα λεπτά που δεν θα αγωνιζόταν ο Μάντζαρης - 18 τον αριθμό - οι ερυθρόλευκοι ήταν δεδομένο πως δεν θα είχαν τον παίκτη που θα παλέψει εξίσου καλά πίσω από τα σκριν, και πως θα έπρεπε να καλύψουν το κενό είτε με άλλους παίκτες, είτε με άλλους τρόπους.

Ένα από τα χιλιοειπωμένα αθλητικά κλισέ είναι το γνωστό σε όλους “Η επίθεση γεμίζει τα γήπεδα, αλλά η άμυνα κερδίζει τα πρωταθλήματα”. ‘ Η επίσης “ο έλεγχος των ριμπάουντ είναι το κλειδί”, “το τρίποντο είναι ευχή και κατάρα”, “στα playoffs σφίγγουν τα γάλατα” και άλλα ωραία (μπορώ να συνεχίσω για ώρες…). Για να επανέλθουμε στο πρώτο, φαντάζομαι πως όλοι έχουμε βαρεθεί να ακούμε αυτό το ρητό πάνω στο οποίο προπονητές και προπονητές όλων των αθλημάτων έχουν βασίσει όλη τη φιλοσοφία τους. Για να είμαστε ειλικρινείς, όντως είναι πολύ δύσκολο για μια ομάδα να διεκδικήσει και να κερδίσει τίτλους χωρίς να είναι -τουλάχιστον- αξιόπιστη αμυντικά. Είναι όμως αυτό αρκετό και ποια είναι η αλήθεια όσον αφορά τις ομάδες που κατακτούν την Ευρωλίγκα; Πιο κάτω θα εξετάσουμε -σε πρώτη φάση- τις πρωταθλήτριες ομάδες της Ευρωλίγκας των τελευταίων 10 χρόνων.

Καιρό είχαμε να περάσουμε ένα τόσο άνετο βράδυ στην Ευρωλίγκα. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός έπαιξαν πολύ καλές άμυνες και δεν άφησαν περιθώρια σε χειρότερους αντιπαλους να ελπίζουν. Δεν είναι πολύ, δεν είναι όμως και λίγο. Ίσως η χειρότερη αγωνιστική μέχρι στιγμής πάντως, με παιχνίδια που τελείωσαν από πολύ νωρίς στην διάρκεια τους, και με διάφορες ομάδες να σουτάρουν τούβλα. Μεσα στο πρόγραμμα είναι και αυτό, ας δούμε τις κατηγορίες μας για την εβδομάδα.

Κάτι μικρό για σήμερα, μην μείνουμε και χωρίς ροή.

Ακόμη και τελείως κομπλεξικός να είναι κανείς με τον Ιτούδη (όπως π.χ. ο γράφων), δεν μπορεί παρά να μην παραδεχθεί την υψηλή ποιότητα της προπονητικής του δουλειάς. Από την ΤΣΣΚΑ έλειψαν οι Τεόντοσιτς και Ντε Κολό, αλλά η νίκη στο Μιλάνο έμοιαζε με κάθε άλλη μέσα στη σεζόν. Μια κάποια δυσκολία μέχρι ένα σημείο, γκάζι στη συνέχεια, και παιχνίδι απόλυτα δομημένο πάνω στις αρχές τις τελευταίας διετίας. Διεσδύσεις, kick out πάσες, αποστάσεις μετρημένες με ακρίβεια εκατοστού και, ώς συνήθως, γεμάτες γωνίες.

Η Ρεάλ Μαδρίτης ήταν από την αρχή της χρονιάς ένα αίνιγμα για την αφεντιά μου. Στα μάτια μου η φυγή του Σέρχιο Ροντρίγκες ήταν πολύ δύσκολο να καλυφθεί και ήθελα να δω πώς θα προσπαθήσει η ομάδα να δουλέψει σε αυτό το κομμάτι, κάτω από εντελώς νέες συνθήκες. Η απώλεια του αγαπημένου Σέρχι κόστισε τόσο σε ρυθμό όσο και σε δημιουργία, αλλά ταυτόχρονα και σε εκτέλεση.

Λίγες μέρες πριν γράφαμε από εδώ πως ο Παναθηναϊκός σουτάρει φέτος περισσότερα τρίποντα και με καλύτερο πσοσοστό, κάτι που βασικά οφείλεται όχι τόσο στον προπονητή, όσο στην στελέχωση, η οποία είναι τελείως διαφορετική από πέρυσι. Γράφαμε επίσης πως όσο να ναι η αύξηση του ποσοστού είναι ενθαρρυντική, και πως λογικά όσο περνάει ο καιρός οι λειτουργίες θα γίνονται καλύτερες, καθώς ο Πασκουάλ ακόμη μαθαίνει. Και ήρθε το παιχνίδι με την Μπαρτσελόνα...

Τίποτα το τρομερό αυτή την αγωνιστική, λίγο πολύ όλα τα αποτελέσματα ήρθαν όπως αναμένονταν και σιγά σιγά ξεχωρίζει η ήρα από το σιτάρι, με τους δυνατούς να δυναμώνουν και βαθμολογικά και τους αδύναμους να κατεβαίνουν πατώματα. Σημαντικά διπλά για τον συγκεντρωμένο Ολυμπιακό και την πονηρή Ζαλγκίρις, την «κηδεία» της αγωνιστικής γλύτωσε στο τσακ η πρωτοπόρος ΤΣΣΚΑ.