Ας ξεκινήσουμε ‘’αριθμητικά’’, από το #8 και το #24. Tο #8 μέσα στο παρκέ ήταν ένα άγριο άλογο. Φουλ αθλητικότητα, καρφώματα, προσωπικό σκορ που έφτασε μέχρι και τους 35 πόντους μέσο όρο, ενέργεια μέχρι αηδίας και στις δύο πλευρές του παρκέ και με μία ‘’εγώ και όλοι σας’’ μενταλιτέ που θύμιζε κάτι από το αγαπημένο του είδωλο, τον Michael Jordan. Θα τσακωνόταν και με τους συμπαίκτες του αν χρειαζόταν, αρκεί να κέρδιζε, ενώ δήλωνε στα μούτρα του Shaq πως χάρηκε για το πρωτάθλημα του ‘05 των Heat, γιατί αυτό σήμαινε πως θα έκανε τα πάντα για να διαλύσει όποιον βρει στη λίγκα. Εκείνη η περίοδος είχε τρία πρωταθλήματα που, πέραν της απόλυτης παρουσίας του Shaq εκείνη την εποχή, έφεραν και τη δική του στάμπα, ενώ από τον τύπο με το #8 είδαμε και μία από τις μεγαλύτερες σόλο παραστάσεις σε παρκέ του ΝΒΑ.
Προσωπικά πιστεύω πως ήδη σε εκείνη την παράσταση είχαμε πλησιάσει στην εκκίνηση του τύπου με το #24. Χωρίς να φύγει η διάθεση να διαλύσει τα πάντα με τις δικές του δυνάμεις, το παιχνίδι του Bryant μεταβλήθηκε. Το footwork απογειώθηκε, το mid-range παιχνίδι έγινε απόλαυση για το μάτι (θυμίζοντας ακόμη περισσότερο τον MJ), ενώ χωρίς μεγάλη αλλαγή στα νούμερα σε ασίστ, εμπιστεύτηκε περισσότερο συμπαίκτες του όπως ο Gasol, o Odom και ο Artest. Ο Kobe δούλεψε διαφορετικά, άλλαξε, η επιτυχία ήρθε και πάλι με δύο πρωταθλήματα και ιστορικές κόντρες απέναντι στους Celtics. Όλα αυτά ωστόσο πλαισιώθηκαν με άπειρο (και καλό) trash talking, με μόνιμο αίσθημα ‘’είμαι ο καλύτερος, η λίγκα μου ανήκει και θα περάσω από πάνω σας’’, κυριαρχώντας απέναντι στους αντιπάλους και στις δύο πλευρές του παρκέ. Ο Kobe άλλαξε κάπως τη στάση απέναντι στους δικούς του, αλλά στους απέναντι παρέμενε ‘’Mamba’’. Από το απόλυτο άγριο άλογο, ο Bryant έγινε ο πιο κακός καριόλης, ένας villain που κρυφά (ή φανερά) γούσταρες.
Στο βιβλίο του Relentless: From Good to Great to Unstoppable, o προσωπικός προπονητής του, Tim Grover (με τον οποίον φυσικά συνεργαζόταν επί σειρά ετών και ο Jordan), έδινε ένα συγκεκριμένο ορισμό για τον Bryant: Cleaner. Εκείνος δηλαδή που κάνει ότι χρειάζεται να γίνει και το κάνει με τέτοιο τρόπο που δεν πρόκειται να μην πετύχει. Δεν υπάρχει αυτή η εναλλακτική. Δε φοβάται τίποτα, είναι κυρίαρχος μέσα στο παρκέ και καθοδηγεί πλήρως το παιχνίδι. Ο Kobe ήταν πράγματι τέτοιος παίκτης. Αυτό που τώρα αναγνωρίζουμε στον Lillard, το χάρισμα του ήρεμου, σιωπηρού δολοφόνου, ο Kobe το είχε στον απόλυτο βαθμό. Κυρίως φυσικά μέσα από το σκοράρισμά του, καθώς μιλάμε για έναν αθλητή που είχε ψωμοτύρι τις 40αρες και 50αρες (134 και 26 αντίστοιχα σε όλη του την καριέρα). Κρίμα που δεν άκουσε τον Spike Lee, όταν γύριζαν μαζί το ‘’Kobe Doin’ Work’’, όταν και του πρότεινε να τον ‘’καλωδιώσουν’’ στον αγώνα απέναντι στους Knicks. O Bryant εκείνο το απόγευμα κόλλησε 61 πόντους μέσα στο Madison Square Garden, σε ένα σόου που ήταν από τα πιο χαρακτηριστικά της ‘’cleaner’’ νοοτροπίας του.
Και clutch ε; Από τους κορυφαίους όταν η μπάλα έκαιγε και έπρεπε κάποιος να κερδίσει το ματς. 22 εύστοχα σουτ στα τελευταία 30’’ σε τέταρτη περίοδο ή παράταση σε παιχνίδι που είναι κοντά, μόνο ο Melo είχε περισσότερα. Με τη διαφορά πως, όσο και να με στεναχωρεί ως φαν του Anthony, ο Kobe μπορούσε να είναι clutch και σε ματς που κρίνουν σειρές και τίτλους. Δούλευε τόσο πολύ που εκείνες οι φάσεις έμοιαζαν σαν χορογραφία, λες και τα έχει επαναλάβει τόσες φορές που στην ‘’παράσταση’’ όλα βγαίνουν φυσικά, χωρίς άγχος, και μπορεί να κρίνει κάθε αγώνα αν είναι στο χέρι του.
Mιας που μιλήσαμε για δουλειά λοιπόν, ας σταθούμε στην αντιμετώπιση που είχε ο Kobe στην προπόνηση και την προσήλωση που έδειχνε στο να βελτιώνεται συνεχώς. Οι ευγενικοί θα τον χαρακτήριζαν λεπτολόγο και δουλευταρά, στην πραγματικότητα άγγιζε τα όρια του μανιακού εργασιομανή. Ο άνθρωπος απλά δε σταματούσε, δε χαλάρωνε ποτέ και οι ιστορίες για εκείνον το αποδεικνύουν. Ελάχιστος ύπνος, 3 με 4 προπονήσεις την ημέρα, άπειρα σουτ μετά τα βάρη, πρώτος στο γυμναστήριο και τελευταίος πίσω το βράδυ, ακόμη και όταν μιλάμε για λίγες ημέρες με τη USA Team. Όλο αυτό φυσικά ενισχυόταν από την ασύγκριτη ανταγωνιστικότητά του, δεν ήθελε να χάνει πουθενά. Κανείς δεν μπορούσε να προπονείται πιο σκληρά από αυτόν, κανείς δεν ασχολούταν με την βελτίωσή του περισσότερη ώρα, ενώ έκανε τα πάντα ώστε να διατηρείται στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο. Ακόμη και στον σκληρό τραυματισμό του στον αχίλλειο (ξέρετε, τότε που τον έκοψε αλλά πριν φύγει από το γήπεδο εκτέλεσε δύο βολές) γύρισε αρκετά νωρίτερα από το αναμενόμενο. Ανάμεσα στους κορυφαίους, ο Kobe μάλλον δεν είχε το μεγαλύτερο ταλέντο, τα περισσότερα φυσικά χαρίσματα, ίσως δεν είχε και το ‘’touch’’ που έχουν παίκτες σαν τον Curry και τον Νowitzki. Το βέβαιο είναι πως ήταν ο μεγαλύτερος hard worker.
Όσο πάντως και να γούσταρε την κορυφή και την προσωπική επιτυχία, ο Kobe φαινόταν να αγαπά το ίδιο το άθλημα ειλικρινά. O τρόπος του μπορεί να έμοιαζε υπερφίαλος, να έβγαζε μία ‘’ανωτερίλα’’ και ένα guru στοιχείο (καλή ώρα) αλλά αγαπούσε ειλικρινά το παιχνίδι, έλιωνε τις ημέρες του γύρω από αυτό και πάντα ήταν ανοιχτός στο να βοηθά συναθλητές του να βελτιωθούν. Το κείμενό του στο The Players' Tribune δείχνει ότι πάνω απ’ όλα έπαιζε για την ‘’καύλα’’ του πράγματος, ενώ μετά την απόσυρσή του έμεινε όσο πιο κοντά στο άθλημα γινόταν¹, με συμβουλές σε παίκτες, προσωπικές προπονήσεις, ακόμη και συνεργασία με το ESPN και τη δική του εκπομπή που εξηγούσε το άθλημα λίγο καλύτερα.
Η φουλ ανταγωνιστικότητα έφερε τον Kobe μέχρι και στα Όσκαρ, μέσω της παραπάνω μίνι ταινίας που μετέφερε όσο πιο όμορφα γίνεται τη σημασία του αθλήματος για εκείνον. Γενικώς μετά την απόσυρσή του από τους αγωνιστικούς χώρους μετέφερε την μενταλιτέ που είχε στο παρκέ σε ό,τι καταπιάστηκε. Ήθελε να μαθαίνει συνεχώς (επιχειρηματίες δήλωναν ότι τους καλούσε για ερωτήσεις ξημερώματα), να βελτιώνεται και να κυριαρχεί. Εδώ κρύβεται και μία μεγαλύτερη στενοχώρια, καθώς ο Kobe δεν ήθελε να μείνει στο χρόνο μόνο με την εικόνα του μεγάλου μπασκετμπολίστα που πέτυχε πολλά, αλλά ως κάτι συνολικότερο και φαινόταν πως θα τα κατάφερνε. Αντ’ αυτού αναγκαζόμαστε μόλις στα 41 του να μιλάμε σε εκείνον σε παρελθοντικό χρόνο.
Πάνω απ’ όλα ήταν ένας άνθρωπος που επηρέασε άπειρους γύρω του. Χωρίς τον Kobe, το mid-range παιχνίδι του DeMar δεν υπάρχει. Ο Jimmy Butler δε σέρνει μαζί του συμπαίκτες στο γυμναστήριο 4 το πρωί, ο Booker και ο Tatum δεν έχουν πρότυπο, ο Γιάννης δεν έχει (ένα ακόμη) έξτρα κίνητρο. Δεν είναι όμως μόνο οι αθλητές. Μπάσκετ σε ανοιχτά γηπεδάκια να παίζεις για το χαβαλέ σου, κάποια στιγμή μιμήθηκες μία κίνηση του Kobe, φώναξες το όνομά του σε ‘’buzzer-beater’’. Ο τρόπος που αντιμετώπιζε τη ζωή, την προπόνησή του και τον αγώνα, η συνεχής προσπάθεια και διάθεση για επιτυχία, μπορούν να δώσουν κίνητρο στον οποιονδήποτε με ότι και αν καταπιάνεται, ακόμη και αν δεν έχει λιώσει τις ημέρες του παρακολουθώντας τον Bryant στο γήπεδο όπως κάναμε αρκετοί από εμάς. Ίσως αρκούσε να διάβαζες το κείμενό του στο The Players Tribune, ή να έβλεπες το υπέροχο Dear Basketball που είδαμε παραπάνω. Η επιρροή φυσικά στη συγκεκριμένη περίπτωση ανθρώπου δεν είναι μόνο θετική, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι δε μιλάμε για παραμύθι. Η υπόθεση σεξουαλικής βίας για την οποία κατηγορήθηκε είναι γνωστή και η απολογία του είναι εκεί για να μας θυμίζει πως κάτι πραγματικά συνέβη και όχι για να ενισχύσει το αίσθημα αγιογραφίας ενός σημαντικού αθλητή. Μάλλον το αντίθετο.
Το πραγματικό Mamba Out ήταν ξαφνικό, αρκετά επώδυνο και ο κόσμος είχε πραγματική διάθεση να μοιραστεί πράγματα για εκείνον, να δείξει ειλικρινή στενοχώρια για μία τεράστια αθλητική μορφή που έφυγε πολύ νωρίς. ‘’Ζυγαριές’’ για μένα σε μία απώλεια δε χωράνε και ο Kobe ήταν από εκείνους που δε γνωρίσαμε ποτέ, αλλά γέμισε τις οθόνες και τα μάτια μας με εκπληκτικές στιγμές και εικόνες. Και όσον αφορά το μπάσκετ; Καλά τα analytics, οι πίνακες, οι τακτικές και όλα αυτά που χρησιμοποιούμε και εμείς εδώ σ’ αυτόν τον ιστότοπο, αλλά στο τέλος της ημέρας θες να δεις έναν τύπο να χορεύει στο παρκέ, να δίνει τα πάντα, να παίρνει την πρωτοβουλία στο ‘’3, 2, 1’’ και είτε το βάλει είτε όχι, να σου έχει χαρίσει απλόχερα τη στιγμή. Αυτός ήταν ο Kobe Bryant.
Σημειώσεις
1. Φυσικά υπάρχει και το βίντεο που συνομιλεί με την κόρη του Gianna για το παιχνίδι, εξηγώντας της διάφορα πράγματα. Πλέον φαίνεται ιδιαίτερα στενάχωρο, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια, οριακά δεν αντέχω να το δω.
