Μπορεί κανείς να αναφέρει με έμφαση τον -επίσημο- αριθμό των πνιγμένων στα ελληνικά χωρικά ύδατα τα τελευταία χρόνια. 

Μπορεί κανείς να δείξει -ξανά και ξανά- τα videos των παράνομων, δολοφονικών, επαναπροωθήσεων του ελληνικού λιμενικού, μαζί με συμμορίες κουκουλοφόρων, όπως αυτά έχουν καταγραφεί από τα μεγαλύτερα και εγκυρότερα δημοσιογραφικά δίκτυα παγκοσμίως, με πιο πρόσφατο αυτό των New York Times.

Αν απευθύνεται σε κοινό που δεν το ενδιαφέρουν και τόσο πολύ αυτά “τα ανθρωπιστικά”, μπορεί να κάνει κοινωνιολογική ανάλυση για την ανάγκη κάλυψης του χαμένου, επιστημονικά καταρτισμένου, με κόστος μάλιστα του δημόσιου εγχώριου εκπαιδευτικού συστήματος, εργατικού δυναμικού, που ξεπερνά τις 500 χιλιάδες κατά την τελευταία 12ετία. 

Των “δικών μας ξένων”.

Ή των αντίστοιχων ελλείψεων σε εργατικό δυναμικό στον πρωτογενή τομέα παραγωγής από άκρη σε άκρη της χώρας.

Σε ακόμα πιο άνευρους, μπορεί να κάνει επίπεδη, οικονιμικίστικη ανάλυση της ανάγκης εισόδου εργαζομένων στο παρακμάζον ασφαλιστικό σύστημα της χώρας. 

Ή, στην τελική, στους εντελώς αναίσθητους, μπορεί να κάνει ανάλυση της εντελώς αντιτουριστικής κατάστασης, να πουλάει μια χώρα πια αποκλειστικά τουρισμό, αλλά ταυτόχρονα το Κράτος της να επιλέγει να κολυμπάνε οι τουρίστες σε παραλίες που ξεβράζουν διαρκώς πτώματα νεκρών παιδιών. 

Προσωπικά δεν θα το κάνω. 

Γιατί καθένας και καθεμία που ζει σε αυτή τη χώρα, τα παραπάνω τα ξέρει. 

Όχι “θα έπρεπε να τα ξέρει”. 

Τα ξέρει. 

Και κυρίως, επειδή είναι προβληματικό να φεύγουμε από το επίπεδο 1: άνθρωποι που πνίγονται, πεθαίνουν. με ευθύνη Κράτους/Κρατών. 

Αντίθετα, εδώ είμαστε καθημερινά αντιμέτωποι με μια κατάσταση, που όχι μόνο η ανθρώπινη ζωή δεν είναι ό,τι το σημαντικότερο αυταξιακά. αλλά έχουμε καταλήξει να ζούμε ανάμεσα σε (κατ’εμφάνιση) ανθρώπους που πολύ συνειδητά, χρόνια τώρα, επιτρέπουν, αποδέχονται το ελληνικό Κράτος να δολοφονεί. 

Ενώ ταυτόχρονα, κάνουν πως αγνοουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστατών, τις παράνομες επαναπροωθήσεις, τους καθημερινούς πνιγμούς αποκληρων και κατατρεγμένων. 

Επιλέγουν να αφήνουν το Κράτος να πουλά καταδύσεις σε παραλίες με τεράστιες συλλογές ρούχων, παπουτσιών και πτωμάτων πνιγμένων ανθρώπων. 

Ένα Κράτος που προσπαθεί καθημερινά να καλύψει με το πλούσιο “μπλε” που ευλογήθηκε να έχει, το κόκκινο που διαρκώς ξεβράζεται στις παραλίες της. 

Μια σημαντική μερίδα ανθρώπων που επιλέγει μέρα με τη μέρα να μην συνειδητοποιεί πως μετετρέπεται στο σύγχρονο αντίστοιχο της γερμανικής κοινωνίας του δεύτερου μισού της δεκαετίας του ‘30. 

Που ήξερε, αλλά έκανε πως δεν ήξερε.
Που ήξερε, αλλα επέλεγε στο όνομα ενός αρρωστημένου, δολοφονικού, αστοιχείωτου κρατικού “εθνικισμού”, που διαρκώς έπαιζε από το σύνολο των μέσων προπαγάνδας, να δικαιολογεί. 

Να δικαιολογεί ακόμα και την με κρατική χορηγία μετατροπή του από κοινωνία ανθρώπων σε μια χούφτα σκουλικιών που θρέφεται με ανθρώπικες σάρκες. 

Ανθρώπων που “χαθήκανε και το νερό τους έφερε ως εδώ.”

Γεια σας. Πάμε λίγο να δούμε σε ποιο σημείο βρισκόμαστε σε ό,τι αφορά το στάτους των ρωσικών ομάδων και των παικτών τους στην Ευρωλίγκα.

Αρχικά, αναμενόμενα η διοργάνωση τα έκανε κουλουβάχατα στην αρχή, καθώς αμέσως μετά την εισβολή στην Ουκρανία ανακοίνωσε πως τα παιχνίδια θα διεξαχθούν κανονικά. Φυσικά δεν διεξήχθησαν, καθώς Μπάγερν και Ζάλγκιρις (κυρίως) αρνήθηκαν να αγωνιστούν. Τα παιχνίδια ακυρώθηκαν και τελικά η Ευρωλίγκα εξέδωσε χθες ανακοίνωση.

Η αλήθεια είναι πως την σημερινή έκδοση της στήλης, παραμονή των γιορτών και του κλεισίματος του site για αυτές, την σχεδιάζαμε καιρό. Οι τέσσερις συντελεστές της (Δημήτρης Χ., Gus Χρυσοχού, Γιάννης Χάτσιος και Νίκος Ραδικόπουλος) είχαμε συναποφασίσει πως θα την γράψουμε συνεργατικά και είχαμε καταλήξει πως η δομή της θα είναι κάπως πειραγμένη από τη συνήθη: εκτεταμένα Up & Downs, με τις ιστορίες που μας έχουν συνεπάρει ως τώρα στη σεζόν, είτε αυτές αφορούσαν ομάδες, είτε παίκτες, είτε συγκεκριμένες καταστάσεις, αλλά και τις αντίστοιχες που μας έχουν απογοητεύσει. Θα μιλούσαμε για τον Jokic, τους Cavaliers τον Curry και τα ρεκόρ του, τους Wolves. Αλλά και τους Lakers, τον Doncic, τον Zion, τον Carlisle, τη σωρεία των non-covid τραυματισμών που αντιμετωπίζει η Λίγκα. Μετά θα κάναμε τα previews μας για τα χριστουγεννιάτικα παιχνίδια, το τι περιμέναμε από αυτά. Και θα κλείναμε με ευχές και χαμόγελα. 

Δεν ξέρω πόσοι θυμάστε το γηπεδάκι της παραπάνω φωτογραφίας, το πιθανότερο είναι ελάχιστοι. Το είχα βάλει σκεπασμένο από το ίδιο ηλιακό φως της ενάτης πρωινής ως εξώφυλλο στην τελευταία ανάρτηση πριν τις διακοπές του προηγούμενου καλοκαιριού, οι οποίες ξεκίνησαν εσπευσμένα πέρυσι, λόγω της φωτιάς που κατέκαψε τα πάντα στη γειτονιά μας. Πίσω από την αντηλιά, διακρίνονταν τότε τα καμένα δέντρα περίπου ως μακρινό παρελθόν, μιας και το φως έχει συχνά την ιδιότητα να κιτρινίζει τον χρόνο. Δεν είχαν περάσει όμως παρά ελάχιστες μέρες και ακόμη τα πάντα γύρω μύριζαν φρέσκια στάχτη, κάτι που για να περάσει στην φωτογραφία χρειαζόταν η δημιουργική διαστροφή μιας απογευματινής επίσκεψης. Τα απογεύματα στην Αμπελούπολη του Ματιού ήταν εκείνες τις μέρες ανυπόφορα, γιατί όταν κοίταζε κανείς το γήπεδο είχε τον ήλιο πλάτη και περίπου τις τέλειες συνθήκες για μία φωτογράφιση γεμάτη «πραγματικότητα», ό,τι σκατά κι αν είναι η πραγματικότητα τέλος πάντων.

Η ιστορία της Μπέκι Χάμον είναι μια αληθινά ευχάριστη ιστορία. Η συνέντευξη της βοηθού του Γκρεγκ Πόποβιτς με τους Μιλγουόκι Μπακς έφερε στην επιφάνεια εμφατικά το ζήτημα της ισότητας των φύλων στους αθλητικούς χώρους εργασίας , εκεί όπου κατά κανόνα οι διοικητικές θέσεις είναι συντριπτικά κατηλειμμένες από άντρες. Πιο επιφανής καλεσμένος στην δημόσια συζήτηση ήταν μάλλον ο Ισπανός Πάου Γκασόλ, ο οποίος εκμεταλλεύτηκε τις δυνατότητες της πλατφόρμας The Player's Tribune, για να συντάξει μια ανοιχτή επιστολή προς ηλιθίους. Μόνο τέτοιοι θα μπορούσαν να σκεφτούν σήμερα ότι μία γυναίκα δεν έχει τις δυνατότητες να προπονήσει μία ομάδα μπάσκετ αντρών ή γυναικών , όπως διαπιστώνει και ο Πάου, καταρρίπτοντας διάφορα αντεπιχειρήματα ένα προς ένα, μεταξύ των οποίων και το γνωστό περί αμηχανίας στα αποδυτήρια. "Σε ο,τι αφορά τα όσα γίνονται πίσω από την σκηνή, δεν υπάρχει καμία πρακτική διαφορά σε αυτή τη λίγκα μεταξύ ενός θυληκού ή αρσενικού προπονητή". Standing ovation.

Το παρόν κείμενο έχει γραφτεί εντελώς αυθόρμητα, αργά χθες το βράδυ. Με αφορμή κάποια συμβάντα που έλαβαν χώρα πρόσφατα στο ΝΒΑ, μας δίνεται νομίζω η ευκαιρία να κουβεντιάσουμε ορισμένα ζητήματα που σχετίζονται με, αλλά στην πραγματικότητα ξεπερνάνε τα στενά όρια του αθλητισμού. Πριν όμως περάσουμε στο θέμα μας, επιτρέψτε μου να σας διηγηθώ ένα πολύ ωραίο comic που διάβασα την προηγούμενη εβδομάδα.

«Το να φωτογραφίζεις κάποιον, σημαίνει ότι τον παραβιάζεις, βλέποντας τον όπως ποτέ δεν έχει δει τον εαυτό του, παρέχοντάς του γνώση για τον εαυτό του, που ποτέ δεν είχε. {Η φωτογραφία} μετατρέπει τους ανθρώπους σε αντικείμενα που μπορούν συμβολικά να καταστούν ιδιοκτησία. Ακριβώς όπως μια φωτογραφική μηχανή λειτουργεί ως μια «εξάχνωση» του όπλου, το να φωτογραφίζεις κάποιον είναι σαν μία υποσυνείδητη δολοφονία. Μία ήπια δολοφονία, κατάλληλη για ένα θλιβερό, φοβισμένο χρόνο».

Σούζαν Σόνταγκ, Περί Φωτογραφίας

Πριν λίγες μέρες ο Γιάννης Αντετοκούνμπο τσαντίστηκε με παρατηρήσεις του βοηθού των Μπακς Σον Σουίνι κατά την διάρκεια ενός αγώνα. Του μίλησε σε πολύ έντονο ύφος κατευθυνόμενος προς το μέρος του, επαναλαμβάνοντας την φράση "θα σε γαμήσω", που εδώ εμφανίζεται ως ελεύθερη μετάφραση του "I'll fuck you up". To γεγονός έλαβε φυσικά την δημοσιότητα που του άρμοζε. Ο Γιάννης είναι ένας από τους μεγαλύτερους σταρ του ΝΒΑ, και όσο να ναι η συμπεριφορά αυτή δεν είναι ιδιαίτερα συχνη σε ένα σύνολο που παίζει μπάσκετ, καθώς οι ιεραρχικές του δομές προϋποθέτουν την ισχύ των προπονητών έναντι των παικτών. Είναι κοινώς παραδεκτό πως στο πλαίσιο μιας ομάδας , ο οποιοσδήποτε παίκτης οφείλει να ακούει τις παρατηρήσεις του προπονητικού τιμ.

Εδώ στο Basketball Guru υπάρχουν στιγμές που αισθανόμαστε αιρετικοί, χωρίς σώνει και καλά να είμαστε. Αισθανόμαστε να υιοθετούμε απόψεις και να πρεσβεύουμε αξίες, οι οποίες πάνε κόντρα σε μια ιδιαίτερα συντηρητική αντίληψη που διέπει την κοινωνία μας. Ή έστω έτσι το αντιλαμβανόμαστε εμείς, διότι στην τελική μπορεί να μην είμαστε μέρος μιας μειοψηφίας, που με ανθρωπιστικά κριτήρια επιθυμεί αλλαγές στις δομές της κοινωνίας αυτής. Μπορεί να είναι πολλοί που αισθάνονται έτσι. Μακάρι.

Γιατί εδώ είμαστε λίγο περίεργοι τύποι. Αντιμετωπίζουμε τους μετανάστες σαν να είναι οικογένειά μας, μας αρέσει όταν ομόφυλα ζευγάρια παντρεύονται και κάνουν παιδιά, το θεωρούμε φυσιολογικό ένας άνθρωπος να μπορεί να ζει με το φύλο που ο ίδιος έχει επιλέξει ότι τον προσδιορίζει. Μας φαίνεται τελείως παράλογο να μην εξετάζουμε τέτοιου είδους ζητήματα από τη σκοπιά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ίσων ευκαιριών για όλους, ανεξαρτήτως εθνικότητας, χρώματος, θρησκείας και σεξουαλικού προσανατολισμού.  Αντιλαμβάνεστε δε πόσο μεγάλη είναι ανάγκη μας να βλέπουμε αθλητές να ασχολούνται με καίρια ζητήματα, ανάγκη η οποία είχε εκφραστεί και παλαιότερα γραπτώς .

Το NBA Cares και το Euroleague ONE TEAM είναι δύο θεσμοί, οι οποίοι έχουν αναλάβει να μας δείξουν το κοινωνικό πρόσωπο των ομάδων. Εδώ στο χωριό μας, για παράδειγμα, κάθε ομάδα πραγματοποιεί μια ενέργεια τη σεζόν. Ο Παναθηναϊκός επισκέπτεται τις φυλακές ανηλίκων στην Κόρινθο, ενώ ο Ολυμπιακός σχολείο για παιδιά με αναπηρία στον Πειραιά. Στην Αμερική, τον περασμένο Ιούνιο, οι Γκολντεν Στέιτ Ουόριορς πήγαν στις θρυλικές φυλακές του San Quentin. Αυτά είναι μερικά παραδείγματα που τονίζουν την προσπάθεια των διοργανωτών και των ομάδων να επιδείξουν ένα κοινωνικό πρόσωπο, και είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Φυσικά και ενστερνιζόμαστε αυτές τις προσπάθειες για όποιους λόγους και αν γίνονται, καθώς κάποιες φορές στην προσπάθεια μας να ανακαλύψουμε τα κίνητρα μιας ενέργειας, χάνουμε εντελώς την ουσία.

Και ενώ λοιπόν οι προσπάθειες αυτές είναι στο σωστό πνεύμα, έχει ενδιαφέρον πάντα όταν κάποιος αθλητής ξεφεύγει από το σύνολο και λειτουργεί ατομικά μέσο στο ίδιο πλαίσιο. Γιατί η επίσκεψη στις φυλακές ανηλίκων είναι μέρος ενός προγράμματος, που στην τελική δεν μπορείς να μην πας. Είναι όπως η σχολική εκδρομή στο Πλανητάριο που θα πας θες δε θες. Προσοχή δε λέω πως κακώς γίνεται. Ίσα ίσα μακάρι να γινόντουσαν συνέχεια τέτοιου είδους ενέργειες. Και είναι για αυτό ακριβώς τον λόγο που ενέργειες όπως αυτή του Νίκου Παππά να καλύψει οικονομικά την κατασκευή ενός γηπέδου μπάσκετ στις φυλακές Κορυδαλλού, ξεχωριζουν. Θεωρώ περιττό να κάτσω να γράψω τους λόγους που μια τέτοια κίνηση είναι θετική. Θα χρειαστεί να αναλύσουμε την ετυμολογία της λέξης σωφρονισμός, να κοιτάξουμε μελέτες για κρατούμενους και την επανένταξή τους στην κοινωνία, να γίνουν συγκρίσεις με άλλες χώρες και άλλα σωφρονιστικά συστήματα (λαμβάνοντας υπόψη κριτήρια γεωγραφικά, πολιτικά, κουλτούρας), και στην τελική αυτό είναι κάτι που μπορούν να το στηρίξουν ειδικοί επιστήμονες και όχι κάποιοι ευκαιριακοί ερασιτέχνες μπλόγκερς μπασκετικού site.

Ο Νίκος Παππάς είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση αθλητή. Είναι ένας αθλητής που τον συνοδεύει ένα μέγεθος φημών και ιστοριών για την εξωγηπεδική του ζωή. Ακόμα δε και ιστορίες που σχετίζονται με το μπάσκετ (Εθνική) μας δείχνουν για ένα χαρακτήρα έντονο. Αυτά που έχουμε διαβάσει και (το καλύτερο) αυτά που ακούμε στα πηγαδάκια στις κερκίδες μιλούν για ένα μεθύστακα, κωλοχαρακτήρα, που βρίζεται με τους προπονητές, τσακώνεται με τους συμπαίκτες του και προκαλεί τους αντιπάλους του.

Εμείς εδώ είμαστε αναγνώστες. Δεν είμαστε ρεπόρτερ για να γνωρίζουμε ιστορίες. Κάποιοι πηγαίνουμε και στο γήπεδο και βλέπουμε το Νίκο Παππά να κάνει τη δουλειά του (γεια σου Παππά!). Εκεί (στο γήπεδο) συνειδητοποιεί κανείς και τη μεγάλη ανάγκη του κόσμου του Παναθηναϊκού να βρει έναν ηγέτη στη μετά ΔΔ εποχή. Και εξηγώ: Υπάρχουν παιχνίδια που ο Παππάς κάνει μια ενέργεια φυσιολογική (μια ασιστ, ένα κλέψιμο κλπ) η οποία επιδέχεται τεράστιου ενθουσιασμού από τον κόσμο μόνο και μόνο επειδή την έκανε αυτός. Είναι ένας τύπος που έχει τεράστια επιρροή στον κόσμο και μια παρεξηγήσιμη (όχι από εμάς φυσικά) άνεση με τους δημοσιογράφους.

Το κείμενο αυτό λοιπόν, να το ξεκαθαρίσω, είναι σε κείμενο «γλειψίματος» στον Νίκο Παππά και παραδόξως όχι για κάτι μπασκετικό, αλλά για το κοινωνικό του πρόσωπο. Για την ενασχόλησή του με κάποια θέματα που για κάποιους άλλους κάνουν τζιζ. Και δε λέω, το μουστάκι-challenge έχει πλάκα και μας αρέσει να βλέπουμε ένα πιο ανθρώπινο χαβαλετζίδικο πρόσωπο των αθλητών. Έχουμε ανάγκη όμως, και μας αρέσει πιο πολύ όταν ένας αθλητής τοποθετείται δημόσια και εκφράζει άποψη απέναντι στον κάθε Αλεξανδρή (τον προπονητή), Αλεξανδρή (τον παλαίμαχο ποδοσφαιριστή) και στον κάθε Τσάρτα…

Σήμερα λοιπόν στηρίζουμε τον Νίκο Παππά για κάτι που έκανε, και για το οποίο ο ίδιος δεν μίλησε δημόσια. Ευχόμαστε αύριο να ακολουθήσουν και άλλοι και εμείς εδώ θα στηρίζουμε…Στο πλαίσιο αυτό και αντί επιλόγου απευθύνουμε κάλεσμα στο Νίκο Παππά και του ζητάμε ανοιχτά συνέντευξη η οποία όμως δεν θα περιλαμβάνει καμμία ερώτηση για μπάσκετ.

Υγ.Χρησιμοποιήθηκε αρκετά το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο διότι πολλά από τα παιδιά στο Guru βλέπουν τα πράγματα από την ίδια σκοπιά.

Το ένατο επεισόδιο του The Wire έφερε μερικούς ντετέκτιβ ως θεατές σε ένα γήπεδο μπάσκετ μιας γειτονιάς στη Βαλτιμόρη. Φυσικά αυτό -όπως και οτιδήποτε άλλο σε αυτό το αριστούργημα- δεν ήταν τυχαίο.
“Δεν μπορείς να μας φανταστείς να το κάνουμε με το φούτμπολ. Το μπέιζμπολ θα ήταν παράλογο. Το μπάσκετ έμοιαζε ως οργανικό κομμάτι της κοινωνίας που ζούσαμε.” λέει ο Ντέιβιντ Σάιμον δημιουργός της σειράς.

Τελευταία δεν πάμε καθόλου καλά.

Το μπασκετ , όπως άλλωστε και όλα τα αθλήματα, έχει τους τρόπους του να περιγραφεί και να αποδοθεί. Συμμέτοχοι στην περιγραφή του είμαστε μεταξύ άλλων και εμείς, εδώ στο Basketball Guru. Με ποιον τρόπο άραγε θα περιγράψουμε τις ανάγκες μιας ομάδας για μεταγραφές, με ποιο τρόπο μία δυσβάσταχτη ήττα ή έναν θρίαμβο; Υπό ποια οπτική θα επιλέξουμε να περιγράψουμε έναν παίκτη ή να αξιολογήσουμε το έργο ενός προπονητή (στο βαθμό που έχουμε φυσικά την γνώση); Σε όλα τα μπασκετικά φαινόμενα χωράει μια οπτική, η οποία για να αποδοθεί χρησιμοποιούνται, τι άλλο, λέξεις .