Το τελευταίο παιχνίδι του μπασκετικού Άρη έγινε στις 7 Μαρτίου και ήταν μια νίκη απέναντι στον Ήφαιστο Λήμνου. Με τα κομπιουτεράκια να έχουν βγει προ πολλού και τη συζήτηση να ακροβατεί μεταξύ των “απαραίτητων νικών” και του “πώς θα σωθούμε αν δεν τις κάνουμε” κανείς εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσε να είναι σίγουρος αν η νίκη ήταν ανάσα ελπίδας ή επιθανάτιος ρόγχος. Κι ακόμα χειρότερα, η συζήτηση αυτή ήταν η “εύκολη” συζήτηση, καθώς ύστερα θα ακολουθούσε το “και τώρα που σωθήκαμε, τι;”, μια συζήτηση που, δυστυχώς, είναι αδύνατον να περιοριστεί στην ομάδα του Άρη, κι ακόμα δυσκολότερο να οριστεί σε συγκεκριμένο πλαίσιο. Τη σημασία αυτής της νίκης δεν έμελλε να τη μάθουμε ποτέ.

Η σεζόν 2015-16 ήταν η τελευταία πραγματικά καλή περίοδος της ομάδας του Άρη, σε Ελλάδα κι Ευρώπη. Έκτοτε οι κίτρινοι βιώνουν, αργά και βασανιστικά, την παρακμή σε πολλά επίπεδα (βασικότερα το οικονομικό και κατ' επέκταση το διοικητικό) κι είναι φυσιολογικό πως μέσα από όλη αυτή τη συνθήκη, δεν θα μπορούσε να παραμείνει ανεπηρέαστο και το καθαρά αγωνιστικό σκέλος. Ο Άρης, ο οποίος φέτος θα παλέψει για την παραμονή του, έχει φέρει καραβιές ξένων τα τελευταία 3.5 χρόνια, παίρνοντας ελάχιστα πράγματα από αυτούς κι αλλάζοντας τους με μεγάλη συχνότητα.

(φωτογραφια από το fosonline.gr)

Μετά από πολλές σεζόν, η Θεσσαλονίκη επιστρέφει με τρεις εκπροσώπους στην κορυφαία κατηγορία των εθνικών πρωταθλημάτων. Η επιστροφή του Ηρακλή αυξάνει τα ντέρμπι της συμπρωτεύουσας, αλλά ανανεώνει παράλληλα και την τοπική αύρα με υγιή αέρα, αφού τους τελευταίους μήνες η κατάσταση σε ΠΑΟΚ και Άρη δεν ήταν η ιδανική. Για μεγάλο διάστημα οι "αιώνιοι" είχαν άδεια ρόστερ και δεν ξέραμε καν αν θα καταφέρουν να φτιάξουν αξιοπρεπή σύνολα προκειμένου να κατέβουν στο πρωτάθλημα. Εν τελεί, οι τρεις ομάδες δείχνουν - επιτέλους - έτοιμες να εκκινήσουν τη σεζόν τους, δίνοντας μας την ευκαιρία να αξιολογήσουμε τις κινήσεις τους.

(Φωτογραφία από άρθρο του gazzetta.gr)

Για δεύτερη διαδοχική χρονιά ο Άρης διανύει μια περίοδο που δεν τον εκφράζει ως οργανισμό. Ευρωπαϊκά απέτυχε παταγωδώς, στην Ελλάδα υπήρξε μια φάση όπου βρέθηκε κοντά στις θέσεις του υποβιβασμού - όπως και πέρσι άλλωστε - και πλέον στέκεται αποσβολωμένος στον βαθμολογικό πίνακα, περιμένοντας απλά την τελική κόρνα. Υπάρχει μια σειρά από λόγους που συμβαίνουν αυτά, όμως τέτοια ώρα, τέτοια λόγια. Οι κίτρινοι οφείλουν να ξεκινήσουν τα πλάνα τους για τη νέα σεζόν το συντομότερο δυνατό, μαζεύοντας σταδιακά τα φετινά τους κομμάτια και παίρνοντας παράλληλα σοβαρά υπόψη τα μαθήματα που διδάχθηκαν με σκληρό τρόπο την τελευταία διετία.

Σε ένα παιχνίδι αρκετά σκληρό και με αυξημένη ένταση όσο τα λεπτά κυλούσαν, το Περιστέρι παρέμεινε αήττητο κερδίζοντας (και) τον Άρη στο Αλεξάνδρειο. Οι γηπεδούχοι έχουν παράπονα από τις αποφάσεις της διαιτητικής τριάδας και το χειρότερο για αυτούς είναι πως χάνουν πια σημαντικό βαθμολογικό έδαφος μετά τη τέταρτη ήττα τους στις έξι πρώτες αγωνιστικές, όμως ίσως χθες να έγιναν σοφότεροι αναφορικά με το τι είναι αυτό που πραγματικά λείπει από την - συνήθως προβληματική - επίθεση τους.

Οι εξελίξεις τους τελευταίους μήνες στον Άρη ήταν ραγδαίες, καθώς πέραν της αλλαγής στο ιδιοκτησιακό, σημειώθηκε και μια σειρά αλλαγών στο αγωνιστικό τμήμα. Ένα εντελώς καινούριο εγχείρημα έχει ήδη μπει σε εφαρμογή, το οποίο έχει διττό στόχο την εξυγιάνση της ΚΑΕ σε οικονομικό επίπεδο και την επιστροφή της ομάδας στην κανονικότητα, που εμφανώς της έλειψε κατά τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Δεν είμαι οικονομολόγος ή λογιστής για να ασχοληθώ με το πρώτο, αλλά μπορούμε παρέα να εστιάσουμε στο δεύτερο: τι έκανε το καλοκαίρι ο οργανισμός του Άρη, στην προσπάθεια του να δημιουργήσει και πάλι μια ανταγωνιστική ομάδα που θα αναγκάσει τον κόσμο του να τη στηρίξει;

Το εμπόδιο του βαρύ κι όχι ορεξάτου Ολυμπιακού στον ημιτελικό του κυπέλλου αποδείχθηκε ανυπέρβλητο για τον Άρη. Στην "μεγάλη εικόνα" θα δει κανείς έναν αποκλεισμό για τους Θεσσαλονικείς, ο οποίος τους στερεί την δυνατότητα να διεκδικήσουν έναν τίτλο, υπό καλές προϋποθέσεις, απέναντι στην ΑΕΚ, αλλά τα μικρά γράμματα είναι αυτά που συνήθως λένε τα πιο ουσιαστικά πράγματα. Οι 49 πόντοι των γηπεδούχων αποτέλεσαν το season low της ομάδας, το οποίο η αλήθεια είναι πως δύσκολα θα επαναληφθεί, όμως δεν ήρθε... ουρανοκατέβατο, αφού είχαν προηγηθεί κι άλλες βραδιές επιθετικής αφλογιστίας, η οποία πλέον αποκτά ανησυχητική διάρκεια, με την "μονοτονία" να μην σπάει. Πού θα ήταν δίκαιο να την αποδώσουμε και τι χρειάζεται η ομάδα του Γιαννάκη για να βγάλει και πάλι... φλόγα;

Η εβδομάδα που ολοκληρώνεται ανήκει χωρίς αμφιβολία στον Παναγιώτη Βασιλόπουλο. Η αλήθεια είναι πως αφορμή ζητούσαμε να μιλήσουμε για την σπουδαία αυτή περίπτωση αθλητή και να που τελικά μας έδωσε δύο σοβαρές, μέσα σε λίγες μόνο μέρες. Παράλληλα, ένας λόγος για παραπάνω για την αναφορά αυτή αποτελεί η κοινή αποδοχή που λαμβάνει ο παίκτης από τον κόσμο, καθώς άπαντες αναγνωρίζουν και σέβονται την προσπάθεια του όλα αυτά τα χρόνια.

Ο Άρης αποτελεί ιδιάζουσα περίπτωση ομάδας. Ένας λόγος που την χαρακτηρίζουμε καθ' αυτόν τον τρόπο έχει να κάνει με τον πήχη που δεν μοιάζει να έχει τοποθετηθεί κάπου συγκεκριμένα, τουλάχιστον για την ώρα. Η φετινή ομάδα χτίστηκε ώστε να παρουσιαστεί ανταγωνιστική, με ότι αυτό συνεπάγεται. Εκτός αυτού, οι σαρωτικές αλλαγές που έγιναν το καλοκαίρι σχεδόν απαγορεύουν τις πρώιμες εκτιμήσεις. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης, έχοντας διαμορφώσει ένα άκρως νεανικό ρόστερ (με μέσο όρο ηλικίας τα 24.4 έτη), ξεκινά μια προσπάθεια που αναμένεται με μεγάλο ενδιαφέρον και παρουσιάζει προοπτική, αλλά από αυτήν δεν λείπουν και τα "μελανά" σημεία που χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής.

Καθώς χθες το πρωί ξεκινούσα ένα από τα αγαπημένα μου road trips για την Θεσσαλονίκη (για δουλειά πάντα) , αποφάσισα να ξεδιαλύνω κάπως τον χαμό που γινόταν στο αυτοκίνητο. Ανάμεσα στις πιπίλες , τα άδεια φρέντο καπουτσίνο, τα μπουκαλάκια νερό και κάτι rizla από το προηγούμενο έτος , βρήκα κάτω από το κάθισμα του οδηγού μία θήκη με σι ντί, η οποία λογικά ήταν εκεί από τότε που υπήρχαν τα σι ντι. Πλέον δεν υπάρχουν. Ξεδιέλυνα τις παλιές μουσικές (ή "μουσικάρες") και καθώς στην Μαλακάσα με βρήκε βροχή, και το σύννεφο φαινόταν πως θα κρατούσε για ώρες, το απαράμμιλο Rain Dogs του Tom Waits ήταν η λογική επιλογή: Βραχνάδα, αλλά και μελωδία,  συναίσθημα συνδυασμένο με άγριο γρόθο και αυτά τα άπιαστα , απόκοσμα κρουστά από του διαόλου τη μάνα. Κανονικά, το αμάξι έπρεπε κάποια στιγμή να γεμίσει με μπέρμπον και τα διπλανά αυτοκίνητα να βλέπουν μόνο ένα κωλοδάχτυλο να ξεπροβάλει από τους καπνούς. Τίποτε δεν είναι σαν τον δρόμο, σκέφτηκα, αλλά μετά σκέφτηκα επίσης ότι κάποιος μπορεί να ισχυριστεί το ίδιο και για το παγωτό φράουλα. Για το γιγάντιο μυρμήγκι που κρατάει τη γη στις δαγκάνες του, όλα τα πράγματα έχουν την ίδια αξία. Τρέχα γύρευε.