Η πρώτη χρονικά, έχει να κάνει με την (απολύτως δίκαιη) κλήση του στην Εθνική ομάδα. Φυσικά, τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ο Βασιλόπουλος δεν εμφανίστηκε εκ νέου ως ουρανοκατέβατος στην καθημερινότητα της Εθνικής, αντιθέτως επιβραβεύτηκε για την διαρκώς ανοδική πορεία του, όταν και πάτησε το κουμπί του "restart" το 2015. Οι κόποι του (πνευματικά και αγωνιστικά) έπιασαν τόπο τόσο σε συλλογικό επίπεδο, με το συμβόλαιο που υπέγραψε προ μερικών μηνών στον Άρη, όσο και σε διεθνές, αφού "επιστρατεύεται" ξανά μετά από εννέα ολόκληρα χρόνια. Τότε, ως ένας εξαιρετικά ταλαντούχος 24αρης, με τεράστιο παρόν και μέλλον στο ελληνικό μπάσκετ. Πλέον, σαν ένα παλιό όπλο που ήταν κλειδωμένο για αρκετά χρόνια σε μια αποθήκη, κάνοντας απλά συντηρήσεις.
Μπορεί να μην έγινε ποτέ ο παίκτης που περιμέναμε. Σε αυτό το κομμάτι, ο ίδιος δε φέρει παρά ελάχιστη ευθύνη. Ομολογουμένως, άσχημα παιχνίδια της τύχης, που κι αυτά είναι μες την ζωή, δεν του επίτρεψαν να στεριώσει σε κορυφαίο επίπεδο. Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για την προσωπική δικαίωση ενός αθλητή που είδε την καριέρα του να παίρνει άσχημη τροπή, αλλά πλέον έχει μπει ξανά, για τα καλά, σε παραγωγική ροή. Κι αν η ηλικία του προκαλεί ίσως σε κάποιους ενδοιασμούς, η απάντηση είναι απλή: κάλλιο αργά παρά ποτέ. Ο φανερά ανανεωμένος Βασιλόπουλος είναι και πάλι σε θέση να προσφέρει ενεργά, μακριά από τραυματισμούς, με ηθικό και με πνεύμα νικητή.
Η δεύτερη, δόθηκε στο Λαύριο, με ένα μπάζερ μπίτερ που έδωσε τη νίκη στην ομάδα του και ανάγκασε αρκετό κόσμο να του βγάλει το καπέλο. Με το σκορ στο 70-68 υπέρ του Λαυρίου και την τελευταία επίθεση να ανήκει στον Άρη, ο Βασιλόπουλος έδωσε ένα σκριν, έπειτα πήρε την μπάλα στην περίμετρο κι εκτέλεσε ψυχρά τους γηπεδούχους, δίνοντας "φιλί ζωής" στον Άρη, που προερχόταν από βαριά ευρωπαϊκή ήττα στη Τσεχία. Ο άλλοτε παίκτης-βαρόμετρο του Ολυμπιακού πρόσθεσε ακόμη μια εμφάνιση - κατάθεση... προσωπικότητας στο φετινό ενεργητικό του, μετά από εκείνη κόντρα στον ΠΑΟΚ, για την προημιτελική φάση του κυπέλλου. Πέραν της βαθμολογικής σημασίας, πρόκειται για μια... διπλή νίκη, ικανή να ανεβάσει ακόμη περισσότερο όχι μόνο την δική του ψυχολογία, αλλά και των συμπαικτών του. Τις προάλλες, είχαμε επισημάνει τις ιδιαίτερότητες αυτής της προσθήκης. Ήταν κάτι που περιμέναμε, να έχει δηλαδή ο Βασιλόπουλος ένα πολύ θετικό impact στη φετινή προσπάθεια, "εμπνέοντας" παράλληλα με καλάθια σα το χθεσινό ολόκληρη την ομάδα. Άλλωστε, ελάχιστοι παίκτες όχι μόνο εντός του Άρη, αλλά και γενικότερα στο ελληνικό πρωταθλήμα, κουβαλούν τις παραστάσεις που έχει καταγράψει στο βιογραφικό του από το ξεκίνημα της καριέρας του ο Βασιλόπουλος.
Το συγκεκριμένο νικητήριο buzzer beater, δεν ήταν απλά αυτό. Ήταν κάτι παραπάνω που μπορεί κάλλιστα να ερμηνευτεί ως δήλωση από τον 33χρονο φόργουορντ, για το τι μπορεί να δώσει στη συνέχεια. Ίσως ήταν ένα "ευχαριστώ" για την εμπιστοσύνη που απολαμβάνει. Το μπάσκετ δεν είναι απλά τακτικές και θέαμα, δεν παίζεται από μηχανές, παίζεται από ανθρώπους, όπου ο καθένας έχει την δική του ξεχωριστή προσωπικότητα. Κι όπως ένα ζωγράφος μπορεί να "μιλήσει" και να πει αυτά που θέλει, έστω κι αλληγορικά, μέσα από έναν πίνακα του, έτσι κι ένας παίκτης μπορεί να κάνει το ίδιο μέσα από ένα μεγάλο καλάθι κι όχι στεκόμενος σώνει και καλά μπροστά από μια κάμερα κι ένα μικρόφωνο. Eκεί, εξάλλου, μπορεί να έχει απέναντι του και τίποτα περίεργους ή περίεργες.
Κάποια πράγματα από το παιχνίδι
Ο Άρης συνολικά δεν ήταν καλός στο Λαύριο. Οι Θεσσαλονικείς αντιμετώπιζαν μια ομάδα που παραδοσιακά στην έδρα της παρουσιάζει αξιόλογη δυναμική κι έχει αποδείξει κατά το παρελθόν πως είναι ικανή να κάνει "κηδείες". Με 40 πόντους παθητικό στο πρώτο μέρος, το βράδυ θα ήταν δεδομένα δύσκολο για τον Άρη κι ο Παναγιώτης Γιαννάκης γνώριζε καλά πως αν η ομάδα του θέλει το ροζ φύλλο, θα έπρεπε να αλλάξει κατά πολύ την εικόνα της στην επανάληψη. Και πράγματι, είναι γεγονός πως στο 2ο ημίχρονο ο Άρης βελτιώθηκε αισθητά και στις δύο πλευρές του παρκέ, κάτι που οφείλεται εν πολλοίς στην άνοδο των περιφερειακών του, σε ένα παιχνίδι όπου η σταθερά που λέγεται Μπένσον δεν κατάφερε να αποδώσει. Βον κι Αθηναίου ήταν οι "σημαιοφόροι" της προσπάθειας σε σκοράρισμα και δημιουργία, με 19 πόντους, 3 ασίστ και 3 ριμπάουντ συνδυαστικά στο δεύτερο 20λεπτο, διορθώνοντας πολλά από τα κακώς κείμενα. Όμως, πέραν αυτών, υπήρχε κι ένας αφανής ήρωας που ακούει στο όνομα Κάιλ Ουίβερ.
Ο βετεράνος φόργουορντ πραγματοποίησε μια μεστή εμφάνιση, ακόμη κι αν η κάρτα της στατιστικής δεν αποτυπώνει πλήρως τη συνεισφορά του. Έδωσε λύσεις σε πολλούς τομείς (7ρ, 2α, 1κλ) τη στιγμή που πέτυχε ένα πολύ κρίσιμο προσωπικό καλάθι, 27 δευτερόλεπτα πριν το φινάλε, με το οποίο ψαλίδισε την διαφορά στους δύο πόντους. Νωρίτερα, έχει βρει στόχο σε σημαντικές βολές, όταν η ομάδα του προσπαθούσε να βρει ξανά επαφή με το σκορ. Μπορεί ο Ουίβερ να μην σκοράρει γενικότερα όσο θα περίμεναν κάποιοι, ωστόσο είναι ένας οικονομικός παίκτης που καθοδηγείται από την εμπειρία του, ως ένας καλός γνώστης των ζητούμενων του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Παρ' όλα αυτά, για να βελτιωθεί η εικόνα του Άρη, θα πρέπει να ανέβουν κάποιοι σημαντικοί, βάσει σχεδιασμού, παίκτες που μέχρι στιγμής βρίσκονται πίσω σε απόδοση. Ο λόγο κυρίως για τους Τσαϊρέλη, Πέτγουεϊ και Μπελ, οι οποίοι θα πρέπει να βρουν σταθερότητα.
